A wśród słuchających Go tłumów odezwały się głosy: «Ten prawdziwie jest prorokiem». 41 Inni mówili: «To jest Mesjasz». «Ale - mówili drudzy - czyż Mesjasz przyjdzie z Galilei? 42 Czyż Pismo nie mówi, że Mesjasz będzie pochodził z potomstwa Dawidowego i z miasteczka Betlejem?» 43 I powstało w tłumie rozdwojenie z Jego powodu. 44 Niektórzy chcieli Go nawet pojmać, lecz nikt nie odważył się podnieść na Niego ręki.

45 Wrócili więc strażnicy do arcykapłanów i faryzeuszów, a ci rzekli do nich: «Czemuście Go nie pojmali?» 46 Strażnicy odpowiedzieli: «Nigdy jeszcze nikt nie przemawiał tak, jak ten człowiek przemawia». 47 Odpowiedzieli im faryzeusze: «Czyż i wy daliście się zwieść? 48 Czy ktoś ze zwierzchników lub faryzeuszów uwierzył w Niego? 49 A ten tłum, który nie zna Prawa, jest przeklęty». 50 Odezwał się do nich jeden spośród nich, Nikodem, ten, który przedtem przyszedł do Niego: 51 «Czy Prawo nasze potępia człowieka, zanim go wpierw przesłucha, i zbada, co czyni?» 52 Odpowiedzieli mu: «Czy i ty jesteś z Galilei? Zbadaj, zobacz, że żaden prorok nie powstaje z Galilei». 53 I rozeszli się - każdy do swego domu.

A wśród słuchających Go tłumów odezwały się głosy: «Ten prawdziwie jest prorokiem». 41 Inni mówili: «To jest Mesjasz». «Ale - mówili drudzy - czyż Mesjasz przyjdzie z Galilei? (Jan 7,40+41)

"... Moja córko, Maryja, to niebiańskie stworzenie było biedne. Jej naturalne talenty były pozornie zwyczajne, na zewnątrz nie było nic nadzwyczajnego.

Za swego oblubieńca obrała ubogiego rzemieślnika, który swoją skromną pracą zarabia na chleb powszedni. Przypuśćmy, że wielcy tego świata, uczeni i kapłani rozpoznaliby, zanim stała się Matką Słowa, że była Matką przyszłego Odkupiciela.

Wtedy rozpoczęliby nieustępliwą wojnę przeciwko Niej, nikt by Jej nie uwierzył i powiedzieliby: "Czy to możliwe, że w Izraelu nie było i nie ma kobiet, by ta bardzo biedna kobieta miała być Matką Słowa Przedwiecznego? Była przecież Judyta, Estera i wiele innych.

Dlatego nikt by jej nie uwierzył i pojawiłyby się niezliczone wątpliwości i trudności.Tak, oni nawet wątpili w Moją Boską Osobę i nie wierzyli, że jestem upragnionym Mesjaszem; i wielu nadal nie wierzy, że zstąpiłem na ziemię, chociaż uczyniłem tak wiele cudów, aby najbardziej niewierzący uwierzyli we Mnie!

Niestety, kiedy serca stają się twarde i zatwardziałe, stają się niezdolne do przyjęcia jakiegokolwiek dobra! Prawdy, a nawet cuda są dla nich martwe i bez życia. Dlatego jest to tym bardziej prawdziwe w odniesieniu do Niebiańskiej Matki, ponieważ w Jej wyglądzie zewnętrznym nie można było dostrzec niczego cudownego.

Otóż moja córko, posłuchaj Mnie: poważne wątpliwości i największe trudności, które znaleźli w twoich pismach, są naprawdę takie: powiedziałem ci, że powołałem cię do życia w Królestwie Mojej Boskiej Woli i powierzyłem ci specjalną i wyjątkową misję uczynienia Go znanym, tak jak Ja Sam powiedziałem w (modlitwie)Ojcze nasz, a Kościół modli się do dziś: "Przyjdź Królestwo T

Poniedziałek V tydzień Wielkiego Postu -A (J 8,1-11)

Jezus natomiast udał się na Górę Oliwną, 2 ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Cały lud schodził się do Niego, a On usiadłszy nauczał ich. 3 Wówczas uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę którą pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją pośrodku, powiedzieli do Niego: 4 «Nauczycielu, tę kobietę dopiero pochwycono na cudzołóstwie. 5 W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co mówisz?» 6 Mówili to wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć. Lecz Jezus nachyliwszy się pisał palcem po ziemi. 7 A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: «Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień». 8 I powtórnie nachyliwszy się pisał na ziemi. 9 Kiedy to usłyszeli, wszyscy jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych, aż do ostatnich. Pozostał tylko Jezus i kobieta, stojąca na środku. 10 Wówczas Jezus podniósłszy się rzekł do niej: «Kobieto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?» 11 A ona odrzekła: «Nikt, Panie!» Rzekł do niej Jezus: «I Ja ciebie nie potępiam. - Idź, a od tej chwili już nie grzesz!».

Mówili to wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć. Lecz Jezus nachyliwszy się pisał palcem po ziemi.(J 8,6)

... "Córko Moja, bólem, który Mnie najbardziej przeszył w Mojej Męce, była afektacja faryzeuszy, którzy udawali sprawiedliwych, a byli najbardziej niesprawiedliwi; udawali świętość, wierność regułom i porządkowi, a byli najbardziej zdeprawowani, poza wszelką regułą i w całkowitym nieładzie. I chociaż udawali, że czczą Boga, to jednak oddawali cześć samym sobie, swojemu własnemu interesowi, swojej własnej wygodzie; Dlatego też światło nie mogło wejść do nich, ponieważ ich afektowane zachowanie zaryglowało drzwi do niego, a hipokryzja była kluczem, który dwukrotnie przekręcony, zamknął ich w śmierci i uparcie uniemożliwiał nawet najmniejszy promyk światła, że nawet Piłat, bałwochwalca, znalazł więcej światła niż sami faryzeusze, ponieważ wszystko, co robił i mówił, nie było z hipokryzji, ale co najwyżej ze strachu.

I bardziej pociąga mnie perwersyjny grzesznik, który nie jest obłudny, niż ci, którzy są lepsi, ale fałszywi.

O, jak bardzo brzydzi mnie ten, kto pozornie czyni dobro, udaje, że jest dobry, modli się, a jednak pielęgnuje w sobie zło i własną korzyść; i choć jego usta się modlą, jego serce jest daleko ode mnie, a w tym samym akcie czynienia dobra myśli o zaspokojeniu swoich brutalnych namiętności.

Co więcej, w dobru, które wydaje się czynić i mówić, człowiek obłudny nie jest w stanie przekazywać innym światła, ponieważ zapieczętował drzwi do niego.

Dusze te działają więc jak diabły wcielone, często wabiąc ludzi pod pozorem dobra. Kiedy widzą to dobro, ludzie pozwalają się wciągnąć, ale kiedy są one na najlepszej drodze, powodują ich upadek do jeszcze cięższych grzechów.

O ileż bezpieczniejsze są pokusy pod pozorem grzechu, niż te pod pozorem dobra! Dlatego bezpieczniej jest mieć do czynienia z ludźmi złymi niż z dobrymi, ale obłudnymi. Ileż to trucizny nie ukrywają, ilu dusz nie zatruwają?

Gdyby nie było obłudy, a wszyscy ujawnili by, jacy są, korzeń zła zostałby usunięty z powierzchni ziemi, a oczy wszystkich zostałyby otwarte."

(Księga Nieba 13; 22 listopada 1921 r.)

A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: «Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień».(J 8,7)

... "Moja córko, kary są wielkie, a jednak narody jeszcze się nie poruszyły, raczej są na nie prawie obojętne, jakby były świadkami tragicznej sceny, a nie rzeczywistości.

Zamiast przyjść jednomyślnie i płakać u Moich stóp oraz błagać o litość i przebaczenie, bardziej spragnione są usłyszeć, o tym co się dzieje.

Ach, córko, jak wielka jest ludzka niewierność!..."

(z "Księgi Nieba";  tom 11; 25 maja 1915)

---------------

... Jeszcze innym razem, zanurzając się w Woli Bożej, chcę ubolewać nad wszystkimi zniewagami zadanymi mojemu Bogu i wznawiam moje zwiedzanie tej niezmierzonej przestrzeni, aby znaleźć każdy ból, jaki miał mój Jezus z powodu wszystkich grzechów; przywłaszczam go sobie i idę wszędzie, do miejsc najbardziej odległych i tajnych, do miejsc publicznych, do wszystkich złych aktów ludzkich, aby odczuwać [skruchę]ból z powodu wszystkich przewinień; i za każdy grzech chciałabym wołać - jednocząc w sobie wszystkie bóle wszystkich grzechów - we wszystkich poruszeniach wszystkich rzeczy stworzonych: "Przebaczenie! Przebaczenie!"

Nie ma żadnego wykroczenia przeciwko Bogu, nawet najmniejszego, za które nie odczuwam wyrzutów sumienia i za które nie proszę o przebaczenie!

A żeby wszyscy usłyszeli tę moją prośbę o przebaczenie za wszystkie grzechy, wtłaczam ją w huk grzmotu, aby ból, za który obrażono mojego Boga, zagrzmiał we wszystkich sercach; "Przebaczenie!" w piorunie, bolesna skrucha w gwiżdżącym wietrze, aby wołał do wszystkich "Nawróćcie się i błagajcie o przebaczenie!", a w dźwięku dzwonów z kościelnych wieży: "Nawracajcie się, skrucha i przebaczenie!".

Jednym słowem, tak jest ze wszystkim. Potem ofiaruję mojemu Bogu żal skruchy wszystkich, błagam Go o przebaczenie wszystkich i mówię: "Wielki Boże, niech Twoja Wola zstąpi na ziemię, aby grzech nie miał już miejsca!

To tylko ludzka wola rodzi tyle przewinień, że ziemia wydaje się być zalana grzechami, ale Twoja Wola zniszczy wszelkie zło; dlatego proszę Cię, zaspokój małą córeczkę Twojej Woli, która niczego nie pragnie, jak tylko tego, aby Twoja Wola była znana i kochana i królowała we wszystkich sercach."

(z "Księgi Nieba"; ;tom 17; 10 maja 1925).

-------------

...(...) Po tych słowach On zniknął. Kontynuowałam więc zanurzanie się w Woli Bożej i wzbudziłam [skruchę] żal za każdą obrazę wyrządzoną mojemu Jezusowi, od pierwszej do ostatniej osoby, która przyjdzie na ziemię; wzbudzając skruchę, prosiłam o przebaczenie i powiedziałam:"Jezu mój kochany, nie wystarczy, że wzbudzę żal i proszę o Twoje przebaczenie, ale chciałabym zniszczyć wszelki grzech, abyś już nigdy nie był obrażany".

Wtedy Jezus poruszył się we mnie i przemówił do mnie: "Moja córko, czułem szczególny ból z powodu każdego grzechu, a ponad Moim bólem zawisło przebaczenie dla grzesznika. Ten Mój Ból jest teraz w Mojej Woli jakby w zawieszeniu, oczekując grzesznika, kiedy Mnie obrazi, tak że kiedy żałuje, że Mnie obraził, Mój Ból zstępuje, aby smucić się razem z jego bólem i natychmiast udziela mu przebaczenia.

Ale ilu Mnie obraża i nie smuci się z tego powodu? Tak więc Mój Ból i Moje Przebaczenie pozostają zawieszone w Mojej Woli i jakby odizolowane.

Dziękuję ci, córko Moja, dziękuję ci, że weszłaś do Mojej Woli, aby dotrzymać towarzystwa Mojemu bólowi i Mojemu przebaczeniu; tylko dalej podążaj w Mojej Woli, uczyń Mój ból swoim własnym i przy każdej zniewadze wołaj: "Ból! przebaczenia!", abym Ja nie był sam w odczuwaniu cierpienia i błaganiu o przebaczenie, ale abym miał towarzystwo małej córeczki Mojej Woli, która jest strapiona razem ze mną."

(z "Księgi Nieba"; tom 18; 21 października 1925)

--------------

"Moja córko, moja Boża Wola czyni stworzenie prostym i tak całkowicie pustym od wszystkiego, co nie należy do Mojej Woli, że z człowieka nie pozostaje nic jak tylko kompleks prostoty: proste jest spojrzenie, słowo, zachowanie, kroki.

W osobie można dostrzec pieczęć Boskiej prostoty, jak w lustrze.

Tak więc pod panowaniem Mojej Bożej Woli na ziemi nie będzie już obłudy i nieszczerości, które można nazwać źródłem wszelkiego zła.

Tymczasem prostota, jako źródło wszelkiego prawdziwego Dobra, będzie prawdziwą cechą wskazującą na panowanie Woli Bożej.

Wiedz teraz, że Nasza Miłość do duszy, która pozwala się kierować Naszemu Boskiemu Fiat, jest tak wielka, że wszystko, czego pragniemy, aby uczyniła, najpierw powstaje w samym Bogu, a potem przechodzi do duszy.

A ponieważ nasze dwie Wole są jednością, zachowuje ona to jako swój własny akt i powtarza go dla Nas tak często, jak tego chcemy..."

(z "Księgi Nieba"; tom 27; 6 listopada 1929)

Rzekł do niej Jezus: «I Ja ciebie nie potępiam. - Idź, a od tej chwili już nie grzesz!».(J 8,11)

...A ja: "O, Panie, jakże dusza, która żyje nadzieją, może być zawsze spokojna? Gdy dusza popełnia grzech, jakże może być spokojna?".

A Jezus: "Już w akcie, kiedy dusza grzeszy, wychodzi poza sferę nadziei, ponieważ grzech i nadzieja nie mogą być razem. Każdemu zdrowemu rozsądkowi przyświeca przekonanie, że każdy musi szanować, chronić i dbać o to, co do niego należy.

Kim jest taki człowiek, który wchodzi w swój dobytek i spala to, co posiada? Kto nie strzeże zazdrośnie swego mienia? Myślę, że nikt. Dusza, która żyje w nadziei, grzesząc, już obraża nadzieję i gdyby to było w jej mocy, spaliłaby wszystkie dobra, które posiada nadzieja.

Wtedy znalazłaby się w nieszczęśliwej sytuacji osoby, która opuściła swoje dobra i wyjechała, aby żyć na obczyźnie.

Tak więc przez grzech dusza odchodzi od tej wprowadzającej pokój matki, Nadziei, która jest tak czuła i współczująca, i karmi ją nawet swoim własnym ciałem, którym jest Jezus w Sakramencie, pierwszy przedmiot naszej nadziei; a dusza idzie mieszkać pośród barbarzyńców, którzy są demonami, odmawiającymi jej najmniejszej strawy i karmiącymi ją jedynie trucizną, czyli grzechem.

Ale co robi ta współczująca Matka Nadziei? Czy może pozostaje obojętna, gdy dusza odchodzi od niej? O nie! Płacze, błaga, wzywa ją najczulszymi i najbardziej wzruszającymi głosami, idzie za nią i nie jest zadowolona, dopóki nie zabierze duszy z powrotem do swego Królestwa"...

(z "Księgi Nieba"; tom 2; 14 października 1899).

======================================================================================================================================================

                                                                                                                            Sobota, IV tydzień Wielkiego Postu

(Jan 7,40-53)

A wśród słuchających Go tłumów odezwały się głosy: «Ten prawdziwie jest prorokiem». 41 Inni mówili: «To jest Mesjasz». «Ale - mówili drudzy - czyż Mesjasz przyjdzie z Galilei? 42 Czyż Pismo nie mówi, że Mesjasz będzie pochodził z potomstwa Dawidowego i z miasteczka Betlejem?» 43 I powstało w tłumie rozdwojenie z Jego powodu. 44 Niektórzy chcieli Go nawet pojmać, lecz nikt nie odważył się podnieść na Niego ręki.

45 Wrócili więc strażnicy do arcykapłanów i faryzeuszów, a ci rzekli do nich: «Czemuście Go nie pojmali?» 46 Strażnicy odpowiedzieli: «Nigdy jeszcze nikt nie przemawiał tak, jak ten człowiek przemawia». 47 Odpowiedzieli im faryzeusze: «Czyż i wy daliście się zwieść? 48 Czy ktoś ze zwierzchników lub faryzeuszów uwierzył w Niego? 49 A ten tłum, który nie zna Prawa, jest przeklęty». 50 Odezwał się do nich jeden spośród nich, Nikodem, ten, który przedtem przyszedł do Niego: 51 «Czy Prawo nasze potępia człowieka, zanim go wpierw przesłucha, i zbada, co czyni?» 52 Odpowiedzieli mu: «Czy i ty jesteś z Galilei? Zbadaj, zobacz, że żaden prorok nie powstaje z Galilei». 53 I rozeszli się - każdy do swego domu.

A wśród słuchających Go tłumów odezwały się głosy: «Ten prawdziwie jest prorokiem». 41 Inni mówili: «To jest Mesjasz». «Ale - mówili drudzy - czyż Mesjasz przyjdzie z Galilei? (Jan 7,40+41)

"... Moja córko, Maryja, to niebiańskie stworzenie było biedne. Jej naturalne talenty były pozornie zwyczajne, na zewnątrz nie było nic nadzwyczajnego.

Za swego oblubieńca obrała ubogiego rzemieślnika, który swoją skromną pracą zarabia na chleb powszedni. Przypuśćmy, że wielcy tego świata, uczeni i kapłani rozpoznaliby, zanim stała się Matką Słowa, że była Matką przyszłego Odkupiciela.

Wtedy rozpoczęliby nieustępliwą wojnę przeciwko Niej, nikt by Jej nie uwierzył i powiedzieliby: "Czy to możliwe, że w Izraelu nie było i nie ma kobiet, by ta bardzo biedna kobieta miała być Matką Słowa Przedwiecznego? Była przecież Judyta, Estera i wiele innych.

Dlatego nikt by jej nie uwierzył i pojawiłyby się niezliczone wątpliwości i trudności.Tak, oni nawet wątpili w Moją Boską Osobę i nie wierzyli, że jestem upragnionym Mesjaszem; i wielu nadal nie wierzy, że zstąpiłem na ziemię, chociaż uczyniłem tak wiele cudów, aby najbardziej niewierzący uwierzyli we Mnie!

Niestety, kiedy serca stają się twarde i zatwardziałe, stają się niezdolne do przyjęcia jakiegokolwiek dobra! Prawdy, a nawet cuda są dla nich martwe i bez życia. Dlatego jest to tym bardziej prawdziwe w odniesieniu do Niebiańskiej Matki, ponieważ w Jej wyglądzie zewnętrznym nie można było dostrzec niczego cudownego.

Otóż moja córko, posłuchaj Mnie: poważne wątpliwości i największe trudności, które znaleźli w twoich pismach, są naprawdę takie: powiedziałem ci, że powołałem cię do życia w Królestwie Mojej Boskiej Woli i powierzyłem ci specjalną i wyjątkową misję uczynienia Go znanym, tak jak Ja Sam powiedziałem w (modlitwie)Ojcze nasz, a Kościół modli się do dziś: "Przyjdź Królestwo Twoje", to znaczy, aby Twoja Wola spełniała się na ziemi, tak jak jest w Niebie. Modlitwa Pańska nie mówi, że to królestwo jest [już] na ziemi, ale że nadchodzi.

Nie ułożyłbym modlitwy, gdybym nie mógł osiągnąć jej efektów. Aby to osiągnąć, czyż nie musiałem wybrać innej kobiety, której tak bardzo boi się piekielny wąż?

Ponieważ to przez pierwszą kobietę zniszczył dla Mnie ludzkie pokolenie.

Tak więc, aby go upokorzyć, używam kobiety, aby zadośćuczynić Mi za to nieszczęście i przynieść wszystkim dobro, które starał się zniszczyć.

Z tego rozpoznajesz konieczność przygotowań i łask, Moich wizyt i komunikatów.

Nie zostało to dobrze przyjęte przez tych, którzy czytali te pisma, i to spowodowało wątpliwości i trudności; ponieważ nie wydawało im się możliwe, że wśród tak wielu innych wielkich świętych nikt nie żył w Królestwie Mojej Woli i że właśnie tylko ta jedna zostaje wybrana przed wszystkimi innymi. A kiedy przeczytali, że umieszczam cię blisko Najwyższej Królowej, ponieważ możesz naśladować Tę, która żyła w Królestwie Mojego Boskiego Fiat; i że chciałem uczynić z ciebie obraz podobny do Niej i umieścić cię na Jej rękach, aby mogła cię prowadzić, pomagać ci, chronić cię, abyś mogła naśladować Ją we wszystkim - wydawało im się to tak absurdalne; i zwodniczo błędnie rozumiejąc znaczenie tego, co zostało powiedziane, twierdzili, że powiedziałem ci, że jesteś drugą Królową.

Co za nonsens!

Nie powiedziałem, że jesteś, jak Królowa Niebios, ale że pragnę, abyś była do Niej podobna. Tak jak powiedziałem wielu innym drogim Mi duszom, że chcę, aby były takie jak Ja, ale one  nie zostały Bogiem, takim jak Ja.

Co więcej, ponieważ Niebiańska Mistrzyni jest prawdziwą Królową Królestwa Mojej Woli, Jej zadaniem jest pomaganie i nauczanie szczęśliwych dusz, które chcą w nim żyć. -

Swoimi wątpliwościami pokazują [że wierzą], że nie mam mocy wybierania, kogo i kiedy zechcę. Ale ostatecznie czas ujawni [prawdę].

I tak jak nie mogą zaprzeczyć, że Dziewica z Nazaretu jest Moją Matką, tak nie będą w stanie zaprzeczyć, że wybrałem ciebie w tym wyjątkowym celu ujawnienia Mojej Woli i posłużenia się tobą, aby "Przyjdź Królestwo Twoje" mogło się wypełnić.

Jest oczywiste, że stworzenia są narzędziami w moich rękach i nie patrzę na to, kim są, ale na to, czy Moja Boża Wola zdecydowała się działać przez to narzędzie: to wystarczy, abym mógł wypełnić moje najwyższe plany.

Wykorzystuję wątpliwości i trudności stworzeń w odpowiednim czasie, aby je zdezorientować i upokorzyć, ale nie stoję w miejscu, lecz kontynuuję dzieło, które chcę wykonać poprzez stworzenie. Dlatego podążaj za Mną i nie wycofuj się.

Nawiasem mówiąc, z ich sposobu myślenia jasno wynika, że wzięli pod uwagę tylko twoją osobę, ale nie wzięli pod uwagę tego, co Moja Boska Wola może zrobić i wie, jak to zrobić.

Kiedy Ona postanawia działać w istocie stworzonej, aby wypełnić Swoje największe plany wśród rasy ludzkiej, nie pozwala nikomu dyktować Jej praw: ani kto, ani kiedy powinno to być, ani co do rodzaju, ani miejsca - ale działa w sposób absolutny.

Nie zwraca również uwagi na pewne krótkowzroczne duchy, które nie są w stanie wznieść się do boskiego i nadprzyrodzonego porządku ani pokłonić się przed niezrozumiałymi Dziełami ich Stwórcy.

Podczas gdy próbują rozumować swoim ludzkim intelektem, tracą boski wgląd i pozostają zdezorientowani i niewierzący ".

(z "Das Buch des Himmels";  DI Irmengard Haslinger - Do użytku prywatnego - Tom 29; 19 maja 1931)

«Nigdy jeszcze nikt nie przemawiał tak, jak ten człowiek przemawia». (Jan 7,46)

... Kiedy Jezus przemawia, nie jest to tak jak u nas, gdzie rozumiesz tylko tyle, ile zostało powiedziane. Pojedyncze słowo pozostawia po sobie niezmierzone światło i aby je dogłębnie rozważyć, można by pozostać zanurzonym w najgłębszej medytacji przez cały dzień. Dlatego posunęłabym się za daleko, gdybym chciała powiedzieć wszystko, a i nie ma na to wystarczająco dużo czasu...

(z "Księgi Nieba";  DI Irmengard Haslinger - Do użytku prywatnego - tom 2; 16 maja 1899 r.)

…………………

(...) Znalazłam się poza sobą i zobaczyłam spowiednika. Powiedziałam mu, co powiedział mi błogosławiony Jezus i zapytałam, czy to prawda, a on odpowiedział: "Tak". Nie tylko to, ale dodał, że Słowa Boga mogą być dobrze rozpoznane: ponieważ kiedy Bóg mówi, a dusza przekazuje to dalej, słuchacz nie tylko staje się świadomy prawdy tych słów, ale czuje w sobie ruch, który posiada tylko Boski Duch.

(Księga Nieba; Tom 5, 29 Październik 1903)

……………….

"Moja córko, Moje Słowo jest twórcze, a kiedy mówię, aby uczynić znaną prawdę, która należy do Mnie, to nie są to nic innego, jak nowe Boże Stworzenia, które wzbudzam w duszy.

Kiedy stworzyłem niebo jednym FIAT, rozpostarłem niebo i pokryłem je miliardami gwiazd, tak że nie ma takiej części ziemi, z której to niebo nie byłoby widoczne; a gdyby nie było widoczne z każdego punktu, byłoby to hańbą dla mocy stwórczej i można by powiedzieć, że Moc Stwórcza nie miała mocy rozszerzania się wszędzie; w ten sam sposób Moje Prawdy przewyższają niebo, które chcę ogłosić wszystkim, od jednego krańca ziemi do drugiego i niech idą z ust do ust, jak wiele gwiazd, aby ozdobić Niebo Prawd, które ogłosiłem.

Gdyby stworzenie chciało ukryć Moje Prawdy, byłoby to tak, jakby chciało przeszkodzić Mi w stworzeniu niebios, a gdyby trzymało je w tajemnicy, zhańbiłoby Mnie, tak jak gdyby jeden człowiek chciał przeszkodzić drugiemu w kontemplacji nieba, słońca i wszystkich rzeczy stworzonych przeze Mnie aby nie uczynić Mnie znanym.

Ach, moja córko, Prawda jest Światłem, a światło rozszerza się samo z siebie, ale żeby się rozszerzyło, musi być poznane, a resztę zrobi samo. W przeciwnym razie pozostałoby stłumione, bez pożytku, możliwości oświecenia i pójścia drogą, którą chce.

Bądź więc uważna i nie utrudniaj Mi szerzenia Światła Moich Prawd!"

(z "Księgi Nieba"; Do użytku prywatnego - tom 13; 30 stycznia 1922)

………………..

... "Te nauki o Mojej Woli są kontynuacją Stworzenia poprzez Fiat, który stworzył Wszechświat.

I tak, jak wtedy stworzenie kosmosu było przygotowaniem do stworzenia człowieka, tak dzisiaj Moja Mowa o Moim Fiat jest niczym innym jak kontynuacją Stworzenia, aby przygotować splendor i godność dla Mojego Królestwa i dla tych, którzy je posiądą.

Dlatego bądź uważna i niczego nie przeocz, w przeciwnym razie tłumiła byś Akt Mojej Woli i zmuszałabyś Mnie do powtarzania Moich nauk".

(Księga Nieba;  tom 33, 24 lipca 1934)

Środa IV tydzień Wielkiego Postu (J 5,17-30)

Lecz Jezus im odpowiedział: «Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam». 18 Dlatego więc usiłowali Żydzi tym bardziej Go zabić, bo nie tylko nie zachowywał szabatu, ale nadto Boga nazywał swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu.19 W odpowiedzi na to Jezus im mówił: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Syn nie mógłby niczego czynić sam od siebie, gdyby nie widział Ojca czyniącego. Albowiem to samo, co On czyni, podobnie i Syn czyni. 20 Ojciec bowiem miłuje Syna i ukazuje Mu to wszystko, co On sam czyni, i jeszcze większe dzieła ukaże Mu, abyście się dziwili. 21 Albowiem jak Ojciec wskrzesza umarłych i ożywia, tak również i Syn ożywia tych, których chce. 22 Ojciec bowiem nie sądzi nikogo, lecz cały sąd przekazał Synowi, 23 aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu. Kto nie oddaje czci Synowi, nie oddaje czci Ojcu, który Go posłał. 24 Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie na sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia. 25 Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, że nadchodzi godzina, nawet już jest, kiedy to umarli usłyszą głos Syna Bożego, i ci, którzy usłyszą, żyć będą. 26 Podobnie jak Ojciec ma życie w sobie, tak również dał Synowi: mieć życie w sobie samym. 27 Przekazał Mu władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym. 28 Nie dziwcie się temu! Nadchodzi bowiem godzina, w której wszyscy, którzy spoczywają w grobach, usłyszą głos Jego: 29 a ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia; ci, którzy pełnili złe czyny - na zmartwychwstanie potępienia. 30 Ja sam z siebie nic czynić nie mogę. Tak, jak słyszę, sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy; nie szukam bowiem własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał.

«Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam».(J 5,17)

Pewnego dnia pracowałam i myślałam sobie: Jak to możliwe, że kiedy pracuję, to Jezus pracuje we mnie? Czy to naprawdę On chce wykonać tę pracę? A Jezus: To właśnie Ja. To moje palce są w twoich palcach i pracują. Córko moja, kiedy przebywałem na ziemi, moje ręce zniżały się do pracy przy drewnie, do wbijania gwoździ, aby pomóc mojemu przybranemu ojcu Józefowi w pracy rzemieślniczej! Kiedy to czyniłem, stwarzałem moimi własnymi rękoma i palcami dusze, a inne dusze powoływałem do innego życia. Przebóstwiałem wszystkie ludzkie czynności, uświęcałem je, dając każdej z nich boską zasługę. W ruchach moich palców przywoływałem jeden po drugim wszystkie ruchy twoich palców oraz palców innych dusz. A kiedy widziałem, jak wykonywały te wszystkie ludzkie czynności dla Mnie lub dlatego, że Ja chciałem je w nich wykonać, kontynuowałem w nich życie z Nazaretu i czułem się jakby przez nie pokrzepiony w poświęceniach i upokorzeniach mojego ukrytego Życia, i dawałem im zasługę mojego własnego Życia. Córko, ukryte życie, które prowadziłem w Nazarecie, nie jest brane pod uwagę przez ludzi. Natomiast po mojej Męce nie mogłam dla nich uczynić większego dobra, gdyż zniżając się do wszystkich tych drobnych czynności i czynów, którymi ludzie żyją na co dzień, jak jedzenie, picie, spanie, praca, rozpalanie ognia, zamiatanie itp. – wszystkie czyny, bez których nikt nie może się obejść – sprawiałem, że boska moneta o nieobliczalnej wartości krążyła w ich duszach.

Tak więc, jeśli Męka ich odkupiła, to ukryte życie nadało każdemu ludzkiemu działaniu, nawet najbardziej obojętnemu, boską zasługę i nieskończoną wartość. Spójrz, kiedy pracujesz,- a czynisz to, gdyż Ja chcę pracować- moje palce przesuwają się w twoich, a gdy pracuję w tobie, ileż dusz w tej samej chwili swoimi twórczymi rękoma doprowadzam do światła tego świata, a ile innych dusz wzywam? Ile innych dusz uświęcam, ile innych napominam, ile innych karcę itp.? Ty jesteś ze Mną podczas stwarzania, wzywania, napominania itp. Tak więc skoro nie jesteś sama, Ja też nie jestem sam w mojej pracy. Czy mógłbym ci dać większy zaszczyt?

Ale któż mógłby wyrazić to, co zrozumiałam, oraz dobro, które można uczynić sobie i innym, czyniąc wszystko, ponieważ Jezus chce to w nas uczynić? Mój umysł gubi się i dlatego stawiam kropkę.                                                                              (Tom 11, 14 Sierpień 1914)  

«Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Syn nie mógłby niczego czynić sam od siebie, gdyby nie widział Ojca czyniącego. Albowiem to samo, co On czyni, podobnie i Syn czyni. (Jan 5, 19)

... Życie w Bożej Woli oznacza żyć nierozerwalnie razem, nie robić nic z siebie, ponieważ człowiek czuje się niezdolny do czegokolwiek w obliczu Boskiej Woli. Dusza nie prosi o rozkazy i nie otrzymuje ich, ponieważ czuje się niezdolna do pójścia sama i mówi: "Jeśli chcesz, żebym to zrobiła, zrobimy to razem, a jeśli chcesz, żebym poszła, pójdziemy razem".

Czyni więc [jak dziecko] wszystko, co czyni ojciec; kiedy ojciec myśli, ono czyni myśli ojca swoimi, i nie dodaje ani jednej do jego myśli; gdy ojciec patrzy, gdy mówi, pracuje, chodzi, cierpi, kocha, dusza również patrzy na to, na co patrzy ojciec, powtarza słowa ojca, pracuje rękoma ojca, chodzi stopami ojca, cierpi te same cierpienia co ojciec i kocha miłością ojca; nie żyje poza ojcem, lecz w nim; jest więc odbiciem i doskonałym obrazem Ojca, co nie jest udziałem tego, kto żyje tylko oddaniem.

Nie można znaleźć tego Syna bez Ojca, ani Ojca bez Niego, i to nie tylko  zewnętrznie, ale całe jego wnętrze jest postrzegane, jako splecione z wnętrzem Ojca, całkowicie przemienione i zatracone w Bogu. O! Szybkie i wzniosłe wzniesienia tej duszy w Bożej Woli!

Ta Boża Wola jest nieskończona, w każdej chwili krąży we wszystkich, wszystkim daje życie i wszystkim zarządza, a dusza, która porusza się w tym bezmiarze, spieszy ku wszystkim, wszystkim pomaga, wszystkich kocha, ale jak sam Jezus wszystkim pomaga i wszystkich kocha, czego nie może uczynić ten, kto żyje tylko oddaniem; tak więc dusza, która żyje w Boskiej Woli, nie może już nic uczynić sama; odczuwa nawet wstręt przed swoim ludzkim działaniem, nawet gdyby było ono święte; bo w Bożej Woli nawet najmniejsze rzeczy nabierają innego wyglądu, nabierają szlachetności, blasku, boskiej świętości, mocy i boskiego piękna, mnożą się aż po nieskończoność; w jednej chwili dokonuje wszystkiego, a dokonawszy wszystkiego, mówi: "Ja nic nie zrobiłam, to Jezus wszystko uczynił, i to jest cała moja radość, że Jezus dał mi - nędznej jak ja - zaszczyt zatrzymania mnie w Woli Bożej, aby pozwolić mi uczynić to, co On uczynił".

Wróg nie może więc niepokoić tej duszy myślą, czy uczyniła dobro czy zło, niewiele czy nic, ponieważ wszystko uczynił Jezus, a ona z Jezusem; jest to dusza nacechowana pokojem, nie podlegająca żadnym lękom, nie kochająca nikogo, a jednak kochająca wszystkich, ale w sposób Boski; można powiedzieć, że jest ona "powtórzeniem" życia Jezusa, organem Jego głosu, biciem Jego serca, morzem Jego Łask.

Tylko w tym, jak sądzę, zawiera się prawdziwa świętość; wszystko inne jest cieniem, maską i zniekształceniem świętości....

(Księga Nieba, Tom 12; 14 sierpnia 1917)

……………….

... "Widzisz więc, że życie w Mojej Woli jest najwspanialsze, najważniejsze, najprzyjemniejsze - to, to co najbardziej pociąga Boga. A ten, kto w Niej żyje, zdobywa Boga i sprawia, że Bóg udziela tak wielkich darów, które zadziwiają niebo i ziemię, a których przez wiele wieków nie można było otrzymać.

O, w jakże pełny sposób Moje Człowieczeństwo, które było na ziemi i zawierało w sobie Życie samej Woli Najwyższej - które było nieodłączne ode Mnie - przyniosło Boskości wszystkie radości, uwielbienie i wynagrodzenie za miłość od całego stworzenia! To dało Boskości tak wiele rozkoszy, że dała Mi panowanie nad wszystkim i prawo sądzenia wszystkich narodów.

O, jakaż to była korzyść dla ludzi, gdy wiedzieli, że jeden z ich braci, który tak bardzo ich kochał i tak wiele wycierpiał, aby zapewnić im bezpieczeństwo, będzie ich sędzią!

Ponieważ Boskość widziała we Mnie zamknięty całkowity cel(sens) stworzenia, przyznała Mi - wyzbywając się niejako wszystkiego - wszelkie prawa nad wszystkimi stworzeniami...".

(Księga Nieba, tom 16; 22 lutego 1924)

"Ojciec bowiem miłuje Syna i ukazuje Mu to wszystko, co On sam czyni, i jeszcze większe dzieła ukaże Mu, abyście się dziwili.”(J 5,20)

(...) "Moja córko, im większe dzieło i im większe dobro ma przynieść rodzinie ludzkiej, tym więcej wymaga heroicznych ofiar. Ileż to ofiar, cierpień, bólów, a nawet śmierci nie poniosłem, aby dokonać Dzieła Odkupienia ludzkości!

Ponieważ było to wielkie dzieło, wszystko musiało być wielkie: ból, niesłychane cierpienia, najhaniebniejsze upokorzenia, niezwyciężona miłość, heroiczna siła i niezwyciężona cierpliwość.

Wszystko musiało być wielkie, bo kiedy dzieło jest wielkie, stworzenia są zagarniane ze wszystkich stron, aby mogły otrzymać dobro, które wielkie dzieło w sobie zawiera, z wyjątkiem kilku zatwardziałych lub złych, którzy chcą uciec siłą.

Jeśli jednak dzieło jest małe, nie wymaga wielkich ofiar i dlatego z małego dzieła nie wszystkie stworzenia mogą otrzymać dobro.

W braku bowiem tego, co wielkie, jedni nie znajdą drogi, innym zabraknie gruntu pod nogami, niektórym zabraknie światła, innym zabraknie porywającej mocy ofiarowanej i bolesnej miłości.

Krótko mówiąc, niewielu będzie mogło skorzystać z dobrodziejstwa małego dzieła, ponieważ [dziełu] brakuje życia i substancji, aby mogło się udzielić temu, kto chce je przyjąć.

Moja córko, Dzieło Królestwa Bożego FIAT jest największym Dziełem.

Chociaż łączy się ono z Dziełem Odkupienia, przewyższa ono samo Odkupienie z powodu uwielbienia Boga oraz z powodu skarbów i świętości, jakie przyniesie stworzeniom.

Dlatego wymaga ono wielkich ofiar, niezliczonych cierpień i bólów oraz nieustannych modlitw. Musiałem więc wybrać stworzenie, które dobrowolnie przyjmie długą ofiarę tak wielu lat i wielu różnych cierpień.

Sprawię, że Dzieci Mojego Królestwa zobaczą, ile to Królestwo Mojej Woli kosztowało ciebie i Mnie, aby wszyscy mogli do niego wejść, a My ze wszystkich stron i na wszystkie sposoby zaoferujemy im wolne drogi, aby skłonić ich do wejścia: Drogi Światła, Drogi Cierpienia, Drogi wszystkich przejawów i prawd, które ujawniłem.

Ukażę im również niewiarygodny wysiłek, jaki włożyłaś w pisanie, aby niczego nie zabrakło, aby znaleźli solidny grunt i pewne ścieżki, które przyciągną ich z niezwyciężoną siłą i pozwolą im objąć w posiadanie Królestwo Najwyższego FIAT.

Kiedy pokolenia poznają wszystkie prawdy o Bożej Woli i wielkich dobrach Mojego Królestwa oraz że ta, która je wybłagała, poniosła tak długotrwałe ofiary, wtedy Moje Prawdy wraz z twoimi ofiarami będą potężnymi magnesami.

Będą nieodpartymi impulsami, nieustannymi wezwaniami, przeszywającym światłem, ogłuszającymi głosami, które uczynią ich głuchymi na wszystko inne. Im pozostanie tylko słuch, by usłyszeć piękne nauki Boskiego FIAT i przyjąć Królestwo przywołane tak wieloma ofiarami.

Aby dokonać wielkiego dzieła, trzeba więc wiele zrobić i wiele wycierpieć. Wszystko jest konieczne. To, co tobie wydaje się mało znaczącym cierpieniem, dla innych może być pełnym litości głosem, który ich dotknie i będą musieli przyznać przed sobą, że byliby zbyt niewdzięczni, aby nie przyjąć takiego dobra, które kosztowało Nas tak wiele, dla ich dobra.

Pozwól Mi zatem czynić i swobodnie robić, co zechcę".

(z "Księgi Nieba"; tom 22; 1 lipca 1927)

Św. KAZIMIERZA, KRÓLEWICZA Święto (J 15, 9-17)

Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! 10 Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. 11 To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.

Prawa przyjaźni z Chrystusem

12 To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. 13 Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. 14 Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. 15 Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. 16 Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał - aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. 17 To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali.

To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.  (Joh 15,11)

... "Moja córko, wola ludzka wytworzyła tyle zła, że przedstawiała nieszczęśliwy stan biednego stworzenia. Przekształcił on swój los i swoje szczęście. Ponieważ Ja jestem szczęśliwy z natury, wszystko, co wyszło przez Nasze Ręce Stwórcy przy Stworzeniu, wyszło z pełnią szczęścia.

Tak więc w człowieku i poza nim wszędzie płynęła wieczna radość i błogość. Wola ludzka wypędziła z siebie to morze prawdziwej i wiecznej błogości, które wypędzone schroniło się w łonie swego Stwórcy, który to morze wyłonił aby wszystkie Jego Dzieła były szczęśliwe.

Jakkolwiek My jesteśmy szczęśliwi sami w sobie - tak, że nikt nie może przyćmić Naszej błogości - jesteśmy zmuszeni widzieć nieszczęśliwym człowieka, któremu została dana nadrzędna władza w Stworzeniu.

Widzieć Nasze dzieci nieszczęśliwe i zdawać sobie sprawę, że morzem Naszych rozkoszy nie cieszy się ten, kto był jego właścicielem, jest zawsze dla Nas smutne - nawet jeśli nie wyrządza Nam żadnej szkody.

Kto jednak żyje w Mojej Woli, przywołuje do siebie to morze rozkoszy i oddala od nas ten widok nieszczęścia biednych ludzi, a Nas uszczęśliwia podwójnie, bo widzimy, jak Nasze szczęście trafia do Naszych dzieci.

Dlatego Moja Wola ustawi wszystkie rzeczy na swoim miejscu i zabierze smutek spowodowany przez wolę ludzką, która umie swoim trującym szlamem uczynić wszystko gorzkim i mętnym.

Jakże pięknie jest widzieć wszystkich szczęśliwych! Jaka to pociecha dla ojca mieć koronę swoich dzieci i widzieć je wszystkie szczęśliwe, bogate, zdrowe, piękne, zawsze uśmiechnięte i nigdy nie płaczące!

Och, jak On się cieszy i czuje się pochłonięty szczęściem Swoim i swoich dzieci! Ja jestem bardziej niż Ojciec i czuję w sobie szczęście moich dzieci, bo szczęście jest czymś, co należy do Mojej Istoty i może wejść we Mnie; natomiast smutek* jest czymś obcym dla Mojej Istoty, co nie należy do Mnie i nie znajduje drogi do Mojego wnętrza.

Odczuwam troskę, widząc je takimi;jako Ojciec kocham wszystkich i chcę, aby wszyscy byli szczęśliwi."

(z "Księgi Nieba"; tom 24; 10 lipca 1928)

*W Bogu nie ma żadnych negatywnych uczuć.

To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem.(J 15, 12)

... "Mała córko Mojej Woli, twoje 'kocham cię' - jakkolwiek małe by było - rani Naszą Miłość i z tych ran, które nam zadaje, pozwala wypłynąć Naszej ukrytej Miłości, aby ujawnić Nasze najskrytsze tajemnice, i Naszą wielką Miłość do stworzeń.

Wiedz więc, że kochaliśmy wszystkich ludzi, ale byliśmy zmuszeni zachować cały ogromny ogień Naszej Miłości ukryty w Naszej Boskiej Istocie. Nie znaleźliśmy bowiem w ludziach piękna, które by zachwyciło Naszą Miłość, ani miłości, która by Nas zraniła, abyśmy mogli zalać ludzkość Naszą Miłością i w ten sposób dać się poznać, kochać ich i pozwolić im kochać Nas.

Raczej były one pogrążone w letargu winy, że drżeliśmy na sam ich widok. Ale Nasza Miłość płonęła, My kochaliśmy ludzi i chcieliśmy, aby Nasza Miłość udzieliła się wszystkim.

Jak mieliśmy to zrobić?

W tym celu musieliśmy użyć wielkiego wynalazku Naszej Miłości, i tak się stało: powołaliśmy do istnienia małą Dziewicę Maryję i stworzyliśmy Ją całkowicie czystą, całkowicie świętą, całkowicie piękną, pełną miłości i bez zmazy grzechu pierworodnego, przy czym pozwoliliśmy, aby Nasza własna Boża Wola została poczęta jednocześnie z Nią, aby dostęp między Nią a Nami był otwarty i aby zapanowała wieczna i nierozerwalna jedność.  

Ta Królowa Niebios zachwyciła Nas swoim pięknem, a Nasza Miłość płynęła i rozlewała się [w Niej]. Swoją miłością Nas zraniła, a Nasza przeobfita miłość została w Niej ukryta.

Teraz, gdy Nasza Miłość patrzyła poprzez Jej piękno i miłość na wszystkie stworzenia, Nasza Miłość znalazła ujście, a Ja kochałem ukrytą miłością wszystkie stworzenia w tej Niebiańskiej Królowej.(!)

W ten sposób umiłowaliśmy wszystkich w Niej, a poprzez Jej piękno nie wydawali się nam już brzydcy. Nasza Miłość nie była już zamknięta w Nas, ale wylała się w sercu tak świętej istoty. Przekazując Jej Nasze Boskie Ojcostwo i kochając wszystkich w Niej, nabyła Boskie Macierzyństwo, aby móc kochać wszystkich, jako swoje dzieci, zrodzone przez Ojca Niebiańskiego.

Tak, jak czuła, że w Niej kochamy wszystkie stworzenia, tak czuła, że Nasza Miłość tworzy w Jej Matczynym Sercu nowe pokolenie całego rodzaju ludzkiego.  

Czyż może być większy zamysł miłości, większa miłosna twórczość niż Nasza Ojcowska dobroć, która, aby kochać stworzenia, nawet te, które nas obraziły, wybrała sobie z tego właśnie plemienia istotę, kształtując ją tak pięknie, jak tylko potrafiliśmy, aby Nasza Miłość nie znalazła przeszkód, by móc kochać w Niej wszystkich i sprawić, by ona kochała wszystkich?

W tej Niebiańskiej Królowej wszyscy mogą odnaleźć Naszą Miłość w Niej ukrytą, tym bardziej, że Ona, która posiadała Naszą Boską Wolę, rządziła Nami i sprawiła, że wszyscy Ją kochali, a My z kolei rządziliśmy Nią Naszym łagodnym panowaniem, aby była dla wszystkich bardzo czułą Matką. Prawdziwa miłość nie może być bez miłowania.

Używa wszystkich sztuk i korzysta z rzeczy najmniejszych i największych, aby kochać. Nasza Miłość jest czasem ukryta, czasem jawna, czasem działa bezpośrednio, czasem pośrednio, pokazując, że ożywiamy nieustanną miłością tych, których wydobyliśmy z głębi Naszej Miłości.

Nie moglibyśmy dać większego daru wszystkim pokoleniom, niż dać im tę niezrównaną istotę jako Matkę wszystkich, która przynosi im Naszą Miłość ukrytą w Niej, którą chce zaszczepić wszystkim swoim dzieciom"...

(z "Księgi Nieba"; tom 33; 4 lutego 1934)

Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich.  (J 15,13)

"Moja córko, musisz wiedzieć, że w Naszej Boskości jest normalny porządek dla całego stworzenia i nie może to być przesunięte przez żadne wydarzenie, ani o jeden punkt, ani o minutę wcześniej, czy później. Życie kończy się wtedy, gdy My decydujemy o tym.

Pod tym względem My jesteśmy niezmienni.

Ale w Nas jest też porządek nadzwyczajny, ponieważ jesteśmy Panami praw całego Stworzenia, mamy prawo je zmieniać, kiedy tylko zechcemy. Ale kiedy My je zmieniamy, to musi być w tym wielka cześć dla Nas i wielkie dobro dla całego stworzenia. Nie zmieniamy Naszych praw z powodu małych rzeczy.

Tak więc, Moja córko, wiesz, że największym Dziełem jest ustanowienie Królestwa Mojej Woli na ziemi i uczynienie go znanym.

Nie ma żadnego dobra, które stworzenie może otrzymać, jeśli nie zna tego Królestwa.

Dlaczegóż więc dziwisz się, że dozwoliliśmy posłuszeństwu, aby nie pozwolić ci umrzeć?

Tym bardziej, że ty ze względu na twoje połączenie z Moim Boskim FIAT, wchodzisz w nadzwyczajny porządek. A ponieważ każde poznanie Mojej Bożej Woli to wiele Boskich Żywotów, które wyszły z Naszego Łona, dlatego konieczna była ofiara twojego życia aby je otrzymać i pozbawienie samego Nieba, z którego wyrwało cię posłuszeństwo.

Co więcej, ponieważ Moja Boża Wola, Jej Wiedza, Jej panowanie, są nie tylko największymi dobrami dla ziemi, ale całkowitą Chwałą dla całego Nieba, całe Niebo prosiło Mnie o spełnienie błagań tych, którzy nad tobą sprawowali władzę.

A Ja, w świetle Mojej Woli, poddałem się ich prośbom, gdy otwierałem ci drzwi. Czy myślisz, że nie wiem o twojej wielkiej ofierze, o twoim nieustannym męczeństwie, bycia z dala od Ojczyzny Niebieskiej, a to tylko po to, aby wypełnić Moją Wolę w tym, przez którego jest ci Ona nakazana? Zaiste, ta ofiara wyrwała ze Mnie wiele żywotów wiedzy Mojego FIAT.

Ponadto potrzebna była dusza, która zna Niebo i to, jak Moja Boża Wola dokonuje się w Niebiańskim Przybytku, aby móc jej powierzyć Jej tajemnice, Jej historię, Jej życie, aby mogła je docenić i uczynić je swoimi i była gotowa oddać swoje życie, aby inni mogli poznać to tak wielkie dobro."

Powinnaś je pielęgnować, uczynić je swoimi i być gotową oddać swoje życie, aby inni mogli poznać tak wielki skarb."....

(z "Księgi Nieba"; - tom 25; 22 lutego 1929)

…………………

... "Moja córko, niemniej jednak pierwszym celem Odkupienia w Naszym Duchu było przywrócenie Królestwa Woli Bożej w Stworzeniu. To była  Boskość, którą umieściliśmy w stworzeniu, Nasza działająca Wola, najszlachetniejszy, najpiękniejszy Akt i dlatego umiłowaliśmy stworzenie do szaleństwa, ponieważ posiadało [coś] Naszego. W nim Siebie umiłowaliśmy i dlatego Nasza Miłość była doskonała, pełna i nieustanna. Jakbyśmy nie mogli oderwać się od duszy, czuliśmy własną Wolę, która z wnętrza duszy przynaglała nas do kochania jej.

Kiedy zstąpiłem z nieba na ziemię, wezwało Mnie panowanie i Moc Mojego Fiat, ponieważ domagał się On swoich praw i pragnął, aby Jego szlachetny i Boski Akt został przywrócony i zabezpieczony.

Zabrakłoby porządku i postąpilibyśmy wbrew Naszej Naturze, gdybym, zstępując z nieba, przyniósł stworzeniom bezpieczeństwo ale Nasza Wola, Nasz najpiękniejszy Boski Akt, który w nich umieściliśmy, początek, źródło i cel wszystkiego,  nie zostałby zabezpieczony, i nie zostałoby w nich przywrócone Jego Królestwo. Ale kto nie pragnie najpierw uratować siebie, a dopiero potem innych? Nikt; a jeśli nie może zbawić samego siebie, to jest to znak, że nie ma siły ani mocy, by zbawić innych.

Przywracając Królestwo Mojej Woli w stworzeniu, dokonałem największego Aktu, tego Aktu, którego może dokonać tylko Bóg, to znaczy zapewniłem bezpieczeństwo Mojemu własnemu Życiu w stworzeniu.  

Podczas gdy Ja ratowałem Siebie, wszyscy zostali zabezpieczeni i zniknęło wszelkie niebezpieczeństwo, ponieważ mieli w swojej mocy Boskie Życie, w którym mogli znaleźć wszystkie potrzebne im dobra.

Dlatego moje Odkupienie, Moje Życie, Moje cierpienia i Moja śmierć posłużą do przysposobienia stworzeń do tego dobra, jak również do przygotowania(zadysponowania) ich do wielkiego cudu, jakim jest Królestwo Mojej Woli w ludzkości.

Jeśli Jej owoce i życie nie są jeszcze widoczne, to nic nie znaczy, ponieważ w Moim Człowieczeństwie jest ziarno, życie Mojego Fiat.  Dlatego to ziarno ma moc formowania długiej prokreacji tak wielu innych nasion w sercach, aby na nowo rodzić w nich odradzające się życie Mojej Woli w ludzkich pokoleniach.

Nie ma więc Aktu, którego dokonuje Istota Najwyższa, który nie pochodziłby z Naszej Woli. Jej Miłość jest tak wielka, że czyni Siebie życiem w Naszym Akcie i domaga się Swoich praw jako życie, ponieważ chce Swoje Życie rozwijać.

Jakże więc mógłbym zstąpić dla dokonania Odkupienia, gdybym nie przywrócił tych praw Mojej Woli? Te prawa aby dokonać odkupienia, zostały przywrócone w Mojej Niebieskiej Matce i w Moim Człowieczeństwie. Tylko dlatego, że Moja Wola miała te pierwsze prawa, mogłem przyjść dla dokonania Odkupienia, bo inaczej nie znalazłbym ani drogi, ani miejsca, gdzie mógłbym zejść.

Moje Człowieczeństwo, poprzez cierpienie, zobowiązało się wobec Mojej Woli do przywrócenia Jej tych praw, aby w swoim czasie mogła królować w rodzinie ludzkiej.

Módl się więc i w zjednoczeni ze Mną, nie wahaj się nawet złożyć ofiary ze swego życia dla tak świętej, i boskiej sprawy, z najbardziej heroicznej, i największej miłości do wszystkich ludzi"...

(z "Księgi Nieba";  tom 33; 6 maja 1934)

Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego.  (J 15,15)

(...) "Córko moja, zadajesz gorycz Mojej uczcie, bo kiedy komunikuję jakąś Prawdę, czynię to, bo chcę ze stworzeniem celebrować ucztę. Ale jeśli ono nie ufa Mi w pełni i wątpi, to świętowanie zostaje przerwane i zamienia się w gorycz.

Jestem jak jeden z dwóch zaufanych przyjaciół: ponieważ bardzo kocha swojego przyjaciela, chce wylać własne serce do serca przyjaciela i [w takiej mierze], w jakiej zwierza mu się ze swoich tajemnic i ukrytych radości, wtajemnicza go we wszystko, co posiada.

Ale przyjaciel, który go słucha, daje mu do zrozumienia, że mu nie wierzy i wątpi w to, co on(ten drugi) mu mówi. To zasmuca [pierwszego] przyjaciela i zamienia jego szczere uczucia w smutek; prawie żałuje, że mu się zwierzył i wycofuje się pełen goryczy.

Jeśli jednak przyjaciel mu wierzy, to nie tylko nie zadaje mu goryczy ale uczestniczy w jego dobrach. Świętują razem radości, które ten posiada, a ich przyjaźń zostaje związana podwójnymi więzami miłości.

Tak właśnie jest w Moim przypadku: ponieważ Ja kocham - nawet bardziej niż przyjaciela - tę, którą wybrałem na Moją małą sekretarkę, chcę wylać Moje Serce. Chcę jej powierzyć Moje tajemnice i radości, Moje tajemne bóle i zaskakujące prawdy, aby wspólnie świętować i dzielić z nią tyle Boskich Żywotów, ile Prawd Ja jej ujawniam.

Jeśli widzę, że Mi wierzy, celebruję i ukazuję odświętnie radości i rozkosze, jakie posiada Boskie Życie, które posiada nieskończoność wszystkich Dóbr. Dusza napełnia się nimi i świętuje razem ze Mną.

Gdy jednak widzę, że się waha, smucę się i pozostaje ona pozbawiona tego życia, które chciałem jej powierzyć. Często powtarzasz Mi te sceny nieufności. Dlatego bądź uważna i nie chciej zamienić Moich radości w gorycz"...

(z "Księgi Nieba";  tom 24; 6 maja 1928)

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

III Niedziela Wielkiego Postu - B - (J 2,13-25)

13 Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy. 14 W świątyni napotkał siedzących za stołami bankierów oraz tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie. 15 Wówczas sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. 16 Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: «Weźcie to stąd, a nie róbcie z domu mego Ojca targowiska!» 17 Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: Gorliwość o dom Twój pochłonie Mnie. 18 W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: «Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?» 19 Jezus dał im taką odpowiedź: «Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo». 20 Powiedzieli do Niego Żydzi: «Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?» 21 On zaś mówił o świątyni swego ciała. 22 Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus.

23 Kiedy zaś przebywał w Jerozolimie w czasie Paschy, w dniu świątecznym, wielu uwierzyło w imię Jego, widząc znaki, które czynił. 24 Jezus natomiast nie zwierzał się im, bo wszystkich znał 25 i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Sam bowiem wiedział, co w człowieku się kryje.

Wówczas sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powypędzał wszystkich ze świątyni,  (J 2,15)

... "Cierpię, gdy uważają Mnie za surowego i że więcej używam sprawiedliwości niż miłosierdzia". Odnoszą się do Mnie tak, jakbym chciał ich pobić przy każdej okazji.

O, jak bardzo czuję się zniesławiony przez takich, ponieważ to sprawia, że pozostają oni w pewnym dystansie do Mnie, a ci, którzy pozostają na dystans, nie mogą  całkiem wtopić się w  Moją Miłość.

I chociaż to oni Mnie nie kochają, to jednak uważają Mnie za srogiego i niejako budzącego strach, podczas gdy wystarczy spojrzeć na Moje Życie, aby przekonać się, że dokonałem tylko jednego aktu sprawiedliwości, a mianowicie wtedy, gdy dla obrony domu Ojca mego wziąłem sznury i uderzałem na prawo i na lewo, aby wypędzić profanów.

Cała reszta była całkowitym miłosierdziem: miłosierdziem było Moje poczęcie, Moje narodzenie, Moje słowa, Moje dzieła, Moje kroki, Moja krew przelana, Moje cierpienia, wszystko we Mnie było Miłością Miłosierną.

A jednak boją się Mnie, podczas gdy bardziej niż Mnie powinni bać się samych siebie".

(z Księgi Nieba, do użytku prywatnego - tom 14; 9 czerwca 1922)

……………….

Kiedy wziąłem sznury, aby wypędzić profanów ze świątyni, to właśnie wolę ludzką wypędziłem, aby Moja mogła wejść królować i rządzić, aby stali się prawdziwie bogaci na duszy i nie podlegali już naturalnemu ubóstwu.

Co więcej, kiedy wjeżdżałem triumfalnie do Jerozolimy wśród wiwatów tłumów, otoczony czcią i uwielbieniem, był to triumf Mojej Woli, którą ustanowiłem pośród narodów.

(z "Księgi Nieba"; Tom 20; 26 października 1926)

Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: «Weźcie to stąd, a nie róbcie z domu mego Ojca targowiska!» (J 2,16)

Dziś rano mój najłagodniejszy Jezus wyprowadził mnie z siebie i pozwolił mi zobaczyć upadek, w jaki popadła ludzkość.

Aż strach o tym myśleć! Kiedy byłam pośród tych ludzi, Jezus powiedział, prawie płacząc: "O człowieku, jakżeś się zdeformował, oszpecił, zhańbił!

O człowieku, stworzyłem cię, abyś był Moją żywą świątynią, lecz ty uczyniłeś z siebie mieszkanie diabła!

Patrzcie, nawet rośliny, pokrywając się liśćmi, kwiatami i owocami, uczą was skromności i poczucia wstydu, jakie powinniście mieć wobec swego ciała; ale wy utraciliście wszelką skromność, a nawet naturalną powściągliwość, jaką powinniście mieć; tak że staliście się gorsi od zwierząt, tak że nie mam nic innego do czego mógłbym was porównać.

Uczyniłem ciebie na Moje podobieństwo, ale Ja już ciebie nie poznaję, lecz jestem tak przerażony twoją nieczystością, że sam twój widok napawa Mnie obrzydzeniem, a ty sam zmuszasz Mnie do ucieczki od ciebie."

(z "Księgi Nieba";tom 2; 1 sierpnia 1899)

…………………

Czy nie wiesz, że ludzka wola jest bezczeszczycielem stworzenia? Kiedy znajduje swoje małe drogi i najmniejsze otwory, aby wejść do duszy, profanuje najświętsze i niewinne rzeczy.

Moja Wola uczyniła z człowieka swoją świętą i żywą świątynię, w której Ona chce ustanowić swój tron, swoje mieszkanie, swoje panowanie, Swoją Chwałę. Teraz Moja Wola to dostrzega, gdy dusza daje mały wstęp ludzkiej woli i czuje, że Jego świątynia, Jego tron, Jego mieszkanie, Jego panowanie i Jego własna chwała zostały zbezczeszczone.

Dlatego Moja Wola chce cię osiągnąć we wszystkim, nawet w samej Mojej Obecności, aby sprawdzić, czy Jej panowanie nad tobą jest absolutne, a ty jesteś zadowolona, że tylko Ona w tobie króluje i prowadzi prerogatywę(prymat). Wszystko w tobie musi być Wolą Bożą, aby Ona mogła powiedzieć: "Jestem pewna, nie odmówiła Mi niczego, nawet ofiary z Obecności swego Jezusa, którego kochała bardziej niż siebie, dlatego Moje Królestwo jest bezpieczne."

(z "Księgi Nieba"; tom 23; 22 stycznia 1928)

…………………

... "Moja mała córko Mojej Woli, prawdą jest, że dusza, która nie żyje w Naszej Woli, czyni Ją samotną i pogrąża Ją w milczeniu.

Powinnaś wiedzieć, że każda dusza jest dla Nas nowym i szczególnym dziełem, a zatem mamy coś nowego do powiedzenia. Ale jeśli nie żyje w Naszej woli, czujemy, że jest daleko od Nas, ponieważ jej wola nie jest w Naszej; dlatego czujemy się przez nią opuszczeni i zablokowani w Naszym dziele. Kiedy chcemy mówić, to tak, jakbyśmy chcieli mówić do głuchych i niemych. Tak więc ten, kto nie żyje w Naszej woli, jest Naszym krzyżem, utrudnia Nasze kroki, wiąże Nasze ramiona i niszczy Nasze najpiękniejsze dzieła, a Ja, który jestem SŁOWEM, muszę milczeć!

Otóż, powinieneś wiedzieć, że dusza w stanie łaski jest świątynią Boga. Ale kiedy dusza żyje w Naszej Woli, Bóg staje się świątynią duszy.

Jak wielka jest różnica między tym pierwszym, dusza jako świątynia Boga, a tym drugim, Bóg jako świątynia dla duszy! Ta pierwsza jest świątynią narażoną na niebezpieczeństwa i wrogów oraz poddaną namiętnościom.

Często Nasza Najwyższa Istota znajduje się w tych świątyniach jak w świątyniach z kamienia, o które nikt nie dba i które nie są odpowiednio kochane.

Mała lampka nieustannej miłości, którą dusza powinna mieć jako hołd dla Boga, który w niej mieszka, gaśnie bez czystego oleju. A jeśli, co niech nigdy się nie zdarzy, kiedykolwiek popadnie w ciężki grzech, nasza świątynia zawali się i zostanie przejęta przez złodziei, przez naszych wrogów i ich, którzy ją sprofanują i zbezczeszczą.

Druga świątynia, tj. Bóg jako świątynia duszy, nie jest narażona na żadne niebezpieczeństwa. Wrogowie nie mogą się do niej zbliżyć, a namiętności tracą swoją moc. W tej naszej Boskiej świątyni dusza jest jak mała hostia, która trzyma w sobie konsekrowanego Jezusa. Wraz z niezawodną miłością, którą czerpie, otrzymuje i jest karmiona, tworzy małą żywą lampę, która płonie nieustannie, nigdy nie gasnąc. Ta nasza świątynia zajmuje swoje królewskie miejsce, Jej Wola się wypełnia i jest Naszą chwałą i naszym triumfem.

Co więc robi mała hostia w tej naszej świątyni? Modli się, kocha i żyje według Woli Bożej. Zastępuje Moje Człowieczeństwo na ziemi, zajmuje Moje miejsce cierpienia i powołuje całą armię Naszych dzieł, aby tworzyły Naszą świtę.

Ona posiada Stworzenie i Odkupienie jako swoje własne i działa jako Dowódca nad nimi: czasami rozmieszcza je jak armię wokół Nas, w akcie modlitwy i adoracji, czasami jako armię w akcie miłości i uwielbienia Nas.

Ale zawsze jest pierwszą, która czyni to co jest jej pragnieniem, aby Nasze Dzieła czyniły, i zawsze kończy swoim małym refrenem, tak przyjemnym dla Nas: "Niech Twoja Wola będzie znana, kochana, niech panuje i rządzi na całym świecie".

W ten sposób wszystkie tęsknoty, westchnienia, zainteresowania, zmartwienia i modlitwy tej małej Hostii, która żyje w Naszej Boskiej Świątyni, są po to, aby Nasz Fiat objął wszystkich, odłożył na bok wszelkie zło stworzeń i swoim wszechmocnym tchnieniem zrobił miejsce w sercach wszystkich, aby stać się życiem każdego człowieka.

Czy istnieje piękniejsza, świętsza, pożyteczniejsza i ważniejsza służba dla nieba i ziemi niż ta mała hostia, która żyje w Naszej Świątyni?

Co więcej, Nasza Miłość, Nasza Moc w duszy która żyje w Naszej Woli, wystawia wszystko na pokaz, całą pracowitość i wszystkie zabiegi: czyni Siebie małą i zamyka Siebie w duszy, aby uformować jej życie, a wszystko, co pozostaje z duszy, to powłoka, jako okrycie.

Ona czyni się niezmierzoną taką, jaką jest, i staje się wspaniałą świątynią, aby dusza była w niej bezpieczna i cieszyła się jej towarzystwem.

Ten, kto spełnia Naszą Wolę, jest zawsze zajęty Nami, a My zawsze nim. Dlatego dopilnuj, abyś zawsze była w Naszej woli".

(Z Ksiąg Nieba; Tom 33; 11. Marca 1934)

Jezus dał im taką odpowiedź: «Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo». (J 2,19)

Następnie postępowałam za Aktami Jezusa, mojego najwyższego dobra, w Jego Człowieczeństwie na ziemi.;

"Moja córko, Moja ludzka wola nie miała żadnego Aktu życia, ale nieustannie odbierała nieprzerwany Akt Mojej Boskiej Woli, który posiadałem, jako Słowo Ojca Niebiańskiego.

Dlatego też wszystkie Moje Akty i cierpienia, modlitwy, oddechy i uderzenia Serca, które wykonywałem - ponieważ Moja ludzka Wola była podporządkowana Życiu Woli Bożej - tworzyły tyle węzłów, aby połączyć ludzkie wole z Moją. Te ludzkie wole były jak domy, z których jedne się zawaliły, inne zniszczyły, a jeszcze inne leżały w gruzach.

Dlatego Moja Boska Wola, działając w Moim Człowieczeństwie, przygotowała Moimi Aktami pomoce do podtrzymania zawalonych, do scementowania uszkodzonych i do odbudowy zniszczonych domów z samych stert gruzu. Nie robiłem nic dla siebie i nie miałem żadnej potrzeby. Raczej robiłem wszystko, aby przywrócić i zrehabilitować ludzką wolę.

Moją jedyną potrzebą była Miłość i to, że chcę być kochany w zamian.

Tak więc, aby dusza mogła przyjąć wszystkie Moje pomoce, cierpienia i dzieła, jako skuteczne dzieła, wymowne głosy i pomocnych posłańców, musi zjednoczyć swoją wolę z Moją. Wtedy natychmiast poczuje się ona zjednoczona z Moją, a wszystkie Moje czyny ustawią się wokół duszy i spełnią swoje zadanie, aby wesprzeć wolę ludzką, umocnić(zakotwiczyć), i przywrócić do równowagi.

Gdy tylko dusza zjednoczy się z Moją Wolą i postanowi Ją czynić, wszystkie Moje Akty ustawiają się, jak dobrze uzbrojona armia wojenna w jej obronie i utworzą dla niej szalupę ratunkową na wzburzonym morzu życia.

Natomiast o duszy, która nie pełni Mojej Woli, mogę powiedzieć, że nic nie otrzymuje.

Nie jest też w stanie niczego przyjąć, gdyż tylko Moja Wola jest dysponentem tego wszystkiego, czego Ja dokonałem z miłości do dusz."

(Tom 30; 4 listopada 1931)

===================================================================================================================================

Sobota II tydzień Wielkiego Postu (Łk 15, 1-3.11-32)

1 Zbliżali się do Niego wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. 2 Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». 3 Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: 4 «Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? 11 Powiedział też: «Pewien człowiek miał dwóch synów. 12 Młodszy z nich rzekł do ojca: "Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada". Podzielił więc majątek między nich. 13 Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. 14 A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. 15 Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola żeby pasł świnie. 16 Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. 17 Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. 18 Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; 19 już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. 20 Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. 21 A syn rzekł do niego: "Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem". 22 Lecz ojciec rzekł do swoich sług: "Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! 23 Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, 24 ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się". I zaczęli się bawić.

25 Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. 26 Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. 27 Ten mu rzekł: "Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego". 28 Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. 29 Lecz on odpowiedział ojcu: "Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. 30 Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę". 31 Lecz on mu odpowiedział: "Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. 32 A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się"».

A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. (Łk 15, 14)

Kontynuowałam moje zwykłe oddanie się Boskiemu FIAT. Gdy podążałam za Jego Aktami, zobaczyłam tłum ludzi, wszyscy niskiego wzrostu - słabo odżywieni, chorzy, rachityczni, a niektórzy z ranami. W tym tłumie nie można było dostrzec ani dziecięcej świeżości, ani piękna młodzieńczego wieku, ani godności dojrzałego człowieka.

Wyglądali jak zbiorowisko ludzi bez ładu, niedożywieni, wygłodzeni, a kiedy jedli, nigdy nie byli syci. Jak wielkie współczucie wzbudzał ten wielki tłum, wydawał się takim być niemalże na całym świecie! Nie wiedziałam, kim są, ani jaki jest sens ich istnienia - gdyż żaden z nich nie dorósł do właściwej wielkości. Wtedy mój ukochany Jezus wyszedł z mojego wnętrza i rzekł do mnie  z westchnieniem:

"Moja córko, co za nieszczęśliwy tłum! Są to ci liczni, którzy porzucili ojcowskie dziedzictwo dane im przez ich Ojca Niebiańskiego. Biedne dzieci, bez ojcowskiego dziedzictwa! Nie mają ani swoich ziem, na których mogliby bezpiecznie żyć, ani wystarczającej ilości żywności, aby się utrzymać i są zmuszeni do życia z kradzieży, rabunku, i  jedzenia bez substancji. Dlatego trudno jest im doróść do odpowiedniej postury, gdyż ich członki nie są wystarczająco silne, aby się rozwijać.

W ten sposób są rachityczni, słabi, głodujący, nigdy nie nasyceni. To wszystko, co jedzą nie jest dobre dla ich wzrostu, ponieważ nie jest to jedzenie, które jest odpowiednie i przeznaczone dla nich, ani nie jest częścią ich dziedzictwa. Moja córko, dziedzictwo, które mój Ojciec Niebiański dał tym ludziom, było Moją Bożą Wolą. W Niej mieli znaleźć [odpowiednie] pożywienie, aby urośli do odpowiedniej postawy, balsamiczne powietrze, aby stali się zdrowi i silni, i które nadałoby ich twarzom wyraz dziecięcej świeżości, piękna wieku młodzieńczego i godności człowieka dojrzałego.

Nie było nic dobrego w tym dziedzictwie, którego człowiek nie powinien był być dziedzicem.

Powinien był mieć do dyspozycji wszystkie dobra, których pragnął, dla duszy i ciała. Kiedy człowiek opuścił dziedzictwo Mojej Bożej Woli, nie znajdował już rzeczy do swojej dyspozycji i nie był już panem, lecz sługą i był zmuszony do życia w trudzie. Jak więc może on wyróść do właściwej postawy?

Dlatego z tak wielką miłością oczekuję tych, którzy mają żyć w Naszym Dziedzictwie Boskiego FIAT. Z tego dziedzictwa wyrosną nam ludzie o właściwych proporcjach, piękni i świeży, odżywieni pożywnym pokarmem, tak że będą silni i w pełni rozwinięci, i będą stanowić całą chwałę Naszego Dzieła Stworzenia.

Smutek Nasz jest wielki, gdy patrzymy na tę nieszczęśliwą i oszpeconą rzeszę, i pełni bólu powtarzamy: "Ach, Dzieło Nasze nie wyszło słabe z Naszych rąk, bez piękna i świeżości, gdyż sam jego widok napełniał Nas miłością, a nawet zachwycał, tak było piękne".

Na te słowa Nasza miłość wzbiera, chce się przelać na zewnątrz i wysłać Naszą Bożą Wolę w drogę, aby Ona mogła królować wśród stworzeń, i przywrócić Nasze dzieło tak pięknym, i pełnym wdzięku, jakie wyszło z Naszych Twórczych Rąk"...

(z "Księgi Nieba"; Do użytku prywatnego - tom 25; 6 stycznia 1929)

Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. (Łk 15, 20)

Znajduję się w ramionach Woli Bożej, ale z cierniem w sercu z powodu pozbawienia mojego dobrego Jezusa. Czekam i czekam, a samo czekanie jest najbardziej bolesnym cierpieniem.

Godziny wydają mi się wiekami, a dni nieskończonością; a jeśli - co może nigdy się nie zdarzyć - przyjdzie do mnie wątpliwość, że moje drogie życie, mój słodki Jezus, już nie przyjdzie, och, wtedy nie wiem, co się ze mną stanie! Chcę pozbyć się siebie, nawet Boskiej Woli, która trzyma mnie w niewoli na tej ziemi, i wznieść się do Nieba szybkim lotem.

Ale nawet to nie jest mi dane, ponieważ Jej łańcuchy są tak silne, że nie mogą się zerwać: czuję się jeszcze bardziej związana, tak że trudno mi o tym myśleć i kończę wszystko jeszcze mocniejszym poddaniem się Najwyższemu Fiat.

Kiedy tak wzdychałam i nie mogłam nic więcej zrobić, mój zawsze umiłowany Jezus powrócił do Swojej małej córki i pokazał się z raną w Swoim Sercu, z której wylewała się Krew i Płomienie, jakby chciał pokryć wszystkie dusze Swoją Krwią i spalić je w Swojej Miłości. Wtedy powiedział do mnie z wielką dobrocią:

"Odwagi, moja córko! Twój Jezus też cierpi, a cierpienia, które Mnie najbardziej bolą, to cierpienia wewnętrzne, które sprawiają, że wylewam Krew i płomienie. Ale Moim największym cierpieniem jest ciągłe czekanie.

Moje oczy są zawsze zwrócone na dusze i kiedy widzę duszę upadłą w grzech, to nieustannie czekam, aż powróci do Mojego Serca, aby jej przebaczyć.

Jeśli nie widzę jej, że nadchodzi, czekam z przebaczeniem w Moich rękach. To oczekiwanie ożywia Moje cierpienie i jest dla Mnie taką agonią, że z Mojego przebitego Serca wylewają się Krew i płomienie. Godziny i dni, w których czekam, wydają się dla mnie, jak lata. O, jakże trudne jest to czekanie dla Mnie!...".

Idźmy dalej: Moja Miłość kocha człowieka tak bardzo, że kiedy powołuję go do istnienia, określam liczbę aktów, które powinien wykonać z miłości do Mnie, ile modlitw i dobrych uczynków powinien wykonać.

To po to, by dać mu prawo, abym Ja zawsze go kochał i mógł mu udzielić łask i pomocy w czynieniu dobra. Ale ludzie używają ich, aby zmusić Mnie do czekania w cierpieniu.

Och, jak długo czekam od jednego aktu miłości do następnego, jeśli w ogóle dadzą Mi jeden [akt miłości]! Jak opieszali są w czynieniu dobra, w modlitwie, jeśli w ogóle to robią!

Czekam na nią wciąż na nowo; czuję Moją niespokojną Miłość, która sprawia, że tęsknię za nią i która jest dla mnie tak wielkim wewnętrznym cierpieniem, że gdybym podlegał śmierci, umarłbym tak często, jak nie jestem kochany przez dusze.

Jest jeszcze to długie oczekiwanie w Sakramencie Mojej Miłości. Czekam na nich wszystkich, a nawet liczę minuty [do ich przybycia], ale niestety czekam na wielu z nich na próżno. Inni przychodzą z lodowatym chłodem, powodując największe i najtrudniejsze męczeństwo Mojego oczekiwania.

Niewiele jest tych, w których czekamy na siebie nawzajem: tylko w nich czuję się orzeźwiony, jakbym powrócił(do domu) do ich serc, gdzie wylewam Moją Miłość i znajduję ulgę w ciężkim męczeństwie Mojego ciągłego oczekiwania.

Dla niektórych to cierpienie wydaje się niczym, ale jest ono największe i stanowi najcięższe męczeństwo. Możesz sama opisać, ile kosztuje cię czekanie na Mnie, tak że gdybym nie położył temu kresu i nie wspierał cię, nie byłabyś w stanie tego znieść.

Jest też inne, jeszcze bardziej bolesne oczekiwanie: tęsknota, palące pragnienie, długie oczekiwanie na Królestwo Mojej Bożej Woli.

Od około sześciu tysięcy lat czekam, aż człowiek powróci do tego Królestwa. Kocham go tak bardzo, że pragnę i tęsknię za tym, aby był szczęśliwy, ale w tym celu musimy żyć z jedną Wolą: więc każdy akt sprzeczny z Moją Wolą jest gwoździem, który Mnie przebija.

Ale czy wiesz dlaczego? Ponieważ czyni człowieka bardziej nieszczęśliwym i bardziej niepodobnym do Mnie; a kiedy widzę Siebie w niezmierzonym oceanie Mojej błogości, ale Moje dzieci są nieszczęśliwe - och, jak cierpię!

Podczas gdy czekam i czekam, otaczam ich, i obsypuję łaskami i światłem w taki sposób, że oni sami mogą pospieszyć, aby prowadzić swoje życie razem ze Mną, i z jedną Wolą.

To zmieni ich los: Będziemy razem posiadać Dobra i dzielić niekończące się szczęście. Inne cierpienia dają Mi trochę wytchnienia, ale ból oczekiwania nigdy się dla Mnie nie kończy, zawsze trzyma Mnie w pogotowiu, sprawia, że używam nieograniczonych pomysłów i czynię wynalazki miłości, które zadziwiają niebo i ziemię.

Sprawia, że posuwam się tak daleko, że proszę i błagam ludzi, aby nie pozwolili Mi już dłużej czekać, ponieważ nie mogę już  i to zbytnio Mnie obciąża.

Dlatego, Moja córko, zjednocz się ze Mną, aby oczekiwać Królestwa Mojej Woli i [zjednocz się] z całym długim oczekiwaniem, które ludzie Mi narzucają.

W ten sposób przynajmniej będzie nas dwoje, a twoje towarzystwo da Mi odpoczynek w tak ciężkim cierpieniu ".

(z "The Book of Heaven"; Tom 33; 21 lipca 1935)

Lecz ojciec rzekł do swoich sług:"Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi!”

(Łk 15, 22)

... "Córko moja, czy chcesz wiedzieć, dlaczego byłem obnażony, kiedy Mnie biczowano?

W każdej tajemnicy Mojej Męki zajmowałem się najpierw tym, jak naprawić rozłam między wolą ludzką a Wolą Bożą, a dopiero potem zniewagami, jakie ten rozłam wywoływał.

Kiedy człowiek zerwał więzy jedności między Wolą Najwyższą, a swoją własną w ogrodzie Eden, pozbawił się królewskich szat Mojej Woli i przyodział się w nędzne łachmany swojej własnej, która była słaba, niestała, i niezdolna do czynienia dobra.

Moja Wola była dla Adama słodkim zauroczeniem, które utrzymywało go zanurzonego w zupełnie czystym świetle i sprawiało, że nie znał nic poza swoim Bogiem, z którego wyszedł, który dał mu tylko rozkosze bez ograniczeń.

A on był tak całkowicie pochłonięty tym, jakie wielkie skarby dał mu jego Bóg, że nie myślał o sobie.

O jakże szczęśliwy był człowiek i jak bardzo radowała się Boskość, że przekazała mu tak wiele doskonałości Swojej Istoty, jak wiele stworzenie może tylko otrzymać, aby uczynić je podobnym do Siebie!".

Jak tylko Adam zerwał połączenie z Naszą Wolą, stracił królewską szatę, czar, światło i błogość.

Postrzegał siebie bez światła Mojej Woli, a kiedy postrzegał siebie bez czaru, które go wiązało, rozpoznał siebie [, i jak bardzo był nieudolny bez Mojego Światła], wstydził się i poczuł strach przed Bogiem, tak że nawet jego własna natura odczuła smutne skutki tego: poczuł zimno i nagość, i poczuł żywą potrzebę okrycia się.

Jak Nasza Wola trzymała go w porcie niezmierzonych rozkoszy, tak jego własna wola stawiała go w porcie nieszczęścia. Nasza Wola była dla człowieka wszystkim, a w Niej znalazł wszystko.

Było to sprawiedliwe, że wyszedłszy od Nas i żyjąc w Naszej Woli jako Nasz umiłowany Syn, powinien żyć tym, co było Nasze, a ta Nasza Wola powinna zapewnić mu wszystko, czego potrzebował.

Teraz, kiedy chciał żyć w swojej woli, potrzebował wszystkiego, ponieważ wola ludzka nie ma mocy, by zaspokoić wszystkie potrzeby, ani nie zawiera w sobie źródła dobra; był więc zmuszony mozolnie zdobywać dla siebie rzeczy niezbędne do życia. Czy widzisz więc, co to znaczy nie być zjednoczonym z Moją Wolą?

O, gdyby wszyscy to wiedzieli, mieliby tylko to jedno pragnienie, aby Moja Wola przyszła i królowała na ziemi! Tak więc, gdyby Adam nie wycofał się z Boskiej Woli, nawet jego natura nie potrzebowałaby [materialnych] szat i nie wstydziłby się swojej nagości, ani nie podlegałby cierpieniom z powodu zimna, gorąca, głodu czy słabości.

Ale te naturalne rzeczy były prawie niczym [w porównaniu], były raczej symbolami wielkiego dobra, które utraciła jego dusza. Oto Moja córko, zanim zostałem przywiązany do słupa przed biczowaniem, chciałam być rozebrany, aby cierpieć nagość człowieka i zadośćuczynić, kiedy pozbawił się królewskich szat Mojej Woli.

Czułem tak wielki wstyd i mękę w Sobie, gdy widziałem Siebie tak obnażonym pośród wrogów, którzy ze Mnie szydzili, że płakałem nad nagością człowieka i ofiarowałem Moją nagość Mojemu Ojcu Niebieskiemu, aby człowiek mógł być na nowo przyodziany królewską szatą Mojej Woli.

A żeby mi tego nie odmówiono, ofiarowałem, jako cenę Krew Moją, Ciało Moje rozdarte na kawałki i pozwoliłem się pozbawić nie tylko szat ale i skóry, aby móc zapłacić cenę i zadośćuczynić za zbrodnię  nagości człowieka.

W tej tajemnicy przelałem tyle krwi, jak w żadnej innej, tak że wystarczyło przyodziać człowieka, jak drugą szatą, szatą krwi, aby go na nowo przykryć i w ten sposób ogrzać, obmyć i przysposobić do przyjęcia Królewskiej Szaty Mojej Moli."

(z "Księgi Nieba"; tom 16; 14 stycznia 1924)

Ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się". I zaczęli się bawić. (Łk 15, 24)

"Córko moja, Wolą Naszą jest, aby stworzenie wstąpiło ponownie do Naszego Łona i w ramiona Swego Stwórcy, abyśmy mogli mu na nowo przekazywać Nasze stałe Tchnienie i dać mu w tym Tchnieniu strumień, który rodzi wszelkie dobra, radości i rozkosze". Abyśmy jednak mogli dać człowiekowi to Tchnienie, musi on żyć w Naszej Woli, bo tylko w Niej może Je przyjąć i Nam Je dać. Nasz Fiat ma tę właściwość, że sprawia, iż stworzenie jest nierozerwalnie związane z Nami - i to, co My czynimy i czym Jesteśmy z natury, ono może czynić z łaski. Tworząc człowieka, nie umieściliśmy go w oddaleniu od Nas. Aby mógł być z Nami, daliśmy mu raczej Naszą własną Boską Wolę, która miała mu dać ten pierwszy Akt, aby mógł działać razem ze swoim Stwórcą.

To dlatego Nasza Miłość, Moc i piękno, Nasze Światło i Nasze radości wytrysnęły w tym samym czasie, przelewając się z Naszej Boskiej Istoty, przygotowując stół dla tego, którego z tak wielką miłością ukształtowaliśmy Naszymi Stwórczymi Rękoma i zrodziliśmy Naszym własnym Tchnieniem.

Chcieliśmy zachwycać się Naszą pracą, widzieć Go szczęśliwym Naszym szczęściem, pięknym Naszą urodą, bogatym Naszym bogactwem.

Tym bardziej, że Naszą Wolą było pozostanie blisko stworzenia, wspólnie działając i bawiąc się z nim. Nie można bawić się odległość, lecz w bliskości.

Dlatego jedynym sposobem, który wynikał w sposób nieunikniony z(dzieła) Stworzenia, a także by zachować Nasze Dzieła i cel, dla którego je stworzyliśmy, było obdarzenie człowieka Bożą Wolą. Ona miała zachować go takim, jaki wyszedł z Naszych Stwórczych Rąk, a człowiek cieszyłby się wszystkimi Naszymi dobrami, My zaś moglibyśmy cieszyć się jego szczęściem. Dlatego, aby człowiek mógł powrócić na swoje honorowe miejsce i ponownie współpracować ze swoim Stwórcą, i abyśmy mogli rozmawiać ze sobą, nie ma innego sposobu, jak tylko ponowne wejście do Naszego Fiat.

To Fiat ma na celu triumfalne umieszczenie człowieka w Naszych Ramionach, które już na niego czekają, przyciśnięcie go do Naszej Boskiej Piersi i powiedzenie mu: "Nareszcie wróciłeś po sześciu tysiącach lat! Błąkałeś się, przeszedłeś przez całe zło - bo nie ma nic dobrego bez Naszego Fiat - miałeś wystarczająco dużo doświadczeń i poczułeś na własnym ciele, co to znaczy wyjść z Niego.

Tak więc nie wychodź z Niego nigdy więcej - a teraz przyjdź, odpocznij i raduj się tym, co jest twoje, bo w Naszej Woli wszystko zostało ci dane".

Bądź więc czujna, moja córko. Damy ci wszystko, jeśli zawsze będziesz mieszkała w Naszym Fiat. Nasze Tchnienie znajdzie swoją rozkosz w ciągłym tchnieniu na ciebie aby Nasze radości, Nasze Światło i Nasza Świętość przelewały się w tobie.

On też przekaże ci zamysł Naszych Dzieł, abyśmy zawsze mogli mieć przy sobie małą córeczkę zregenerowaną w Naszej Boskiej Woli... !"

(Z Księgi Nieba,  do użytku prywatnego - tom 26; 28 kwietnia 1929)

=============================================================================================

Piątek II tydzień Wielkiego Postu (Mt 21,33-43.45-46)

"A gdy nadszedł czas żniwa..." (Mt 21, 34)

Kontynuowałam moje okrążenia w Najwyższym Fiat, a kiedy mój biedny duch przybył do ogrodu Eden, powiedziałam: "Czcigodny Majestacie, przychodzę do Ciebie, aby przynieść Ci małe procenty mojego 'kocham Cię', 'uwielbiam Cię', 'wysławiam Cię', 'dziękuję Ci' i 'wychwalam Cię'.

Ofiarowuję moje małe procenty [jako odpłatę], ponieważ dałeś mi niebo, słońce, powietrze, morze, kwitnącą ziemię i wszystko, co dla mnie stworzyłeś. Kiedyś powiedziałeś mi, że chcesz rozliczać się ze mną każdego dnia i brać ode mnie te małe odsetki.

Powinniśmy więc zawsze być w zgodności i mogę bezpiecznie przechowywać całe Stworzenie, które dałeś mi jako małej córce Twojej Woli w małym banku mojej duszy".

Kiedy to robiłam, przyszła mi do głowy myśl: "Jak możesz tak wielkie procenty odwzajemnić? I jakie znaczenie ma twoje "kocham cię", "uwielbiam cię", "dziękuję ci"?

Kiedy o tym myślałam, mój słodki Jezus poruszył się we mnie i powiedział do mnie: "Moja córko, taka była umowa między Mną, a tobą, że umieszczę całe Stworzenie w banku twojej duszy, a ty dasz Mi procenty z tego, wypełniając Stworzenie swoim 'Kocham Cię', 'Uwielbiam Cię', 'Dziękuję Ci'.

Kiedy zobaczyłem, że jesteś zakłopotana z powodu tak dużego kapitału i ze strachu, że odrzucisz ten wielki Mój Dar, powiedziałem, aby cię zachęcić i otrzymać procenty: "Zadowolę się niewielkimi procentami, a codzienne rozliczenia będziemy dokonywać tutaj, w Edenie.

Tak więc pozostaniemy zjednoczeni i zawsze w pokoju, a ty nie będziesz się martwić, że twój Jezus umieścił tak duży kapitał w twoim banku.

A tak przy okazji, czy nie znasz wartości "kocham cię" w Mojej Woli? Moja Wola wypełnia niebo, słońce, morze, wiatr - wszędzie tam, gdzie rozprzestrzenia Swoje Życie.

Dlatego, kiedy mówisz "kocham Cię", "uwielbiam Cię" itd., mój Fiat rozprzestrzenia twoje "kocham Cię" w Niebie, a twoje "kocham Cię" staje się jeszcze bardziej rozszerzone niż Niebo. Twoje "uwielbiam Cię" rozszerza się w słońcu i staje się większe i dłuższe niż jego światło.

Twoje "uwielbiam Cię" rozszerza się w wietrze i podróżuje przez powietrze i całą ziemię, a jego westchnienia i podmuchy wiatru, które czasami są delikatne, a czasami potężne, mówią: "Uwielbiam Cię".

Twoje "Dziękuję Ci" rozprzestrzenia się w morzu, a krople wody i pływające ryby mówią: "Dziękuję Ci". I widzę, jak niebo, gwiazdy, słońce, morze, wiatr wypełniają się twoim "kocham Cię", twoim uwielbieniem itd., i mówię: "Jakże jestem szczęśliwy, że umieściłem wszystko w banku małej córki Mojej Woli, ponieważ Ona płaci Mi procenty, których pragnąłem.

Ponieważ ona żyje w Niej, daje Mi Boskie i równoważne (ekwiwalentne) procenty, ponieważ Mój Fiat rozszerza jej małe akty i czyni je bardziej rozległymi niż całe Stworzenie".

Kiedy widzę, że przychodzisz do Raju, aby dać Mi swoje małe procenty, patrzę na ciebie i widzę w tobie podwojoną Moją Boską Wolę - Jedną w tobie, a Drugą we Mnie, chociaż jest Ona tylko Jedna. Widzę, że Moja własna Wola płaci Mi procenty, więc będzie Mi zadośćuczynione(i jestem z tego zadowolony).

Jest to Moje upodobanie, że Moja Wola dała stworzeniu możliwość podwojenia Samej Mojej Woli, aby mogło zadowolić swego Stwórcę! Moja córko, jak wiele niezapomnianych rzeczy jest w tym Edenie!

Tutaj Nasz Fiat stworzył człowieka i rozwinął tak wielki nadmiar Miłości, że wylał się na niego strumieniami, tak że wciąż słyszymy słodki szmer, z jakim wylaliśmy się na niego.

Tutaj rozpoczęło się życie Naszego Fiat w stworzeniu ludzkim oraz słodkie i cenne wspomnienie aktów, których pierwszy człowiek dokonał w Nim. Akty te nadal istnieją w Naszej Woli i są niejako zastawem dla niego, aby mógł się odrodzić i ponownie objąć w posiadanie Królestwo Naszego Fiat.

W tym Raju jest [również] bolesne wspomnienie upadku człowieka i jego odejścia z Naszego Królestwa. Jego kroki wciąż brzmią w Naszych uszach, gdy opuścił Nasz Boski Fiat.

A ponieważ ten Eden został mu dany tak długo, jak długo miał żyć w Fiat, byliśmy zmuszeni go z niego wypędzić i odczuwaliśmy ból, widząc Dzieło, które było Nam najdroższe, błąkające się bez swojego królestwa i cierpiące.

Naszą jedyną pociechą była zastawa jego aktów, które pozostały w Naszej Woli i które domagały się słusznych roszczeń, aby ludzkość powróciła tam, skąd przybyła.

Dlatego czekam na ciebie w Edenie: chcę bowiem zebrać od ciebie niewielkie procenty, abyśmy mogli odnowić to, co uczyniliśmy w Stworzeniu i otrzymać odpłatę za tak wielką Miłość niezrozumiałą dla ludzi. Co więcej, chcemy znaleźć pełen miłości pretekst, aby móc obdarzyć [ponownie] Królestwem Naszej Bożej Woli.

Dlatego pragnę, aby ten Eden był drogi również tobie, abyś mogła prosić i nalegać na Nas, aby Początek Stworzenia i Życie Naszego Fiat mogły powrócić do ludzkiej rodziny".

"I pochwycili go, wypędzili z winnicy i zabili." (Mt 21,39)

(...) Po tych słowach zadałam sobie pytanie: "Ale jakie szkody wyrządza dusza, gdy spełnia swoją ludzką wolę?".

A Jezus odpowiedział: "Moja córko, zło jest wielkie. Moja Wola jest światłem, a wola człowieka jest ciemnością. Moja Wola jest świętością, a wola człowieka jest grzechem, Moja jest pięknem i zawiera wszelkie dobro, a wola człowieka jest ohydą i zawiera wszelkie zło. W ten sposób, nie czyniąc Mojej Woli, dusza pozwala umrzeć światłu, zabija świętość, piękno i wszelkie dobro.

Spełniając własną wolę, rodzi ciemność, rodzi grzech, brzydotę i wszelkie zło. A jednak ludziom wydaje się, że to [nic nieznaczącego] nic, że czynią swoją wolę, podczas gdy [w rzeczywistości] pogrążają się w otchłani zła, która ich przygniata.

Wydaje ci się błahostką, że Moja Wola, podczas gdy przynosi im swoje światło, świętość, piękno i wszystkie swoje dobra - i to tylko dlatego, że kocha stworzenia - doświadcza zniewagi, widząc, jak umiera w nich Jej światło, świętość, piękno i wszystkie Jej dobra?

Moje Człowieczeństwo tak bardzo odczuło tę śmierć, którą wola ludzka zgotowała Światłu i świętości Jego Woli w nich, że można powiedzieć, iż poczułem prawdziwą śmierć. Czułem bowiem agonię i ciężar śmierci nieskończonego światła i nieskończonej świętości, które stworzenie ośmieliło się zniszczyć w sobie. Moje Człowieczeństwo jęczało i czuło się zdruzgotane tyloma śmierciami, ile razy odważyli się zabić w sobie światło i świętość Mojej Boskiej Woli.

Jakże wielkie byłoby to nieszczęście dla przyrody, gdyby ludzie zniszczyli światło słońca, oczyszczający wiatr, powietrze, którym oddychają! Zapanowałby taki chaos, że wszystkie stworzenia musiałyby zginąć. A jednak światło Mojej Woli jest czymś więcej niż słońcem dla dusz, czymś więcej niż wiatrem, który oczyszcza, czymś więcej niż powietrzem, którym oddychają.

Tak więc, na podstawie nieładu, jaki by nastąpił, gdyby zniszczyli światło słoneczne, wiatr i powietrze, możesz pojąć, jakim złem jest nie wypełnienie Mojej chwalebnej Woli, pierwotnego Aktu życia i centrum wszystkich stworzeń".

(z "Księgi Nieba"; tom 24; 22 kwietnia 1928)

====================================================================================

Środa II tydzień Wielkiego Postu (Mt 20, 17-28)

17 Mając udać się do Jerozolimy, Jezus wziął osobno Dwunastu i w drodze rzekł do nich: 18 «Oto idziemy do Jerozolimy: tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć 19 i wydadzą Go poganom na wyszydzenie, ubiczowanie i ukrzyżowanie; a trzeciego dnia zmartwychwstanie».

20 Wtedy podeszła do Niego matka synów Zebedeusza ze swoimi synami i oddając Mu pokłon, o coś Go prosiła. 21 On ją zapytał: «Czego pragniesz?» Rzekła Mu: «Powiedz, żeby ci dwaj moi synowie zasiedli w Twoim królestwie jeden po prawej, a drugi po lewej Twej stronie». 22 Odpowiadając Jezus rzekł: «Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić?» Odpowiedzieli Mu: «Możemy». 23 On rzekł do nich: «Kielich mój pić będziecie. Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej i lewej, ale [dostanie się ono] tym, dla których mój Ojciec je przygotował».

24 Gdy dziesięciu [pozostałych] to usłyszało, oburzyli się na tych dwóch braci. 25 A Jezus przywołał ich do siebie i rzekł: «Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. 26 Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. 27 A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym, 28 na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu».

«Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić?» Odpowiedzieli Mu: «Możemy». (Mt 20, 22)

... "Moja córko, Moja Wola chce ci się coraz bardziej oddawać; a żeby się jeszcze bardziej móc ofiarować, chce być jeszcze lepiej poznaną.

I aby to, co ci objawia, było jeszcze bardziej stabilne, bardziej pewne i bardziej godne uznania, obdarza cię nowymi cierpieniami, aby cię jeszcze bardziej zadysponować i przygotować w tobie puste miejsce, w którym może złożyć swoje prawdy. Ona pragnie szlachetnego towarzystwa bólu, aby być pewną duszy i móc się jej powierzyć.

To zawsze cierpienia i krzyże otwierają drzwi do nowych przekazów, do jeszcze bardziej ukrytych nauk i większych darów, których pragnę ci udzielić;

w istocie, gdy dusza znosi ze stałością Moją Wolę, która przynosi jej cierpienia i bóle, staje się zdolna do przyjęcia Mojej błogiej Woli i zdobywa zrozumienie i zmysł słuchu, aby mogła pojąć nowe lekcje Mojej Woli; ból sprawia, że nabywa ona niebiański język, aby mogła powtarzać wyuczone lekcje." (z "Księgi Nieba"; tom 17; 25 czerwca 1925).

“Na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu”. (Mt 20, 28)

... "Moja córko, Moja Wola pozostała jako aktywne życie w każdej stworzonej rzeczy, aby mogła swobodnie panować w pełnym triumfie. Tak więc ma Ona aktywne życie światła i ciepła w słońcu. Aktywne życie Jej ogromu i wielorakich dzieł w [gwieździstych] niebiosach.  Aktywne życie Jej mocy, Jej sprawiedliwość w morzu.

Boża Wola nie jest podobna do woli stworzeń, które nawet gdyby chciały, nie mogą pracować, jeśli nie mają rąk, nie mogą chodzić, jeśli nie mają stóp, nie mogą mówić ani widzieć, jeśli są nieme lub ślepe.

Moja Wola jednak wykonuje wszystkie Akty w jednym Akcie: podczas gdy Ona pracuje, Ona chodzi. Podczas gdy jest cała okiem, aby widzieć, jest jednocześnie cała głosem, aby mówić, i to z taką elokwencją, że nikt inny nie może się z Nią równać. Ona przemawia w huku grzmotu, w uderzeniu pioruna, w świstach wiatru, w burzliwych falach morza, w śpiewie ptaków.

Wszędzie przemawia, aby wszyscy mogli usłyszeć Jej głos, czasem mocny, czasem łagodny, czasem gromki.

Moja Wolo, jakże jesteś godna podziwu! Któż może twierdzić, że kochał stworzenia tak jak Ty? Moje własne Człowieczeństwo, jak bardzo pozostaje w tyle za Tobą!

Jestem postawiony w cień w Tobie, a Ty pozostajesz w Swoim działaniu, które nie ma ani początku, ani końca; zawsze jesteś na Swoim miejscu dawania życia wszystkim stworzonym rzeczom, aby przynieść Swoje życie [ludzkim] stworzeniom.

Och, gdyby wszyscy wiedzieli, co Ona dla nich robi, jak bardzo wszystkich kocha i jak Jej życiodajne tchnienie daje życie wszystkim, jak bardzo by Ją kochali i wszyscy przylgnęliby do Mojego wiecznego FIAT, aby otrzymać życie, które On chce im dać ...

Ale czy wiesz, moja córko, dlaczego Moja Najwyższa Wola pozostawiła Siebie panującą i jako życie we wszystkich stworzonych rzeczach, wykonując Swoje specjalne zadanie w każdej rzeczy? Miała służyć Sobie, Swojej własnej Woli, która miała mieć życie i panowanie w stworzeniu, dla którego stworzyła wszystkie rzeczy.

Postępowała jak król, który chcąc stworzyć rezydencję, w której mógłby rządzić i organizować swoją siedzibę, zbudował wiele pomieszczeń i zainstalował w nich wiele świateł, aby nie panowała w nich ciemność. Tworzy małe źródła najświeższej wody, sprowadza muzykę do rekreacji i otacza swoją rezydencję pięknymi ogrodami, krótko mówiąc, przeznacza na wszystko, co może uczynić go szczęśliwym i jest godne jego królewskiej władzy. Teraz, jako król, musi mieć swoich sług, ministrów, żołnierzy.

Ale co się dzieje? Nie uznają króla i zamiast króla rządzą słudzy, ministrowie i żołnierze.

Jak wielki byłby smutek tego króla, gdyby zobaczył, że jego dzieła nie służą jemu, ale  niesprawiedliwością jego sługom, a on sam jest zmuszony być sługą swoich sług!

Bo kiedy posługa, dzieło służy samemu sobie, nie nazywane jest sługą.

Otóż Moja Wola miała służyć Sobie w stworzeniach(ludzkich) i dlatego pozostawiła Siebie więcej niż szlachetny król we wszystkich stworzonych rzeczach, aby niczego nie brakowało Jej królewskości, jako Królowi w stworzeniu. Nikt poza Samą Moją Wolą nie mógłby godnie służyć Mojej Woli, ani też(Ona) nie przyjęłaby usług ze strony sług, ponieważ nikt nie posiadałby Jej szlachetnych i boskich zachowań, aby Jej służyć [godnie].

Otóż, poznaj wielki ból Mojej Najwyższej Woli. Dla ciebie, Jej córki, jest  sprawiedliwym poznanie bólu twojego Ojca, twojego Króla i Tego, który jest twoim Życiem.

Ona czyni(się) w Stworzeniu sługą dla sług, służąc ludzkiej woli, ponieważ Moja nie panuje w stworzeniach. Jakże trudno jest służyć sługom i to już tyle wieków!

Kiedy dusza wycofuje się z Mojej Woli, aby czynić swoją, oddaje Moją Wolę w niewolę w Stworzeniu. Dlatego Jej ból jest wielki: Król musi czynić jako sługa, a nie ma nikogo, kto mógłby osłodzić tak gorzki ból.

Jeśli nadal pozostaje w Stworzeniu, aby służyć sługom, to dlatego, że czeka na swoje dzieci.

Czeka, aż Jego Dzieła będą służyć dzieciom Jego wiecznego FIAT, które pozwolą Mu służyć Jego własnej szlachetności, pozwalając Mu rządzić i panować w ich duszach.

O tak, tylko te dzieci ukoją Jego tak długi i gorzki ból, osuszą Jego łzy tylu wieków służby i przywrócą Mu prawa Jego królowania!

Dlatego tak konieczne jest, aby Moja Wola była znana - co Ona robi, czego chce, jak jest wszystkim i zawiera wszystkie dobra, a także Jej nieustanny ból, ponieważ nie pozwalają Mu panować".

Po tym mój duch został tak przesiąknięty bólem Najwyższej Woli, że podczas gdy całe Stworzenie nadal było obecne przed moim duchem, ku mojemu najwyższemu bólowi widziałam tego Szlachetnego Króla ukrytego w każdej stworzonej rzeczy, jak służył wszystkim stworzeniom. Służył w słońcu, dając im światło i ciepło. Służył w wodzie, podając ją do ust, aby ugasić pragnienie. Służył im w morzu, dając im ryby, służył im na ziemi, dając im owoce, wszelkiego rodzaju pożywienie, kwiaty i wiele innych rzeczy.

Jednym słowem, we wszystkim był zasłonięty smutkiem, ponieważ nie było to godne dla Niego, aby służył stworzeniom.

Wręcz przeciwnie, nie przystoi jego szlachetności królewskiej, jako Króla czynić siebie sługą niewdzięcznych i nikczemnych stworzeń, które wykorzystywały jego służbę, nawet na niego nie patrząc, nie dziękując ani nie dając Mu żadnej nagrody, jak to zwykle robi się ze sługami.

Któż może opisać, co zrozumiałam z tego długiego i intensywnego bólu wiecznego FIAT? Ale kiedy byłam pogrążona w tym bólu, mój cudowny Jezus wyszedł z mojego wnętrza i przyciskając mnie do Siebie, powiedział do mnie bardzo czule:

"Moja córko, to bardzo bolesne i upokarzające dla Mojej Najwyższej Woli, że czyni Siebie sługą dla stworzeń, które nie pozwalają Jej w nich królować.

Tym bardziej czuje się Ona uwielbiona i szczęśliwa w tym, kto pozwala Jej panować [w sobie]. Spójrz na Nią w tobie, jak szczęśliwa jest, że może ci służyć!

Ona króluje w tobie, gdy piszesz i czuje się zaszczycona i zachwycona, że może ci służyć, prowadzić twoją rękę w pisaniu, abyś mogła przelać słowa na papier, aby uczynić Ją znaną.

Ona oddaje Swoją świętość na służbę w twoim duchu, aby dać ci idee, pojęcia, najbardziej wzruszające przykłady, które dotyczą Mojej Najwyższej Woli, aby mogła utorować sobie drogę do ludzi, aby utworzyć Swoje Królestwo.

Służy twojemu wzrokowi, abyś zobaczyła to, co jest napisane, twoim ustom, aby dać ci słowa, twojemu sercu, aby biło z Moją własną Wolą.

Co za różnica!

Ona jest szczęśliwa, mogąc ci służyć, ponieważ służy samej Sobie, służy kształtowaniu Swojego życia, służy Swojej wiedzy, Swojej świętości, kształtowaniu Swojego królestwa.

Moja Wola panuje w tobie, kiedy się modlisz i służy ci, sprawiając, że czynisz swój lot w Niej, abyś dokonywała Jej Aktów i brała w posiadanie Jej dobra.

Ten rodzaj służenia Mojej Woli jest chwalebny, triumfujący i panujący, a Ona cierpiałby tylko wtedy, gdyby dusza nie pozwoliła Jej służyć sobie całkowicie i we wszystkim".

(Księga Nieba; tom 20,  29. listopada 1926; DI Haslinger)

……………….

Odczuwałam największą boleść z powodu stałego pozbawienia mnie mego ukochanego Jezusa, ale tak jak stałe jest to udręczenie, staje się ono coraz bardziej intensywne i okrutne, aż do zupełnego zesztywnienia.

Kiedy byłam zalana tym bólem, jak w morzu, otrzymałam orzeźwiający napój i kontemplowałam w tej lodowatej wodzie Wolę Tego, który mnie torturował, ale który także mnie kochał, ponieważ przygotował dla mnie ten napój. Gdy przyłożyłam go do ust, Jezus poruszył się we mnie, bo właśnie wyciągnął rękę, aby przytrzymać szklankę, aby sam mógł mnie napoić, i powiedział:

"Ja służę Mojej Królowej, ona służy Mnie, który jestem Królem, a Ja służę jej, która jest Moją Królową, bo kto pełni Moją Wolę i żyje w Niej, jest zawsze gotów czynić to, co Ja chcę.

Dlatego wiernie i w cudowny sposób służy swojemu Królowi, a ponieważ Moja Wola jest w niej, Ja służę Mojej Woli, która uczyniła ją Królową."

Gdy to usłyszałam, zalałam się łzami niewymownej czułości i pomyślałam sobie: "Królowa! I zostawia mnie tak samotną i opuszczoną na pastwę losu? A potem On przychodzi z czymś nowym, żeby mnie jeszcze dłużej zostawić w samotności. Och, Jezu, Jezu! Czy zamierzasz sobie ze mnie żartować?"

Ale kiedy wylewałam swój ból, On poruszył się we mnie na nowo i dodał:

"Moja córko, nie żartuję z tobą, ale mówię ci, że nie ma większego błogosławieństwa niż to, gdy król służy królowej, a królowa służy królowi. Gdyby królowa była chora i widziała, że służy jej król, że wspiera ją swoimi ramionami; gdyby podawał jej jedzenie swoimi rękami i nie było niczego, czego król by dla niej nie zrobił; i nie pozwolił podejść słudze, by jej służył - wtedy dla królowej choroba zamieniłaby się w rozkosz: kiedy czułaby się dotykana, obsługiwana, wspierana i strzeżona przez króla, czułaby się tak, jakby jego miłość przywróciła jej życie.

Tak jest w porządku naturalnym: król jest szczęśliwszy, gdy służy mu królowa, ojciec gdy córka, a córka, gdy służy jej ojciec lub matka, bo król, ojciec, córka mają miłość, jako pierwszy akt w służbie, którą świadczą, i jednocześnie ze służbą chcieliby dać życie. Stąd stają się oni szczęśliwi pośród swoich cierpień.

Nie jest tak w przypadku sług; dlatego służba sługi jest zawsze ciężka.

Tym bardziej jest to prawdziwe w porządku nadprzyrodzonym.

Dusza, która żyje w Mojej Woli, jest Moją Królową, jej pierwszym aktem jest Miłość, a we wszystkich aktach, które wykonuje, daje Mi swoje życie.

O, jakże szczęśliwy czuję się w jej aktach, bo służą mi aktyy samej Mojej Woli!

Kiedy widzę, że chorujesz z mojego powodu, czuję się szczęśliwy, mogąc ci służyć rzeczami stworzonymi przeze Mnie i chcę ci dać Moje własne Życie w każdej z nich. Kiedy ci go daję, czuję się podwójnie szczęśliwy, bo służę Moim Życiem w tej, która posiada Moją Wolę, która uczyniła ją Moją Królową.

Zupełnie inaczej jest jednak, gdy moje rzeczy stworzone służą tym, którzy nie pełnią Mojej Woli: ci są sługami, gdyż nie posiadają Woli Królewskiej. O, jak trudno jest Mi służyć sługom! Kiedy król służy jednej ze swoich królowych, nie poniża się, lecz zdobywa chwałę i bohaterstwo; ale być zmuszonym do służenia sługom: cóż to za ból i upokorzenie!" ....

(Księga Nieba; tom 22; 4 sierpnia 1927 r.)

……………….

(...) "Moja mała córeczko, nie dziw się tak wielkiej uwadze i czułości, jaką ci daję wewnętrznie i zewnętrznie.

Wiedz, że w duszy, w której panuje Moja Boska Wola, służę Sobie samemu; dlatego dla ozdoby Mojej Boskości i Świętości oddaję do twojej dyspozycji Moje [własne] Akty, jakby były czynione dla Mojego własnego Życia, i w tym celu umieszczam w nich Moją płomienną Miłość, porządek Moich Myśli i świętość Moich Dzieł.

Wtedy, gdy widzę uległość duszy, która, jak córka chętnie przyjmuje usługi ojca, jego miłującą czułość i życie ojca w córce, czuję się tak szczęśliwy i zaszczycony, że mogę jej służyć, zwłaszcza że sam służę sobie w córce; ale służyć sobie nie jest służeniem, lecz czcią i chwałą.

Oznacza to zdolność do utrzymania się w godności, świętości i porządku swojego stanu bez poniżania siebie. Służenie zaczyna się tam, gdzie się służy innym osobom, ale służyć sobie to zachować wzniosłość swojego stanu.

Lecz tam, gdzie panuje Moja Boża Wola, troszczę się o to, aby wszystkie akty duszy, były godne Mojej Woli i były owocem Moich Aktów, w przeciwnym razie byłoby to niestosowne dla Mojej Boskiej Woli i dla aktów duszy; dlatego ofiarowuję się, aby czynić wszystko [samemu], aby służyć Mojej Woli..."

(z "Księgi Nieba"; - tom 30; 17 czerwca 1932)

=================================================================================================

Czwartek II tydzień Wielkiego Postu (Łk 16, 19-31)

19 Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. 20 U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. 21 Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. 22 Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany. 23 Gdy w Otchłani, pogrążony w mękach, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. 24 I zawołał: "Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i poślij Łazarza; niech koniec swego palca umoczy w wodzie i ochłodzi mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu". 25 Lecz Abraham odrzekł: "Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. 26 A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać". 27 Tamten rzekł: "Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca! 28 Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki". 29 Lecz Abraham odparł: "Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają!" 30 "Nie, ojcze Abrahamie - odrzekł tamten - lecz gdyby kto z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą". 31 Odpowiedział mu: "Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą"»

Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. (Łk 16, 19)

Mój udręczony Jezu, moje biedne serce wśród lęków i cierpień podąża za Tobą. A widząc Cię przebranym za obłąkanego i wiedząc, kim jesteś, nieskończona Mądrości, Ty, który dajesz mądrość wszystkim, wpadam w obłęd i mówię: Jak to być może? Jezus obłąkany? Jezus złoczyńcą? I jakby to nie było wystarczające, największy złoczyńca, Barabasz, będzie teraz przedłożony nad Ciebie! Jezu mój, Świętości, która nie ma sobie równych, znajdujesz się ponownie przed Piłatem… On, widząc Cię w tak nieszczęsnym stanie i przebranego za szaleńca oraz że nawet Herod Cię nie skazał, jest jeszcze bardziej oburzony na Żydów i jeszcze bardziej przekonuje się o Twojej niewinności i do tego, żeby Cię nie skazać. Ale jednocześnie, pragnąc dać Żydom pewien rodzaj satysfakcji i chcąc jakby przygasić ich nienawiść, wściekłość, gniew oraz ich płomienne pragnienie Twojej Krwi, przedstawia Cię z Barabaszem i daje im wybór. Ale Żydzi krzyczą: Nie chcemy uwolnienia Jezusa, lecz Barabasza! Tak więc Piłat, nie wiedząc, co czynić, aby ich uciszyć, skazuje Cię na ubiczowanie. Mój odrzucony Jezu, serce mi się kraje, kiedy widzę, że podczas gdy Żydzi są pochłonięci tym, jak doprowadzić do Twojej śmierci, Ty natomiast, zamknięty w sobie, myślisz, jak dać Życie każdemu. Nadstawiam uszu i słyszę, jak mówisz: Ojcze Święty, spójrz na swojego Syna przebranego za szaleńca. Niech to Ci zadośćuczyni za szaleństwo tak wielu stworzeń, które popadły w grzech. Niech ta biała szata będzie w Twoich oczach jakby usprawiedliwieniem tak wielu dusz, które przywdziewają się w mroczną szatę grzechu… Czy widzisz, o Ojcze, ich złość, jaką do Mnie mają i ich gniew, jakim na Mnie płoną, co sprawia, że niemal tracą światło rozumu, tak spragnieni są mojej Krwi? Ja zaś chcę Ci zadośćuczynić za całą nienawiść, mściwość, gniew i zabójstwa oraz pragnę wyprosić dla wszystkich światło rozumu. Ojcze mój, spójrz na Mnie ponownie. Czyż może być większa zniewaga? Przedłożyli największego zbrodniarza nade Mnie! A Ja chcę Ci zadośćuczynić za wszelką niesprawiedliwość, jaką się czyni… Ach, cały świat jest pełen niesprawiedliwości. Niektórzy przedkładają ponad Nas podłą interesowność, inni zaszczyt, jeszcze inni próżność, przyjemność, własne przywiązania, godność, obżarstwo, a nawet grzech. Wszystkie stworzenia jednogłośnie Nas odrzucają nawet w obliczu małej błahostki. Ja zaś jestem gotów przyjąć postawienie Barabasza nade Mną, aby zadośćuczynić za niesprawiedliwość, jaką stworzenia Nam czynią. Jezu mój, czuję, że umieram z bólu i zażenowania, widząc Twoją wielką Miłość pośród tak wielu cierpień i heroizm Twoich cnót pośród tak wielu boleści i zniewag. Twoje słowa i zadośćuczynienia jak wiele ran odbijają się echem w moim biednym sercu i w mojej udręce powtarzam Twoje modlitwy oraz Twoje zadośćuczynienia. Ani na chwilę nie chcę się od Ciebie odłączyć, w przeciwnym razie wiele rzeczy, które czynisz, umknie mojej uwadze… A oto cóż ja widzę? Widzę, że żołnierze przyprowadzają Cię do kolumny, aby Cię ubiczować. Miłości moja, podążam za Tobą, a Ty skieruj na mnie swoje spojrzenie miłości i daj mi siłę, abym mogła uczestniczyć w Twojej bolesnej masakrze.

(z "Zegara 24 Godzin Męki Jezusa Chrystusa" wg. pism Sługi Bożej Luizy Piccarrety; godzina od 8 do 9:JEZUS JEST PONOWNIE PRZYPROWADZONY DO PIŁATA, A BARABASZ ZOSTAJE PRZEDŁOŻONY NAD JEZUSA. BICZOWANIE JEZUSA )

—-----------------

Ale tutaj czekają na Ciebie nowe cierpienia. Ponownie Cię obnażają i zrywają z Ciebie szatę i koronę cierniową. Ach, jęczysz, gdy czujesz ciernie wyrywane z Twojej głowy. I gdy zdzierają z Ciebie szatę, wyrywają również rozerwane i przyklejone do niej kawałki Twojego Ciała... Rany się otwierają, Krew strużkami spływa na ziemię, a ból jest tak wielki, że upadasz niemal martwy. Ale nie wzbudzasz współczucia u nikogo, moja Dobroci. Przeciwnie, z bestialską furią ponownie zakładają na Ciebie koronę cierniową, wbijają ją bardzo mocno, a boleść z powodu rozdarcia ran i wyrywania włosów pełnych zakrzepłej krwi jest tak wielka, że tylko aniołowie są w stanie powiedzieć, co Ty cierpisz. Ale oni, przerażeni, odwracają swoje niebiańskie spojrzenia i płaczą… Mój obnażony Jezu, pozwól, że Cię przytulę do swojego serca, aby Cię ogrzać, bo widzę, że drżysz i że zimny i śmiertelny pot wystąpił na Twoim Najświętszym Człowieczeństwie... Jak bardzo chciałabym Ci oddać moje życie i moją krew, aby zastąpić nimi Twoje, które Ty straciłeś, aby dać mi Życie! Jezus tymczasem, jakby patrząc na mnie swoimi zamglonymi i umierającym oczami, zdaje się mówić do mnie: Córko moja, jak wiele kosztują Mnie dusze! Tutaj jest miejsce, gdzie oczekuję wszystkich, aby ich zbawić, i gdzie chcę dać zadośćuczynienie za grzechy tych, którzy upadają poniżej poziomu zwierzęcia i tak upierają się, aby Mi ubliżyć, że dochodzą do tego, iż nie potrafią żyć bez popełniania grzechów. Ich umysł staje się ślepy i grzeszą jak szaleni. Oto dlaczego ukoronowano Mnie cierniem po raz trzeci… A moim obnażeniem daję zadośćuczynienie za tych, którzy noszą luksusowe i nieprzyzwoite szaty, za grzechy przeciwko skromności i za tych, którzy są tak przywiązani do bogactw, zaszczytów i przyjemności, że czynią z nich boga w swoich sercach. Ach tak, każda z tych zniewag jest śmiercią, którą odczuwam, i jeśli nie umieram, to dlatego, że Wola mojego Ojca Przedwiecznego zadecydowała, że to nie jest jeszcze moment Mojej śmierci!”

Moja obnażona Dobroci, podczas gdy wynagradzam wraz z Tobą, proszę Cię, abyś Twoimi Najświętszymi rękoma obnażył mnie ze wszystkiego i nie pozwolił żadnym złym uczuciom wniknąć do mojego serca. Czuwaj nad nim, otocz je swoim bólem i napełnij swoją Miłością. Niech moje życie nie będzie niczym innym jak tylko powtórzeniem Twojego. Zatwierdź Twoim błogosławieństwem moje obnażenie. Pobłogosław mnie z serca i daj mi siłę, abym mogła uczestniczyć w Twoim bolesnym ukrzyżowaniu i być ukrzyżowaną razem z Tobą.

(z "Zegara 24 Godzin Męki Jezusa Chrystusa" wg. pism Sługi Bożej Luizy Piccarrety; godzina od 10 do 11:JEZUS OBNAŻONY I UKORONOWANY CIERNIEM PO RAZ TRZECI, Droga na Kalwarię. Jezus ogołocony z Szat.)

----------------------

... Po tym wydarzeniu czułam, że jestem poza sobą, razem z Jezusem. Było tam wielu ludzi, niektórzy dążyli do bogactwa, inni do zaszczytów lub sławy, a niektórzy nawet do świętości i do wielu innych rzeczy - jednak nie dla Boga, ale raczej po to, by być postrzeganym przez stworzenia, jako ktoś wyjątkowy.

Jezus zwrócił się do nich, potrząsnął głową i powiedział: "Niemądrzy jesteście - przygotowujecie sieć, aby się w nią zaplątać."

Następnie zwrócił się do mnie i powiedział: "Moja córko, dlatego pierwszą rzeczą, jaką ci polecam, jest oderwanie się od wszystkich rzeczy, a nawet od siebie samej. Gdy dusza odłączy się od wszystkiego, nie musi stosować przemocy wobec siebie, aby trzymać się z dala od wszystkich ziemskich rzeczy, które same przez się otaczają duszę.

Widząc siebie(te rzeczy) lekceważone, a nawet pogardzane, żegnają ją i odchodzą, nie niepokojąc jej więcej."

(z "Księgi Nieba"; - tom 2; 23 maja 1899)

U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. (Łk 16, 20)

Kiedy tęskniłam za moim cudownym Jezusem, On przyszedł wyglądając tak, jak wtedy, gdy Jego wrogowie Go policzkowali, zakrywali Jego twarz plwociną i zawiązywali Mu oczy.

Z godną podziwu cierpliwością znosił wszystko; co więcej, zdawał się nawet nie zwracać na to uwagi, tak bardzo był skupiony na swoim wnętrzu, aby zobaczyć owoce, jakie te cierpienia przyniosą.

Wszystko to podziwiałam ze zdumieniem, a Jezus powiedział do mnie:

"Córko Moja, w Moich czynach i cierpieniach nigdy nie patrzyłem na zewnątrz, ale zawsze do wewnątrz; a widząc owoc, cokolwiek to było, nie tylko chciałem cierpieć, ale chciałem cierpieć wszystko z tęsknotą i pragnieniem.

W zupełnym tego przeciwieństwie, kiedy człowiek czyni dobro, nie patrzy na wnętrze dzieła, a ponieważ nie widzi jego owoców, szybko się nudzi, wszystko staje się dla niego męczące i często zaniedbuje czynienie dobra.

Gdy cierpi, łatwo traci cierpliwość; a gdy czyni zło, czyni je, bo nie patrzy na jego wnętrze, czyni je z łatwością..."

(z "Księgi Nieba"; tom 4; 9 listopada 1902)

—-----------------

Trwałam nadal w moim zwykłym stanie, gdy przez chwilę ujrzałam Najświętszego Jezusa, a On powiedział do mnie:

"Córko moja, za każdą najmniejszą przyjemność, której dusza sobie odmawia w tym życiu z miłości do Mnie, dam jej kolejny raj w życiu przyszłym; tak więc jedno mniej zadowolenie tu na dole oznacza inny raj tam na górze.

Wyobraź sobie trochę, ile pozbawień doznałaś w ciągu tych dwudziestu lat w łóżku, z powodu Mnie, i ile dodatkowych rajów daję ci w zamian w Niebie!"

Słysząc to, powiedziałam: "Moje dobro, co mówisz? Czuję się zaszczycona i prawie dłużnikiem wobec Ciebie, ponieważ dałeś mi możliwość pozbawienia Ciebie samego z miłości do Ciebie, a Ty mi mówisz, że dasz mi tyle samo rajów?"

A On dodał: "Tak właśnie jest". Deo Gratias.

(z "Księgi Nieba"; tom 7; 10 sierpnia 1906).

—-----------------

Stworzenie jest zlepkiem miłości i porusza się tylko z miłości. Jezus, Żebrak miłości

Kiedy powrócił mój zawsze ukochany Jezus, który jest dla mnie wszystkim, powiedział do mnie: Córko moja, Ja jestem Miłością i stworzyłem wszystkie stworzenia jako pełnię miłości. Nerwy, kości i ciało są utkane miłością. Po tym, jak stworzyłem je miłością, sprawiłem, że krew popłynęła we wszystkich ich komórkach, i przykryłem je jakby szatą, aby dać im życie miłości. Tak więc stworzenie nie jest niczym innym jak zlepkiem miłości i porusza się tylko z miłości…

Co najwyżej mogą być różne rodzaje miłości, ale stworzenie zawsze porusza się z miłości. Może to być miłość Boża, miłość do samego siebie, miłość do stworzenia lub zła miłość. Jednak zawsze jest to miłość. Stworzenie nie może działać w innym celu niż miłość, ponieważ jego życie jest miłością.

Stworzenie zostało stworzone przez odwieczną Miłość, a zatem popychane jest nieodpartą siłą do działania z miłości. Tak więc, nawet jeśli uczyniło zło lub popełniło grzech, posiada w głębi miłość, która popchnęła go do uczynienia tego zła. Ach, moja córko, jak wielki jest mój ból, gdy widzę w stworzeniach Moją Miłość, którą z siebie wydobyłem, a która jest zbezczeszczona i skażona dla innych celów! Aby strzec tej miłości, która wyszła ze Mnie i została przekazana stworzeniu, otaczam je jak biedny żebrak. A gdy stworzenie się porusza, gdy jego serce bije, gdy oddycha, pracuje, mówi i chodzi, błagam je o wszystko, proszę je, nalegam i kołatam, aby Mi oddało wszystko, i mówię mu: „Synu, proszę cię jedynie o to, co ci dałem. To dla twojego dobra. Nie kradnij Mi tego, co jest Moje. Oddech jest mój. Oddychaj tylko dla Mnie. Bicie serca i ruch są moje. Niech twoje serce bije tylko dla Mnie. Poruszaj się tylko dla Mnie”. I tak z całą resztą...

Ale z wielkim bólem jestem zmuszony oglądać, jak bicie serca idzie w jedną stronę, a oddech w drugą. Ja zaś, biedny żebrak, głoduję, podczas gdy miłość do własnego „ja”, miłość do stworzeń i do namiętności zostaje nasycona. Czyż może być większa krzywda niż ta? Córko moja, chcę przy Tobie dać upust Mojej Miłości i wyładować mój ból.

Tylko ten, kto Mnie kocha, może Mi współczuć.

26 lutego 1912; Tom 11

"Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz.                  (Łk 16, 25)

Czuję się porwana niejako przez wieczne fale Boskiej Woli i czuję jej nieustanny ruch, który jako życie zawsze szemrze - ale co szemrze? Szemrze miłością i daje miłość wszystkim.

Szemrze i uszczęśliwia, szemrze i wzmacnia, szemrze i daje światło, szemrze i daje życie wszystkim, podtrzymuje wszystko i tworzy akt wszystkich, wypełnia wszystko, otacza i ukrywa wszystko w Sobie, aby dać się wszystkim i podtrzymać wszystko. O potęgo Boskiej Woli! Jakże bym chciała posiąść Ciebie, jako życie w duszy, żyć z Ciebie i nie znać innego życia jak tylko Twoje! Ale jakże jestem od tego daleko! Potrzeba zbyt wiele, aby dojść tak daleko, aby żyć w Boskiej Woli.

Gdy to rozważałam, mój dobry Jezus, moje ukochane Życie, zaskoczył mnie i powiedział do mnie z dobrocią:

"Moja błogosławiona córko, powiedz Mi, czego chcesz?

Czy chcesz, aby Moja Wola królowała i żyła w tobie jako Życie? Jeśli naprawdę tego chcesz, wszystko jest zrobione.

Rzeczywiście, Nasza Miłość i gorące pragnienie, aby dusza posiadała Naszą Wolę, jako życie i żyła z Niej, są tak wielkie, że gdy tylko dusza naprawdę tego pragnie, Nasza Wola napełnia ludzką wolę Naszą Najwyższą Wolą, aby uformować Jej życie tutaj i żyć w duszy, jak w Jej własnym centrum.

Wiedz, że Wola Boska i ludzka to dwie duchowe moce: Boska jest niezmierzona i posiada nieosiągalną Moc, ludzka jest małą mocą, ale choć mała, ma swoją moc.

Teraz, ponieważ obie są duchowe, jedna może wlać się w drugą i obie mogą tworzyć jedno życie.

Wszelka władza jest w woli, a ponieważ wola ludzka jest władzą duchową, ma miejsce, by móc włożyć w swoją wolę dobro, którego pragnie, a także zło.

Zatem to, czego chce wola, znajduje się w niej samej: Jeśli pragnie poczucia własnej wartości, honoru, umiłowania przyjemności i bogactwa, to życie poczucia własnej wartości, honoru, życie przyjemności, bogactwa będzie w jej woli; jeśli pragnie grzechu, to również grzech będzie tworzył swoje życie [w duszy]; tym bardziej dusza, która naprawdę pragnie mieć w sobie życie Naszej Woli - którego pragniemy i nakazujemy z tak wieloma westchnieniami - osiągnie wielkie dobrodziejstwo posiadania Naszej Woli, jako Życia.

Gdyby tak nie było, świętość życia w Mojej Woli byłaby świętością trudną i prawie niemożliwą. Ale nie mogę uczyć rzeczy trudnych, ani też nie chcę rzeczy niemożliwych. Raczej Moim zwyczajem jest ułatwianie stworzeniu najbardziej uciążliwych rzeczy i najtrudniejszych wyrzeczeń(ofiar), na ile jest to dla niego możliwe.

W razie potrzeby dodaję z Mojej, aby mała siła jego woli była wspierana, otrzymywała pomoc i była ożywiana niezwyciężoną Mocą Mojej Woli. W ten sposób czynię dobro łatwym, a także życie  Woli Mojej, które dusza chce posiąść.

Moja Miłość jest tak wielka, że aby jeszcze bardziej ułatwić duszy, szepczę do ucha jej serca: "Jeśli naprawdę chcesz czynić to dobro, będę je czynił razem z tobą. Nie zostawię cię samej, ale oddam do twojej dyspozycji Moją łaskę, Moją siłę, Moje światło, Moją świętość. Będziemy razem czynić dobro, które chcesz posiąść".

Dlatego nie trzeba zbyt wiele, aby żyć z Mojej Woli. To "za dużo" jest [tylko] w woli. Kiedy dusza się zdecyduje i mocno, i wytrwale chce, to już podbiła Moją Wolę i uczyniła ją swoją. O, jak wiele może zawrzeć w sobie ludzka wola, skoro jest duchową potęgą, która wiele gromadzi, a nic nie traci! Jest to, jak światło słońca: ileż rzeczy obejmuje słońce, podczas gdy  nie widzi się nic poza światłem i blaskiem.

A jednak zawiera prawie niezliczone dobra; rozpoznaje się, że jego światło przekazuje cudowne rzeczy, gdy trafia na ziemię, choć widzi się tylko światło. Taka jest ludzka wola: ileż dóbr może zawrzeć, jeśli tylko zechce! Może zawierać miłość, świętość, światło, zadośćuczynienie, cierpliwość, wszystkie cnoty, nawet swojego Stwórcę. Ponieważ jest mocą duchową, ma potencjał i moc pojmowania, aby zawrzeć w sobie co tylko zechce.

I nie tylko ma moc włączenia dobra, którego pragnie, ale czyniąc to, przekształca się również w dobro, które w sobie przechowuje. W ten sposób wola ludzka przekształca się w naturę dobra, którego pragnie.

Chociaż nie robi wielu rzeczy, których naprawdę chce, to jednak pozostają one w woli tak, jak [gdyby były] zrobione. I widzi się, że kiedy ma sprzyjającą okazję, aby uczynić to dobro, którego od dawna pragnęła, teraz dokonuje tego dobra, którego pragnąła od tak dawna - ponieważ posiada życie tego dobra - z gotowością, z całym sercem, z miłością, nie wahając się w żadnym punkcie.

Symbolem tego jest znowu słońce: jeśli nie napotyka ani na nasiona, ani na kwiaty, nie może przekazać ani korzyści z dojrzewania nasion, ani z zabarwienia kwiatów.

Ale gdy tylko zdoła ich dotknąć swoim światłem, ponieważ ma w sobie życie tego dobra, natychmiast przekazuje dojrzewanie nasionom i zabarwienie kwiatom.

Wola ludzka posiada niezatartymi literami [wpisane] wszystko, co czyni i co chce czynić; a choć pamięć zapomina, wola nic nie traci, lecz zawiera w sobie składnicę, depozyt wszystkich swoich aktów, nie mogąc nic utracić. Stąd można powiedzieć, że cały człowiek jest [ugruntowany] w woli. Jeśli on jest święty, to nawet najbardziej obojętne rzeczy są dla niego święte. Jeśli jest zły, to może nawet dobro zamienia się dla niego w perwersyjny akt. Jeśli więc naprawdę chcesz Mojej Boskiej Woli, jako życia, to nie potrzeba zbyt wiele, tym bardziej, że to Moja, zjednoczona z Twoją, tego chce.

Jest to MOC, która wszystko może, a z twojej strony będzie to widoczne po twoich uczynkach, czy we wszystkich rzeczach postępujesz. jak posiadacz Boskiej Woli. Bądź więc czujna, córko moja i niech twój lot w Najwyższym Fiat będzie zawsze nieustanny."

(z "Księgi Nieba"; Do użytku prywatnego - tom 33; 19 marca 1935)

"Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą"» (Łk 16, 31)

... "Moja córko, Moja Wola jest w nieustannym spotkaniu z Wolą stworzenia, a kiedy Wola ludzka spotyka się z Moją, otrzymuje światło, świętość, siłę, które zawiera Moja Wola.

Moja Wola nieustannie udziela się stworzeniu, aby z wyprzedzeniem przekazać mu Życie Niebiańskie.

Jeśli dusza przyjmuje Mnie, ma to Życie Niebiańskie; jeśli natomiast w każdym swoim czynie nie przyjmuje tej Woli Najwyższej, która całkowicie troszczy się o jej dobro, aby uczynić ją szczęśliwą, silną, świętą, przebóstwioną i przemienioną niejako w jutrzenkę Światła Niebiańskiego, wówczas pozostaje sama ze swoją ludzką wolą, która czyni ją słabą, nędzną, brudną, otoczoną niskimi namiętnościami tak, że wzbudza litość.

Czy nie widzisz, jak wiele dusz wlecze się ze słabości, bo nie potrafi pokonać siebie, by czynić to, co dobre? Inne nie potrafią się opanować; niektóre są kapryśne jak trzcina na wietrze; jeszcze inne nie potrafią się modlić bez tysiąca rozproszeń, a niektóre są zawsze niezadowolone; inne sprawiają wrażenie, jakby były urodzone do czynienia zła.

Wszystko to są dusze, które we wszystkich swoich troskach nie zgadzają się z Moją Wolą.

A przecież Moja Wola jest dla wszystkich, ale ponieważ jej unikają, nie mogą otrzymać dobra, które ona w sobie przechowuje - jest to sprawiedliwa kara dla tego, kto chce żyć według własnej i w ten sposób wikła się we wszystkie nieszczęścia.

Ale tę Wolę Moją, której unikali w życiu, a która uczyniłaby im tak często dobro, jak się z Nią stykalii, spotkają Ją w chwili śmierci, a Ona sprawi im tyle cierpienia, ile razy przed Nią uciekali.

Gdy bowiem Jej unikali, stali się winni , splamili się i skalali błotem. I właśnie za to spotka ich kara, która będzie polegała na tylu bolesnych spotkaniach, ile razy uchylali się od Mojej Woli na ziemi.

Ale te bolesne spotkania nie przyniosą im zasług ani nowych podbojów, tak jakby(to było, gdyby) spotykali się z Moją Wolą w swoim życiu.

O, ileż bolesnych westchnień wydobywa się z lochów miejsca oczyszczenia! Ileż krzyków rozpaczy słychać z piekła, bo uniknęli Mojej Woli na ziemi.

Dlatego, córko moja, niech twoim pierwszym aktem będzie spotkanie z Moją Wolą; niech twoją pierwszą myślą i uderzeniem serca będzie spotkanie z wiecznym biciem serca Mojej Woli, aby otrzymać całą Moją Miłość.

Staraj się o ciągłe spotkania we wszystkim, abyś mogła się przemienić w Moją Wolę, a Ja w twoją, abyś mogła się przygotować na ostateczne spotkanie z Moją Wolą w twojej ostatniej godzinie; w ten sposób po śmierci zostaną ci oszczędzone wszelkie bolesne spotkania."

(Tom: 16; 23 lipca 1923)

====================================================================================================================

Szkoła życia w Woli Bożej

10 - Stanowczość i niezmienność    

Jak 1:17: "Wszelki dar dobry i wszelki dar doskonały jest z góry, od Ojca Światłości, u którego nie ma zmienności ani cienia przemiany".

IV Sobór Laterański (1215): "Mocno wierzymy i szczerze wyznajemy, że tylko jeden jest prawdziwy, wieczny, niezmierzony i niezmienny, niepojęty, wszechmocny i niewysłowiony Bóg".

Tom 3 z 8 stycznia 1900 r.

Jezus: "Moim dziedzictwem jest niezmienność i stałość; nie podlegam żadnej zmianie, a im bardziej dusza zbliża się do Mnie i postępuje na drodze cnoty, tym mocniej i stanowczo czuje się w czynieniu dobra. A im bardziej oddala się ode Mnie, tym bardziej będzie podlegać zmianom i wahaniom, czasem na lepsze, czasem na gorsze".

Tom 2 z 19.06.1899 r.

Jezus pokazuje Luizie wiele pobożnych dusz. Najbardziej nie podoba Mu się ich niestałość w czynieniu dobra. Jeden mały błąd wystarczy, by je zaniepokoić i przestają czynić dobro, które powinny czynić razem z Jezusem. Z powodu ich niekonsekwencji Jezus jest zmuszony odmówić  wielu łask.

Tom 12 z 04.03.1918 r.

Luiza narzeka na swój stan. Jezus wzywa ją do odwagi i wytrwałości: "Wytrwałość jest największą cnotą, niezłomność rodzi heroizm, a zatem jest prawie niemożliwe, aby nie zostać wielkim świętym".

Tom 13 z 02.09.1921 r.

Jezus postąpił jak król, który ma przyjaciela bardzo do siebie niepodobnego i postanowił uczynić tego biednego żebraka podobnym do siebie. Nie może uczynić go królem w jednej chwili. Robi to stopniowo.

Najpierw buduje mu pałac, potem daje mu klejnoty, małą armię, potem daje mu połowę swojego królestwa... Tak więc król może mu powiedzieć, że teraz ma to samo co on i jest królem.

Ale za każdym razem, gdy król mu coś daje, patrzy na jego WIERNOŚĆ! Gdyby król dał mu wszystko od razu, przytłoczyłby swojego przyjaciela, ponieważ nie był nauczony, jak tym zarządzać. Dzięki swojej lojalności biedny przyjaciel stopniowo nauczył się wszystkiego, tak że w końcu wszystko przychodzi mu z łatwością.

Tom 21 z 5 marca 1927 r.

Jezus chce, aby Luiza zawsze kontynuowała akty w WB: "To da ci stałość, która czyni cię podobną do twojego Stwórcy: kiedy On raz wyznaczył jeden Akt, ten Akt ma moc kontynuacji bez ustawania (...). Nieustannie trwający Akt może pochodzić tylko od Boga, który nie doświadcza żadnej przerwy w Swoich Aktach. (...)

Jeśli więc kontynuujesz swoje akty w Naszej Woli nieustannie, oznacza to, że jesteś już w posiadaniu daru Naszej niezmienności. Jak wiele rzeczy mówi niezłomność! Wskazuje, że dusza działa tylko dla Boga, że działa słusznie i z czystej miłości, a nie z namiętności i własnego interesu".

Tom 22 z 4 sierpnia 1927 r.

Jezus: "Jednakże w Mojej Woli napełniłem cię nadzwyczajną łaską, która polega na niezmienności w dobru i w nieustannym Akcie - cnotach właściwych Bogu. Czy myślisz, że jest to coś nieznaczącego lub zwyczajnego: to twoje ciągłe krążenie w Dziełach twego Stwórcy, niezmienność twojej woli w Mojej, tylko po to, by podążać za Aktami Mojej Odwiecznej Woli?".

Tom 24 z 29 czerwca 1928 r.

Luisa robi swój obchód i powtarza "kocham cię" dla każdej stworzonej rzeczy. Uważa, że jest to tylko nawykowe jej działanie. Jezus: To "kocham cię" Luizy jest niczym innym jak kontynuacją jej pierwszego "kocham cię", które wypowiedziała w WB. Raz wypowiedziane w WB, ma właściwość ciągłego powtarzania się. "Kocham cię" tworzy ciepło, a WB tworzy światło. Z każdym "kocham cię" powstaje nowe słońce, jedno bardziej promienne od drugiego.

Tom 29 z 27.05.1931 r.

Tylko dzięki wytrwałości i wierności dusza bierze w posiadanie Dar życia w WB: "Wytrwała cierpliwość w cierpieniach i bolesnych spotkaniach życia, modlitwa powtarzana niestrudzenie, wierność, stałość i równomierność w działaniu w każdych okolicznościach" tworzą glebę przesiąkniętą życiodajną krwią duszy, do której Bóg jest wzywany poprzez wszystkie akty duszy, aby mógł w niej zrealizować swoje największe plany.

Tom 35 z 02.01.1938 r.

Aby móc żyć w WB, potrzebna jest decyzja Boga i mocne postanowienie ze strony człowieka. Decyzja ta jest ożywiona boską Mocą i nowym życiem, które czyni duszę niepokonaną wobec wszelkiego zła i zmienności życia.

Ta decyzja Boga nie podlega żadnym zmianom, ponieważ Bóg podejmuje decyzje tylko z dojrzałymi ludźmi! Innymi słowy, Bóg nie podejmuje żadnych decyzji z dziecinnymi i niedojrzałymi duszami, które nie traktują swoich decyzji poważnie. Bóg udziela życia w WB tylko tym ludziom, którzy potrafią wytrwać i są zdolni do poświęceń!

Może być tak, że dusza odczuwa swoją nędzę, swoje zło i słabości, ale to nic nie znaczy! One bowiem znikają dzięki mocy WB! Przede wszystkim dlatego, że te słabości nie pochodzą z LW człowieka, bo on jest zanurzony w WB, czyli trwa mocno w swoim postanowieniu! Nie może chcieć niczego innego niż to, czego chce Bóg.

"Bardzo często Moja Wola wykorzystuje te nędze, aby uczynić z nich najpiękniejsze podboje i rozprzestrzenić na nich Swoje Życie, ukształtować swoje królestwo, rozszerzyć tam swoje panowanie i przekształcić słabości w zwycięstwa i triumfy. Tak naprawdę dla duszy, która żyje w Niej, wszystko musi służyć Bożej Woli, jako najpiękniejsza miłość, którą dusza darzy Tego, który stanowi jej życie. Tak jak kamienie, cegły i gruz są użyteczne dla tego, kto chce zbudować piękne mieszkanie. (...) Dlatego nie trać pokoju ani nie przejmuj się nieszczęściami i perypetiami, ale pozostaw je w mocy Mojej Woli, aby Ona mogła uczynić z nich Swoje cuda miłości".

Zadanie domowe:

Dokonaj przeglądu swojego życia duchowego: jeśli odszedłeś od dobrych postanowień, odnów teraz swoją wierność wobec początku i powróć do swojej pierwszej miłości. Stałość i wierność polegają przede wszystkim na powracaniu wciąż na nowo: "Kto się nie poddaje, ten dopiero zaczyna!". Jeśli jednak nie jesteś pewien, czy twoje postanowienia cię nie przerastają, porozmawiaj o tym ze swoim doradcą duchowym lub spowiednikiem: lepiej robić mniej, ale wiernie wytrwać!

Święto św. Mateusza Apostoła(J 15,9-17)

Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! 10 Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. 11 To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.

Prawa przyjaźni z Chrystusem

12 To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. 13 Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. 14 Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. 15 Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. 16 Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał - aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. 17 To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali.

To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.  (Joh 15,11)

... "Moja córko, wola ludzka wytworzyła tyle zła, że przedstawiała nieszczęśliwy stan biednego stworzenia. Przekształcił on swój los i swoje szczęście. Ponieważ Ja jestem szczęśliwy z natury, wszystko, co wyszło przez Nasze Ręce Stwórcy przy Stworzeniu, wyszło z pełnią szczęścia.

Tak więc w człowieku i poza nim wszędzie płynęła wieczna radość i błogość. Wola ludzka wypędziła z siebie to morze prawdziwej i wiecznej błogości, które wypędzone schroniło się w łonie swego Stwórcy, który to morze wyłonił aby wszystkie Jego Dzieła były szczęśliwe.

Jakkolwiek My jesteśmy szczęśliwi sami w sobie - tak, że nikt nie może przyćmić Naszej błogości - jesteśmy zmuszeni widzieć nieszczęśliwym człowieka, któremu została dana nadrzędna władza w Stworzeniu.

Widzieć Nasze dzieci nieszczęśliwe i zdawać sobie sprawę, że morzem Naszych rozkoszy nie cieszy się ten, kto był jego właścicielem, jest zawsze dla Nas smutne - nawet jeśli nie wyrządza Nam żadnej szkody.

Kto jednak żyje w Mojej Woli, przywołuje do siebie to morze rozkoszy i oddala od nas ten widok nieszczęścia biednych ludzi, a Nas uszczęśliwia podwójnie, bo widzimy, jak Nasze szczęście trafia do Naszych dzieci.

Dlatego Moja Wola ustawi wszystkie rzeczy na swoim miejscu i zabierze smutek spowodowany przez wolę ludzką, która umie swoim trującym szlamem uczynić wszystko gorzkim i mętnym.

Jakże pięknie jest widzieć wszystkich szczęśliwych! Jaka to pociecha dla ojca mieć koronę swoich dzieci i widzieć je wszystkie szczęśliwe, bogate, zdrowe, piękne, zawsze uśmiechnięte i nigdy nie płaczące!

Och, jak On się cieszy i czuje się pochłonięty szczęściem Swoim i swoich dzieci! Ja jestem bardziej niż Ojciec i czuję w sobie szczęście moich dzieci, bo szczęście jest czymś, co należy do Mojej Istoty i może wejść we Mnie; natomiast smutek* jest czymś obcym dla Mojej Istoty, co nie należy do Mnie i nie znajduje drogi do Mojego wnętrza.

Odczuwam troskę, widząc je takimi;jako Ojciec kocham wszystkich i chcę, aby wszyscy byli szczęśliwi."

(z "Księgi Nieba"; tom 24; 10 lipca 1928)

*W Bogu nie ma żadnych negatywnych uczuć.

To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem.(J 15, 12)

... "Mała córko Mojej Woli, twoje 'kocham cię' - jakkolwiek małe by było - rani Naszą Miłość i z tych ran, które nam zadaje, pozwala wypłynąć Naszej ukrytej Miłości, aby ujawnić Nasze najskrytsze tajemnice, i Naszą wielką Miłość do stworzeń.

Wiedz więc, że kochaliśmy wszystkich ludzi, ale byliśmy zmuszeni zachować cały ogromny ogień Naszej Miłości ukryty w Naszej Boskiej Istocie. Nie znaleźliśmy bowiem w ludziach piękna, które by zachwyciło Naszą Miłość, ani miłości, która by Nas zraniła, abyśmy mogli zalać ludzkość Naszą Miłością i w ten sposób dać się poznać, kochać ich i pozwolić im kochać Nas.

Raczej były one pogrążone w letargu winy, że drżeliśmy na sam ich widok. Ale Nasza Miłość płonęła, My kochaliśmy ludzi i chcieliśmy, aby Nasza Miłość udzieliła się wszystkim.

Jak mieliśmy to zrobić?

W tym celu musieliśmy użyć wielkiego wynalazku Naszej Miłości, i tak się stało: powołaliśmy do istnienia małą Dziewicę Maryję i stworzyliśmy Ją całkowicie czystą, całkowicie świętą, całkowicie piękną, pełną miłości i bez zmazy grzechu pierworodnego, przy czym pozwoliliśmy, aby Nasza własna Boża Wola została poczęta jednocześnie z Nią, aby dostęp między Nią a Nami był otwarty i aby zapanowała wieczna i nierozerwalna jedność.  

Ta Królowa Niebios zachwyciła Nas swoim pięknem, a Nasza Miłość płynęła i rozlewała się [w Niej]. Swoją miłością Nas zraniła, a Nasza przeobfita miłość została w Niej ukryta.

Teraz, gdy Nasza Miłość patrzyła poprzez Jej piękno i miłość na wszystkie stworzenia, Nasza Miłość znalazła ujście, a Ja kochałem ukrytą miłością wszystkie stworzenia w tej Niebiańskiej Królowej.(!)

W ten sposób umiłowaliśmy wszystkich w Niej, a poprzez Jej piękno nie wydawali się nam już brzydcy. Nasza Miłość nie była już zamknięta w Nas, ale wylała się w sercu tak świętej istoty. Przekazując Jej Nasze Boskie Ojcostwo i kochając wszystkich w Niej, nabyła Boskie Macierzyństwo, aby móc kochać wszystkich, jako swoje dzieci, zrodzone przez Ojca Niebiańskiego.

Tak, jak czuła, że w Niej kochamy wszystkie stworzenia, tak czuła, że Nasza Miłość tworzy w Jej Matczynym Sercu nowe pokolenie całego rodzaju ludzkiego.  

Czyż może być większy zamysł miłości, większa miłosna twórczość niż Nasza Ojcowska dobroć, która, aby kochać stworzenia, nawet te, które nas obraziły, wybrała sobie z tego właśnie plemienia istotę, kształtując ją tak pięknie, jak tylko potrafiliśmy, aby Nasza Miłość nie znalazła przeszkód, by móc kochać w Niej wszystkich i sprawić, by ona kochała wszystkich?

W tej Niebiańskiej Królowej wszyscy mogą odnaleźć Naszą Miłość w Niej ukrytą, tym bardziej, że Ona, która posiadała Naszą Boską Wolę, rządziła Nami i sprawiła, że wszyscy Ją kochali, a My z kolei rządziliśmy Nią Naszym łagodnym panowaniem, aby była dla wszystkich bardzo czułą Matką. Prawdziwa miłość nie może być bez miłowania.

Używa wszystkich sztuk i korzysta z rzeczy najmniejszych i największych, aby kochać. Nasza Miłość jest czasem ukryta, czasem jawna, czasem działa bezpośrednio, czasem pośrednio, pokazując, że ożywiamy nieustanną miłością tych, których wydobyliśmy z głębi Naszej Miłości.

Nie moglibyśmy dać większego daru wszystkim pokoleniom, niż dać im tę niezrównaną istotę jako Matkę wszystkich, która przynosi im Naszą Miłość ukrytą w Niej, którą chce zaszczepić wszystkim swoim dzieciom"...

(z "Księgi Nieba"; tom 33; 4 lutego 1934)

Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich.  (J 15,13)

"Moja córko, musisz wiedzieć, że w Naszej Boskości jest normalny porządek dla całego stworzenia i nie może to być przesunięte przez żadne wydarzenie, ani o jeden punkt, ani o minutę wcześniej, czy później. Życie kończy się wtedy, gdy My decydujemy o tym.

Pod tym względem My jesteśmy niezmienni.

Ale w Nas jest też porządek nadzwyczajny, ponieważ jesteśmy Panami praw całego Stworzenia, mamy prawo je zmieniać, kiedy tylko zechcemy. Ale kiedy My je zmieniamy, to musi być w tym wielka cześć dla Nas i wielkie dobro dla całego stworzenia. Nie zmieniamy Naszych praw z powodu małych rzeczy.

Tak więc, Moja córko, wiesz, że największym Dziełem jest ustanowienie Królestwa Mojej Woli na ziemi i uczynienie go znanym.

Nie ma żadnego dobra, które stworzenie może otrzymać, jeśli nie zna tego Królestwa.

Dlaczegóż więc dziwisz się, że dozwoliliśmy posłuszeństwu, aby nie pozwolić ci umrzeć?

Tym bardziej, że ty ze względu na twoje połączenie z Moim Boskim FIAT, wchodzisz w nadzwyczajny porządek. A ponieważ każde poznanie Mojej Bożej Woli to wiele Boskich Żywotów, które wyszły z Naszego Łona, dlatego konieczna była ofiara twojego życia aby je otrzymać i pozbawienie samego Nieba, z którego wyrwało cię posłuszeństwo.

Co więcej, ponieważ Moja Boża Wola, Jej Wiedza, Jej panowanie, są nie tylko największymi dobrami dla ziemi, ale całkowitą Chwałą dla całego Nieba, całe Niebo prosiło Mnie o spełnienie błagań tych, którzy nad tobą sprawowali władzę.

A Ja, w świetle Mojej Woli, poddałem się ich prośbom, gdy otwierałem ci drzwi. Czy myślisz, że nie wiem o twojej wielkiej ofierze, o twoim nieustannym męczeństwie, bycia z dala od Ojczyzny Niebieskiej, a to tylko po to, aby wypełnić Moją Wolę w tym, przez którego jest ci Ona nakazana? Zaiste, ta ofiara wyrwała ze Mnie wiele żywotów wiedzy Mojego FIAT.

Ponadto potrzebna była dusza, która zna Niebo i to, jak Moja Boża Wola dokonuje się w Niebiańskim Przybytku, aby móc jej powierzyć Jej tajemnice, Jej historię, Jej życie, aby mogła je docenić i uczynić je swoimi i była gotowa oddać swoje życie, aby inni mogli poznać to tak wielkie dobro."

Powinnaś je pielęgnować, uczynić je swoimi i być gotową oddać swoje życie, aby inni mogli poznać tak wielki skarb."....

(z "Księgi Nieba"; - tom 25; 22 lutego 1929)

…………………

... "Moja córko, niemniej jednak pierwszym celem Odkupienia w Naszym Duchu było przywrócenie Królestwa Woli Bożej w Stworzeniu. To była  Boskość, którą umieściliśmy w stworzeniu, Nasza działająca Wola, najszlachetniejszy, najpiękniejszy Akt i dlatego umiłowaliśmy stworzenie do szaleństwa, ponieważ posiadało [coś] Naszego. W nim Siebie umiłowaliśmy i dlatego Nasza Miłość była doskonała, pełna i nieustanna. Jakbyśmy nie mogli oderwać się od duszy, czuliśmy własną Wolę, która z wnętrza duszy przynaglała nas do kochania jej.

Kiedy zstąpiłem z nieba na ziemię, wezwało Mnie panowanie i Moc Mojego Fiat, ponieważ domagał się On swoich praw i pragnął, aby Jego szlachetny i Boski Akt został przywrócony i zabezpieczony.

Zabrakłoby porządku i postąpilibyśmy wbrew Naszej Naturze, gdybym, zstępując z nieba, przyniósł stworzeniom bezpieczeństwo ale Nasza Wola, Nasz najpiękniejszy Boski Akt, który w nich umieściliśmy, początek, źródło i cel wszystkiego,  nie zostałby zabezpieczony, i nie zostałoby w nich przywrócone Jego Królestwo. Ale kto nie pragnie najpierw uratować siebie, a dopiero potem innych? Nikt; a jeśli nie może zbawić samego siebie, to jest to znak, że nie ma siły ani mocy, by zbawić innych.

Przywracając Królestwo Mojej Woli w stworzeniu, dokonałem największego Aktu, tego Aktu, którego może dokonać tylko Bóg, to znaczy zapewniłem bezpieczeństwo Mojemu własnemu Życiu w stworzeniu.  

Podczas gdy Ja ratowałem Siebie, wszyscy zostali zabezpieczeni i zniknęło wszelkie niebezpieczeństwo, ponieważ mieli w swojej mocy Boskie Życie, w którym mogli znaleźć wszystkie potrzebne im dobra.

Dlatego moje Odkupienie, Moje Życie, Moje cierpienia i Moja śmierć posłużą do przysposobienia stworzeń do tego dobra, jak również do przygotowania(zadysponowania) ich do wielkiego cudu, jakim jest Królestwo Mojej Woli w ludzkości.

Jeśli Jej owoce i życie nie są jeszcze widoczne, to nic nie znaczy, ponieważ w Moim Człowieczeństwie jest ziarno, życie Mojego Fiat.  Dlatego to ziarno ma moc formowania długiej prokreacji tak wielu innych nasion w sercach, aby na nowo rodzić w nich odradzające się życie Mojej Woli w ludzkich pokoleniach.

Nie ma więc Aktu, którego dokonuje Istota Najwyższa, który nie pochodziłby z Naszej Woli. Jej Miłość jest tak wielka, że czyni Siebie życiem w Naszym Akcie i domaga się Swoich praw jako życie, ponieważ chce Swoje Życie rozwijać.

Jakże więc mógłbym zstąpić dla dokonania Odkupienia, gdybym nie przywrócił tych praw Mojej Woli? Te prawa aby dokonać odkupienia, zostały przywrócone w Mojej Niebieskiej Matce i w Moim Człowieczeństwie. Tylko dlatego, że Moja Wola miała te pierwsze prawa, mogłem przyjść dla dokonania Odkupienia, bo inaczej nie znalazłbym ani drogi, ani miejsca, gdzie mógłbym zejść.

Moje Człowieczeństwo, poprzez cierpienie, zobowiązało się wobec Mojej Woli do przywrócenia Jej tych praw, aby w swoim czasie mogła królować w rodzinie ludzkiej.

Módl się więc i w zjednoczeni ze Mną, nie wahaj się nawet złożyć ofiary ze swego życia dla tak świętej, i boskiej sprawy, z najbardziej heroicznej, i największej miłości do wszystkich ludzi"...

(z "Księgi Nieba";  tom 33; 6 maja 1934)

Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego.  (J 15,15)

(...) "Córko moja, zadajesz gorycz Mojej uczcie, bo kiedy komunikuję jakąś Prawdę, czynię to, bo chcę ze stworzeniem celebrować ucztę. Ale jeśli ono nie ufa Mi w pełni i wątpi, to świętowanie zostaje przerwane i zamienia się w gorycz.

KATEDRY ŚW.PIOTRA APOSTOŁA ŚWIĘTO (Mt 16, 13-19)                                                                                                                                                                                                                                   “ Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą”  (Mt 16, 18)

Kiedy byłam w moim zwyczajowym stanie, poza sobą, byłam w pobliżu ogrodu, który wydawał się być kościołem. W pobliżu stały osoby, które zdawały się spiskować przeciwko Kościołowi i Papieżowi, a pośród nich był Nasz Pan, ukrzyżowany, ale bez głowy.

Któż może opisać, jak bolesny i ohydny był widok Jego Najświętszego Ciała w takim stanie? Zrozumiałem, że ludzie nie chcą Jezusa Chrystusa, jako swojej Głowy, a ponieważ Kościół reprezentuje Go na tej ziemi, próbują zniszczyć to, co jest zamiast Niego.

Potem znalazłem się w innym miejscu, gdzie inni ludzie pytali mnie: "Co ty powiesz o Kościele?".

Dostrzegłem światło w moim duchu i powiedziałem: "Kościół zawsze będzie Kościołem; co najwyżej może zostać obmyty we własnej krwi, ale ta kąpiel uczyni go piękniejszym i chwalebniejszym". Kiedy to usłyszeli, powiedzieli: "To jest błędne; wezwijmy naszego Boga i posłuchajmy, co mówi".

Wtedy wyszedł człowiek, który przewyższał wszystkich wzrostem, z koroną na głowie, i powiedział: "Kościół zostanie zniszczony, nie będzie już publicznych nabożeństw, co najwyżej niektóre w tajemnicy; a Matka Boża nie będzie już uznawana".

Kiedy to usłyszałam, powiedziałam: "A kim ty jesteś, że ośmielasz się tak mówić? Czy nie jesteś wężem, którego Bóg skazał na pełzanie po ziemi? A teraz jesteś tak zuchwały, by udawać króla i zwodzić ludzi? Rozkazuję ci ujawnić się takim, jakim jesteś".

Gdy tak mówiłam, wielki stał się bardzo, bardzo mały, przybrał postać węża i zanurzył się w głębiny w kształcie pioruna. Wtedy znalazłem się wewnątrz siebie.

(z Księgi Nieba,  Tom 4; 23 lutego 1903 r.)

…………………

... Znalazłam się poza sobą w pomieszczeniu, w którym znajdowała się majestatyczna i czcigodna, ale poważnie chora dama. Leżała w łóżku z baldachimem tak wysokim, że prawie dotykał sklepienia. Musiałam trwać nad tym baldachimem, aby go trzymać, trzymana w ramionach kapłana, i obserwować tę biedną chorą kobietę. Kiedy byłem w tej pozycji, zobaczyłam kilka osób konsekrowanych otaczających ją i zapewniających opiekę tej pacjentce; ze smutkiem mówili do siebie nawzajem: "Ona ma się źle, bardzo źle, brakuje jej tylko odrobiny wstrząsu". Pilnowałam, by trzymać się ściany łóżka w obawie, że mogłaby umrzeć, gdyby łóżko się poruszyło. Ale kiedy zobaczyłam, że sprawy się przeciągają i jestem prawie znudzona tą bezczynnością, powiedziałam do trzymającej mnie osoby: "Zlituj się nade mną i puść mnie. Jestem bezużyteczna i nikomu nie pomagam.Dlaczego mam tutaj stać bezczynnie? Jeśli zejdę na dół, mogę przynajmniej jej służyć, pomóc jej".

Ale on powiedział: "Czy nie słyszałaś, że nawet niewielki wstrząs może pogorszyć jej stan i sprowadzić na nią niezwykle smutne rzeczy? Jeśli zejdziesz, może nawet umrzeć, bo nie ma nikogo, kto mógłby przytrzymać łóżko". Powiedziałam: "Ale jak to możliwe, że ona otrzymuje tę pomoc tylko dlatego, że ja to robię? Nie wierzę w to. Proszę miej litość dla mnie i pozwól mi zejść." Po kilkukrotnym powtórzeniu tych słów, położył mnie na podłodze i bez niczyjej pomocy podeszłam do pacjentki: ku mojemu zdziwieniu i smutkowi zobaczyłam, że łóżko się porusza.

Wraz z tymi poruszeniami jej twarz stała się sina, drżała i wydawała z siebie sapanie umierającej osoby. Ci nieliczni konsekrowani płakali i mówili: "Nie ma więcej czasu, ona już wydaje ostatnie tchnienia".

Wtedy wrogo nastawieni mężczyźni, żołnierze i dowódcy weszli, aby pobić chorą kobietę. Ale umierająca kobieta podniosła się nieustraszenie i majestatycznie, aby dać się zranić i pobić.

Kiedy to zobaczyłem, zadrżałam jak trzcina i wyznałam sobie: "Byłam tego przyczyną. Ja sama byłam przyczyną tak wielkiego zła".

Zrozumiałam, że ta dama reprezentuje Kościół, który jest chory w swoich członkach, i wiele innych znaczeń, których wyjaśnianie wydaje mi się zbędne, ponieważ zrozumie się je, gdy przeczyta się to, co napisałam.

(z "Das Buch des Himmels";  DI Irmengard Haslinger - Do użytku prywatnego - Tom 5; 24 października 1903 r.)

……………………

... Ta Dama reprezentowała Kościół, który jest chory nie w sobie, ale w swoich członkach. Ale chociaż jest pochylony, znieważony przez wrogów i chory we własnych członkach, nigdy nie traci swojego majestatu i czci.

Łoże, na którym leżała, oznaczało, że Kościół, choć wydawał się uciskany, chory, walczący, to jednak spoczywa w wiecznym odpoczynku na ojcowskim Łonie Boga, pełen pokoju i bezpieczeństwa, jak dziecko w łonie matki.

Zrozumiałem, że baldachim łóżka, który dotykał sklepienia, był boską ochroną, która zawsze pomaga Kościołowi i że wszystko, co w nim jest, pochodzi z Nieba: święte sakramenty, nauka i inne, wszystko jest niebiańskie, święte i czyste, w taki sposób, że istnieje wieczne, nieprzerwane połączenie między Niebem, a Kościołem.

Spośród kilku osób konsekrowanych, które opiekowały się i pomagały Pani, zrozumiałem, że niewielu jest takich, którzy bronią Kościoła aż do oddania życia i traktują zło wyrządzone Kościołowi tak, jakby wyrządzono je im samym.

Pokój, w którym mieszkała Pani, był wykonany z kamienia, który reprezentuje stałość i niezłomność, a nawet surowość Kościoła Świętego, który nie rezygnuje z żadnego należnego mu prawa.

Umierająca kobieta, która z odwagą i śmiałością pozwala się pokonać swoim wrogom, reprezentowała Kościół, który wtedy, gdy wydaje się umierać, powstaje jeszcze bardziej nieustraszony, ale jak?

Cierpiąc i przelewając krew - to jest prawdziwy duch Kościoła, zawsze gotowy na wynszczenie, tak jak Jezus Chrystus.

(z "The Book of Heaven"; Tom 5; 25 października 1903)

………………………

Kiedy byłam w moim zwyczajowym stanie, ukazało mi się Serce mojego dobrego Jezusa; kiedy patrzyłam w Jezusa, widziałam w Nim Jego Serce, a kiedy patrzyłam w siebie, widziałam również we mnie Jego Najświętsze Serce. O, jaka słodycz, jakie rozkosze, ileż harmonii można było odczuć w tym Sercu! Wtedy, gdy radowałam się z Jezusem, usłyszałam Jego niezwykle słodki głos płynący z Jego serca, który mówił do mnie:

"Córko, rozkoszy Mojego Serca, miłość chce wylać swoje serce, bo inaczej nie może podążać dalej, zwłaszcza wobec duszy, która Mnie prawdziwie kocha i nie dopuszcza do siebie żadnej innej przyjemności, żadnego innego smaku, żadnego innego życia poza miłością.

Czuję się tak przyciągnięty do tych dusz, że sama miłość zmusza Mnie do rozerwania zasłon wiary, objawiam się i pozwalam im w tym czasie cieszyć się rajem już tu na ziemi. Miłość nie pozwala mi czekać na śmierć u tych, którzy mnie naprawdę kochają, ale już w tym życiu ją przewiduję.

Raduj się, poczuj Moje rozkosze, zobacz, ile błogości jest w Moim Sercu. We wszystkim bierz udział, rozlewaj się w Mojej Miłości, aby twoja jeszcze bardziej się rozprzestrzeniała i abyś jeszcze bardziej Mnie kochała".  

Kiedy to mówił, zobaczyłam kilku księży, a Jezus mówił dalej: "Moja córko, Kościół w tym czasie umiera, ale nie umrze, lecz powstanie piękniejszy.

Dobrzy kapłani dążą do życia bardziej ogołoconego, bardziej ofiarnego i bardziej czystego; źli kapłani dążą do życia bardziej zapatrzonego w siebie, bardziej wygodnego, bardziej zmysłowego i całkowicie ziemskiego. Mówię do nich, ale nie do tych drugich. Mówię do nich, to znaczy do tych nielicznych dobrych - chociażby w każdym kraju był tylko jeden.

Do nich zwracam się, nakazując, prosząc, błagając, aby budowali domy wspólnot i aby uratowali dla Mnie kapłanów, którzy przyjdą do tych placówek, i aby byli całkowicie wolni od wszelkich więzów rodzinnych; a przez tych kilku dobrych Mój Kościół podniesie się ze swojej agonii.

To są moje podpory, moje filary, kontynuacja życia Kościoła. Nie mówię do innych, to znaczy do tych wszystkich, którzy nie mają ochoty zrywać wszelkich więzów z rodziną, bo kiedy mówię, to z pewnością nikt mnie nie słucha, raczej są niezadowoleni na samą myśl o zerwaniu wszelkich więzów.

Niestety, przyzwyczaili się do picia kielicha interesowności i tym podobnych rzeczy, które są słodkie dla ciała, ale trujące dla duszy. Skończy się na tym, że będą pić szambo świata.

Chcę je ratować za wszelką cenę, ale nie jestem wysłuchany Dlatego mówię, ale dla nich jest to tak, jakbym nie mówił".

(z Księgi Nieba,  tom 10; 28 stycznia 1911)

--------------------                                                                                                             Tego ranka po Komunii Świętej usłyszałam, jak mój zawsze umiłowany Jezus powiedział do mnie w moim wnętrzu:  

"O haniebny świecie, czynisz wszystko, by zepchnąć Mnie z powierzchni ziemi i wygnać ze społeczeństwa, ze szkół, z rozmów, ze wszystkiego. Spiskujesz, aby zburzyć miejsca kultu i ołtarze, aby zniszczyć Mój Kościół i zabić Moje sługi, a Ja przygotowuję dla ciebie Wiek Miłości, Erę Mojego Trzeciego Fiat.

Ty będziesz kontynuował swoją drogę, aby Mnie wygnać, a Ja zawstydzę cię Moją Miłością, będę szedł za tobą z tyłu, skonfrontuję cię twarzą w twarz, aby pokonać cię w miłości; a tam, gdzie Mnie wypędziłeś, ustanowię Mój Tron i będę rządził bardziej niż przedtem, ale w sposób o wiele bardziej zaskakujący, że ty sam upadniesz u stóp Mojego Tronu, jakby związany mocą Mojej Miłości."

Potem dodał: "Ach, córko moja, stworzenia coraz bardziej pogrążają się w złu, ileż to zgubnych planów przygotowują! Dojdą do punktu, w którym zło samo się wyczerpie. Ale podczas gdy oni trwają na swojej wybranej drodze, Ja działam, aby mój Fiat Voluntas Tua znalazł swoje wypełnienie i posłuch, aby Moja Wola mogła panować na ziemi, ale w zupełnie nowy sposób.

Jestem w trakcie przygotowywania wieku trzeciego Fiat, w którym Moja Miłość wyleje się w sposób cudowny i niespotykany. Ach tak! Chcę całkowicie pokonać człowieka w miłości! Bądź więc uważna; chcę, abyś ze Mną przygotowała tę Niebiańską i Boską Epokę Miłości, Połączymy ręce i będziemy pracować razem."

Potem zbliżył się do moich ust i tchnął we mnie Swój Wszechmocny oddech, a ja poczułam, że płynie we mnie nowe życie; potem zniknął.

Tom 12; 8 luty 1921

======================================================================================================================================================

Piątek po Środzie Popielcowej (Mt 9,14-15)

Jezus im rzekł: «Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć. (Mt 9,15)

5 grudnia 1903; Tom 6; Dr Pflügl

Święte pragnienie przyjęcia Jezusa zastępuje sakrament w taki sposób, że dusza oddycha Bogiem, a Bóg oddycha duszą.

Tego ranka nie mogłam przyjąć Komunii świętej. Byłam więc bardzo smutna, ale oddana. Pomyślałam: Gdybym nie była w tej sytuacji, będąc przykuta do łóżka i nie będąc duszą ofiarną, z pewnością byłabym w stanie Go przyjąć. I powiedziałam do Pana: "Widzisz, mój stan, jako duszy ofiarnej poddaje mnie ofierze, że nie mogę przyjąć Cię w sakramencie. Przyjmij przynajmniej ofiarę, że pozbawiam się Ciebie, aby uszczęśliwić Cię intensywniejszym aktem miłości do Ciebie. Niech to pozbawienie Ciebie udowodni moją jeszcze większą miłość do ciebie i osłodzi gorycz twojego pozbawienia." Kiedy to mówiłam, łzy płynęły mi z oczu. Ale o dobroci mojego dobrego Jezusa! Kiedy zaczęłam zasypiać, przyszedł natychmiast, nie pozwalając mi czekać i bez szukania Go przez długi czas. Położył swoje ręce na mojej twarzy, pogłaskał mnie i powiedział: "Moja córko, biedna córko. Odwagi! To pozbawienie Mnie jeszcze bardziej pobudza pragnienie i w tym pobudzonym pragnieniu dusza oddycha Bogiem.

A Bóg, który czuje się jeszcze bardziej rozpalony tym pobudzeniem duszy, oddycha duszą.

W tym wzajemnym oddechu Boga i duszy pragnienie miłości rozpala się jeszcze bardziej, a ponieważ Miłość jest ogniem, tworzy czyściec dla duszy.

A czyściec ten służy jej nie tylko jako komunia święta w ciągu dnia, jak dopuszcza Kościół, ale jako nieustannie trwająca komunia, jak oddech, który jest ciągły.

Jednak wszystkie te komunie powstają z najczystszej miłości. Są one czysto duchowe, a nie cielesne. Duch jest doskonalszy i dlatego miłość jest bardziej intensywna. W ten sposób odpłacam - nie komuś, kto nie chce Mnie przyjąć, ale komuś, kto nie może Mnie przyjąć i pozbawia się Mnie, aby Mnie uszczęśliwić".

………………….

30 maja 1912; Tom 11

Miłość duszy daje życie Jezusowi, kształtuje Go i karmi. Miłość tworzy ich wzajemny wypoczynek

... "Córko moja, jeżeli jesteś pozbawiona* Mnie, wykorzystaj to pozbawienie Mnie, aby podwoić, potroić, powiększyć stokrotnie akty twojej miłości do Mnie, w taki sposób, abyś w sobie i poza sobą tworzyła środowisko całkowicie pełne miłości, abyś w tym środowisku znalazła Mnie jeszcze piękniejszego i jakby odrodzonego do nowego życia, bo gdzie jest miłość, tam Ja jestem.

I dlatego dla duszy, która prawdziwie Mnie kocha, nie może być rozłąki, ale My tworzymy jedno i to samo, bo miłość niejako stwarza Mnie, daje Mi życie, odżywia Mnie, sprawia, że wzrastam.

W miłości odnajduję swoje centrum i czuję się na nowo stworzony i odrodzony, podczas gdy Ja jestem wieczny, bez początku i bez końca. Ale dzięki duszy, która Mnie kocha, miłość tak bardzo Mi się podoba, że czuję się jakby odnowiony.

Co więcej, w tej miłości znajduję Mój prawdziwy odpoczynek. Mój intelekt spoczywa w intelekcie tego, który Mnie kocha, Moje Serce, Moje pragnienie, Moje ręce, Moje stopy spoczywają w sercu tego, który Mnie kocha, w pragnieniu tego, który Mnie kocha i pragnie Mnie samego, w rękach, które pracują dla Mnie, w stopach, które chodzą tylko dla Mnie.

W ten sposób idę krok po kroku do odpoczynku w duszy, która Mnie kocha, a dusza swoją miłością znajduje Mnie we wszystkim i wszędzie, spoczywa całkowicie we Mnie i odradza się, i upiększa w Mojej Miłości, i wzrasta w cudowny sposób w Mojej własnej Miłości."

(z "Księgi Nieba"; tom 11; 30 maja 1912)

*Luiza używa określenia: “Jestem okradziona z Jezusa” w swoich tekstach.

…………………..

Moja mała i biedna wola odczuwa najwyższą potrzebę Bożej Woli. Bez Niej jestem zagłodzonya, bez siły, ciepła i życia, w rzeczy samej, cierpię śmierć w każdej chwili, ponieważ jeśli mi Jej brakuje, nie ma nikogo, kto mógłby Ją zastąpić i odżywiać Jej życie we mnie. Dlatego powtarzam: "Jestem głodna, przyjdź, o Boża Wolo, i daj mi swoje życie, aby mnie Tobą napełnić, w przeciwnym razie umrę". Kiedy tak tęskniłam za doznaniem pełni Bożej Woli we mnie, mój dobry Jezus powtórzył Swoją krótką wizytę i przemówił do mnie pełen dobroci:

"Moja błogosławiona córko, twoja tęsknota, twój głód, najwyższe pragnienie odczuwania życia Mojej Woli w każdej chwili, są ranami dla mojego Serca i miłosnymi łzami, które zadają Mi przemoc i przyciągają Mnie do ciebie w pośpiechu, abym sprawił, że życie Mojej Woli wzrośnie w tobie.

Wiedz, że gdy tylko dusza pragnie pełnić Moją Wolę, żyć w Niej i czynić w Niej swoje akty, wzywa swego Stwórcę. Ten zaś czuje się wezwany mocą własnej Woli w duszy, której nie może się oprzeć ani zwlekać w najmniejszym stopniu.

Raczej, ponieważ nigdy nie pozwalamy się przewyższyć w Miłości, kiedy dusza wzywa Nas, nie zostawiamy jej czasu na wezwanie Nas, ale wzywamy ją do Siebie; a ona pędzi do Naszej Boskiej Istoty jak do własnego centrum, rzuca się w Nasze ramiona i ściskamy ją tak mocno, że przekształcamy ją w Nas.

W tej doskonałej zgodności między Stwórcą, a stworzeniem, Nasz ogień miłości jest tak wielki, że kochamy ją nową i podwojoną miłością.

Ale to nie wystarczy, przekazujemy jej Naszą Najwyższą Istotę w taki sposób, że [również] pozwalamy się kochać przez nią nową i podwójną miłością.

Gdybyś tylko wiedziała, co to znaczy być kochana przez Boga nową i podwójną miłością i móc kochać Go nową i podwójną miłością! Tylko w Naszej Woli możliwe są te cuda i niesamowite dzieła. Bóg kocha Siebie w stworzeniu; wszystko należy do Niego, więc nic dziwnego, że zawsze wprowadza w życie Swoją nową Miłość, podwaja ją, pomnaża stokrotnie, tyle, ile chce i daje duszy łaskę kochania Go Jego własną Miłością. Gdyby tak nie było, spostrzegano by ogromną nierówność między Bogiem, który potrafi kochać, a [człowiekiem], który nie potrafi kochać. Biedne stworzenie zostałoby upokorzone, zniszczone, pozbawione werwy i jedności miłości ze swoim Stwórcą.

Jeśli bowiem dwie istoty nie mogą kochać się wzajemnie równą miłością, ta nierówność rzeczywiście powoduje brak radości, podczas gdy Nasza Wola jest jednością i dobrowolnie daje swoją Miłość stworzeniu, aby być kochaną.Daje swoją świętość, aby ją uświęcić, swoją mądrość, aby mogła rozpoznać Boga. Bóg nie posiada niczego, czego nie chciałby dać duszy, tym bardziej, że dusza, która żyjąc w Naszym Fiat, odłożyła na bok własną wolę, aby dać życie Naszej Woli w jej aktach, ukształtowała w sobie małe życie Naszej Woli, która zapewnia swój wzrost i pragnie go.

Dla tego wzrostu wystarczy kolejny Akt w Mojej Woli, westchnienie, aby dusza zaspokoiła swój głód, całkowite pragnienie, aby Moja Wola płynęła w całej jej istocie: z tym wszystkim dusza może zdobyć wystarczającą ilość pokarmu, aby poczuć się nasycona wszystkim, co należy do jej Stwórcy.

Potrzebuje ona najwyższej czujności, a Moja Wola uczyni wszystko, co konieczne, aby ukształtować w duszy swoje Życie." (Hannibal di Francia - DI Irmengard Haslinger - Do użytku prywatnego - Tom 34; 5 stycznia 1936 r.)

===============================================================================================================================

Czwartek po Popielcu (Łk 9,22-25)

22 I dodał: «Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie».23 Potem mówił do wszystkich: «Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje! 24 Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa. 25 Bo cóż za korzyść ma człowiek, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie?

23 Potem mówił do wszystkich: «Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje! 24 Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa.(Łk 9,23-24)

Kiedy trwałam w swoim zwyczajowym stanie, modliłam się, a gdy się modliłam, zamierzałam wejść w Wolę Bożą i w Niej, uczyniłam moim wszystko, co w Niej istnieje. Albowiem nic przed Nią nie może umknąć z tego co przeszłe, teraźniejsze i przyszłe. Uczyniłam sobie koronę ze wszystkiego i w imieniu wszystkich zanosiłam przed Majestat Boży mój pokłon, moją miłość i zadośćuczynienie itd.

Otóż mój zawsze ukochany Jezus poruszył się w moim wnętrzu i powiedział do mnie: Córko moja, prawdziwe życie duszy, zrealizowane w Mojej Woli, jest niczym innym, jak ukształtowaniem jej życia w Moim Życiu i nadaniem wszystkiemu, co czyni, Mojej własnej formy.

Ja nie czyniłem nic innego, jak tylko pozwalałem wzlatywać w Mojej Boskiej Woli wszystkim Moim Aktom, zarówno wewnętrznym, jak i zewnętrznym. Wysłałem każdą myśl Mojego intelektu w podróż, aby mogła unosić się nad każdą myślą wszystkich stworzeń, które już istniały w Mojej Woli; a Moja myśl - unosząca się nad wszystkim - uczyniła się niejako koroną każdego ludzkiego intelektu, składając Majestatowi Ojca hołd, adorację, uwielbienie, miłość i ekspiację każdej stworzonej myśli.

Tak samo czyniłem z Moimi spojrzeniami, Moimi Słowami, Moimi ruchami i moimi krokami. Otóż aby dusza mogła żyć w Mojej Woli, musi nadać swojemu umysłowi formę Mojego Umysłu, swojemu spojrzeniu formę Mojego spojrzenia, swojemu słowu formę Mojego Słowa, swojemu ruchowi formę Mojego ruchu. Kiedy to czyni, traci swoją formę i nabywa Moją.

Ona nie czyni nic innego, jak tylko zadaje nieustanną śmierć ludzkiej egzystencji i daje życie Woli Bożej.

W ten sposób dusza będzie mogła dopełnić w sobie życie Mojej Woli. W przeciwnym razie nigdy ten Cud nie zostanie całkowicie zrealizowany, a ta forma całkowicie ukształtowana według Mojej Formy. Tylko Moja Wola jest wieczna i niezmierzona, i pozwala odnaleźć wszystko. Sprowadza przeszłość i przyszłość do jednego punktu i w tym jednym punkcie odnajduje wszystkie bijące serca, każdy działający umysł i całe Moje działanie w ciągłej aktywności.. Dusza zaś, czyniąc Moją Wolę swoją własną, czyni wszystko, wynagradza za wszystkich, miłuje za wszystkich oraz czyni dobro dla wszystkich i dla każdego z osobna, tak jakby byli zespoleni w jedno. Któż mógłby osiągnąć tak wiele? Żadna cnota, żaden heroizm. Nawet męczeństwa nie można przyrównać do Mojej Woli. Wszystko, wszystko pozostaje daleko w tyle za działaniem w Mojej Woli.

Bądź więc uważna i działaj tak, żeby Misja Mojej Woli znalazła w tobie swoje wypełnienie.

(Księga Nieba; ;12, 5 Styczeń 1921)

—--------------

Czułam się wyniszczona żalem z powodu opuszczenia mnie przez Jezusa i ze smutkiem myślałam, że On już nie przyjdzie. O, jakże przeszywająca myśl - nie widzieć już Tego, który był całym moim życiem, moim błogosławieństwem, moim dobrem! W czasie tych rozmyślań mój słodki Jezus poruszył się we mnie i powiedział do mnie: "Córko moja, jakże mogę cię opuścić, skoro w twojej duszy jest uwięziona Moja Wola i dając życie wszystkim twoim aktom, prowadzi Swoje życie jakby we własnym centrum?

Tak więc w jednym miejscu na ziemi jest Moje Życie. Ach, gdyby tego Mojego Życia nie było na ziemi, Moja sprawiedliwość wylałaby się z taką zaciekłością, że zniszczyłaby ziemię!". Słysząc to, powiedziałam: "Mój Jezu, Twoja Wola jest przecież wszędzie, nie ma miejsca, gdzie by Jej nie było, a Ty mówisz, że Ona jest uwięziona we mnie?".

A Jezus: "Z pewnością jest Ona wszędzie w swoim bezmiarze, wszechwiedzy i wszechmocy. Jak Król podporządkowuje sobie wszystko i nie pozwala nikomu wymknąć się spod swego panowania - ale jako Życie, w którym stworzenie formuje swoje, aby prowadzić swoje w Życiu Mojej Woli i formować Życie Woli Bożej na ziemi, nie istnieje. Dla wielu, którzy jej(WB) nie czynią, jest to tak, jakby Ona nie istniała.

To tak, jakby ktoś miał wodę w swoim pokoju, a nie pił jej, jakby miał ogień, a nie poszedł się ogrzać, jakby miał chleb, a nie jadł go. Chociaż człowiek ma przy sobie wszystkie te życiodajne elementy, to jeśli ich nie przyjmie, może umrzeć z pragnienia, zimna i głodu.

Jedni używają Jej oszczędnie i są słabi i chorzy, jeszcze inni codziennie i ci są zdrowi i silni. Dlatego, gdy ktoś posiada jakieś dobro, wszystko zależy od tego, czy wola człowieka chce to dobro przyjąć i w jaki sposób chce je przyjąć. W zależności od tego, w jaki sposób korzysta z tego dobra, otrzymuje jego efekty.

Podobnie jest z Moją Wolą: aby stała się życiem duszy, ta musi pozwolić, aby jej własna wola zniknęła w Mojej, aby jej własne "chcę" przestało istnieć. Moja Wola, jako Akt pierwotny, musi przejąć wszystkie jej akty i Ona da się duszy jako woda, aby ugasić jej pragnienie boskimi i niebiańskimi wodami; jako ogień, aby nie tylko ją ogrzać, ale zniszczyć w niej to, co ludzkie, i odbudować w niej Życie Mojej Woli; jako pokarm, aby ją odżywić i uczynić silną i mocną.

O, jak trudno jest znaleźć stworzenie, które zrzekłoby się wszystkich swoich praw, aby oddać prawo panowania tylko Mojej Woli! Prawie wszyscy pragną zachować coś z własnej Woli, a zatem Moja Wola, skoro nie panuje w nich w pełni, nie może uformować Swego Życia we wszystkich stworzeniach".

(Księga Nieba; Tom 16, 4 października 1923 r.).

…………………

"Świętość nie składa się z jednego aktu (nie zostaje ukształtowana przez jeden akt), ale z wielu aktów razem. Pojedynczy akt nie stanowi ani o świętości, ani o niegodziwości, ponieważ jeśli nie dokonuje się dalszych aktów, "świętość" pozostaje bezbarwna i pozbawiona żywych niuansów, a zatem ani świętości, ani przewrotności nie można nadać właściwego znaczenia, czy wartości.

Zatem tym, co nadaje świętości blask i odciska pieczęć świętości, są ciągłe dobre akty. Nikt nie może twierdzić, że jest bogaty, ponieważ posiada monetę, ale tylko ten, kto posiada rozległe posiadłości, dwory, pałace itd.

Podobnie jest ze świętością. I o ile świętość wymaga tak wielu dobrych uczynków, poświęceń i heroizmu, ale może być także fragmentaryczna i nieciągła, o tyle świętość w Mojej Woli nie zna faz nieregularności, lecz łączy się z nieustannym Aktem Woli Wiecznej, która nigdy się nie zatrzymuje, lecz jest zawsze aktywna, zawsze w pracy, zawsze triumfująca, zawsze kochająca i nigdy się nie zatrzymuje.

W ten sposób świętość w Mojej Woli daje duszy odcisk działania jej Stwórcy, to znaczy Jego nieprzerwanej miłości, nieustannie  zachowującej wszystko, co stworzył: Ona nigdy się nie zmienia i jest nieodmienna.

Ten, kto podlega zmienności, należy do ziemi, a nie do nieba; zmienna jest wola ludzka, a nie Boska; zerwanie czegoś dobrego jest właściwe stworzeniu, a nie Stwórcy; wszystko to nie przystoi świętości życia w Mojej Woli, ponieważ zawiera ona insygnia i obraz świętości jej Stwórcy.

Dlatego bądź uważna, odstąp wszystkie swoje prawa Woli Najwyższej, a Ja będę coraz bardziej kształtował w tobie świętość życia w Mojej Woli".

(Księga Nieba, tom 17; 25 lipca 1924)

—------------------------

... "Moja córko, życie w Mojej Woli pociąga za sobą utratę wszelkich praw do własnej woli: Wszystkie prawa należą do Woli Bożej i dopóki dusza nie utraci swoich własnych praw, nie może być mowy o prawdziwym życiu w Mojej Woli, lecz co najwyżej o jej oddaniu i upodobnieniu się do Mojej Woli; życie w Mojej Woli nie oznacza bowiem, że dusza działa jedynie według Mojej Woli, lecz że całe wnętrze duszy nie daje miejsca ani uczuciu, ani myśli, ani pragnieniu, ani nawet jednemu oddechowi, w którym Moja Wola nie miałaby swojego miejsca.

Moja Wola nie tolerowałaby też żadnego ludzkiego podobieństwa, którego życie nie byłoby Nią samą. Brzydziłaby się, gdyby pozwoliła duszy żyć w Mojej Woli z jej własnymi skłonnościami, myślami i innymi rzeczami, które ludzka wola mogłaby mieć bez Boskiej.

Czy myślisz, że duszy łatwo jest dobrowolnie zrezygnować z własnych praw?

O, jakie to trudne! Są nawet dusze, które, gdy dojdą do punktu, w którym tracą wszystkie prawa do swojej Woli, wycofują się i zadowalają się miernym życiem, gdyż utrata praw jest największą ofiarą, jaką dusza może ponieść, a jednak to właśnie ona sprawia, że Moja dobroć otwiera przed nią bramy Mojej Woli, pozwala jej żyć w Niej i daje jej w zamian Moje Boskie Prawa.

Bądź więc uważną i nigdy nie opuszczaj granic Mojej Woli".

(z "Księgi Nieba"; Tom 17; 22 września 1924 r.)

…………………..

Zanurzyłam się całkowicie w Świętej Woli Bożej, a mój słodki Jezus, który poruszał się w moim wnętrzu, powiedział do mnie:

"Moja córko, jak pięknie jest widzieć duszę, która zanurza się w Mojej Woli! Gdy tylko to czyni, stworzone bicie serca zajmuje swoje miejsce i swoje życie w niestworzonym biciu Serca i tworzy z Nim jedno, i biegnie i pulsuje razem z wiecznym biciem Serca.

To pulsowanie w wiecznym rytmie Stwórcy jest największą błogością ludzkiego serca. Moja Wola pozwala ludzkiemu biciu serca wzbić się w lot, a ono szybuje do centrum swego Stwórcy".

Zapytałam Go więc: "Powiedz mi, moja miłości, jak często Twoja Wola krąży we wszystkich stworzeniach?". A Jezus:

"Córko moja, w każdym uderzeniu ludzkiego serca Moja Wola dokonuje swego pełnego okrążenia przez całe Stworzenie. I jak serce bije nieustannie w stworzeniu, a kiedy kończy się bicie serca, kończy się również życie - tak Moja Wola, aby dać Boskie Życie stworzeniom, krąży bardziej niż bicie serca i tworzy w każdym sercu tętno Mojej Woli.

Widzisz więc, jak Moja Wola jest podstawowym biciem serca w każdym stworzeniu, a jego własne jest(dopiero)jako drugie; tak, nawet więcej, kiedy człowiek czuje tętno swojego serca, to jest to Moc tętna Serca Mojej Woli; tak, ta Moja Wola wytwarza nawet dwa tętna serca: jedno w sercu człowieka dla życia fizycznego, a drugie w duszy dla życia duszy.

Ale czy chcesz wiedzieć, co to tętno Serca Mojej Woli czyni w człowieku? Kiedy myśli, Moja Wola płynie i krąży, jak krew w żyłach duszy, dając jej boże myśli, aby mogła odrzucić myśli ludzkie i dać pierwsze miejsce myślom Mojej Woli.

Kiedy mówi, Słowo Mojej Woli domaga się swojego miejsca. Kiedy pracuje, chodzi lub kocha, Moja Wola chce mieć miejsce swoich działań, swoich kroków i swojej miłości.

Miłość i zazdrość Mojej Woli w stworzeniu są takie, że dzieje się tak: kiedy dusza chce myśleć, Moja Wola czyni się myślą w tym jej uderzeniu serca; kiedy chce patrzeć, czyni się okiem; kiedy chce mówić, pracować lub chodzić, czyni się słowem, pracą lub stopą; kiedy chce kochać, czyni się żarem.... Jednym słowem, Ona płynie i krąży w każdym akcie stworzenia, aby zająć w nim swoje pierwsze miejsce, które się Jej należy.

Ale ku Naszemu największemu smutkowi stworzenie odmawia Jej tego zaszczytnego miejsca i przypisuje je swojej własnej ludzkiej woli; dlatego Moja Wola jest zmuszona pozostać w stworzeniu, jakby nie miała myśli, oka, słowa, rąk, stóp - i bez możliwości rozwinięcia Swego Życia w centrum duszy człowieka.

Co za ból! Co za największa niewdzięczność!"

Ale czy chcesz wiedzieć, kto daje Mi wolną rękę i pozwala Mojej Woli działać w jego duszy, jako bicie serca jego życia? Ta dusza, która żyje w Mojej Woli.... O, jak dobrze Moja Wola może rozwinąć w niej swoje życie i uczynić się myślą jej myśli, spojrzeniem jej oka, słowem jej ust, biciem jej serca itd.

O, jak szybko rozumiemy Siebie z tym, który żyje w Mojej Woli; Moja Wola osiąga swój cel [w nim], a mianowicie, że może uformować Swoje Życie w duszy człowieka!

(z "Księgi Nieba"; - tom 17; 6 października 1924)

I NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU - B - (Mk 1,12-15)

12 Zaraz też Duch wyprowadził Go na pustynię. 13 Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś usługiwali Mu. 14 Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: 15 «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!»

Zaraz też Duch wyprowadził Go na pustynię. (Mk 1,12)

(...)Potem podążałam za Świętą Wolą w akcie, jak mój słodki Jezus rozstał się z Najwyższą Królową, aby udać się na pustynię. Podczas gdy współczułam im obojgu, pomyślałam sobie: "Jak moja Wzniosła Królowa mogła rozstać się ze swoim drogim Synem na te czterdzieści dni? Ona, która tak bardzo Go kochała, jak mogła pozostać bez Niego? Ja, która nie mam Jej miłości, tak bardzo cierpię z powodu kilku dni, które muszę bez Niego przeżyć, jakie musiało to być dla mojej Matki?".

Kiedy tak rozmyślałam, mój uwielbiony Jezus poruszył się we mnie i powiedział do mnie: "Moja córko, oboje cierpieliśmy rozstanie ale Nasz ból był przeżywany na sposób Boski, a nie ludzki, dlatego nie oddzielił nas od błogości ani od niezachwianego pokoju.

Szczęśliwy odszedłem na pustynię, szczęśliwą pozostała Moja wzniosła Niebiańska Matka, gdyż ból doznany na sposób Boski nie jest w stanie, w najmniejszym stopniu przyćmić boskiej błogości, która obejmuje morza radości i bezgraniczny pokój. Ból znoszony na sposób Boży jest jak mała kropla wody w ogromnym morzu, którego fale mają moc przemienić go w błogość.

Ból doznany na sposób ludzki ma tę właściwość, że burzy prawdziwą błogość i zakłóca spokój. Ból doznany na sposób boski nigdy tego nie czyni; tym bardziej, że Moja królewska Matka posiadała Słońce Mojej Woli z Łaski, a Ja posiadałem Je z natury. W ten sposób słońce pozostało w Niej i pozostało we Mnie, ale promienie nie rozdzieliły się, gdyż światło nie może być rozdzielone. Dlatego w tym właśnie świetle Ona trwała we Mnie, naśladując Moje Akty, a Ja trwałem w Niej, jako Jej centrum życia.

Tym sposobem rozdzielenie, choć rzeczywiste, było tylko pozorne.

W rzeczywistości byliśmy zjednoczeni i nierozdzielni, ponieważ światło Woli Bożej łączyło Nasze Akty, jak gdyby były jednym.

Potem udałem się na pustynię, aby przywołać tę Moją Wolę, którą stworzenia wypędziły ze swego wnętrza na czterdzieści wieków. Chciałem pozostać sam przez czterdzieści dni, aby wynagrodzić czterdzieści wieków ludzkiej woli, podczas których Moja Wola nie posiadała swego królestwa pośród rodziny ludzkiej i  Moją własną Boską Wolą chciałem przywołać Ją na nowo, aby królowała pośród nich.

Wracając z pustyni, złożyłem Ją w Mojej Matce wraz z tymi wszystkimi Aktami Woli Bożej, które stworzenia odrzuciły i  jak na pustyni trzymały, aby Ona była wierną Skarbnicą i Odnowicielką Królestwa Mojej Woli, jak również Tą, która to Królestwo powinna upraszać. Tylko Najwyższa Pani mogła posiadać tak wielki skarb, ponieważ posiadała w sobie tę samą Boską Wolę, w której mogła objąć Wolę porzuconą przez stworzenie. Jakże moglibyśmy się przejmować bólem czterdziestodniowej rozłąki, skoro chodziło o przywrócenie Naszej Boskiej Woli i przywrócenie Jej panowania wśród ludzi? W naszym bólu byliśmy więcej niż szczęśliwi, ponieważ chcieliśmy zapewnić bezpieczeństwo Królestwu Najwyższego FIAT.

Niebiańska Królowa z utęsknieniem czekała na mój powrót, aby przyjąć depozyt nowego Słońca i odpłacić swoją miłością za wszystkie Jego czyny, które ludzka niewdzięczność odrzuciła. Postąpiła jak prawdziwa Matka wobec Mojej Boskiej Woli, a jednocześnie wobec stworzeń, upraszając dla wszystkich życie, błogość i radość posiadania Królestwa Wiecznego FIAT.

Moja córko, liczba czterdziestu dni w moim ziemskim życiu jest symboliczna i znacząca.

Przez czterdzieści dni po narodzinach chciałem pozostać w grocie betlejemskiej, symbolu Mojej Boskiej Woli, która, choć była wśród stworzeń, pozostawała jakby ukryta i poza miastem ich dusz.

Aby wynagrodzić za czterdzieści wieków ludzkiej woli, chciałem pozostać poza miastem przez czterdzieści dni w ubogim schronieniu, płacząc, wzdychając i modląc się, aby wezwać z powrotem Moją Boską Wolę do miasta ich dusz i dać jej panowanie.

Po czterdziestu dniach wyszedłem, aby pokazać się w świątyni i objawić się świętemu starcowi Symeonowi. Był on pierwszym miastem, które wezwałem do poznania Mojego Królestwa, a jego radość była tak wielka, że [wkrótce potem] zamknął oczy na tej ziemi, aby otworzyć je w wieczność.

Czterdzieści dni przebywałem na pustyni, a potem zaraz rozpocząłem Moje życie publiczne, aby przekazać stworzeniom lekarstwa i środki  wejścia do Królestwa Mojej Woli.

Czterdzieści dni chciałem pozostać na ziemi po Moim Zmartwychwstaniu, aby potwierdzić Królestwo Boskiego FIAT i jego panowanie, które powinno było trwać czterdzieści wieków.

Tak więc pierwszym Aktem we wszystkim, co uczyniłem tu na ziemi, było przywrócenie tego Królestwa; wszystko inne było w porządku drugorzędnym, ale pierwszym pierścieniem łączącym Mnie ze stworzeniami było Królestwo Mojej Woli.

Dlatego, gdy chodzi o To Jedyne(Królestwo Mojej Woli), niczego nie powstrzymuję, ani światła, ani ofiary, ani objawień, ani błogosławieństw:  sprawiam, że całe morza wychodzą ode Mnie, aby dać Go poznać, aby królowało i aby było kochane."

(Księga Nieba, tom 22, 8 września 1927 r.)

……………….

(...) Potem kontynuowałam swoją rundę w Boskim FIAT. Podążałam za moim Jezusem, gdy wyruszył na pustynię i myślałam sobie: Ale dlaczego Jezus udał się na pustynię? Nie było tu dusz do nawrócenia, lecz głęboka samotność, podczas gdy On szukał dusz. Ale kiedy tak myślałam, mój dobry Jezus poruszył się we mnie i powiedział do mnie: "Moja córko, towarzystwo łamie cierpienie i pomniejsza je, a odosobnienie skupia je, podwaja i potęguje. Chciałem iść na pustynię odosobnienia, aby odczuć w Moim człowieczeństwie całą surowość izolacji, jakiej Moja Wola Boża doznawała przez tyle wieków ze strony stworzeń.

Moje Człowieczeństwo musiało wznieść się w porządku Boskim i zstąpić w porządku ludzkim, aby objąć cierpienia jednego i drugiego.

A ponieważ przejąłem całą część cierpień, która oddzielała człowieka od Boga, miałem sprawić, że człowiek znów przylgnie do Boga, aby objąć i pocałować swego Stwórcę.

Ale celem Mojego wyjścia na pustynię było nie tylko to. Musisz wiedzieć, że Nasz czcigodny Majestat, kreując Stworzenie, zarządził, że każde miejsce powinno być zaludnione przez mieszkańców. Ziemia miała być niezwykle żyzna i bogata w rośliny, aby wszyscy cieszyli się obfitością. Kiedy człowiek zgrzeszył, naraził się na niełaskę Bożej sprawiedliwości, a ziemia w wielu miejscach została spustoszona, jałowa i niezamieszkana - obraz pozbawionych dzieci rodzin, w których nie ma śmiechu, świętowania, harmonii. I tak nie ma nikogo, kto mógłby przerwać monotonię dwojga nowożeńców. Koszmar izolacji ciąży im na sercu i powoduje ich smutek. Ale tam, gdzie są dzieci, zawsze jest coś do zrobienia, coś do powiedzenia i okazja do świętowania. Tak właśnie przedstawiała się rodzina ludzka.

Spójrz na niebo pełne gwiazd. Ziemia powinna być echem nieba: pełna mieszkańców. Powinna wytworzyć tak wiele, aby wszyscy byli bogaci i szczęśliwi. Gdy człowiek wycofał się z Mojej Woli, jego los się zmienił.

Dlatego chciałem pójść na pustynię, aby przywołać błogosławieństwa Mojego Ojca Niebieskiego. Chciałam przywołać Moją Wolę, aby zapanowała i odnowiła ziemię, aby wszędzie ją zaludniła i użyźniła, by ziemia rodziła coraz piękniejsze ziarna, aby je stokrotnie pomnożyć, by była jeszcze bardziej płodna i olśniewająco piękna. Ileż wielkich rzeczy dokona Królestwo Mojego Boskiego FIAT! Tak wiele, że wszystkie elementy są w oczekiwaniu: Słońce, wiatr, morze, ziemia i całe stworzenie czekają, aby z ich łona wypłynęły wszystkie dobra i efekty, które zawierają. Skoro bowiem ta Wola Boża, która nimi kieruje, nie panuje pośród stworzeń, one nie pozwalają by wyszły na jaw wszystkie dobra, które zawierają. Dają tylko te, które docierają do nich z tytułu jałmużny i służby. Tak więc ziemia nie wydała wszystkich nasion.

A słońce nie znajdując wszystkich nasion, nie przynosi wszystkich efektów i dóbr, które posiada, i tak samo jest z całą resztą. Dlatego wszyscy oczekują Królestwa FIAT, aby pokazać córkom isynom, jak bardzo są bogaci i jak wiele wspaniałych rzeczy umieścił ich Stwórca w rzeczach stworzonych, z miłości do tych, którzy mają być dziećmi Jego Woli."

25 czerwca 1928, Księga Nieba, tom 24

…………………..

Dobro moje niebiańskie i najwyższe, chcę iść za Tobą wszędzie. Już widzę, że zamierzasz udać się na pustynię i odłączyć się od Matki, do której mówisz: "Żegnaj, Matko, odchodzę, ale zostawiam Ci moje Boskie Fiat jako pomoc, jako pocieszenie, jako życie".

Będzie on służył ku zjednoczeniu między Mną, a tobą; Moja Wola sprawi, że będziesz uczestniczyć we wszystkich Moich Aktach i w ten sposób, choć jesteśmy daleko od siebie, pozostaniemy tak zjednoczeni, że będziemy się czuć jak jedna osoba."

Jezu, moje Życie, wyciągnij do mnie rękę i zabierz mnie ze sobą, aby nic z tego, co uczynisz, nie umknęło mojej uwadze, bo chcę wszystko opieczętować pieczęcią Mojej Miłości. Aby prosić Cię o królestwo Twojej Boskiej Woli na ziemi, podążam za Tobą, gdy wędrujesz samotnie, krok za krokiem z moim "Kocham Cię, uwielbiam Cię, chwalę Cię, dziękuję Ci".

Z każdym Twoim oddechem chcę, abyś wdychał oddech mojego "kocham Cię", chcę w nim zawrzeć każde Twoje słowo i chcę Ci je ofiarować z każdym Twoim spojrzeniem.

Gdy przybywasz nad Jordan, zanurzam w tych wodach moje "kocham cię": tak więc, gdy tylko święty Jan wyleje je na Twoją głowę, aby cię ochrzcić, poczujesz, jak płynie w nich pełnia mojej miłości, błagając dla wszystkich stworzeń o wody chrzcielne Twojej Boskiej Woli i o nadejście Twojego Królestwa.

Umiłowany, w tym uroczystym akcie Twojego Chrztu proszę Cię o łaskę, której mi na pewno nie odmówisz: proszę Cię bowiem, abyś swoimi świętymi rękoma oczyścił moją małą duszę życiodajnymi i twórczymi wodami Twojej Boskiej Woli, abym nic nie słyszała, nic nie widziała i nic nie znała, jak tylko życie Twojego Fiat. O tak, błagam Cię, uczyń moją egzystencję niczym innym, jak nieprzerwanym Aktem Twojej Woli! Mój Jezu, słodka Miłości, pozwól mi pójść za Tobą na pustynię: tam moje "kocham Cię" nigdy nie pozostawi Cię samego; będę blisko Ciebie w nocy i w dzień; a kiedy zobaczę Cię smutnego, zasmuconego, udręczonego miłością, modlącego się i płaczącego z powodu samotności, jaką cierpi Twoja Boska Wola, pocieszę Cię wołaniem mojego "kocham Cię"!

Odczuwasz ten ból bardzo żywo, nie tylko dlatego, że Twoja Boska Wola nie panuje wśród stworzeń, lecz dlatego, że jest przez nie niejako wygnana. Dlatego Twoje Najświętsze Człowieczeństwo płacze i błaga w imieniu całej rodziny ludzkiej, aby obie te rzeczywistości, Boska Wola i ludzka, zostały pojednane i połączone razem.

O Jezu, czynię Twoje łzy moimi, Twoje modlitwy, biorę w posiadanie agonie Twego gorejącego Serca i przeplatając je z moim "kocham Cię", tworzę słodkie łańcuchy miłości, aby zmusić Cię do udzielenia mi Królestwa Twej Boskiej Woli na ziemi!

Posłuchaj, moje życie, to uderzenia Twego Serca, to Twoje westchnienia, to Twoje łzy, Twoje modlitwy i Twoje cierpienia pragną i błagają o Królestwo Twojego Fiat. Dlatego, jeśli mnie nie chcesz wysłuchać, to przynajmniej wysłuchaj siebie i odchodząc z pustyni, zapewnij mnie, że wkrótce Królestwo Twojej Woli przyjdzie na ziemię.

Jezu mój, Serce mego Serca, oto już wychodzisz z pustyni i z pośpiechem docierasz do swego domu w Nazarecie, gdzie miłość Matki Niebieskiej nieustannie Cię wzywa i oczekuje. Cóż to za wzruszająca scena! Matka i Syn, ogarnięci wzajemnym, skrajnym pragnieniem zobaczenia się ponownie, padają sobie w ramiona.

O Jezu! Ja także, z małym płomykiem mojego "kocham cię", chcę uczestniczyć w Waszych czystych objęciach, w Waszych afirmacjach miłości, w Waszych ogniach miłości, aby prosić cię o Królestwo Najwyższej Woli! Święta Mamo, wyproś i dla mnie tę niezmierzoną łaskę i módl się, aby Wola Boża była znana i panowała na ziemi tak, jak panuje w niebie.

(z "Wędrówki duszy po królestwie Bożej woli" według pism Sługi Bożej Luizy Piccarrety; Godzina piętnasta)

Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana.  (Mk 1,13)

(...) Rozważałam więc dalej to wszystko, co mój słodki Jezus uczynił na ziemi, a On dodał: "Córko moja, kiedy przyszedłem na ziemię, rozpatrywałem wszystkie przeszłe, teraźniejsze i przyszłe wieki, aby w Moim Człowieczeństwie zjednoczyć to wszystko, co dobrego i szlachetnego mogły uczynić wszystkie pokolenia, aby przyłożyć na to pieczęć i potwierdzenie dobra.

Nie zniszczyłem niczego z tego, co było dobre, lecz chciałem wszystko zamknąć w sobie, aby przekazać temu Boskie Życie. Dodałem do tego brakujące dobro, które zrealizowałem, aby dopełnić wszystkie dobra stworzeń ludzkich i ruszyłem do ludzi na skrzydłach wieków, aby każdemu z nich dać Moje pełne Dzieło.

Zebrałem też wszelkie zło, aby je pochłonąć, a gwałtownością bólów i cierpień, które chciałem znieść, rozpaliłem w Moim Człowieczeństwie ogień, aby spalić w nim wszelkie zło. W ten sposób chciałem odczuć każdy ból [tego zła], aby odrodziło się wszelkie dobro przeciwstawne(temu) złu i aby narody ludzkie  odrodziły się do nowego życia.

I tak jak Ja - aby zapewnić wszystkim odkupionym wszelkie możliwe i wyobrażalne środki zbawcze, a następnie przygotować ich na przyjęcie wielkiego dobrodziejstwa panowania Mojej Woli - uczyniłem wszystko, wycierpiałem wszystko i wszystko strawiłem, tak i ty powinnas czynić: aby przygotować Moje Królestwo dla stworzeń, obejmiesz wszystko, co święte i dobre, a na drodze cierpienia pochłoniesz wszelkie zło, aby odrodzić wśród ludzi życie Mojej Boskiej Woli. Ty będziesz Moim Echem, w którym muszę stworzyć depozyt, z którego wyłoni się Królestwo Mojego FIAT.

Podążaj za Mną krok po kroku, a poczujesz życie, bicie serca, błogość tego Królestwa, które Mam w sobie i które Ja chcę ukazać, aby królowało wśród ludzi.

Ja tak bardzo kocham to Królestwo, że choć pozwoliłem piekielnemu wrogowi wejść do Raju, nie pozwolę mu postawić stopy w Raju Królestwa FIAT.

Dlatego pozwoliłem mu zbliżyć się do Mnie na pustyni, aby go osłabić i przepędzić, aby nie odważył się tu wejść.

Czy sama nie czujesz, jak twoja obecność przeraża wroga i jak on ucieka, aby cię nie zobaczyć?

Siła Mojego zwycięstwa rzuca go na ziemię, a on, zdezorientowany, ucieka. Wszystko jest gotowe. Pozostaje tylko rozsławić MÓJ FIAT".

Księga Nieba - tom 23; 9 luty 1928

“Żył tam wśród zwierząt.” (Mk 1,13)

"Z Nazaretu udałem się na pustynię, w najskrajniejszą samotność, zamieszkałą w większości przez dzikie zwierzęta, które ogłuszyły pustynię swoimi rykami i otoczyły Mnie: Symbol Mojej Bożej Woli, która ponieważ nie jest znana, tworzy się pustynia wokół stworzenia i samotność,  a ta przeraża i napawa trwogą.

Dobro staje się pustynią, a dusza czuje się otoczona czymś więcej niż dzikimi bestiami, to znaczy brutalnymi namiętnościami, które wydają gniewne ryki, bestialski szał, okrucieństwo i wszelkiego rodzaju zło.

Krok po kroku, Moje Święte Człowieczeństwo prześledziło wszystkie cierpienia, jakich doznała Moja Boża Wola, aby zadośćuczynić Jej i wezwać Ją z powrotem do panowania wśród ludzi.

Każde z Moich uderzeń serca, oddechów, słów, kroków i cierpień było, że tak powiem, nieustannym wołaniem do Mojej Woli, aby objawiła się stworzeniom, aby pozwoliły Mu panować.

Ona wzywała ich do Siebie, aby ukazać im wielkie dobro, świętość i błogość życia w Fiat..." (Hannibal di Francia - DI Irmengard Haslinger - Do użytku prywatnego - Tom 34; 31 maja 1936 r.)

(z "Księgi Nieba"; tom 34; 31 maja 1936)

“Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże.” (Mk 1,15)

"Posłuchaj, moja córko, moja Mądrość ma sposoby i środki, których człowiek nie zna, ale jest zobowiązany pochylić czoło i adorować je w niemym milczeniu; i nie do niego należy dyktowanie Mi praw, kogo powinienem wybrać i odpowiedni czas, który ustanawia moja Dobroć; poza tym musiałem najpierw uformować świętych, którzy byliby do Mnie podobni i naśladowali Moje Człowieczeństwo w najdoskonalszy sposób, na ile było to dla nich możliwe, i to już zrobiłem.

Teraz moja Dobroć chce pójść jeszcze dalej i osiągnąć większy nadmiar Miłości; dlatego chcę, aby ludzie weszli w Moje Człowieczeństwo i naśladowali to, co dusza Mojego Człowieczeństwa uczyniła w Bożej Woli.

Jeśli ci pierwsi współpracowali z Moim Odkupieniem, aby ratować dusze, nauczać Prawa, wypędzać winę, ograniczając się do wieków, w których żyli, to ci drudzy dadzą coś więcej, naśladując to, co dusza Mojego Człowieczeństwa uczyniła w Bożej Woli;

obejmą wszystkie wieki, wszystkich ludzi, a wznosząc się ponad wszystko, wprowadzą w życie roszczenia (prawa) Stworzenia należne Mnie i dotyczące stworzeń, przywracając wszystko do pierwszego początku Stworzenia i do celu, dla którego Stworzenie zostało stworzone.

Wszystko jest uporządkowane we Mnie: jeśli Ja stworzyłem Stworzenie, musi ono powrócić do Mnie w takim porządku, w jakim wyszło z Moich Rąk.

Już pierwszy poziom ludzkich aktów, przemienionych w Mojej Bożej Woli, został przeze Mnie uformowany i pozostawiłem je jakby w zawieszeniu, a stworzenia nic o tym nie wiedziały, z wyjątkiem Mojej drogiej i nieodłącznej Matki.

I to było konieczne: gdyby człowiek nie znał drogi, drzwi, pokoi Mojego Człowieczeństwa, jak mógłby tam wejść i naśladować to, co zrobiłem?

Teraz nadszedł czas, aby stworzenia weszły na tę płaszczyznę i wykonały swoją część w tej Mojej. Cóż dziwnego, że wezwałem cię jako pierwszą?

A poza tym, jest to prawda, że powołałem cię jako pierwszą, że nie objawiłem żadnej innej duszy, jakkolwiek byłaby Mi droga, sposobu życia w Mojej Woli, skutków Mojej Woli, cudów, skarbów, które otrzymuje stworzenie, które działa w Najwyższej Woli.

Zbadaj tyle Żywotów Świętych lub podręczników, ile chcesz: w żadnym nie znajdziesz Cudów Mojej Woli działającej w duszy, ani duszy działającej w Mojej Woli; co najwyżej znajdziesz poddanie się i zjednoczenie woli, ale ani Bożą Wolę działająca w duszy, ani duszy działającej w Mojej, nie znajdziesz w żadnym z nich;

to znaczy, że nie nadszedł jeszcze czas, aby moja Dobroć powołała stworzenia do życia w tym wzniosłym stanie.

Również sposób, w jaki każę ci się modlić, nie występuje u nikogo innego.

Dlatego bądź czujna; moja Sprawiedliwość tego wymaga, moja Miłość jest nie do pojęcia i dlatego moja Mądrość zarządza wszystko w taki sposób, aby osiągnąć zamierzony cel.

To są prawa, honor Stworzenia, którego My chcemy od ciebie".

(z "Księgi Nieba";  DI Irmengard Haslinger - do użytku prywatnego - tom 14; 6 października 1922 r.)

…………………..

Nie jestem Bogiem samotnym, nie, chcę, aby stworzenie było ze Mną razem, Moje echo musi rozbrzmiewać w jego, a jego w Moim i tworzyć jedno; i jeśli czekałem tyle wieków, aby objawić Moją Wolę działającą w stworzeniu, a jego wolę działającą w Mojej, podnosząc ją prawie do Mojego własnego poziomu, to dlatego, że miałem przygotować i usposobić stworzenia do przejścia od mniejszej do większej wiedzy; musiałem działać, jak nauczyciel, który najpierw uczy samogłosek i spółgłosek, a potem przechodzi do wypracowań.

Do tej pory nic nie było wiadomo o Mojej Woli poza samogłoskami i spółgłoskami; konieczne było, abym przeszedł do esejów, a to przeprowadzi Życie Mojej Woli.

Pierwszego wypracowania chcę od ciebie: jeśli będziesz uważna, zrobisz to dobrze, tak że uczynisz Mi zaszczyt esejem danym ci przez twego Jezusa, najszlachetniejszym tematem eseju, tematem Woli Wiecznej, który przyniesie Mi największy zaszczyt, i który, tworząc zjednoczenie ze stworzeniami, uczyni znanymi nowe horyzonty, nowe nieba i nowe nadmiary Mojej Miłości.

Widzisz, w Mojej Najwyższej Woli  są wszystkie wewnętrzne Akty, których dokonało Moje Człowieczeństwo, jakby w oczekiwaniu, aby wyjść jako posłańcy i wyruszyć w drogę; te Akty zostały dokonane dla stworzeń i  chcą dać siebie, i chcą się dać poznać; a ponieważ nie dają[nie mogą] się, czują się jakby uwięzione, i proszą i błagają, aby Moja Wola uczyniła je znanymi, aby móc dać dobro, które zawierają.

Znajduję się w sytuacji biednej matki, która długo trzyma swoje dziecko w łonie, a kiedy nadszedł czas, aby je wydać na świat, marnieje, kiedy go nie rodzi, cierpi i nie troszcząc się o własne życie, chce je urodzić za wszelką cenę. Godziny i dni zwłoki wydają się jej latami i wiekami; wszystko zrobiła i przygotowała, nie pozostaje nic innego, jak wydać je na świat.

Takim Jestem: bardziej niż matka, zachowałem w Sobie przez tyle wieków, bardziej niż łono, wszystkie Moje ludzkie Akty, które wykonałem w świętości Woli Przedwiecznej, aby dać stworzeniom; a kiedy One się podarują, podniosą ludzkie akty stworzenia do Aktów Boskich, przyozdabiając je najpiękniejszym pięknem, czyniąc je żyjącymi Życiem Mojej Woli i dając im wartość, efekty i dobra, które posiada Moja Wola.

Dlatego marnieję bardziej niż matka, boleję, płonę z powodu tych narodzin Mojej Woli; nadszedł czas, nie pozostaje nic innego, jak znaleźć kogoś, kto przyjmie pierwsze narodziny, aby kontynuować inne narodziny, w innych stworzeniach.

Dlatego mówię ci, bądź uważna, rozszerz twoje serce, abyś mogla przyjąć całą wartość, efekty, wiedzę, którą zawiera Moja Wola, abym ja mógł złożyć w tobie pierwsze narodziny.

Jaką radość Mi dasz! Będziesz początkiem Mojego szczęścia na ziemi. Wola ludzka, mógłbym powiedzieć, uczyniła Mnie nieszczęśliwym pośród stworzeń, a Moja Wola działająca w stworzeniu przywróci Mi błogość."

(z "Księgi Nieba"; tom 14; 19 października 1922)

                                 

================================================================================================

Czwartek 2. Tydzień Okresu Zwykłego (Mk 3,7-12)                          

7 Jezus zaś oddalił się ze swymi uczniami w stronę jeziora. A szło za Nim wielkie mnóstwo ludu z Galilei. Także z Judei, 8 z Jerozolimy, z Idumei i Zajordania oraz z okolic Tyru i Sydonu szło do Niego mnóstwo wielkie na wieść o Jego wielkich czynach. 9 Toteż polecił swym uczniom, żeby łódka była dla Niego stale w pogotowiu ze względu na tłum, aby się na Niego nie tłoczyli. 10 Wielu bowiem uzdrowił i wskutek tego wszyscy, którzy mieli jakieś choroby, cisnęli się do Niego, aby się Go dotknąć. 11 Nawet duchy nieczyste, na Jego widok, padały przed Nim i wołały: «Ty jesteś Syn Boży». 12 Lecz On surowo im zabraniał, żeby Go nie ujawniały.

Wielu bowiem uzdrowił i wskutek tego wszyscy, którzy mieli jakieś choroby, cisnęli się do Niego, aby się Go dotknąć.  (Mk 3,10)

... "Moja córko, wszystkie czasy są w Moich rękach, daję komu chcę i używam kogo chcę.

Z całą pewnością mogłem sprowadzić na ziemię błogość, którą zawiera Moja Wola, ale nie znalazłem ludzkiej woli, która chciałaby żyć na stałe w Mojej, aby ponownie połączyć więzi Stworzenia i zwrócić Mi wszystkie akty pierwszego człowieka, tak jakby on je wszystkie spełnił, przypieczętowane Moją Najwyższą Wolą, i w ten sposób przywrócić[z powrotem] do gry utraconą szczęśliwość.

To prawda, że miałem Moją drogą Matkę, ale miała ona współpracować ze Mną w Odkupieniu. Człowiek ponadto był niewolnikiem, uwięzionym przez własne grzechy, chorym, pokrytym najbardziej odrażającymi ranami, a Ja przyszedłem, jako kochający Ojciec, aby przelać Moją Krew dla jego zbawienia, jako lekarz, aby go uzdrowić, jako nauczyciel, aby wskazać mu drogę - drogę wyjścia - aby nie wpadł do piekła. Biedny chory, jak mógłby się rozprzestrzeniać w wiecznych przypływach Mojej Woli, skoro nie mógł nawet chodzić? Gdybym chciał dać mu błogostan, jaki zawiera Moja Wola, byłoby to tak, jakbym dał ją umarłemu i pozwolił mu ją podeptać. Nie był gotowy na przyjęcie takiego dobrodziejstwa, dlatego chciałem nauczyć modlitwy, aby go przygotować; zadowoliłem się czekaniem przez następne wieki i pozwoliłem, aby upłynęło wiele stuleci, by uczynić życie w Mojej Woli znanym i ustanowić początek dla tej szczęśliwości."

A ja: "Miłości moja, jeśli przez Twoje Odkupienie nie wszyscy będą zbawieni, to jak Twoja Wola może obdarzyć wszystkich tym błogosławieństwem?".

A Jezus: "Człowiek zawsze będzie wolny, nigdy nie odbiorę mu praw danych przy jego stworzeniu. Chodzi tylko o to, że przy Odkupieniu przyszedłem otworzyć wiele dróg, ścieżek i skrótów, aby ułatwić człowiekowi zbawienie i uświęcenie, natomiast Moją Wolą chcę otworzyć królewską i bezpośrednią drogę, która prowadzi do świętości podobieństwa do Stwórcy i zawiera prawdziwe szczęście.

Niemniej jednak zawsze będą wolni, by chodzić po królewskiej ścieżce, po małych ścieżkach lub poza tym wszystkim. Będzie jednak na świecie coś, czego jeszcze dziś nie ma: błogostan tego ‘Twoja Wola niech się stanie na ziemi, tak jak jest w Niebie’...".

(z "Księgi Nieba"; - tom 15; 25 kwietnia 1923)

…………………

... "Najdroższa córko mojej Boskiej Woli, Moja Boska Wola jest sama z siebie nieustającym cudem. Zejście do niskości stworzonej woli, aby tam uformować Swój Akt, jest największym cudem, którego nikt inny nie może dokonać.

Ona może przeniknąć wszędzie i wypełnić wszystko, a swoim pocałunkiem światła zachwyca akt duszy, porusza go i przemienia.

Asymiluje go w[Sobie] i swoją cudowną Mocą tworzy Swój Akt w akcie duszy, nie niszcząc jej aktu. Raczej używa Ona tej przestrzeni [jej aktu], aby osadzić tu Swój własny Akt i [również] używa tej pustej przestrzeni, aby wyrosło tam Jej(WB) życie.

Tak więc na zewnątrz widzisz akt ludzki, ale wewnątrz widzisz cudowne dzieła, świętość i wielką cudowność Aktu Bożego. Zatem dusza, która pełni Moją Wolę i żyje w Niej, nie potrzebuje czynić cudów, gdyż żyje w nurcie cudów Mojej Woli.

Posiada ona w sobie źródło i fontannę, która przekształca duszę w cudowny przymiot Mojej Boskiej Woli. W ten sposób odkrywa się w niej cud niezwyciężonej cierpliwości, wiecznej miłości do Boga i nieustannej, niestrudzonej modlitwy.

A gdy się widzi cierpienia, są one cudami zdobyczy, triumfów, chwały, które dusza zamyka w swoich cierpieniach. W duszy, która żyje w Mojej Woli, Ona chce dokonać cudu boskiego heroizmu.

Ona chce w jej cierpieniach umieścić nieskończoną ważność i niezmierzoną wartość oraz naznaczyć ją pieczęcią cierpień twojego Jezusa.

Musisz wiedzieć, moja córko, że Nasza Miłość do duszy, która żyje w Woli Bożej jest tak wielka, że dajemy jej wszystko, co uczyniliśmy w Stworzeniu i Odkupieniu.

A ona czyni swoim wszystko, co należy do Nas...".

(z "Księgi Nieba"; tom 32; 25 maja 1933)

“Lecz On surowo zabronił im ujawniać, kim On jest." (Mk 3,12)

Trwam w moim mizernym stanie, a Najświętszy Jezus milczy; dziś rano, kiedy byłam bardziej niż kiedykolwiek przygnębiona, powiedział przy swoim przyjściu: "Moja córko, to nie Moje dzieła, ani Moje przepowiadanie, ani Moc Moich cudów sprawiły, że byłem rozpoznawalny z jasnością, jako Bóg, którym Jestem, ale kiedy zostałem położony na Krzyżu i wywyższony na nim, jak na Moim własnym tronie, wtedy zostałem rozpoznany jako Bóg.

W ten sposób sam krzyż objawił światu i całemu piekłu, kim naprawdę byłem. Wszyscy byli wstrząśnięci i rozpoznali swego Stwórcę. Dlatego to właśnie Krzyż objawia duszy Boga i pozwala poznać, czy dusza jest prawdziwie Boża. Można powiedzieć, że krzyż odsłania wszystkie wnętrza duszy i ukazuje Bogu i człowiekowi, kim ona jest."

Potem dodał: "Na dwóch krzyżach dusze trawię: jeden jest krzyżem bólu, drugi krzyżem miłości. I jak w niebie wszystkie dziewięć chórów Aniołów mnie kocha, choć każdy ma swoje specjalne zadanie - jak np. szczególną służbą serafinów jest miłość, a ich chór jest wysunięty bardziej do przodu, aby mogli odbierać echo Mojej Miłości, aby Miłość Moja i ich miłość, przeszywając się nawzajem [jakby strzałami], stale się zgadzały - tak samo wyznaczam duszom na ziemi ich określone zadania: z jednych czynię męczenników cierpienia, a z drugich miłości, przy czym oba [rodzaje] są zręcznymi mistrzami w składaniu dusz w ofierze i czynieniu ich godnymi  Mojego upodobania."

(z "Księgi Nieba";tom 4; 8 marca 1901)

======================================================================================================================================================

Wtorek 2. tygodnia Okresu Zwykłego (Mk 2,23-28)

23 Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. 24 Na to faryzeusze rzekli do Niego: «Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?» 25 On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? 26 Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom». 27 I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. 28 Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu».

Na to faryzeusze rzekli do Niego: «Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?»(Mk 2,24)

... "Moja córko, Moja Wola jest wszystkim i zawiera wszystko, a ponadto jest początkiem, środkiem i celem człowieka. Dlatego, kiedy go stworzyłem, nie dałem mu praw ani nie ustanowiłem sakramentów, ale dałem człowiekowi tylko Moją Wolę, bo to, ponieważ człowiek był na początku Mojej Woli, było więcej niż wystarczające, aby znalazł wszystkie środki, aby osiągnąć nie [tylko] niską świętość, ale wzniosłość boskiej świętości, a tym samym znaleźć się w przystani swojego przeznaczenia.

Oznacza to, że człowiek nie powinien potrzebować niczego poza Moją Wolą, aby znaleźć w Niej, w zaskakujący, cudowny i bez wysiłku sposób, wszystko dla swojego doczesnego, i wiecznego błogosławieństwa i świętości.

Jeśli dałem mu prawo po wielu wiekach od jego stworzenia, to dlatego, że człowiek utracił swoje pochodzenie, a tym samym stracił z oczu środki i cel.

Tak więc prawo nie było początkiem, ale środkiem. A ponieważ widziałem, że człowiek zgubił się pomimo całego Mojego Prawa, kiedy przyszedłem na ziemię, ustanowiłem Sakramenty, jako silniejsze i potężniejsze środki jego zbawienia.

Ale ileż nadużyć i ileż profanacji!

Jak wielu używa Prawa i Sakramentów, aby jeszcze bardziej zgrzeszyć i wpaść do piekła, podczas gdy tylko Moja Wola - która jest początkiem, środkiem i celem - dzięki której dusza staje się bezpieczna i wznosi się do boskiej świętości, i osiąga w pełni cel, dla którego została stworzona, i nie ma cienia niebezpieczeństwa [w Mojej Woli], że Mnie obraża.

Tak więc najpewniejszą drogą jest tylko Moja Wola, a nawet Sakramenty, jeśli nie są przyjmowane w porządku Mojej Woli, mogą służyć jako środek potępienia i ruiny.

Dlatego tak bardzo nalegam na Moją Wolę, ponieważ jeśli dusza znajduje się w regule Mojej Woli, środki w niej zawarte będą korzystne i otrzyma ona zawarte w nich owoce; ale bez Niej nawet Sakramenty mogą być trucizną, prowadzącą ją do wiecznej śmierci".

(z " Księgi Nieba "; - Tom 17; 10 czerwca 1924 r.)

……………

Kiedy znajdowałam się w swoim zwyczajnym stanie, mój zawsze ukochany Jezus ukazał się bardzo smutny i powiedział do mnie: Córko moja, oni nie chcą zrozumieć, że wszystko polega na całkowitym oddaniu się Mnie i pełnieniu we wszystkim Mojej Woli.

Kiedy to osiągam, sam popycham duszę, mówiąc do niej: „Córko moja, zasmakuj sobie czegoś, udogodnij sobie, ulżyj sobie i się pociesz”...

Jest jednak pewna różnica. Zanim się Mnie oddałaś i czyniłaś zawsze i we wszystkim moją Wolę, zadowolenie, które czerpałaś, było ludzkie.

Natomiast potem było to boskie działanie. A skoro jest ono moje, nie jestem już zazdrosny i mówię sobie: jeśli czerpie dozwoloną przyjemność i jeśli uczciwie rozmawia, to dlatego, że Ja tego chcę. Gdybym tego nie chciał, byłaby gotowa zrezygnować...

Tak więc oddaję jej wszystko do dyspozycji, ponieważ wszystko, co czyni, jest skutkiem Mojej Woli, nie jest już skutkiem jej własnej woli.

Powiedz mi, moja córko, czego ci brakowało, odkąd oddałaś się Mnie całkowicie? Dałem ci moje upodobania, przyjemności i całego Siebie, aby cię zadowolić. To uczyniłem w porządku nadprzyrodzonym. Natomiast w porządku wiary nie dopuściłem, żeby czegokolwiek ci brakowało: spowiedników, komunii ani całej reszty. Co więcej, pragnęłaś Mnie jedynie i nie chciałaś tak często spowiedników. Ja zaś nie posłuchałem ciebie, gdyż chciałem, aby ci, którzy będą chcieli pozbyć się dla Mnie wszystkiego, opływali we wszystko.

Córko, jaki ból odczuwam w swoim Sercu, widząc, że dusze nie chcą tego zrozumieć, nawet te, które uważają się za najlepsze!

( “Księga Nieba, 20 marca 1912, Tom 11, tłumaczenie pod kierownictwem O.Pablo)

………………

... A ja: "Już przez trzy noce piszę, a Ty mi nic nie dałeś. Wydaje mi się, że teraz dość rzadko przychodzisz i że nie okazujesz mi już tego wielkiego zadowolenia, które kiedyś okazywałeś mi, gdy pisałam, ani nie rozkazujesz mi pisać z Twoją miłującą mocą, jak kiedyś. Myślę, że Ty się zmieniłeś".

A Jezus: "Nie mogę się zmienić, ani nie jest to właściwe dla Boskiej Natury, aby się zmienić. Ludzka natura się zmienia, Boska Natura nie zmienia się nigdy. Bądź więc pewna, że nic się we Mnie nie zmieniło. Ale czy wiesz, co chcę ci dać w nagrodę? Moje własne Życie.

Wszystkie prawdy, którymi się z tobą podzieliłem, są Darami Boskiego Życia, które ci daję. Zostawiam ci wolność, byś nie tylko zatrzymała ten wielki Dar dla siebie, ale byś go pomnożyła, byś dała go komu zechcesz i każdemu, kto Go chce otrzymać.

Wiedz, że każdy akt, każde słowo, każda myśl, którą dusza czyni w Mojej Woli, są małymi kamyczkami, które wrzuca do Jej morza, które tworzą fale i przelewają się dla dobra wszystkich.

Innym razem jest to wiele łagodnych bryz, które rozkołysują morze Mojego FIAT i tworzą mniejsze lub większe fale, w zależności od wielości wiatrów, które dusza tworzy w moim morzu.

Fale te podnoszą się i opadają ponownie, niektóre do morza, a niektóre zalewają ziemię. O, jakże piękny jest widok duszy, która raz wrzuca swoje małe kamyczki do Naszego morza, innym razem wieje i tworzy swój łagodny wiatr. Morze uśmiecha się do niej, falując, i świętuje duszę, podnosząc mały wiatr i tworząc fale!

Tak więc, dusza, która żyje i pracuje w Moim FIAT daje Nam sposobność, aby pozwolić się wyłonić Naszemu morzu i możliwość, aby zalać niebo i ziemię. Ponieważ jest to Wola Boża, która płynie, Ona usposabia ludzi, aby wypraszali  Jej Królestwo.

Słyszymy, jak dusza, która żyje w Naszej Boskiej Woli, wspomina uczty, zabawy i gry z początków Stworzenia ze swoim Stwórcą. Wszystko jest dozwolone tej duszy, która żyje w Naszej Woli, a My pozwalamy jej na wszystko, ponieważ nie pragnie ona niczego innego niż Naszej Woli i Naszego Echa, które w niej rozbrzmiewa.

Pozwalając się nieść Naszemu Boskiemu Echu, czasami rzuca swój mały kamień, a czasami tchnie swoją delikatną bryzę, która albo tworzy fale, wzdycha, mówi, albo modli się, aby Nasz Boski FIAT był znany i kochany oraz panował na Ziemi."

(z "Księgi Nieba"; tom 24; 5 września 1928)

Poniedziałek II tydzień Okresu Zwykłego (Mk 2,18-22)

18 Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Niego i pytali: «Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?» 19 Jezus im odpowiedział: «Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo pana młodego mają u siebie. 20 Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć. 21 Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze [część] ze starego ubrania i robi się gorsze przedarcie. 22 Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki; i wino przepadnie, i bukłaki. Lecz młode wino [należy wlewać] do nowych bukłaków».

Przyszli więc do Niego i pytali: «Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?»  (Mk 2, 18)

Jeśli ktoś czyta te wersety, które Ja nakazałem ci napisać, i nie rozumie tego; jeśli zastanawia się nad nimi, wątpi w te najświętsze prawdy i powątpiewa, że dusza może rzeczywiście zajść tak daleko, gdy żyje (razem) w Mojej Woli, to jest to znak, że ta [wątpiąca] dusza nie żyje z Nią. Jak mógłaby Ją zrozumieć, jeśli nie posiada w sobie tego świętego Życia, jeśli nigdy nie kosztowała Jej rozkoszy, jeśli nigdy nie słuchała Jej pięknych nauk i jeśli jej podniebienie nigdy nie zakosztowało tego niebiańskiego pokarmu, który Moja Wola jest w stanie dać? W ten sposób lekceważą to, co Mój Fiat umie czynić i dawać; ale jeśli na to nie zważają, jakże mogliby to zrozumieć?

Jeśli ktoś nie uznaje jakiegoś dobra i nie ma przynajmniej chęci, by w nie wierzyć, prowadzi to do ślepoty ducha i zatwardziałości serca, a w końcu być może do pogardy dla tego dobra. Ale kto zna Moją Wolę i ją pełni, dla niego jest to szczęściem i chwałą. Ta dusza oddałaby nawet swoje ziemskie życie, aby posiąść życie Mojego Fiat i Jego dobra, które rozpoznała. Rozpoznaje Go i zamienia się w słuch, aby Go słuchać, we wzrok, aby na niego patrzeć, w serce, aby Go kochać, i w język, aby o Nim mówić.

Tak, ona chętnie posiadałaby wiele języków, aby opisać dobro, które rozpoznaje, cudowne dobrodziejstwa Mojej Woli, którą posiada, jako swoje życie, ponieważ jej własny język nie wystarcza aby wyliczyć wszystko, co wie. Dlatego, jeśli Ja chcę udzielić jakiegoś dobrodziejstwa lub daru, zwłaszcza wielkiego Daru Mojej Woli, jako życia stworzenia, to pierwszą rzeczą jest to, że Ja to człowiekowi oznajmiam. Nie chcę dawać światła i chować go pod korcem, tak jakby dusza go nie posiadała, ani też Moich darów ukrywać i niejako pogrzebać je w niej.

Po co więc miałbym jej dać? Jeśli dusza ich nie (roz)pozna, jakże mogłaby Mi odpowiedzieć, pokochać i docenić dary?

Jeśli Ja daję, to dlatego, że chcę żyć wspólnym życiem z duszą i wspólnie cieszyć się dobrem, które jej dałem. Tak, to raczej sam twój Jezus, jako czujny stróż, strzeże darów, którymi obdarzyłem Moje umiłowane stworzenie.

Znać, to znaczy posiadać, a posiadać to wiedzieć. Kto nie zna prawd, dla niego stają się one trudne i bez życia.

Bądź więc uważna i ciesz się tym, co twój Jezus ci dał, i co pozwolił ci poznać".

(Księga Nieba, do użytku prywatnego - tom 32; 13 sierpnia 1933)

Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć.(Mk 2,20)

(73) W ten sposób spędziłam czasem dwa dni, czasem cztery, mniej lub więcej, jak Mu się podobało. Moim jedynym pocieszeniem było przyjęcie Go w Sakramencie....

Ach, tak, z pewnością tam Go znalazłam, nie mogłam o tym wątpić; i pamiętam, że rzadko kiedy nie dawał się słyszeć, bo ciągle Go prosiłam i naciskałam tak mocno, że mnie zaspokajał, ale nie z miłością i łagodnie, lecz surowo.

(74) Po spędzeniu tych dni w stanie opisanym powyżej, czułam, że On do mnie wraca, szczególnie wtedy, gdy byłam Mu wierna.

Mówił do mnie jaśniej, a ponieważ w minionych dniach nie byłam w stanie przyjąć ani słowa w moim wnętrzu, ani nic odczuwać, doszłam do przekonania, że nie jest to moja wyobraźnia, jak to sobie wcześniej często wmawiałam; tak, że o tym, co mówiłam do tej pory, nic nie powiedziałam ani spowiednikowi, ani innej żywej duszy.

Ale robiłam, co mogłam, żeby się do Niego dostosować, bo inaczej prowadził przeciwko mnie taką wojnę, że nie miałam spokoju. Ach, Panie! Byłeś dla mnie taki dobry, a ja wciąż jestem taka zła.

(75) Kontynuowałam to, co zaczęłam. Poczułam Go w sobie, objęłam Go, przycisnęłam mocno do siebie i powiedziałam Mu: "Umiłowane Dobro, spójrz, jak gorzko przeżyłam naszą rozłąkę!". A On powiedział do mnie:

(76) "To, co przeszłaś, jest niczym, przygotuj się na cięższe próby. Przyszedłem bowiem przygotować twoje serce i umocnić je. Opowiesz Mi teraz wszystko, co przeszłaś, swoje wątpliwości i obawy, wszystkie trudności, abym mógł cię nauczyć, jak masz się zachowywać podczas Mojej nieobecności."

(77) Opowiedziałam Mu więc o moich cierpieniach i powiedziałam Mu: "Panie, widzisz, bez Ciebie nie byłam w stanie uczynić nic dobrego. Swoją medytację wykonałam w roztargnieniu, tak nieudolnie, że nie miałam odwagi ofiarować jej Tobie.

W czasie Komunii nie byłam w stanie trwać przez kilka godzin tak, jak wtedy, gdy czułam Ciebie; widziałam siebie samą, nie miałam z kim rozmawiać, czułam się zupełnie pusta.

Ból Twej nieobecności sprawił, że czułam agonię; moja natura chciała szybko uciec od tego bólu; tym bardziej, że wydawało mi się, że nic nie robię, tylko tracę czas.

A potem bałem się, że gdy wrócisz, będziesz mnie karcił za brak wierności, więc nie wiedziałem, co robić....

A potem ten ból, bo jesteś ciągle znieważany, a ja nie wiedziałam, kiedy to będzie, tak jak wtedy, gdy nauczałeś mnie tych aktów zadośćuczynienia i tych odwiedzin przed Najświętszym Sakramentem Ołtarza za różne zniewagi, które otrzymujesz!... Wytłumacz mi więc trochę, co mam robić?". A On powiedział do mnie, z dobrocią mnie pouczając:

(78) 1. : "Źle zrobiłaś, że tak się martwiłaś, czyż nie wiesz, że Ja jestem Duchem Pokoju i pierwszą rzeczą, którą ci polecam, jest niezakłócanie pokoju serca? Jeśli nie jesteś w stanie skupić się na modlitwie, nie chcę, abyś myślała o tym, czy o tamtym - czy to jest, czy nie jest - ponieważ czyniąc tak, sama prowokujesz rozproszenie.

Zamiast tego pierwszą rzeczą, którą musisz zrobić, gdy znajdziesz się w tym stanie, jest uniżenie się, wyznanie, że zasługujesz na te cierpienia, i złożenie się jak pokorne małe jagniątko w ramionach kata, liżące jego rękę, gdy ten je zabija;

więc, widząc siebie pokonaną, zniechęconą i samotną, poddaj się Moim świętym rozporządzeniom, podziękuj Mi z całego serca, ucałuj Moją Rękę, która cię uderza, i uznaj siebie za niegodną tych cierpień.

Wtedy ofiarujesz Mi tę gorycz, udrękę i znużenie, prosząc, Mnie bym przyjął je jako ofiarę uwielbienia, zadośćuczynienia za twoje grzechy i zadośćuczynienia za zniewagi, które Mi wyrządzają. Jeśli to uczynisz, twoja modlitwa wzniesie się przed Mój Tron, jako najwyborniejsza woń, zrani Moje Serce, a ty ściągniesz na siebie nowe łaski i nowe dary.

Diabeł nie będzie miał mocy, by zbliżyć się do ciebie, gdy zobaczy cię pokorną, oddaną i całkowicie zanurzoną w swojej nicości. I tu, gdzie myślałaś, że stracisz, osiągniesz wielkie zyski.

(79) 2. Co do Komunii, nie chcę, abyś się smuciła, że nie możesz być w takim stanie, jak dawniej; wiedz, że jest to cień boleści, które cierpiałem w Getsemani. Co się stanie, gdy pozwolę ci uczestniczyć w biczowaniu, cierniach i gwoździach? Myśl o większym bólu sprawi, że odważniej zniesiecie mniejsze cierpienia.

Kiedy więc podczas Komunii znajdziesz się sama, w agonii, pamiętaj, że pragnę odrobiny twojego towarzystwa w Mojej agonii w ogrodzie.

Dlatego zbliż się do Mnie i zrób porównanie między twoimi cierpieniami, a Moimi: rozważ siebie - samotną i pozbawioną Mnie, i Ja także - samotny, opuszczony przez Moich najwierniejszych przyjaciół, którzy tu śpią; opuszczony nawet przez Boga, Mojego Ojca; a potem, pośród najbardziej gorzkich cierpień, otoczony przez węże, przez żmije, przez wściekłe psy, jakimi były grzechy ludzi, gdzie i twoje były częścią tego, co wydawało Mi się, jakby chciały Mnie pożreć żywcem.

Serce moje zostało przejęte taką trwogą(uciskiem), że czułem się jakbym był pod prasą; tak, że pociłem się żywą krwią. Powiedz Mi, czy kiedykolwiek tak bardzo cierpiałaś?

Gdy więc widzisz, że jesteś pozbawiona Mnie, utrapiona, bez żadnej pociechy, wypełniona smutkiem, troskami i bólami, zbliż się do Mnie, obetrzyj Moją krew, ofiaruj Mi te cierpienia, jako ulgę dla Mojej najbardziej gorzkiej agonii. Jeśli to uczynisz, znajdziesz drogę do przebywania ze Mną po Komunii. Nie chodzi o to, że nie będziesz cierpieć, bo najgorsze cierpienie, jakie mogę sprawić drogim Mi duszom, to pozbawienie ich Mnie, ale myśląc, że przez swoje cierpienia dajesz Mi ulgę, będziesz też zadowolona"...

(z "Księgi Nieba"; Do użytku prywatnego - tom 1; (73)-(79))

«Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo pana młodego mają u siebie. 20 Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć. (Mk 2,19-20)

"Moja córko, największą boleścią wszystkich apostołów w całym ich życiu było pozbawienie obecności ich Mistrza. Gdy ujrzeli Mnie wstępującego do nieba,  serca apostołów ogarnął ból opuszczenia ich przeze Mnie, a ból ten był o wiele bardziej dotkliwy i przeszywający, gdyż nie był to ból ludzki - przecież nie utracili żadnej rzeczy materialnej - ale ból Boski: to bowiem Bóg odszedł od nich.

Chociaż miałem Moje człowieczeństwo, to jednak, gdy ono zmartwychwstało, zostało uduchowione i  uwielbione, dlatego cała ich boleść była w ich duszach, która przenikała całą ich istotę i czuli się całkowicie pochłonięci przez ból, że było to ich najstraszniejsze i najboleśniejsze męczeństwo.

Ale to wszystko było dla nich konieczne; można powiedzieć, że do tej pory nie byli niczym innym, jak tylko słabymi dziećmi w cnotach i znajomości rzeczy Bożych i Mojej osoby.

Byłem pośród nich, a oni mnie nie znali, ani mnie prawdziwie nie kochali.

Lecz gdy ujrzeli Mnie wstępującego do nieba, ból Mojej utraty zerwał zasłonę i uznali Mnie za prawdziwego Syna Bożego z taką pewnością, że silny ból, iż nie mogli Mnie już więcej widzieć pośród siebie, wzbudził w nich stanowczość w dobru i siłę, by cierpieć wszystko z miłości do Tego, którego stracili; ból ten zrodził światło Boskiej Nauki, zabrał ich niemowlęce pieluchy i uczynił z nich nieustraszonych mężczyzn, którzy nie byli już bojaźliwi, ale odważni.

Ból ten przemienił ich i ukształtował prawdziwy charakter apostołów. To, czego nie mogli osiągnąć moją obecnością, uzyskali poprzez ból  pozbawienia ich mojej obecności.

A teraz, moja córko, mała lekcja dla ciebie: twoje życie można nazwać ciągłym bólem utraty Mojej Obecności i ciągłą radością nowego odzyskania Mnie, ale pomiędzy bólem utraty i radością odnalezienia Mnie, ilu niespodzianek ci nie dałem, ilu rzeczy ci nie powiedziałem?

To właśnie ból i bolesne męczeństwo Mojej utraty(silne ramiona, bolesne uściski nieobecności ukochanego Pana) przygotowały i usposobiły cię do słuchania wzniosłych lekcji o Mojej Woli. Zaiste, jakże często wydawało ci się, że Mnie utraciłaś, a kiedy byłaś pogrążona w swoim dręczącym bólu, powróciłem do ciebie z jedną z najpiękniejszych lekcji Mojej Woli i sprawiłem, że odnowiona radość z Mojego powrotu do ciebie na nowo usposabiala cię do przeszywającego bólu Mojej nieobecności.

Mogę powiedzieć, że ból mojej nieobecności zrodził w tobie skutki, wartość, wiedzę i fundament Moj Woli.

Musiałem tak się zachowywać wobec ciebie, to znaczy przychodzić do ciebie bardzo często i zostawiać cię w objęciach bólu Mojej nieobecności.

Ponieważ Ja postanowiłem w bardzo szczególny sposób objawić ci tak wiele o Mojej Woli, musiałem poświęcić cię ciągłemu Boskiemu bólowi, bo skoro Moja Wola jest Boska, to tylko na Boskim bólu mogłem ustanowić jej tron i rozszerzyć jej panowanie.

Działałem jako Nauczyciel i przekazałem ci wiedzę o Mojej Woli, na tyle na ile jest to możliwe dla stworzenia.

Wielu będzie się dziwić moim ciągłym wizytom u ciebie - czego nie robiłem z innymi - i twojemu nieustannemu cierpieniu z powodu Mojej nieobecności.

Gdybyś Mnie tak często nie widziała, nie poznałabyś Mnie, ani nie kochała tak bardzo, bo każde Moje odwiedziny powiększają poznanie Mnie i przynoszą nową miłość; a im bardziej dusza Mnie zna i kocha, tym większy jej ból.

Swoim przyjściem jeszcze bardziej pobudziłem twój ból, gdyż Mojej Woli nie powinno zabraknąć szlachetnego orszaku bólu, który wzmacnia i umacnia duszę, aby Moja Wola mogła założyć w niej Swój trwały przybytek i wciąż na nowo i nieustannie uczyć ją o Mojej woli.

Dlatego - powtarzam tobie - pozwól mi działać i zaufaj mi.

Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki; i wino przepadnie, i bukłaki. Lecz młode wino [należy wlewać] do nowych bukłaków». (Mk 2,22)

Jezus jest nadal nieobecny, pojawia się co najwyżej jako przelotny błysk i chociaż wierzy się, że będzie jaśniej, pozostaje się w jeszcze większej ciemności niż wcześniej. Tak więc, pośród tej goryczy opuszczenia, mój słodki Jezus ukazał się we mnie, całkiem zajęty pisaniem – nie piórem, ale Swoim palcem wysyłającym promienie światła; to światło służyło Mu jako pióro do pisania na dnie mojej duszy. Chciałam Mu powiedzieć różne rzeczy o mojej biednej duszy, ale On przyłożył palec na swoich ustach i kazał mi milczeć, bo nie chciał, aby Mu przeszkadzano. Kiedy skończył, powiedział do mnie: "Córko Mojej Najwyższej Woli, zapisuję w twojej duszy Prawo Mojej Woli i Dobro, które ono przynosi. Najpierw chcę je wypisać w twojej duszy, a potem będę ci je wyjaśniał stopniowo."

A ja: "Jezu mój, chcę Ci powiedzieć o stanie mojej duszy - o, jak źle się czuję! Powiedz mi, dlaczego mnie opuszczasz? Co mam czynić, aby Cię nie utracić?"

A Jezus: "Nie smuć się, córko Moja. Musisz wiedzieć, że kiedy przyszedłem na ziemię, chciałem znieść stare prawa i udoskonalić inne. Ale chociaż je zniosłem, nie zwolniłem siebie od przestrzegania tych praw, lecz przestrzegałem ich w sposób doskonalszy niż inni.

Ponieważ jednak miałem zjednoczyć w sobie stare i nowe [prawo], chciałem je przestrzegać, aby dać starym prawom ich wypełnienie, i aby położyć na nich pieczęć ich zniesienia.

Chciałem dać początek nowemu prawu, dla którego ustanowienia przyszedłem na ziemię - prawu łaski i miłości - w którym zawarłem wszystkie ofiary we Mnie, ponieważ to Ja powinienem być prawdziwą, i jedyną ofiarą. W ten sposób wszystkie inne ofiary nie były już potrzebne, ponieważ byłem człowiekiem i Bogiem, to było więcej niż wystarczające, aby zadośćuczynić za wszystkich.

Teraz, umiłowana córko Moja, ponieważ chcę uczynić z ciebie doskonalszy obraz Mój i ustanowić tak szlachetną i boską świętość, mianowicie "FIAT VOLUNTAS TUA, jak w niebie tak i na ziemi", chcę skupić w tobie wszystkie stany duszy, które istniały dotąd na drodze świętości, i [w miarę], jak cierpisz [te praktyki ascetyczne tych stanów duszy], a jednocześnie spełniasz swoje czyny w Mojej Woli, Ja obdarzam je spełnieniem, koroną, upiększam je, i wyciskam na nich Moją pieczęć.

Wszystko musi się dokonywać w Mojej Woli, a gdzie inne świętości ustają, tam świętość Mojej Woli, będąc szlachetną i Boską, ma swój początek i trzyma wszystkie inne świętości, jako swój podnóżek.

Dlatego pozwól Mi(to) uczynić, pozwól Mi powtórzyć Moje Życie i to, co z tak wielką miłością zdziałałem w Odkupieniu. Teraz powtórzę to w tobie z jeszcze większą miłością, aby ustanowić [w tobie] początek Daru życia w Mojej Woli, aby jej prawa były znane; lecz pragnę, aby twoja Wola zjednoczyła się z Moją i była w niej zanurzona."                                                                                               (z "Księgi Nieba"; tom 16; 8 listopada 1923)

(z niemieckich tłumaczeń DI Haslinger und Dr Pflügl)

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2. Niedziela Okresu Zwykłego - B - (J 1,35-42)

35 Nazajutrz Jan znowu stał w tym miejscu wraz z dwoma swoimi uczniami 36 i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: «Oto Baranek Boży». 37 Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. 38 Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: «Czego szukacie?» Oni powiedzieli do Niego: «Rabbi! - to znaczy: Nauczycielu - gdzie mieszkasz?» 39 Odpowiedział im: «Chodźcie, a zobaczycie». Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej. 40 Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. 41 Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: «Znaleźliśmy Mesjasza» - to znaczy: Chrystusa. 42 I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus wejrzawszy na niego rzekł: «Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas» - to znaczy: Piotr.

Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: «Czego szukacie?» (J 1, 38)

Trwałam w moim zwyczajowym stanie, czując ciężar na duszy, jakby cały świat, z powodu pozbawienia Najświętszego Jezusa, ciążył na mnie. W swoim ogromnym rozgoryczeniu robiłam, co mogłam, aby Go szukać. Potem, gdy przyszedł, powiedział do mnie:

"Moja córko, za każdym razem, gdy dusza szuka Mnie, otrzymuje boski odcień, boski rys i równie często odradza się we Mnie, a Ja w niej".

Rozważałam Jego słowa i zapytałam niemal w zdumieniu: "Panie, co Ty mówisz?".

Odpowiedział: "O gdybyś znała chwałę, zadowolenie, jakie odczuwa całe Niebo, otrzymując tę notkę z ziemi: dusza, która nieustannie szuka Boga, tak jak oni [= błogosławieni w Niebie]. Czym jest życie błogosławionych, na czym polega? Jest to ich ciągłe rodzenie się na nowo w Bogu i Boga w nich.

To właśnie oznacza to słowo: "Bóg jest zawsze stary i zawsze nowy".

Nigdy też nie odczuwają zmęczenia, bo są w ciągłej postawie nowego życia w Bogu."

(z "Księgi Nieba"; Do użytku prywatnego - tom 6; 10 grudnia 1903).

………………..

Trwałam dalej w swoim zwyczajowym stanie; potem, po wielu trudach, ujrzałam mego cudownego Jezusa przez bardzo krótki czas, a On rzekł do mnie:

"Ty, która tak bardzo Mnie pragnęłaś, czego chcesz, co jest dla ciebie najważniejsze?".

Odpowiedziałam: "Panie, niczego nie chcę, najważniejszy jesteś dla mnie tylko Ty".

Powtórzył: "Jak to, niczego nie chcesz? Poproś Mnie o coś: o świętość, o moją łaskę, o cnoty... ponieważ mogę dać ci wszystko".

Odpowiedziałam ponownie: "Nic, nic. Chcę tylko ciebie i wszystkiego, czego Ty chcesz".

Ponownie dodał: "Więc nie chcesz nic więcej? Tylko Ja ci wystarczam? Tylko Ja jestem treścią twoich pragnień? Więc całe twoje zaufanie musi być tylko we Mnie, ponieważ nawet jeśli niczego nie chcesz, dostaniesz wszystko".

Tom 6; 11.04.1904

……………………….

8 grudnia 1938; Tom 36

"Moja błogosławiona córko, Moje Najświętsze Człowieczeństwo było depozytem Mojej Boskiej Woli. Nie było żadnego małego lub wielkiego Aktu, od oddechu,  aż po ruch, w którym Moje Człowieczeństwo nie uczyniłoby Siebie zasłoną i nie ukryło Mojego Boskiego FIAT we wszystkim. Nie mógłbym bowiem ani oddychać, ani się poruszać, gdybym nie zamknął Go w Sobie. W ten sposób Moje Człowieczeństwo służyło Mi, jako zasłona zakrywająca Moją Boskość i wielki Cud działania Mojej Woli we wszystkich Moich Aktach. Gdyby tak nie było, nikt nie byłby w stanie zbliżyć się do Mnie. Mój Majestat, promienne światło Mojej Boskości oślepiłoby ich i rzuciło na ziemię, i wszyscy uciekliby ode Mnie.

Kto odważyłby się wyrządzić Mi choćby najmniejszą krzywdę? Ale Ja kochałem stworzenie i nie przyszedłem na ziemię, aby szczycić się Moją Boskością, ale Moją Miłością. Dlatego chciałem ukryć się pod zasłoną Mojego Człowieczeństwa, aby bratać się z człowiekiem. Chciałem czynić to, co on czynił, a nawet posunąłem się tak daleko, że pozwoliłem zadać Sobie niesłychane cierpienie, a nawet śmierć.

Ten, kto jednoczy się z Moim Człowieczeństwem we wszystkich jego aktach, w jego cierpieniach, jeśli chce odnaleźć Moją Wolę, aby ją przyjąć, rozdziera zasłonę Mojego Człowieczeństwa i odnajduje w Moich Aktach owoc, życie, cud, który Ona uczyniła we Mnie.

Otrzymuje to, co uczyniłem we Mnie, jako swoje życie. A Moje Człowieczeństwo będzie mu służyć jako pomoc, jako przewodnik i będzie działać jako nauczyciel, aby żył w nim. Będę miał Siebie na ziemi i nadal będę tworzył zasłonę dla Siebie, aby ukryć to, co Moja Wola chce uczynić. Ale jeśli szukają Mnie bez Mojej Woli, znajdą tylko Moją zasłonę. Ale nie znajdą życia Mojej Woli, co nie może zdziałać cudów, które Ona zdziałała w ukryciu Mojego Człowieczeństwa. To jest zawsze Moja Wola która wie, jak ukryć w stworzeniu największe cuda, najbardziej promienne słońca, cuda, których nigdy nie widziano.

Jak wiele Moich żywych Człowieczeństw chciałbym mieć na ziemi, ale niestety, szukam ich i nie znajduję, ponieważ nie ma nikogo, kto szukałby Mojej Woli z całą stanowczością!"

(z Ksiąg Nieba, Tom 3 6 ;  z włoskiego na niem. tłumacz. Dr Pflügl)

«Czego szukacie?»  (J 1, 38)

2 marca 1916 r., Tom 11

Dusza, która żyje w Bożej Woli, kiedy czyni dobro, pozwala, aby to dobro pochodziło od Boga.

"Córko Moja, gdy dusza oddaje Mi się całkowicie, Ja ustanawiam w niej Moje mieszkanie. Często podoba Mi się zamknąć wszystko i pozostać w ciemności, innym razem podoba Mi się spać i stawiam duszę jak wartownika, aby nie pozwoliła nikomu przyjść, aby Mnie molestował i przerwał Mój sen, a w razie potrzeby sama musi stawić czoło molestowaniom i odpowiedzieć za Mnie.

Innym razem podoba Mi się otworzyć wszystko i wpuścić wiatry, chłód stworzeń, strzały grzechów, które Mi zsyłają, i wiele innych rzeczy, a dusza musi być zadowolona ze wszystkiego.

Musi pozwolić Mi robić wszystko, co chcę, wręcz przeciwnie, musi uczynić Moje rzeczy swoimi i jeśli Ja nie miałbym swobody czynienia tego, co chcę, byłbym nieszczęśliwy w tym sercu, gdybym musiał być czujny, aby ona odczuwała, jak bardzo się cieszę, ale musiałbym ukrywać, wbrew Mojej Woli, kiedy cierpię, gdzież byłaby Moja wolność? Ach! wszystko jest w Mojej Woli.

Kiedy dusza bierze MW, bierze całą substancję Mojej Istoty i zamyka Mnie całkowicie w sobie.

A kiedy zabiera się do czynienia dobra i pojmuje w sobie substancję Mojego Życia, pozwala, by to dobro wypływało ze Mnie Samego, jak promień światła biegnie ku pożytkowi wszystkich stworzeń. "

(Wstępny tekst niemiecki, przetłumaczony z włoskiego na niem. przez dr Gertraud Pflügl - Rękopis prywatny)

«Chodźcie, a zobaczycie». (J 1, 39)

Ale mówię ci, że Prawdy o Mojej Bożej Woli nie zostaną pogrzebane.

Są one częścią Mojego Boskiego Życia i jako Życie nie podlegają śmierci.

Co najwyżej mogą pozostać ukryte [przez jakiś czas], ale nigdy nie zginą, ponieważ Boskość zarządziła Objawienie Królestwa Mojej Boskiej Woli.

I żadna ludzka moc nie może sprzeciwić się Naszym Boskim Dekretom, ale jest to co najwyżej kwestią czasu. Pomimo sprzeczności i przeciwnych osądów tych mających autorytet osób, utoruję drogę dla Siebie.

Jeśli swoimi osądami chcą zniszczyć tak wielkie dobrodziejstwo i tak wiele Boskich Żywotów Moich Prawd, odsunę te osoby na bok.

Zadysponuję innych i będę kontynuował Moją drogę z tymi, którzy są pokorniejsi i prostsi, i którzy łatwiej wierzą w Moje cudowne i różnorodne sposoby postępowania z duszami.

W swojej prostocie i dyspozycyjności rozpoznają oni w tych pismach o Woli Bożej Dar z Nieba, zamiast znajdować w Nim dzielenie włosa na czworo.

Będą Mi oni wspaniale służyć do szerzenia prawd o Moim Fiat na świecie. Czyż nie to samo wydarzyło się podczas Mojego przyjścia na ziemię? Mądrzy, wykształceni i wysoko postawieni nie chcieli Mnie słuchać, ale raczej wstydzili się do Mnie zbliżyć.

Ich nauczanie sprawiło, że myśleli, że nie mogę być obiecanym Mesjaszem, tak że w końcu znienawidzili Mnie; ale odłożyłem ich na bok i wybrałem pokornych, prostych i biednych rybaków, którzy uwierzyli Mi i cudownie posłużyłem się nimi, aby założyć Mój Kościół i szerzyć wielkie Dzieło Odkupienia.

Tak też będę postępował w Mojej Boskiej Woli.

Tak więc, Moja córko, nie zniechęcaj się, gdy słyszysz, że sprawiają tak wiele trudności. Nie cofajmy się w niczym z tego, co dzieje się między Nami, i w Mojej Boskiej Woli kontynuuj swoją działalność tak, jak cię poinstruowałem.

Nie pominąłem niczego z tego, co miałem uczynić dla zbawienia, chociaż nie wszyscy we Mnie uwierzyli. Cały ten niekorzystny skutek musieli ponieść - ale Ja musiałem kontynuować Moją drogę, którą postanowiłem obrać z miłości do ludzi. Ty zrobisz to samo.

Kontynuuj swoje oddanie i swoje akty w Mojej Bożej Woli, a Ja cię nie opuszczę, ale zawsze będę z tobą".

(z "The Book of Heaven"; Do użytku prywatnego - Tom 28; 9 lipca 1930)

woje", to znaczy, aby Twoja Wola spełniała się na ziemi, tak jak jest w Niebie. Modlitwa Pańska nie mówi, że to królestwo jest [już] na ziemi, ale że nadchodzi.

Nie ułożyłbym modlitwy, gdybym nie mógł osiągnąć jej efektów. Aby to osiągnąć, czyż nie musiałem wybrać innej kobiety, której tak bardzo boi się piekielny wąż?

Ponieważ to przez pierwszą kobietę zniszczył dla Mnie ludzkie pokolenie.

Tak więc, aby go upokorzyć, używam kobiety, aby zadośćuczynić Mi za to nieszczęście i przynieść wszystkim dobro, które starał się zniszczyć.

Z tego rozpoznajesz konieczność przygotowań i łask, Moich wizyt i komunikatów.

Nie zostało to dobrze przyjęte przez tych, którzy czytali te pisma, i to spowodowało wątpliwości i trudności; ponieważ nie wydawało im się możliwe, że wśród tak wielu innych wielkich świętych nikt nie żył w Królestwie Mojej Woli i że właśnie tylko ta jedna zostaje wybrana przed wszystkimi innymi. A kiedy przeczytali, że umieszczam cię blisko Najwyższej Królowej, ponieważ możesz naśladować Tę, która żyła w Królestwie Mojego Boskiego Fiat; i że chciałem uczynić z ciebie obraz podobny do Niej i umieścić cię na Jej rękach, aby mogła cię prowadzić, pomagać ci, chronić cię, abyś mogła naśladować Ją we wszystkim - wydawało im się to tak absurdalne; i zwodniczo błędnie rozumiejąc znaczenie tego, co zostało powiedziane, twierdzili, że powiedziałem ci, że jesteś drugą Królową.

Co za nonsens!

Nie powiedziałem, że jesteś, jak Królowa Niebios, ale że pragnę, abyś była do Niej podobna. Tak jak powiedziałem wielu innym drogim Mi duszom, że chcę, aby były takie jak Ja, ale one  nie zostały Bogiem, takim jak Ja.

Co więcej, ponieważ Niebiańska Mistrzyni jest prawdziwą Królową Królestwa Mojej Woli, Jej zadaniem jest pomaganie i nauczanie szczęśliwych dusz, które chcą w nim żyć. -

Swoimi wątpliwościami pokazują [że wierzą], że nie mam mocy wybierania, kogo i kiedy zechcę. Ale ostatecznie czas ujawni [prawdę].

I tak jak nie mogą zaprzeczyć, że Dziewica z Nazaretu jest Moją Matką, tak nie będą w stanie zaprzeczyć, że wybrałem ciebie w tym wyjątkowym celu ujawnienia Mojej Woli i posłużenia się tobą, aby "Przyjdź Królestwo Twoje" mogło się wypełnić.

Jest oczywiste, że stworzenia są narzędziami w moich rękach i nie patrzę na to, kim są, ale na to, czy Moja Boża Wola zdecydowała się działać przez to narzędzie: to wystarczy, abym mógł wypełnić moje najwyższe plany.

Wykorzystuję wątpliwości i trudności stworzeń w odpowiednim czasie, aby je zdezorientować i upokorzyć, ale nie stoję w miejscu, lecz kontynuuję dzieło, które chcę wykonać poprzez stworzenie. Dlatego podążaj za Mną i nie wycofuj się.

Nawiasem mówiąc, z ich sposobu myślenia jasno wynika, że wzięli pod uwagę tylko twoją osobę, ale nie wzięli pod uwagę tego, co Moja Boska Wola może zrobić i wie, jak to zrobić.

Kiedy Ona postanawia działać w istocie stworzonej, aby wypełnić Swoje największe plany wśród rasy ludzkiej, nie pozwala nikomu dyktować Jej praw: ani kto, ani kiedy powinno to być, ani co do rodzaju, ani miejsca - ale działa w sposób absolutny.

Nie zwraca również uwagi na pewne krótkowzroczne duchy, które nie są w stanie wznieść się do boskiego i nadprzyrodzonego porządku ani pokłonić się przed niezrozumiałymi Dziełami ich Stwórcy.

Podczas gdy próbują rozumować swoim ludzkim intelektem, tracą boski wgląd i pozostają zdezorientowani i niewierzący ".

(z "Das Buch des Himmels";  DI Irmengard Haslinger - Do użytku prywatnego - Tom 29; 19 maja 1931)

«Nigdy jeszcze nikt nie przemawiał tak, jak ten człowiek przemawia». (Jan 7,46)

... Kiedy Jezus przemawia, nie jest to tak jak u nas, gdzie rozumiesz tylko tyle, ile zostało powiedziane. Pojedyncze słowo pozostawia po sobie niezmierzone światło i aby je dogłębnie rozważyć, można by pozostać zanurzonym w najgłębszej medytacji przez cały dzień. Dlatego posunęłabym się za daleko, gdybym chciała powiedzieć wszystko, a i nie ma na to wystarczająco dużo czasu...

(z "Księgi Nieba";  DI Irmengard Haslinger - Do użytku prywatnego - tom 2; 16 maja 1899 r.)

…………………

(...) Znalazłam się poza sobą i zobaczyłam spowiednika. Powiedziałam mu, co powiedział mi błogosławiony Jezus i zapytałam, czy to prawda, a on odpowiedział: "Tak". Nie tylko to, ale dodał, że Słowa Boga mogą być dobrze rozpoznane: ponieważ kiedy Bóg mówi, a dusza przekazuje to dalej, słuchacz nie tylko staje się świadomy prawdy tych słów, ale czuje w sobie ruch, który posiada tylko Boski Duch.

(Księga Nieba; Tom 5, 29 Październik 1903)

……………….

"Moja córko, Moje Słowo jest twórcze, a kiedy mówię, aby uczynić znaną prawdę, która należy do Mnie, to nie są to nic innego, jak nowe Boże Stworzenia, które wzbudzam w duszy.

Kiedy stworzyłem niebo jednym FIAT, rozpostarłem niebo i pokryłem je miliardami gwiazd, tak że nie ma takiej części ziemi, z której to niebo nie byłoby widoczne; a gdyby nie było widoczne z każdego punktu, byłoby to hańbą dla mocy stwórczej i można by powiedzieć, że Moc Stwórcza nie miała mocy rozszerzania się wszędzie; w ten sam sposób Moje Prawdy przewyższają niebo, które chcę ogłosić wszystkim, od jednego krańca ziemi do drugiego i niech idą z ust do ust, jak wiele gwiazd, aby ozdobić Niebo Prawd, które ogłosiłem.

Gdyby stworzenie chciało ukryć Moje Prawdy, byłoby to tak, jakby chciało przeszkodzić Mi w stworzeniu niebios, a gdyby trzymało je w tajemnicy, zhańbiłoby Mnie, tak jak gdyby jeden człowiek chciał przeszkodzić drugiemu w kontemplacji nieba, słońca i wszystkich rzeczy stworzonych przeze Mnie aby nie uczynić Mnie znanym.

Ach, moja córko, Prawda jest Światłem, a światło rozszerza się samo z siebie, ale żeby się rozszerzyło, musi być poznane, a resztę zrobi samo. W przeciwnym razie pozostałoby stłumione, bez pożytku, możliwości oświecenia i pójścia drogą, którą chce.

Bądź więc uważna i nie utrudniaj Mi szerzenia Światła Moich Prawd!"

(z "Księgi Nieba"; Do użytku prywatnego - tom 13; 30 stycznia 1922)

………………..

... "Te nauki o Mojej Woli są kontynuacją Stworzenia poprzez Fiat, który stworzył Wszechświat.

I tak, jak wtedy stworzenie kosmosu było przygotowaniem do stworzenia człowieka, tak dzisiaj Moja Mowa o Moim Fiat jest niczym innym jak kontynuacją Stworzenia, aby przygotować splendor i godność dla Mojego Królestwa i dla tych, którzy je posiądą.

Dlatego bądź uważna i niczego nie przeocz, w przeciwnym razie tłumiła byś Akt Mojej Woli i zmuszałabyś Mnie do powtarzania Moich nauk".

(Księga Nieba;  tom 33, 24 lipca 1934)

Środa IV tydzień Wielkiego Postu (J 5,17-30)

Lecz Jezus im odpowiedział: «Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam». 18 Dlatego więc usiłowali Żydzi tym bardziej Go zabić, bo nie tylko nie zachowywał szabatu, ale nadto Boga nazywał swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu.19 W odpowiedzi na to Jezus im mówił: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Syn nie mógłby niczego czynić sam od siebie, gdyby nie widział Ojca czyniącego. Albowiem to samo, co On czyni, podobnie i Syn czyni. 20 Ojciec bowiem miłuje Syna i ukazuje Mu to wszystko, co On sam czyni, i jeszcze większe dzieła ukaże Mu, abyście się dziwili. 21 Albowiem jak Ojciec wskrzesza umarłych i ożywia, tak również i Syn ożywia tych, których chce. 22 Ojciec bowiem nie sądzi nikogo, lecz cały sąd przekazał Synowi, 23 aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu. Kto nie oddaje czci Synowi, nie oddaje czci Ojcu, który Go posłał. 24 Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie na sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia. 25 Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, że nadchodzi godzina, nawet już jest, kiedy to umarli usłyszą głos Syna Bożego, i ci, którzy usłyszą, żyć będą. 26 Podobnie jak Ojciec ma życie w sobie, tak również dał Synowi: mieć życie w sobie samym. 27 Przekazał Mu władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym. 28 Nie dziwcie się temu! Nadchodzi bowiem godzina, w której wszyscy, którzy spoczywają w grobach, usłyszą głos Jego: 29 a ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia; ci, którzy pełnili złe czyny - na zmartwychwstanie potępienia. 30 Ja sam z siebie nic czynić nie mogę. Tak, jak słyszę, sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy; nie szukam bowiem własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał.

«Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam».(J 5,17)

Pewnego dnia pracowałam i myślałam sobie: Jak to możliwe, że kiedy pracuję, to Jezus pracuje we mnie? Czy to naprawdę On chce wykonać tę pracę? A Jezus: To właśnie Ja. To moje palce są w twoich palcach i pracują. Córko moja, kiedy przebywałem na ziemi, moje ręce zniżały się do pracy przy drewnie, do wbijania gwoździ, aby pomóc mojemu przybranemu ojcu Józefowi w pracy rzemieślniczej! Kiedy to czyniłem, stwarzałem moimi własnymi rękoma i palcami dusze, a inne dusze powoływałem do innego życia. Przebóstwiałem wszystkie ludzkie czynności, uświęcałem je, dając każdej z nich boską zasługę. W ruchach moich palców przywoływałem jeden po drugim wszystkie ruchy twoich palców oraz palców innych dusz. A kiedy widziałem, jak wykonywały te wszystkie ludzkie czynności dla Mnie lub dlatego, że Ja chciałem je w nich wykonać, kontynuowałem w nich życie z Nazaretu i czułem się jakby przez nie pokrzepiony w poświęceniach i upokorzeniach mojego ukrytego Życia, i dawałem im zasługę mojego własnego Życia. Córko, ukryte życie, które prowadziłem w Nazarecie, nie jest brane pod uwagę przez ludzi. Natomiast po mojej Męce nie mogłam dla nich uczynić większego dobra, gdyż zniżając się do wszystkich tych drobnych czynności i czynów, którymi ludzie żyją na co dzień, jak jedzenie, picie, spanie, praca, rozpalanie ognia, zamiatanie itp. – wszystkie czyny, bez których nikt nie może się obejść – sprawiałem, że boska moneta o nieobliczalnej wartości krążyła w ich duszach.

Tak więc, jeśli Męka ich odkupiła, to ukryte życie nadało każdemu ludzkiemu działaniu, nawet najbardziej obojętnemu, boską zasługę i nieskończoną wartość. Spójrz, kiedy pracujesz,- a czynisz to, gdyż Ja chcę pracować- moje palce przesuwają się w twoich, a gdy pracuję w tobie, ileż dusz w tej samej chwili swoimi twórczymi rękoma doprowadzam do światła tego świata, a ile innych dusz wzywam? Ile innych dusz uświęcam, ile innych napominam, ile innych karcę itp.? Ty jesteś ze Mną podczas stwarzania, wzywania, napominania itp. Tak więc skoro nie jesteś sama, Ja też nie jestem sam w mojej pracy. Czy mógłbym ci dać większy zaszczyt?

Ale któż mógłby wyrazić to, co zrozumiałam, oraz dobro, które można uczynić sobie i innym, czyniąc wszystko, ponieważ Jezus chce to w nas uczynić? Mój umysł gubi się i dlatego stawiam kropkę.                                                                              (Tom 11, 14 Sierpień 1914)  

«Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Syn nie mógłby niczego czynić sam od siebie, gdyby nie widział Ojca czyniącego. Albowiem to samo, co On czyni, podobnie i Syn czyni. (Jan 5, 19)

... Życie w Bożej Woli oznacza żyć nierozerwalnie razem, nie robić nic z siebie, ponieważ człowiek czuje się niezdolny do czegokolwiek w obliczu Boskiej Woli. Dusza nie prosi o rozkazy i nie otrzymuje ich, ponieważ czuje się niezdolna do pójścia sama i mówi: "Jeśli chcesz, żebym to zrobiła, zrobimy to razem, a jeśli chcesz, żebym poszła, pójdziemy razem".

Czyni więc [jak dziecko] wszystko, co czyni ojciec; kiedy ojciec myśli, ono czyni myśli ojca swoimi, i nie dodaje ani jednej do jego myśli; gdy ojciec patrzy, gdy mówi, pracuje, chodzi, cierpi, kocha, dusza również patrzy na to, na co patrzy ojciec, powtarza słowa ojca, pracuje rękoma ojca, chodzi stopami ojca, cierpi te same cierpienia co ojciec i kocha miłością ojca; nie żyje poza ojcem, lecz w nim; jest więc odbiciem i doskonałym obrazem Ojca, co nie jest udziałem tego, kto żyje tylko oddaniem.

Nie można znaleźć tego Syna bez Ojca, ani Ojca bez Niego, i to nie tylko  zewnętrznie, ale całe jego wnętrze jest postrzegane, jako splecione z wnętrzem Ojca, całkowicie przemienione i zatracone w Bogu. O! Szybkie i wzniosłe wzniesienia tej duszy w Bożej Woli!

Ta Boża Wola jest nieskończona, w każdej chwili krąży we wszystkich, wszystkim daje życie i wszystkim zarządza, a dusza, która porusza się w tym bezmiarze, spieszy ku wszystkim, wszystkim pomaga, wszystkich kocha, ale jak sam Jezus wszystkim pomaga i wszystkich kocha, czego nie może uczynić ten, kto żyje tylko oddaniem; tak więc dusza, która żyje w Boskiej Woli, nie może już nic uczynić sama; odczuwa nawet wstręt przed swoim ludzkim działaniem, nawet gdyby było ono święte; bo w Bożej Woli nawet najmniejsze rzeczy nabierają innego wyglądu, nabierają szlachetności, blasku, boskiej świętości, mocy i boskiego piękna, mnożą się aż po nieskończoność; w jednej chwili dokonuje wszystkiego, a dokonawszy wszystkiego, mówi: "Ja nic nie zrobiłam, to Jezus wszystko uczynił, i to jest cała moja radość, że Jezus dał mi - nędznej jak ja - zaszczyt zatrzymania mnie w Woli Bożej, aby pozwolić mi uczynić to, co On uczynił".

Wróg nie może więc niepokoić tej duszy myślą, czy uczyniła dobro czy zło, niewiele czy nic, ponieważ wszystko uczynił Jezus, a ona z Jezusem; jest to dusza nacechowana pokojem, nie podlegająca żadnym lękom, nie kochająca nikogo, a jednak kochająca wszystkich, ale w sposób Boski; można powiedzieć, że jest ona "powtórzeniem" życia Jezusa, organem Jego głosu, biciem Jego serca, morzem Jego Łask.

Tylko w tym, jak sądzę, zawiera się prawdziwa świętość; wszystko inne jest cieniem, maską i zniekształceniem świętości....

(Księga Nieba, Tom 12; 14 sierpnia 1917)

……………….

... "Widzisz więc, że życie w Mojej Woli jest najwspanialsze, najważniejsze, najprzyjemniejsze - to, to co najbardziej pociąga Boga. A ten, kto w Niej żyje, zdobywa Boga i sprawia, że Bóg udziela tak wielkich darów, które zadziwiają niebo i ziemię, a których przez wiele wieków nie można było otrzymać.

O, w jakże pełny sposób Moje Człowieczeństwo, które było na ziemi i zawierało w sobie Życie samej Woli Najwyższej - które było nieodłączne ode Mnie - przyniosło Boskości wszystkie radości, uwielbienie i wynagrodzenie za miłość od całego stworzenia! To dało Boskości tak wiele rozkoszy, że dała Mi panowanie nad wszystkim i prawo sądzenia wszystkich narodów.

O, jakaż to była korzyść dla ludzi, gdy wiedzieli, że jeden z ich braci, który tak bardzo ich kochał i tak wiele wycierpiał, aby zapewnić im bezpieczeństwo, będzie ich sędzią!

Ponieważ Boskość widziała we Mnie zamknięty całkowity cel(sens) stworzenia, przyznała Mi - wyzbywając się niejako wszystkiego - wszelkie prawa nad wszystkimi stworzeniami...".

(Księga Nieba, tom 16; 22 lutego 1924)

"Ojciec bowiem miłuje Syna i ukazuje Mu to wszystko, co On sam czyni, i jeszcze większe dzieła ukaże Mu, abyście się dziwili.”(J 5,20)

(...) "Moja córko, im większe dzieło i im większe dobro ma przynieść rodzinie ludzkiej, tym więcej wymaga heroicznych ofiar. Ileż to ofiar, cierpień, bólów, a nawet śmierci nie poniosłem, aby dokonać Dzieła Odkupienia ludzkości!

Ponieważ było to wielkie dzieło, wszystko musiało być wielkie: ból, niesłychane cierpienia, najhaniebniejsze upokorzenia, niezwyciężona miłość, heroiczna siła i niezwyciężona cierpliwość.

Wszystko musiało być wielkie, bo kiedy dzieło jest wielkie, stworzenia są zagarniane ze wszystkich stron, aby mogły otrzymać dobro, które wielkie dzieło w sobie zawiera, z wyjątkiem kilku zatwardziałych lub złych, którzy chcą uciec siłą.

Jeśli jednak dzieło jest małe, nie wymaga wielkich ofiar i dlatego z małego dzieła nie wszystkie stworzenia mogą otrzymać dobro.

W braku bowiem tego, co wielkie, jedni nie znajdą drogi, innym zabraknie gruntu pod nogami, niektórym zabraknie światła, innym zabraknie porywającej mocy ofiarowanej i bolesnej miłości.

Krótko mówiąc, niewielu będzie mogło skorzystać z dobrodziejstwa małego dzieła, ponieważ [dziełu] brakuje życia i substancji, aby mogło się udzielić temu, kto chce je przyjąć.

Moja córko, Dzieło Królestwa Bożego FIAT jest największym Dziełem.

Chociaż łączy się ono z Dziełem Odkupienia, przewyższa ono samo Odkupienie z powodu uwielbienia Boga oraz z powodu skarbów i świętości, jakie przyniesie stworzeniom.

Dlatego wymaga ono wielkich ofiar, niezliczonych cierpień i bólów oraz nieustannych modlitw. Musiałem więc wybrać stworzenie, które dobrowolnie przyjmie długą ofiarę tak wielu lat i wielu różnych cierpień.

Sprawię, że Dzieci Mojego Królestwa zobaczą, ile to Królestwo Mojej Woli kosztowało ciebie i Mnie, aby wszyscy mogli do niego wejść, a My ze wszystkich stron i na wszystkie sposoby zaoferujemy im wolne drogi, aby skłonić ich do wejścia: Drogi Światła, Drogi Cierpienia, Drogi wszystkich przejawów i prawd, które ujawniłem.

Ukażę im również niewiarygodny wysiłek, jaki włożyłaś w pisanie, aby niczego nie zabrakło, aby znaleźli solidny grunt i pewne ścieżki, które przyciągną ich z niezwyciężoną siłą i pozwolą im objąć w posiadanie Królestwo Najwyższego FIAT.

Kiedy pokolenia poznają wszystkie prawdy o Bożej Woli i wielkich dobrach Mojego Królestwa oraz że ta, która je wybłagała, poniosła tak długotrwałe ofiary, wtedy Moje Prawdy wraz z twoimi ofiarami będą potężnymi magnesami.

Będą nieodpartymi impulsami, nieustannymi wezwaniami, przeszywającym światłem, ogłuszającymi głosami, które uczynią ich głuchymi na wszystko inne. Im pozostanie tylko słuch, by usłyszeć piękne nauki Boskiego FIAT i przyjąć Królestwo przywołane tak wieloma ofiarami.

Aby dokonać wielkiego dzieła, trzeba więc wiele zrobić i wiele wycierpieć. Wszystko jest konieczne. To, co tobie wydaje się mało znaczącym cierpieniem, dla innych może być pełnym litości głosem, który ich dotknie i będą musieli przyznać przed sobą, że byliby zbyt niewdzięczni, aby nie przyjąć takiego dobra, które kosztowało Nas tak wiele, dla ich dobra.

Pozwól Mi zatem czynić i swobodnie robić, co zechcę".

(z "Księgi Nieba"; tom 22; 1 lipca 1927)

Św. KAZIMIERZA, KRÓLEWICZA Święto (J 15, 9-17)

===================================================================================================================================

Sobota II tydzień Wielkiego Postu (Łk 15, 1-3.11-32)

=============================================================================================

Piątek II tydzień Wielkiego Postu (Mt 21,33-43.45-46)

Święto św. Mateusza Apostoła(J 15,9-17)

Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! 10 Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. 11 To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.

Prawa przyjaźni z Chrystusem

12 To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. 13 Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. 14 Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. 15 Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. 16 Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał - aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. 17 To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali.

To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.  (Joh 15,11)

... "Moja córko, wola ludzka wytworzyła tyle zła, że przedstawiała nieszczęśliwy stan biednego stworzenia. Przekształcił on swój los i swoje szczęście. Ponieważ Ja jestem szczęśliwy z natury, wszystko, co wyszło przez Nasze Ręce Stwórcy przy Stworzeniu, wyszło z pełnią szczęścia.

Tak więc w człowieku i poza nim wszędzie płynęła wieczna radość i błogość. Wola ludzka wypędziła z siebie to morze prawdziwej i wiecznej błogości, które wypędzone schroniło się w łonie swego Stwórcy, który to morze wyłonił aby wszystkie Jego Dzieła były szczęśliwe.

Jakkolwiek My jesteśmy szczęśliwi sami w sobie - tak, że nikt nie może przyćmić Naszej błogości - jesteśmy zmuszeni widzieć nieszczęśliwym człowieka, któremu została dana nadrzędna władza w Stworzeniu.

Widzieć Nasze dzieci nieszczęśliwe i zdawać sobie sprawę, że morzem Naszych rozkoszy nie cieszy się ten, kto był jego właścicielem, jest zawsze dla Nas smutne - nawet jeśli nie wyrządza Nam żadnej szkody.

Kto jednak żyje w Mojej Woli, przywołuje do siebie to morze rozkoszy i oddala od nas ten widok nieszczęścia biednych ludzi, a Nas uszczęśliwia podwójnie, bo widzimy, jak Nasze szczęście trafia do Naszych dzieci.

Dlatego Moja Wola ustawi wszystkie rzeczy na swoim miejscu i zabierze smutek spowodowany przez wolę ludzką, która umie swoim trującym szlamem uczynić wszystko gorzkim i mętnym.

Jakże pięknie jest widzieć wszystkich szczęśliwych! Jaka to pociecha dla ojca mieć koronę swoich dzieci i widzieć je wszystkie szczęśliwe, bogate, zdrowe, piękne, zawsze uśmiechnięte i nigdy nie płaczące!

Och, jak On się cieszy i czuje się pochłonięty szczęściem Swoim i swoich dzieci! Ja jestem bardziej niż Ojciec i czuję w sobie szczęście moich dzieci, bo szczęście jest czymś, co należy do Mojej Istoty i może wejść we Mnie; natomiast smutek* jest czymś obcym dla Mojej Istoty, co nie należy do Mnie i nie znajduje drogi do Mojego wnętrza.

Odczuwam troskę, widząc je takimi;jako Ojciec kocham wszystkich i chcę, aby wszyscy byli szczęśliwi."

(z "Księgi Nieba"; tom 24; 10 lipca 1928)

*W Bogu nie ma żadnych negatywnych uczuć.

To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem.(J 15, 12)

... "Mała córko Mojej Woli, twoje 'kocham cię' - jakkolwiek małe by było - rani Naszą Miłość i z tych ran, które nam zadaje, pozwala wypłynąć Naszej ukrytej Miłości, aby ujawnić Nasze najskrytsze tajemnice, i Naszą wielką Miłość do stworzeń.

Wiedz więc, że kochaliśmy wszystkich ludzi, ale byliśmy zmuszeni zachować cały ogromny ogień Naszej Miłości ukryty w Naszej Boskiej Istocie. Nie znaleźliśmy bowiem w ludziach piękna, które by zachwyciło Naszą Miłość, ani miłości, która by Nas zraniła, abyśmy mogli zalać ludzkość Naszą Miłością i w ten sposób dać się poznać, kochać ich i pozwolić im kochać Nas.

Raczej były one pogrążone w letargu winy, że drżeliśmy na sam ich widok. Ale Nasza Miłość płonęła, My kochaliśmy ludzi i chcieliśmy, aby Nasza Miłość udzieliła się wszystkim.

Jak mieliśmy to zrobić?

W tym celu musieliśmy użyć wielkiego wynalazku Naszej Miłości, i tak się stało: powołaliśmy do istnienia małą Dziewicę Maryję i stworzyliśmy Ją całkowicie czystą, całkowicie świętą, całkowicie piękną, pełną miłości i bez zmazy grzechu pierworodnego, przy czym pozwoliliśmy, aby Nasza własna Boża Wola została poczęta jednocześnie z Nią, aby dostęp między Nią a Nami był otwarty i aby zapanowała wieczna i nierozerwalna jedność.  

Ta Królowa Niebios zachwyciła Nas swoim pięknem, a Nasza Miłość płynęła i rozlewała się [w Niej]. Swoją miłością Nas zraniła, a Nasza przeobfita miłość została w Niej ukryta.

Teraz, gdy Nasza Miłość patrzyła poprzez Jej piękno i miłość na wszystkie stworzenia, Nasza Miłość znalazła ujście, a Ja kochałem ukrytą miłością wszystkie stworzenia w tej Niebiańskiej Królowej.(!)

W ten sposób umiłowaliśmy wszystkich w Niej, a poprzez Jej piękno nie wydawali się nam już brzydcy. Nasza Miłość nie była już zamknięta w Nas, ale wylała się w sercu tak świętej istoty. Przekazując Jej Nasze Boskie Ojcostwo i kochając wszystkich w Niej, nabyła Boskie Macierzyństwo, aby móc kochać wszystkich, jako swoje dzieci, zrodzone przez Ojca Niebiańskiego.

Tak, jak czuła, że w Niej kochamy wszystkie stworzenia, tak czuła, że Nasza Miłość tworzy w Jej Matczynym Sercu nowe pokolenie całego rodzaju ludzkiego.  

Czyż może być większy zamysł miłości, większa miłosna twórczość niż Nasza Ojcowska dobroć, która, aby kochać stworzenia, nawet te, które nas obraziły, wybrała sobie z tego właśnie plemienia istotę, kształtując ją tak pięknie, jak tylko potrafiliśmy, aby Nasza Miłość nie znalazła przeszkód, by móc kochać w Niej wszystkich i sprawić, by ona kochała wszystkich?

W tej Niebiańskiej Królowej wszyscy mogą odnaleźć Naszą Miłość w Niej ukrytą, tym bardziej, że Ona, która posiadała Naszą Boską Wolę, rządziła Nami i sprawiła, że wszyscy Ją kochali, a My z kolei rządziliśmy Nią Naszym łagodnym panowaniem, aby była dla wszystkich bardzo czułą Matką. Prawdziwa miłość nie może być bez miłowania.

Używa wszystkich sztuk i korzysta z rzeczy najmniejszych i największych, aby kochać. Nasza Miłość jest czasem ukryta, czasem jawna, czasem działa bezpośrednio, czasem pośrednio, pokazując, że ożywiamy nieustanną miłością tych, których wydobyliśmy z głębi Naszej Miłości.

Nie moglibyśmy dać większego daru wszystkim pokoleniom, niż dać im tę niezrównaną istotę jako Matkę wszystkich, która przynosi im Naszą Miłość ukrytą w Niej, którą chce zaszczepić wszystkim swoim dzieciom"...

(z "Księgi Nieba"; tom 33; 4 lutego 1934)

Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich.  (J 15,13)

"Moja córko, musisz wiedzieć, że w Naszej Boskości jest normalny porządek dla całego stworzenia i nie może to być przesunięte przez żadne wydarzenie, ani o jeden punkt, ani o minutę wcześniej, czy później. Życie kończy się wtedy, gdy My decydujemy o tym.

Pod tym względem My jesteśmy niezmienni.

Ale w Nas jest też porządek nadzwyczajny, ponieważ jesteśmy Panami praw całego Stworzenia, mamy prawo je zmieniać, kiedy tylko zechcemy. Ale kiedy My je zmieniamy, to musi być w tym wielka cześć dla Nas i wielkie dobro dla całego stworzenia. Nie zmieniamy Naszych praw z powodu małych rzeczy.

Tak więc, Moja córko, wiesz, że największym Dziełem jest ustanowienie Królestwa Mojej Woli na ziemi i uczynienie go znanym.

Nie ma żadnego dobra, które stworzenie może otrzymać, jeśli nie zna tego Królestwa.

Dlaczegóż więc dziwisz się, że dozwoliliśmy posłuszeństwu, aby nie pozwolić ci umrzeć?

Tym bardziej, że ty ze względu na twoje połączenie z Moim Boskim FIAT, wchodzisz w nadzwyczajny porządek. A ponieważ każde poznanie Mojej Bożej Woli to wiele Boskich Żywotów, które wyszły z Naszego Łona, dlatego konieczna była ofiara twojego życia aby je otrzymać i pozbawienie samego Nieba, z którego wyrwało cię posłuszeństwo.

Co więcej, ponieważ Moja Boża Wola, Jej Wiedza, Jej panowanie, są nie tylko największymi dobrami dla ziemi, ale całkowitą Chwałą dla całego Nieba, całe Niebo prosiło Mnie o spełnienie błagań tych, którzy nad tobą sprawowali władzę.

A Ja, w świetle Mojej Woli, poddałem się ich prośbom, gdy otwierałem ci drzwi. Czy myślisz, że nie wiem o twojej wielkiej ofierze, o twoim nieustannym męczeństwie, bycia z dala od Ojczyzny Niebieskiej, a to tylko po to, aby wypełnić Moją Wolę w tym, przez którego jest ci Ona nakazana? Zaiste, ta ofiara wyrwała ze Mnie wiele żywotów wiedzy Mojego FIAT.

Ponadto potrzebna była dusza, która zna Niebo i to, jak Moja Boża Wola dokonuje się w Niebiańskim Przybytku, aby móc jej powierzyć Jej tajemnice, Jej historię, Jej życie, aby mogła je docenić i uczynić je swoimi i była gotowa oddać swoje życie, aby inni mogli poznać to tak wielkie dobro."

Powinnaś je pielęgnować, uczynić je swoimi i być gotową oddać swoje życie, aby inni mogli poznać tak wielki skarb."....

(z "Księgi Nieba"; - tom 25; 22 lutego 1929)

…………………

... "Moja córko, niemniej jednak pierwszym celem Odkupienia w Naszym Duchu było przywrócenie Królestwa Woli Bożej w Stworzeniu. To była  Boskość, którą umieściliśmy w stworzeniu, Nasza działająca Wola, najszlachetniejszy, najpiękniejszy Akt i dlatego umiłowaliśmy stworzenie do szaleństwa, ponieważ posiadało [coś] Naszego. W nim Siebie umiłowaliśmy i dlatego Nasza Miłość była doskonała, pełna i nieustanna. Jakbyśmy nie mogli oderwać się od duszy, czuliśmy własną Wolę, która z wnętrza duszy przynaglała nas do kochania jej.

Kiedy zstąpiłem z nieba na ziemię, wezwało Mnie panowanie i Moc Mojego Fiat, ponieważ domagał się On swoich praw i pragnął, aby Jego szlachetny i Boski Akt został przywrócony i zabezpieczony.

Zabrakłoby porządku i postąpilibyśmy wbrew Naszej Naturze, gdybym, zstępując z nieba, przyniósł stworzeniom bezpieczeństwo ale Nasza Wola, Nasz najpiękniejszy Boski Akt, który w nich umieściliśmy, początek, źródło i cel wszystkiego,  nie zostałby zabezpieczony, i nie zostałoby w nich przywrócone Jego Królestwo. Ale kto nie pragnie najpierw uratować siebie, a dopiero potem innych? Nikt; a jeśli nie może zbawić samego siebie, to jest to znak, że nie ma siły ani mocy, by zbawić innych.

Przywracając Królestwo Mojej Woli w stworzeniu, dokonałem największego Aktu, tego Aktu, którego może dokonać tylko Bóg, to znaczy zapewniłem bezpieczeństwo Mojemu własnemu Życiu w stworzeniu.  

Podczas gdy Ja ratowałem Siebie, wszyscy zostali zabezpieczeni i zniknęło wszelkie niebezpieczeństwo, ponieważ mieli w swojej mocy Boskie Życie, w którym mogli znaleźć wszystkie potrzebne im dobra.

Dlatego moje Odkupienie, Moje Życie, Moje cierpienia i Moja śmierć posłużą do przysposobienia stworzeń do tego dobra, jak również do przygotowania(zadysponowania) ich do wielkiego cudu, jakim jest Królestwo Mojej Woli w ludzkości.

Jeśli Jej owoce i życie nie są jeszcze widoczne, to nic nie znaczy, ponieważ w Moim Człowieczeństwie jest ziarno, życie Mojego Fiat.  Dlatego to ziarno ma moc formowania długiej prokreacji tak wielu innych nasion w sercach, aby na nowo rodzić w nich odradzające się życie Mojej Woli w ludzkich pokoleniach.

Nie ma więc Aktu, którego dokonuje Istota Najwyższa, który nie pochodziłby z Naszej Woli. Jej Miłość jest tak wielka, że czyni Siebie życiem w Naszym Akcie i domaga się Swoich praw jako życie, ponieważ chce Swoje Życie rozwijać.

Jakże więc mógłbym zstąpić dla dokonania Odkupienia, gdybym nie przywrócił tych praw Mojej Woli? Te prawa aby dokonać odkupienia, zostały przywrócone w Mojej Niebieskiej Matce i w Moim Człowieczeństwie. Tylko dlatego, że Moja Wola miała te pierwsze prawa, mogłem przyjść dla dokonania Odkupienia, bo inaczej nie znalazłbym ani drogi, ani miejsca, gdzie mógłbym zejść.

Moje Człowieczeństwo, poprzez cierpienie, zobowiązało się wobec Mojej Woli do przywrócenia Jej tych praw, aby w swoim czasie mogła królować w rodzinie ludzkiej.

Módl się więc i w zjednoczeni ze Mną, nie wahaj się nawet złożyć ofiary ze swego życia dla tak świętej, i boskiej sprawy, z najbardziej heroicznej, i największej miłości do wszystkich ludzi"...

(z "Księgi Nieba";  tom 33; 6 maja 1934)

Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego.  (J 15,15)

(...) "Córko moja, zadajesz gorycz Mojej uczcie, bo kiedy komunikuję jakąś Prawdę, czynię to, bo chcę ze stworzeniem celebrować ucztę. Ale jeśli ono nie ufa Mi w pełni i wątpi, to świętowanie zostaje przerwane i zamienia się w gorycz.

KATEDRY ŚW.PIOTRA APOSTOŁA ŚWIĘTO (Mt 16, 13-19)                                                                                                                                                                                                                                   “ Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą”  (Mt 16, 18)

Kiedy byłam w moim zwyczajowym stanie, poza sobą, byłam w pobliżu ogrodu, który wydawał się być kościołem. W pobliżu stały osoby, które zdawały się spiskować przeciwko Kościołowi i Papieżowi, a pośród nich był Nasz Pan, ukrzyżowany, ale bez głowy.

Któż może opisać, jak bolesny i ohydny był widok Jego Najświętszego Ciała w takim stanie? Zrozumiałem, że ludzie nie chcą Jezusa Chrystusa, jako swojej Głowy, a ponieważ Kościół reprezentuje Go na tej ziemi, próbują zniszczyć to, co jest zamiast Niego.

Potem znalazłem się w innym miejscu, gdzie inni ludzie pytali mnie: "Co ty powiesz o Kościele?".

Dostrzegłem światło w moim duchu i powiedziałem: "Kościół zawsze będzie Kościołem; co najwyżej może zostać obmyty we własnej krwi, ale ta kąpiel uczyni go piękniejszym i chwalebniejszym". Kiedy to usłyszeli, powiedzieli: "To jest błędne; wezwijmy naszego Boga i posłuchajmy, co mówi".

Wtedy wyszedł człowiek, który przewyższał wszystkich wzrostem, z koroną na głowie, i powiedział: "Kościół zostanie zniszczony, nie będzie już publicznych nabożeństw, co najwyżej niektóre w tajemnicy; a Matka Boża nie będzie już uznawana".

Kiedy to usłyszałam, powiedziałam: "A kim ty jesteś, że ośmielasz się tak mówić? Czy nie jesteś wężem, którego Bóg skazał na pełzanie po ziemi? A teraz jesteś tak zuchwały, by udawać króla i zwodzić ludzi? Rozkazuję ci ujawnić się takim, jakim jesteś".

Gdy tak mówiłam, wielki stał się bardzo, bardzo mały, przybrał postać węża i zanurzył się w głębiny w kształcie pioruna. Wtedy znalazłem się wewnątrz siebie.

(z Księgi Nieba,  Tom 4; 23 lutego 1903 r.)

…………………

... Znalazłam się poza sobą w pomieszczeniu, w którym znajdowała się majestatyczna i czcigodna, ale poważnie chora dama. Leżała w łóżku z baldachimem tak wysokim, że prawie dotykał sklepienia. Musiałam trwać nad tym baldachimem, aby go trzymać, trzymana w ramionach kapłana, i obserwować tę biedną chorą kobietę. Kiedy byłem w tej pozycji, zobaczyłam kilka osób konsekrowanych otaczających ją i zapewniających opiekę tej pacjentce; ze smutkiem mówili do siebie nawzajem: "Ona ma się źle, bardzo źle, brakuje jej tylko odrobiny wstrząsu". Pilnowałam, by trzymać się ściany łóżka w obawie, że mogłaby umrzeć, gdyby łóżko się poruszyło. Ale kiedy zobaczyłam, że sprawy się przeciągają i jestem prawie znudzona tą bezczynnością, powiedziałam do trzymającej mnie osoby: "Zlituj się nade mną i puść mnie. Jestem bezużyteczna i nikomu nie pomagam.Dlaczego mam tutaj stać bezczynnie? Jeśli zejdę na dół, mogę przynajmniej jej służyć, pomóc jej".

Ale on powiedział: "Czy nie słyszałaś, że nawet niewielki wstrząs może pogorszyć jej stan i sprowadzić na nią niezwykle smutne rzeczy? Jeśli zejdziesz, może nawet umrzeć, bo nie ma nikogo, kto mógłby przytrzymać łóżko". Powiedziałam: "Ale jak to możliwe, że ona otrzymuje tę pomoc tylko dlatego, że ja to robię? Nie wierzę w to. Proszę miej litość dla mnie i pozwól mi zejść." Po kilkukrotnym powtórzeniu tych słów, położył mnie na podłodze i bez niczyjej pomocy podeszłam do pacjentki: ku mojemu zdziwieniu i smutkowi zobaczyłam, że łóżko się porusza.

Wraz z tymi poruszeniami jej twarz stała się sina, drżała i wydawała z siebie sapanie umierającej osoby. Ci nieliczni konsekrowani płakali i mówili: "Nie ma więcej czasu, ona już wydaje ostatnie tchnienia".

Wtedy wrogo nastawieni mężczyźni, żołnierze i dowódcy weszli, aby pobić chorą kobietę. Ale umierająca kobieta podniosła się nieustraszenie i majestatycznie, aby dać się zranić i pobić.

Kiedy to zobaczyłem, zadrżałam jak trzcina i wyznałam sobie: "Byłam tego przyczyną. Ja sama byłam przyczyną tak wielkiego zła".

Zrozumiałam, że ta dama reprezentuje Kościół, który jest chory w swoich członkach, i wiele innych znaczeń, których wyjaśnianie wydaje mi się zbędne, ponieważ zrozumie się je, gdy przeczyta się to, co napisałam.

(z "Das Buch des Himmels";  DI Irmengard Haslinger - Do użytku prywatnego - Tom 5; 24 października 1903 r.)

……………………

... Ta Dama reprezentowała Kościół, który jest chory nie w sobie, ale w swoich członkach. Ale chociaż jest pochylony, znieważony przez wrogów i chory we własnych członkach, nigdy nie traci swojego majestatu i czci.

Łoże, na którym leżała, oznaczało, że Kościół, choć wydawał się uciskany, chory, walczący, to jednak spoczywa w wiecznym odpoczynku na ojcowskim Łonie Boga, pełen pokoju i bezpieczeństwa, jak dziecko w łonie matki.

Zrozumiałem, że baldachim łóżka, który dotykał sklepienia, był boską ochroną, która zawsze pomaga Kościołowi i że wszystko, co w nim jest, pochodzi z Nieba: święte sakramenty, nauka i inne, wszystko jest niebiańskie, święte i czyste, w taki sposób, że istnieje wieczne, nieprzerwane połączenie między Niebem, a Kościołem.

Spośród kilku osób konsekrowanych, które opiekowały się i pomagały Pani, zrozumiałem, że niewielu jest takich, którzy bronią Kościoła aż do oddania życia i traktują zło wyrządzone Kościołowi tak, jakby wyrządzono je im samym.

Pokój, w którym mieszkała Pani, był wykonany z kamienia, który reprezentuje stałość i niezłomność, a nawet surowość Kościoła Świętego, który nie rezygnuje z żadnego należnego mu prawa.

Umierająca kobieta, która z odwagą i śmiałością pozwala się pokonać swoim wrogom, reprezentowała Kościół, który wtedy, gdy wydaje się umierać, powstaje jeszcze bardziej nieustraszony, ale jak?

Cierpiąc i przelewając krew - to jest prawdziwy duch Kościoła, zawsze gotowy na wynszczenie, tak jak Jezus Chrystus.

(z "The Book of Heaven"; Tom 5; 25 października 1903)

………………………

Kiedy byłam w moim zwyczajowym stanie, ukazało mi się Serce mojego dobrego Jezusa; kiedy patrzyłam w Jezusa, widziałam w Nim Jego Serce, a kiedy patrzyłam w siebie, widziałam również we mnie Jego Najświętsze Serce. O, jaka słodycz, jakie rozkosze, ileż harmonii można było odczuć w tym Sercu! Wtedy, gdy radowałam się z Jezusem, usłyszałam Jego niezwykle słodki głos płynący z Jego serca, który mówił do mnie:

"Córko, rozkoszy Mojego Serca, miłość chce wylać swoje serce, bo inaczej nie może podążać dalej, zwłaszcza wobec duszy, która Mnie prawdziwie kocha i nie dopuszcza do siebie żadnej innej przyjemności, żadnego innego smaku, żadnego innego życia poza miłością.

Czuję się tak przyciągnięty do tych dusz, że sama miłość zmusza Mnie do rozerwania zasłon wiary, objawiam się i pozwalam im w tym czasie cieszyć się rajem już tu na ziemi. Miłość nie pozwala mi czekać na śmierć u tych, którzy mnie naprawdę kochają, ale już w tym życiu ją przewiduję.

Raduj się, poczuj Moje rozkosze, zobacz, ile błogości jest w Moim Sercu. We wszystkim bierz udział, rozlewaj się w Mojej Miłości, aby twoja jeszcze bardziej się rozprzestrzeniała i abyś jeszcze bardziej Mnie kochała".  

Kiedy to mówił, zobaczyłam kilku księży, a Jezus mówił dalej: "Moja córko, Kościół w tym czasie umiera, ale nie umrze, lecz powstanie piękniejszy.

Dobrzy kapłani dążą do życia bardziej ogołoconego, bardziej ofiarnego i bardziej czystego; źli kapłani dążą do życia bardziej zapatrzonego w siebie, bardziej wygodnego, bardziej zmysłowego i całkowicie ziemskiego. Mówię do nich, ale nie do tych drugich. Mówię do nich, to znaczy do tych nielicznych dobrych - chociażby w każdym kraju był tylko jeden.

Do nich zwracam się, nakazując, prosząc, błagając, aby budowali domy wspólnot i aby uratowali dla Mnie kapłanów, którzy przyjdą do tych placówek, i aby byli całkowicie wolni od wszelkich więzów rodzinnych; a przez tych kilku dobrych Mój Kościół podniesie się ze swojej agonii.

To są moje podpory, moje filary, kontynuacja życia Kościoła. Nie mówię do innych, to znaczy do tych wszystkich, którzy nie mają ochoty zrywać wszelkich więzów z rodziną, bo kiedy mówię, to z pewnością nikt mnie nie słucha, raczej są niezadowoleni na samą myśl o zerwaniu wszelkich więzów.

Niestety, przyzwyczaili się do picia kielicha interesowności i tym podobnych rzeczy, które są słodkie dla ciała, ale trujące dla duszy. Skończy się na tym, że będą pić szambo świata.

Chcę je ratować za wszelką cenę, ale nie jestem wysłuchany Dlatego mówię, ale dla nich jest to tak, jakbym nie mówił".

(z Księgi Nieba,  tom 10; 28 stycznia 1911)

--------------------                                                                                                             Tego ranka po Komunii Świętej usłyszałam, jak mój zawsze umiłowany Jezus powiedział do mnie w moim wnętrzu:  

"O haniebny świecie, czynisz wszystko, by zepchnąć Mnie z powierzchni ziemi i wygnać ze społeczeństwa, ze szkół, z rozmów, ze wszystkiego. Spiskujesz, aby zburzyć miejsca kultu i ołtarze, aby zniszczyć Mój Kościół i zabić Moje sługi, a Ja przygotowuję dla ciebie Wiek Miłości, Erę Mojego Trzeciego Fiat.

Ty będziesz kontynuował swoją drogę, aby Mnie wygnać, a Ja zawstydzę cię Moją Miłością, będę szedł za tobą z tyłu, skonfrontuję cię twarzą w twarz, aby pokonać cię w miłości; a tam, gdzie Mnie wypędziłeś, ustanowię Mój Tron i będę rządził bardziej niż przedtem, ale w sposób o wiele bardziej zaskakujący, że ty sam upadniesz u stóp Mojego Tronu, jakby związany mocą Mojej Miłości."

Potem dodał: "Ach, córko moja, stworzenia coraz bardziej pogrążają się w złu, ileż to zgubnych planów przygotowują! Dojdą do punktu, w którym zło samo się wyczerpie. Ale podczas gdy oni trwają na swojej wybranej drodze, Ja działam, aby mój Fiat Voluntas Tua znalazł swoje wypełnienie i posłuch, aby Moja Wola mogła panować na ziemi, ale w zupełnie nowy sposób.

Jestem w trakcie przygotowywania wieku trzeciego Fiat, w którym Moja Miłość wyleje się w sposób cudowny i niespotykany. Ach tak! Chcę całkowicie pokonać człowieka w miłości! Bądź więc uważna; chcę, abyś ze Mną przygotowała tę Niebiańską i Boską Epokę Miłości, Połączymy ręce i będziemy pracować razem."

Potem zbliżył się do moich ust i tchnął we mnie Swój Wszechmocny oddech, a ja poczułam, że płynie we mnie nowe życie; potem zniknął.

Tom 12; 8 luty 1921

======================================================================================================================================================

Piątek po Środzie Popielcowej (Mt 9,14-15)

===============================================================================================================================

Czwartek po Popielcu (Łk 9,22-25)

22 I dodał: «Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie».23 Potem mówił do wszystkich: «Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje! 24 Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa. 25 Bo cóż za korzyść ma człowiek, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie?

23 Potem mówił do wszystkich: «Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje! 24 Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa.(Łk 9,23-24)

Kiedy trwałam w swoim zwyczajowym stanie, modliłam się, a gdy się modliłam, zamierzałam wejść w Wolę Bożą i w Niej, uczyniłam moim wszystko, co w Niej istnieje. Albowiem nic przed Nią nie może umknąć z tego co przeszłe, teraźniejsze i przyszłe. Uczyniłam sobie koronę ze wszystkiego i w imieniu wszystkich zanosiłam przed Majestat Boży mój pokłon, moją miłość i zadośćuczynienie itd.

Otóż mój zawsze ukochany Jezus poruszył się w moim wnętrzu i powiedział do mnie: Córko moja, prawdziwe życie duszy, zrealizowane w Mojej Woli, jest niczym innym, jak ukształtowaniem jej życia w Moim Życiu i nadaniem wszystkiemu, co czyni, Mojej własnej formy.

Ja nie czyniłem nic innego, jak tylko pozwalałem wzlatywać w Mojej Boskiej Woli wszystkim Moim Aktom, zarówno wewnętrznym, jak i zewnętrznym. Wysłałem każdą myśl Mojego intelektu w podróż, aby mogła unosić się nad każdą myślą wszystkich stworzeń, które już istniały w Mojej Woli; a Moja myśl - unosząca się nad wszystkim - uczyniła się niejako koroną każdego ludzkiego intelektu, składając Majestatowi Ojca hołd, adorację, uwielbienie, miłość i ekspiację każdej stworzonej myśli.

Tak samo czyniłem z Moimi spojrzeniami, Moimi Słowami, Moimi ruchami i moimi krokami. Otóż aby dusza mogła żyć w Mojej Woli, musi nadać swojemu umysłowi formę Mojego Umysłu, swojemu spojrzeniu formę Mojego spojrzenia, swojemu słowu formę Mojego Słowa, swojemu ruchowi formę Mojego ruchu. Kiedy to czyni, traci swoją formę i nabywa Moją.

Ona nie czyni nic innego, jak tylko zadaje nieustanną śmierć ludzkiej egzystencji i daje życie Woli Bożej.

W ten sposób dusza będzie mogła dopełnić w sobie życie Mojej Woli. W przeciwnym razie nigdy ten Cud nie zostanie całkowicie zrealizowany, a ta forma całkowicie ukształtowana według Mojej Formy. Tylko Moja Wola jest wieczna i niezmierzona, i pozwala odnaleźć wszystko. Sprowadza przeszłość i przyszłość do jednego punktu i w tym jednym punkcie odnajduje wszystkie bijące serca, każdy działający umysł i całe Moje działanie w ciągłej aktywności.. Dusza zaś, czyniąc Moją Wolę swoją własną, czyni wszystko, wynagradza za wszystkich, miłuje za wszystkich oraz czyni dobro dla wszystkich i dla każdego z osobna, tak jakby byli zespoleni w jedno. Któż mógłby osiągnąć tak wiele? Żadna cnota, żaden heroizm. Nawet męczeństwa nie można przyrównać do Mojej Woli. Wszystko, wszystko pozostaje daleko w tyle za działaniem w Mojej Woli.

Bądź więc uważna i działaj tak, żeby Misja Mojej Woli znalazła w tobie swoje wypełnienie.

(Księga Nieba; ;12, 5 Styczeń 1921)

—--------------

Czułam się wyniszczona żalem z powodu opuszczenia mnie przez Jezusa i ze smutkiem myślałam, że On już nie przyjdzie. O, jakże przeszywająca myśl - nie widzieć już Tego, który był całym moim życiem, moim błogosławieństwem, moim dobrem! W czasie tych rozmyślań mój słodki Jezus poruszył się we mnie i powiedział do mnie: "Córko moja, jakże mogę cię opuścić, skoro w twojej duszy jest uwięziona Moja Wola i dając życie wszystkim twoim aktom, prowadzi Swoje życie jakby we własnym centrum?

Tak więc w jednym miejscu na ziemi jest Moje Życie. Ach, gdyby tego Mojego Życia nie było na ziemi, Moja sprawiedliwość wylałaby się z taką zaciekłością, że zniszczyłaby ziemię!". Słysząc to, powiedziałam: "Mój Jezu, Twoja Wola jest przecież wszędzie, nie ma miejsca, gdzie by Jej nie było, a Ty mówisz, że Ona jest uwięziona we mnie?".

A Jezus: "Z pewnością jest Ona wszędzie w swoim bezmiarze, wszechwiedzy i wszechmocy. Jak Król podporządkowuje sobie wszystko i nie pozwala nikomu wymknąć się spod swego panowania - ale jako Życie, w którym stworzenie formuje swoje, aby prowadzić swoje w Życiu Mojej Woli i formować Życie Woli Bożej na ziemi, nie istnieje. Dla wielu, którzy jej(WB) nie czynią, jest to tak, jakby Ona nie istniała.

To tak, jakby ktoś miał wodę w swoim pokoju, a nie pił jej, jakby miał ogień, a nie poszedł się ogrzać, jakby miał chleb, a nie jadł go. Chociaż człowiek ma przy sobie wszystkie te życiodajne elementy, to jeśli ich nie przyjmie, może umrzeć z pragnienia, zimna i głodu.

Jedni używają Jej oszczędnie i są słabi i chorzy, jeszcze inni codziennie i ci są zdrowi i silni. Dlatego, gdy ktoś posiada jakieś dobro, wszystko zależy od tego, czy wola człowieka chce to dobro przyjąć i w jaki sposób chce je przyjąć. W zależności od tego, w jaki sposób korzysta z tego dobra, otrzymuje jego efekty.

Podobnie jest z Moją Wolą: aby stała się życiem duszy, ta musi pozwolić, aby jej własna wola zniknęła w Mojej, aby jej własne "chcę" przestało istnieć. Moja Wola, jako Akt pierwotny, musi przejąć wszystkie jej akty i Ona da się duszy jako woda, aby ugasić jej pragnienie boskimi i niebiańskimi wodami; jako ogień, aby nie tylko ją ogrzać, ale zniszczyć w niej to, co ludzkie, i odbudować w niej Życie Mojej Woli; jako pokarm, aby ją odżywić i uczynić silną i mocną.

O, jak trudno jest znaleźć stworzenie, które zrzekłoby się wszystkich swoich praw, aby oddać prawo panowania tylko Mojej Woli! Prawie wszyscy pragną zachować coś z własnej Woli, a zatem Moja Wola, skoro nie panuje w nich w pełni, nie może uformować Swego Życia we wszystkich stworzeniach".

(Księga Nieba; Tom 16, 4 października 1923 r.).

…………………

"Świętość nie składa się z jednego aktu (nie zostaje ukształtowana przez jeden akt), ale z wielu aktów razem. Pojedynczy akt nie stanowi ani o świętości, ani o niegodziwości, ponieważ jeśli nie dokonuje się dalszych aktów, "świętość" pozostaje bezbarwna i pozbawiona żywych niuansów, a zatem ani świętości, ani przewrotności nie można nadać właściwego znaczenia, czy wartości.

Zatem tym, co nadaje świętości blask i odciska pieczęć świętości, są ciągłe dobre akty. Nikt nie może twierdzić, że jest bogaty, ponieważ posiada monetę, ale tylko ten, kto posiada rozległe posiadłości, dwory, pałace itd.

Podobnie jest ze świętością. I o ile świętość wymaga tak wielu dobrych uczynków, poświęceń i heroizmu, ale może być także fragmentaryczna i nieciągła, o tyle świętość w Mojej Woli nie zna faz nieregularności, lecz łączy się z nieustannym Aktem Woli Wiecznej, która nigdy się nie zatrzymuje, lecz jest zawsze aktywna, zawsze w pracy, zawsze triumfująca, zawsze kochająca i nigdy się nie zatrzymuje.

W ten sposób świętość w Mojej Woli daje duszy odcisk działania jej Stwórcy, to znaczy Jego nieprzerwanej miłości, nieustannie  zachowującej wszystko, co stworzył: Ona nigdy się nie zmienia i jest nieodmienna.

Ten, kto podlega zmienności, należy do ziemi, a nie do nieba; zmienna jest wola ludzka, a nie Boska; zerwanie czegoś dobrego jest właściwe stworzeniu, a nie Stwórcy; wszystko to nie przystoi świętości życia w Mojej Woli, ponieważ zawiera ona insygnia i obraz świętości jej Stwórcy.

Dlatego bądź uważna, odstąp wszystkie swoje prawa Woli Najwyższej, a Ja będę coraz bardziej kształtował w tobie świętość życia w Mojej Woli".

(Księga Nieba, tom 17; 25 lipca 1924)

—------------------------

... "Moja córko, życie w Mojej Woli pociąga za sobą utratę wszelkich praw do własnej woli: Wszystkie prawa należą do Woli Bożej i dopóki dusza nie utraci swoich własnych praw, nie może być mowy o prawdziwym życiu w Mojej Woli, lecz co najwyżej o jej oddaniu i upodobnieniu się do Mojej Woli; życie w Mojej Woli nie oznacza bowiem, że dusza działa jedynie według Mojej Woli, lecz że całe wnętrze duszy nie daje miejsca ani uczuciu, ani myśli, ani pragnieniu, ani nawet jednemu oddechowi, w którym Moja Wola nie miałaby swojego miejsca.

Moja Wola nie tolerowałaby też żadnego ludzkiego podobieństwa, którego życie nie byłoby Nią samą. Brzydziłaby się, gdyby pozwoliła duszy żyć w Mojej Woli z jej własnymi skłonnościami, myślami i innymi rzeczami, które ludzka wola mogłaby mieć bez Boskiej.

Czy myślisz, że duszy łatwo jest dobrowolnie zrezygnować z własnych praw?

O, jakie to trudne! Są nawet dusze, które, gdy dojdą do punktu, w którym tracą wszystkie prawa do swojej Woli, wycofują się i zadowalają się miernym życiem, gdyż utrata praw jest największą ofiarą, jaką dusza może ponieść, a jednak to właśnie ona sprawia, że Moja dobroć otwiera przed nią bramy Mojej Woli, pozwala jej żyć w Niej i daje jej w zamian Moje Boskie Prawa.

Bądź więc uważną i nigdy nie opuszczaj granic Mojej Woli".

(z "Księgi Nieba"; Tom 17; 22 września 1924 r.)

…………………..

Zanurzyłam się całkowicie w Świętej Woli Bożej, a mój słodki Jezus, który poruszał się w moim wnętrzu, powiedział do mnie:

"Moja córko, jak pięknie jest widzieć duszę, która zanurza się w Mojej Woli! Gdy tylko to czyni, stworzone bicie serca zajmuje swoje miejsce i swoje życie w niestworzonym biciu Serca i tworzy z Nim jedno, i biegnie i pulsuje razem z wiecznym biciem Serca.

To pulsowanie w wiecznym rytmie Stwórcy jest największą błogością ludzkiego serca. Moja Wola pozwala ludzkiemu biciu serca wzbić się w lot, a ono szybuje do centrum swego Stwórcy".

Zapytałam Go więc: "Powiedz mi, moja miłości, jak często Twoja Wola krąży we wszystkich stworzeniach?". A Jezus:

"Córko moja, w każdym uderzeniu ludzkiego serca Moja Wola dokonuje swego pełnego okrążenia przez całe Stworzenie. I jak serce bije nieustannie w stworzeniu, a kiedy kończy się bicie serca, kończy się również życie - tak Moja Wola, aby dać Boskie Życie stworzeniom, krąży bardziej niż bicie serca i tworzy w każdym sercu tętno Mojej Woli.

Widzisz więc, jak Moja Wola jest podstawowym biciem serca w każdym stworzeniu, a jego własne jest(dopiero)jako drugie; tak, nawet więcej, kiedy człowiek czuje tętno swojego serca, to jest to Moc tętna Serca Mojej Woli; tak, ta Moja Wola wytwarza nawet dwa tętna serca: jedno w sercu człowieka dla życia fizycznego, a drugie w duszy dla życia duszy.

Ale czy chcesz wiedzieć, co to tętno Serca Mojej Woli czyni w człowieku? Kiedy myśli, Moja Wola płynie i krąży, jak krew w żyłach duszy, dając jej boże myśli, aby mogła odrzucić myśli ludzkie i dać pierwsze miejsce myślom Mojej Woli.

Kiedy mówi, Słowo Mojej Woli domaga się swojego miejsca. Kiedy pracuje, chodzi lub kocha, Moja Wola chce mieć miejsce swoich działań, swoich kroków i swojej miłości.

Miłość i zazdrość Mojej Woli w stworzeniu są takie, że dzieje się tak: kiedy dusza chce myśleć, Moja Wola czyni się myślą w tym jej uderzeniu serca; kiedy chce patrzeć, czyni się okiem; kiedy chce mówić, pracować lub chodzić, czyni się słowem, pracą lub stopą; kiedy chce kochać, czyni się żarem.... Jednym słowem, Ona płynie i krąży w każdym akcie stworzenia, aby zająć w nim swoje pierwsze miejsce, które się Jej należy.

Ale ku Naszemu największemu smutkowi stworzenie odmawia Jej tego zaszczytnego miejsca i przypisuje je swojej własnej ludzkiej woli; dlatego Moja Wola jest zmuszona pozostać w stworzeniu, jakby nie miała myśli, oka, słowa, rąk, stóp - i bez możliwości rozwinięcia Swego Życia w centrum duszy człowieka.

Co za ból! Co za największa niewdzięczność!"

Ale czy chcesz wiedzieć, kto daje Mi wolną rękę i pozwala Mojej Woli działać w jego duszy, jako bicie serca jego życia? Ta dusza, która żyje w Mojej Woli.... O, jak dobrze Moja Wola może rozwinąć w niej swoje życie i uczynić się myślą jej myśli, spojrzeniem jej oka, słowem jej ust, biciem jej serca itd.

O, jak szybko rozumiemy Siebie z tym, który żyje w Mojej Woli; Moja Wola osiąga swój cel [w nim], a mianowicie, że może uformować Swoje Życie w duszy człowieka!

(z "Księgi Nieba"; - tom 17; 6 października 1924)

I NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU - B - (Mk 1,12-15)

12 Zaraz też Duch wyprowadził Go na pustynię. 13 Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś usługiwali Mu. 14 Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: 15 «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!»

Zaraz też Duch wyprowadził Go na pustynię. (Mk 1,12)

(...)Potem podążałam za Świętą Wolą w akcie, jak mój słodki Jezus rozstał się z Najwyższą Królową, aby udać się na pustynię. Podczas gdy współczułam im obojgu, pomyślałam sobie: "Jak moja Wzniosła Królowa mogła rozstać się ze swoim drogim Synem na te czterdzieści dni? Ona, która tak bardzo Go kochała, jak mogła pozostać bez Niego? Ja, która nie mam Jej miłości, tak bardzo cierpię z powodu kilku dni, które muszę bez Niego przeżyć, jakie musiało to być dla mojej Matki?".

Kiedy tak rozmyślałam, mój uwielbiony Jezus poruszył się we mnie i powiedział do mnie: "Moja córko, oboje cierpieliśmy rozstanie ale Nasz ból był przeżywany na sposób Boski, a nie ludzki, dlatego nie oddzielił nas od błogości ani od niezachwianego pokoju.

Szczęśliwy odszedłem na pustynię, szczęśliwą pozostała Moja wzniosła Niebiańska Matka, gdyż ból doznany na sposób Boski nie jest w stanie, w najmniejszym stopniu przyćmić boskiej błogości, która obejmuje morza radości i bezgraniczny pokój. Ból znoszony na sposób Boży jest jak mała kropla wody w ogromnym morzu, którego fale mają moc przemienić go w błogość.

Ból doznany na sposób ludzki ma tę właściwość, że burzy prawdziwą błogość i zakłóca spokój. Ból doznany na sposób boski nigdy tego nie czyni; tym bardziej, że Moja królewska Matka posiadała Słońce Mojej Woli z Łaski, a Ja posiadałem Je z natury. W ten sposób słońce pozostało w Niej i pozostało we Mnie, ale promienie nie rozdzieliły się, gdyż światło nie może być rozdzielone. Dlatego w tym właśnie świetle Ona trwała we Mnie, naśladując Moje Akty, a Ja trwałem w Niej, jako Jej centrum życia.

Tym sposobem rozdzielenie, choć rzeczywiste, było tylko pozorne.

W rzeczywistości byliśmy zjednoczeni i nierozdzielni, ponieważ światło Woli Bożej łączyło Nasze Akty, jak gdyby były jednym.

Potem udałem się na pustynię, aby przywołać tę Moją Wolę, którą stworzenia wypędziły ze swego wnętrza na czterdzieści wieków. Chciałem pozostać sam przez czterdzieści dni, aby wynagrodzić czterdzieści wieków ludzkiej woli, podczas których Moja Wola nie posiadała swego królestwa pośród rodziny ludzkiej i  Moją własną Boską Wolą chciałem przywołać Ją na nowo, aby królowała pośród nich.

Wracając z pustyni, złożyłem Ją w Mojej Matce wraz z tymi wszystkimi Aktami Woli Bożej, które stworzenia odrzuciły i  jak na pustyni trzymały, aby Ona była wierną Skarbnicą i Odnowicielką Królestwa Mojej Woli, jak również Tą, która to Królestwo powinna upraszać. Tylko Najwyższa Pani mogła posiadać tak wielki skarb, ponieważ posiadała w sobie tę samą Boską Wolę, w której mogła objąć Wolę porzuconą przez stworzenie. Jakże moglibyśmy się przejmować bólem czterdziestodniowej rozłąki, skoro chodziło o przywrócenie Naszej Boskiej Woli i przywrócenie Jej panowania wśród ludzi? W naszym bólu byliśmy więcej niż szczęśliwi, ponieważ chcieliśmy zapewnić bezpieczeństwo Królestwu Najwyższego FIAT.

Niebiańska Królowa z utęsknieniem czekała na mój powrót, aby przyjąć depozyt nowego Słońca i odpłacić swoją miłością za wszystkie Jego czyny, które ludzka niewdzięczność odrzuciła. Postąpiła jak prawdziwa Matka wobec Mojej Boskiej Woli, a jednocześnie wobec stworzeń, upraszając dla wszystkich życie, błogość i radość posiadania Królestwa Wiecznego FIAT.

Moja córko, liczba czterdziestu dni w moim ziemskim życiu jest symboliczna i znacząca.

Przez czterdzieści dni po narodzinach chciałem pozostać w grocie betlejemskiej, symbolu Mojej Boskiej Woli, która, choć była wśród stworzeń, pozostawała jakby ukryta i poza miastem ich dusz.

Aby wynagrodzić za czterdzieści wieków ludzkiej woli, chciałem pozostać poza miastem przez czterdzieści dni w ubogim schronieniu, płacząc, wzdychając i modląc się, aby wezwać z powrotem Moją Boską Wolę do miasta ich dusz i dać jej panowanie.

Po czterdziestu dniach wyszedłem, aby pokazać się w świątyni i objawić się świętemu starcowi Symeonowi. Był on pierwszym miastem, które wezwałem do poznania Mojego Królestwa, a jego radość była tak wielka, że [wkrótce potem] zamknął oczy na tej ziemi, aby otworzyć je w wieczność.

Czterdzieści dni przebywałem na pustyni, a potem zaraz rozpocząłem Moje życie publiczne, aby przekazać stworzeniom lekarstwa i środki  wejścia do Królestwa Mojej Woli.

Czterdzieści dni chciałem pozostać na ziemi po Moim Zmartwychwstaniu, aby potwierdzić Królestwo Boskiego FIAT i jego panowanie, które powinno było trwać czterdzieści wieków.

Tak więc pierwszym Aktem we wszystkim, co uczyniłem tu na ziemi, było przywrócenie tego Królestwa; wszystko inne było w porządku drugorzędnym, ale pierwszym pierścieniem łączącym Mnie ze stworzeniami było Królestwo Mojej Woli.

Dlatego, gdy chodzi o To Jedyne(Królestwo Mojej Woli), niczego nie powstrzymuję, ani światła, ani ofiary, ani objawień, ani błogosławieństw:  sprawiam, że całe morza wychodzą ode Mnie, aby dać Go poznać, aby królowało i aby było kochane."

(Księga Nieba, tom 22, 8 września 1927 r.)

……………….

(...) Potem kontynuowałam swoją rundę w Boskim FIAT. Podążałam za moim Jezusem, gdy wyruszył na pustynię i myślałam sobie: Ale dlaczego Jezus udał się na pustynię? Nie było tu dusz do nawrócenia, lecz głęboka samotność, podczas gdy On szukał dusz. Ale kiedy tak myślałam, mój dobry Jezus poruszył się we mnie i powiedział do mnie: "Moja córko, towarzystwo łamie cierpienie i pomniejsza je, a odosobnienie skupia je, podwaja i potęguje. Chciałem iść na pustynię odosobnienia, aby odczuć w Moim człowieczeństwie całą surowość izolacji, jakiej Moja Wola Boża doznawała przez tyle wieków ze strony stworzeń.

Moje Człowieczeństwo musiało wznieść się w porządku Boskim i zstąpić w porządku ludzkim, aby objąć cierpienia jednego i drugiego.

A ponieważ przejąłem całą część cierpień, która oddzielała człowieka od Boga, miałem sprawić, że człowiek znów przylgnie do Boga, aby objąć i pocałować swego Stwórcę.

Ale celem Mojego wyjścia na pustynię było nie tylko to. Musisz wiedzieć, że Nasz czcigodny Majestat, kreując Stworzenie, zarządził, że każde miejsce powinno być zaludnione przez mieszkańców. Ziemia miała być niezwykle żyzna i bogata w rośliny, aby wszyscy cieszyli się obfitością. Kiedy człowiek zgrzeszył, naraził się na niełaskę Bożej sprawiedliwości, a ziemia w wielu miejscach została spustoszona, jałowa i niezamieszkana - obraz pozbawionych dzieci rodzin, w których nie ma śmiechu, świętowania, harmonii. I tak nie ma nikogo, kto mógłby przerwać monotonię dwojga nowożeńców. Koszmar izolacji ciąży im na sercu i powoduje ich smutek. Ale tam, gdzie są dzieci, zawsze jest coś do zrobienia, coś do powiedzenia i okazja do świętowania. Tak właśnie przedstawiała się rodzina ludzka.

Spójrz na niebo pełne gwiazd. Ziemia powinna być echem nieba: pełna mieszkańców. Powinna wytworzyć tak wiele, aby wszyscy byli bogaci i szczęśliwi. Gdy człowiek wycofał się z Mojej Woli, jego los się zmienił.

Dlatego chciałem pójść na pustynię, aby przywołać błogosławieństwa Mojego Ojca Niebieskiego. Chciałam przywołać Moją Wolę, aby zapanowała i odnowiła ziemię, aby wszędzie ją zaludniła i użyźniła, by ziemia rodziła coraz piękniejsze ziarna, aby je stokrotnie pomnożyć, by była jeszcze bardziej płodna i olśniewająco piękna. Ileż wielkich rzeczy dokona Królestwo Mojego Boskiego FIAT! Tak wiele, że wszystkie elementy są w oczekiwaniu: Słońce, wiatr, morze, ziemia i całe stworzenie czekają, aby z ich łona wypłynęły wszystkie dobra i efekty, które zawierają. Skoro bowiem ta Wola Boża, która nimi kieruje, nie panuje pośród stworzeń, one nie pozwalają by wyszły na jaw wszystkie dobra, które zawierają. Dają tylko te, które docierają do nich z tytułu jałmużny i służby. Tak więc ziemia nie wydała wszystkich nasion.

A słońce nie znajdując wszystkich nasion, nie przynosi wszystkich efektów i dóbr, które posiada, i tak samo jest z całą resztą. Dlatego wszyscy oczekują Królestwa FIAT, aby pokazać córkom isynom, jak bardzo są bogaci i jak wiele wspaniałych rzeczy umieścił ich Stwórca w rzeczach stworzonych, z miłości do tych, którzy mają być dziećmi Jego Woli."

25 czerwca 1928, Księga Nieba, tom 24

…………………..

Dobro moje niebiańskie i najwyższe, chcę iść za Tobą wszędzie. Już widzę, że zamierzasz udać się na pustynię i odłączyć się od Matki, do której mówisz: "Żegnaj, Matko, odchodzę, ale zostawiam Ci moje Boskie Fiat jako pomoc, jako pocieszenie, jako życie".

Będzie on służył ku zjednoczeniu między Mną, a tobą; Moja Wola sprawi, że będziesz uczestniczyć we wszystkich Moich Aktach i w ten sposób, choć jesteśmy daleko od siebie, pozostaniemy tak zjednoczeni, że będziemy się czuć jak jedna osoba."

Jezu, moje Życie, wyciągnij do mnie rękę i zabierz mnie ze sobą, aby nic z tego, co uczynisz, nie umknęło mojej uwadze, bo chcę wszystko opieczętować pieczęcią Mojej Miłości. Aby prosić Cię o królestwo Twojej Boskiej Woli na ziemi, podążam za Tobą, gdy wędrujesz samotnie, krok za krokiem z moim "Kocham Cię, uwielbiam Cię, chwalę Cię, dziękuję Ci".

Z każdym Twoim oddechem chcę, abyś wdychał oddech mojego "kocham Cię", chcę w nim zawrzeć każde Twoje słowo i chcę Ci je ofiarować z każdym Twoim spojrzeniem.

Gdy przybywasz nad Jordan, zanurzam w tych wodach moje "kocham cię": tak więc, gdy tylko święty Jan wyleje je na Twoją głowę, aby cię ochrzcić, poczujesz, jak płynie w nich pełnia mojej miłości, błagając dla wszystkich stworzeń o wody chrzcielne Twojej Boskiej Woli i o nadejście Twojego Królestwa.

Umiłowany, w tym uroczystym akcie Twojego Chrztu proszę Cię o łaskę, której mi na pewno nie odmówisz: proszę Cię bowiem, abyś swoimi świętymi rękoma oczyścił moją małą duszę życiodajnymi i twórczymi wodami Twojej Boskiej Woli, abym nic nie słyszała, nic nie widziała i nic nie znała, jak tylko życie Twojego Fiat. O tak, błagam Cię, uczyń moją egzystencję niczym innym, jak nieprzerwanym Aktem Twojej Woli! Mój Jezu, słodka Miłości, pozwól mi pójść za Tobą na pustynię: tam moje "kocham Cię" nigdy nie pozostawi Cię samego; będę blisko Ciebie w nocy i w dzień; a kiedy zobaczę Cię smutnego, zasmuconego, udręczonego miłością, modlącego się i płaczącego z powodu samotności, jaką cierpi Twoja Boska Wola, pocieszę Cię wołaniem mojego "kocham Cię"!

Odczuwasz ten ból bardzo żywo, nie tylko dlatego, że Twoja Boska Wola nie panuje wśród stworzeń, lecz dlatego, że jest przez nie niejako wygnana. Dlatego Twoje Najświętsze Człowieczeństwo płacze i błaga w imieniu całej rodziny ludzkiej, aby obie te rzeczywistości, Boska Wola i ludzka, zostały pojednane i połączone razem.

O Jezu, czynię Twoje łzy moimi, Twoje modlitwy, biorę w posiadanie agonie Twego gorejącego Serca i przeplatając je z moim "kocham Cię", tworzę słodkie łańcuchy miłości, aby zmusić Cię do udzielenia mi Królestwa Twej Boskiej Woli na ziemi!

Posłuchaj, moje życie, to uderzenia Twego Serca, to Twoje westchnienia, to Twoje łzy, Twoje modlitwy i Twoje cierpienia pragną i błagają o Królestwo Twojego Fiat. Dlatego, jeśli mnie nie chcesz wysłuchać, to przynajmniej wysłuchaj siebie i odchodząc z pustyni, zapewnij mnie, że wkrótce Królestwo Twojej Woli przyjdzie na ziemię.

Jezu mój, Serce mego Serca, oto już wychodzisz z pustyni i z pośpiechem docierasz do swego domu w Nazarecie, gdzie miłość Matki Niebieskiej nieustannie Cię wzywa i oczekuje. Cóż to za wzruszająca scena! Matka i Syn, ogarnięci wzajemnym, skrajnym pragnieniem zobaczenia się ponownie, padają sobie w ramiona.

O Jezu! Ja także, z małym płomykiem mojego "kocham cię", chcę uczestniczyć w Waszych czystych objęciach, w Waszych afirmacjach miłości, w Waszych ogniach miłości, aby prosić cię o Królestwo Najwyższej Woli! Święta Mamo, wyproś i dla mnie tę niezmierzoną łaskę i módl się, aby Wola Boża była znana i panowała na ziemi tak, jak panuje w niebie.

(z "Wędrówki duszy po królestwie Bożej woli" według pism Sługi Bożej Luizy Piccarrety; Godzina piętnasta)

Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana.  (Mk 1,13)

(...) Rozważałam więc dalej to wszystko, co mój słodki Jezus uczynił na ziemi, a On dodał: "Córko moja, kiedy przyszedłem na ziemię, rozpatrywałem wszystkie przeszłe, teraźniejsze i przyszłe wieki, aby w Moim Człowieczeństwie zjednoczyć to wszystko, co dobrego i szlachetnego mogły uczynić wszystkie pokolenia, aby przyłożyć na to pieczęć i potwierdzenie dobra.

Nie zniszczyłem niczego z tego, co było dobre, lecz chciałem wszystko zamknąć w sobie, aby przekazać temu Boskie Życie. Dodałem do tego brakujące dobro, które zrealizowałem, aby dopełnić wszystkie dobra stworzeń ludzkich i ruszyłem do ludzi na skrzydłach wieków, aby każdemu z nich dać Moje pełne Dzieło.

Zebrałem też wszelkie zło, aby je pochłonąć, a gwałtownością bólów i cierpień, które chciałem znieść, rozpaliłem w Moim Człowieczeństwie ogień, aby spalić w nim wszelkie zło. W ten sposób chciałem odczuć każdy ból [tego zła], aby odrodziło się wszelkie dobro przeciwstawne(temu) złu i aby narody ludzkie  odrodziły się do nowego życia.

I tak jak Ja - aby zapewnić wszystkim odkupionym wszelkie możliwe i wyobrażalne środki zbawcze, a następnie przygotować ich na przyjęcie wielkiego dobrodziejstwa panowania Mojej Woli - uczyniłem wszystko, wycierpiałem wszystko i wszystko strawiłem, tak i ty powinnas czynić: aby przygotować Moje Królestwo dla stworzeń, obejmiesz wszystko, co święte i dobre, a na drodze cierpienia pochłoniesz wszelkie zło, aby odrodzić wśród ludzi życie Mojej Boskiej Woli. Ty będziesz Moim Echem, w którym muszę stworzyć depozyt, z którego wyłoni się Królestwo Mojego FIAT.

Podążaj za Mną krok po kroku, a poczujesz życie, bicie serca, błogość tego Królestwa, które Mam w sobie i które Ja chcę ukazać, aby królowało wśród ludzi.

Ja tak bardzo kocham to Królestwo, że choć pozwoliłem piekielnemu wrogowi wejść do Raju, nie pozwolę mu postawić stopy w Raju Królestwa FIAT.

Dlatego pozwoliłem mu zbliżyć się do Mnie na pustyni, aby go osłabić i przepędzić, aby nie odważył się tu wejść.

Czy sama nie czujesz, jak twoja obecność przeraża wroga i jak on ucieka, aby cię nie zobaczyć?

Siła Mojego zwycięstwa rzuca go na ziemię, a on, zdezorientowany, ucieka. Wszystko jest gotowe. Pozostaje tylko rozsławić MÓJ FIAT".

Księga Nieba - tom 23; 9 luty 1928

“Żył tam wśród zwierząt.” (Mk 1,13)

"Z Nazaretu udałem się na pustynię, w najskrajniejszą samotność, zamieszkałą w większości przez dzikie zwierzęta, które ogłuszyły pustynię swoimi rykami i otoczyły Mnie: Symbol Mojej Bożej Woli, która ponieważ nie jest znana, tworzy się pustynia wokół stworzenia i samotność,  a ta przeraża i napawa trwogą.

Dobro staje się pustynią, a dusza czuje się otoczona czymś więcej niż dzikimi bestiami, to znaczy brutalnymi namiętnościami, które wydają gniewne ryki, bestialski szał, okrucieństwo i wszelkiego rodzaju zło.

Krok po kroku, Moje Święte Człowieczeństwo prześledziło wszystkie cierpienia, jakich doznała Moja Boża Wola, aby zadośćuczynić Jej i wezwać Ją z powrotem do panowania wśród ludzi.

Każde z Moich uderzeń serca, oddechów, słów, kroków i cierpień było, że tak powiem, nieustannym wołaniem do Mojej Woli, aby objawiła się stworzeniom, aby pozwoliły Mu panować.

Ona wzywała ich do Siebie, aby ukazać im wielkie dobro, świętość i błogość życia w Fiat..." (Hannibal di Francia - DI Irmengard Haslinger - Do użytku prywatnego - Tom 34; 31 maja 1936 r.)

(z "Księgi Nieba"; tom 34; 31 maja 1936)

“Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże.” (Mk 1,15)

"Posłuchaj, moja córko, moja Mądrość ma sposoby i środki, których człowiek nie zna, ale jest zobowiązany pochylić czoło i adorować je w niemym milczeniu; i nie do niego należy dyktowanie Mi praw, kogo powinienem wybrać i odpowiedni czas, który ustanawia moja Dobroć; poza tym musiałem najpierw uformować świętych, którzy byliby do Mnie podobni i naśladowali Moje Człowieczeństwo w najdoskonalszy sposób, na ile było to dla nich możliwe, i to już zrobiłem.

Teraz moja Dobroć chce pójść jeszcze dalej i osiągnąć większy nadmiar Miłości; dlatego chcę, aby ludzie weszli w Moje Człowieczeństwo i naśladowali to, co dusza Mojego Człowieczeństwa uczyniła w Bożej Woli.

Jeśli ci pierwsi współpracowali z Moim Odkupieniem, aby ratować dusze, nauczać Prawa, wypędzać winę, ograniczając się do wieków, w których żyli, to ci drudzy dadzą coś więcej, naśladując to, co dusza Mojego Człowieczeństwa uczyniła w Bożej Woli;

obejmą wszystkie wieki, wszystkich ludzi, a wznosząc się ponad wszystko, wprowadzą w życie roszczenia (prawa) Stworzenia należne Mnie i dotyczące stworzeń, przywracając wszystko do pierwszego początku Stworzenia i do celu, dla którego Stworzenie zostało stworzone.

Wszystko jest uporządkowane we Mnie: jeśli Ja stworzyłem Stworzenie, musi ono powrócić do Mnie w takim porządku, w jakim wyszło z Moich Rąk.

Już pierwszy poziom ludzkich aktów, przemienionych w Mojej Bożej Woli, został przeze Mnie uformowany i pozostawiłem je jakby w zawieszeniu, a stworzenia nic o tym nie wiedziały, z wyjątkiem Mojej drogiej i nieodłącznej Matki.

I to było konieczne: gdyby człowiek nie znał drogi, drzwi, pokoi Mojego Człowieczeństwa, jak mógłby tam wejść i naśladować to, co zrobiłem?

Teraz nadszedł czas, aby stworzenia weszły na tę płaszczyznę i wykonały swoją część w tej Mojej. Cóż dziwnego, że wezwałem cię jako pierwszą?

A poza tym, jest to prawda, że powołałem cię jako pierwszą, że nie objawiłem żadnej innej duszy, jakkolwiek byłaby Mi droga, sposobu życia w Mojej Woli, skutków Mojej Woli, cudów, skarbów, które otrzymuje stworzenie, które działa w Najwyższej Woli.

Zbadaj tyle Żywotów Świętych lub podręczników, ile chcesz: w żadnym nie znajdziesz Cudów Mojej Woli działającej w duszy, ani duszy działającej w Mojej Woli; co najwyżej znajdziesz poddanie się i zjednoczenie woli, ale ani Bożą Wolę działająca w duszy, ani duszy działającej w Mojej, nie znajdziesz w żadnym z nich;

to znaczy, że nie nadszedł jeszcze czas, aby moja Dobroć powołała stworzenia do życia w tym wzniosłym stanie.

Również sposób, w jaki każę ci się modlić, nie występuje u nikogo innego.

Dlatego bądź czujna; moja Sprawiedliwość tego wymaga, moja Miłość jest nie do pojęcia i dlatego moja Mądrość zarządza wszystko w taki sposób, aby osiągnąć zamierzony cel.

To są prawa, honor Stworzenia, którego My chcemy od ciebie".

(z "Księgi Nieba";  DI Irmengard Haslinger - do użytku prywatnego - tom 14; 6 października 1922 r.)

…………………..

Nie jestem Bogiem samotnym, nie, chcę, aby stworzenie było ze Mną razem, Moje echo musi rozbrzmiewać w jego, a jego w Moim i tworzyć jedno; i jeśli czekałem tyle wieków, aby objawić Moją Wolę działającą w stworzeniu, a jego wolę działającą w Mojej, podnosząc ją prawie do Mojego własnego poziomu, to dlatego, że miałem przygotować i usposobić stworzenia do przejścia od mniejszej do większej wiedzy; musiałem działać, jak nauczyciel, który najpierw uczy samogłosek i spółgłosek, a potem przechodzi do wypracowań.

Do tej pory nic nie było wiadomo o Mojej Woli poza samogłoskami i spółgłoskami; konieczne było, abym przeszedł do esejów, a to przeprowadzi Życie Mojej Woli.

Pierwszego wypracowania chcę od ciebie: jeśli będziesz uważna, zrobisz to dobrze, tak że uczynisz Mi zaszczyt esejem danym ci przez twego Jezusa, najszlachetniejszym tematem eseju, tematem Woli Wiecznej, który przyniesie Mi największy zaszczyt, i który, tworząc zjednoczenie ze stworzeniami, uczyni znanymi nowe horyzonty, nowe nieba i nowe nadmiary Mojej Miłości.

Widzisz, w Mojej Najwyższej Woli  są wszystkie wewnętrzne Akty, których dokonało Moje Człowieczeństwo, jakby w oczekiwaniu, aby wyjść jako posłańcy i wyruszyć w drogę; te Akty zostały dokonane dla stworzeń i  chcą dać siebie, i chcą się dać poznać; a ponieważ nie dają[nie mogą] się, czują się jakby uwięzione, i proszą i błagają, aby Moja Wola uczyniła je znanymi, aby móc dać dobro, które zawierają.

Znajduję się w sytuacji biednej matki, która długo trzyma swoje dziecko w łonie, a kiedy nadszedł czas, aby je wydać na świat, marnieje, kiedy go nie rodzi, cierpi i nie troszcząc się o własne życie, chce je urodzić za wszelką cenę. Godziny i dni zwłoki wydają się jej latami i wiekami; wszystko zrobiła i przygotowała, nie pozostaje nic innego, jak wydać je na świat.

Takim Jestem: bardziej niż matka, zachowałem w Sobie przez tyle wieków, bardziej niż łono, wszystkie Moje ludzkie Akty, które wykonałem w świętości Woli Przedwiecznej, aby dać stworzeniom; a kiedy One się podarują, podniosą ludzkie akty stworzenia do Aktów Boskich, przyozdabiając je najpiękniejszym pięknem, czyniąc je żyjącymi Życiem Mojej Woli i dając im wartość, efekty i dobra, które posiada Moja Wola.

Dlatego marnieję bardziej niż matka, boleję, płonę z powodu tych narodzin Mojej Woli; nadszedł czas, nie pozostaje nic innego, jak znaleźć kogoś, kto przyjmie pierwsze narodziny, aby kontynuować inne narodziny, w innych stworzeniach.

Dlatego mówię ci, bądź uważna, rozszerz twoje serce, abyś mogla przyjąć całą wartość, efekty, wiedzę, którą zawiera Moja Wola, abym ja mógł złożyć w tobie pierwsze narodziny.

Jaką radość Mi dasz! Będziesz początkiem Mojego szczęścia na ziemi. Wola ludzka, mógłbym powiedzieć, uczyniła Mnie nieszczęśliwym pośród stworzeń, a Moja Wola działająca w stworzeniu przywróci Mi błogość."

(z "Księgi Nieba"; tom 14; 19 października 1922)

7 Jezus zaś oddalił się ze swymi uczniami w stronę jeziora. A szło za Nim wielkie mnóstwo ludu z Galilei. Także z Judei, 8 z Jerozolimy, z Idumei i Zajordania oraz z okolic Tyru i Sydonu szło do Niego mnóstwo wielkie na wieść o Jego wielkich czynach. 9 Toteż polecił swym uczniom, żeby łódka była dla Niego stale w pogotowiu ze względu na tłum, aby się na Niego nie tłoczyli. 10 Wielu bowiem uzdrowił i wskutek tego wszyscy, którzy mieli jakieś choroby, cisnęli się do Niego, aby się Go dotknąć. 11 Nawet duchy nieczyste, na Jego widok, padały przed Nim i wołały: «Ty jesteś Syn Boży». 12 Lecz On surowo im zabraniał, żeby Go nie ujawniały.

Wielu bowiem uzdrowił i wskutek tego wszyscy, którzy mieli jakieś choroby, cisnęli się do Niego, aby się Go dotknąć.  (Mk 3,10)

... "Moja córko, wszystkie czasy są w Moich rękach, daję komu chcę i używam kogo chcę.

Z całą pewnością mogłem sprowadzić na ziemię błogość, którą zawiera Moja Wola, ale nie znalazłem ludzkiej woli, która chciałaby żyć na stałe w Mojej, aby ponownie połączyć więzi Stworzenia i zwrócić Mi wszystkie akty pierwszego człowieka, tak jakby on je wszystkie spełnił, przypieczętowane Moją Najwyższą Wolą, i w ten sposób przywrócić[z powrotem] do gry utraconą szczęśliwość.

To prawda, że miałem Moją drogą Matkę, ale miała ona współpracować ze Mną w Odkupieniu. Człowiek ponadto był niewolnikiem, uwięzionym przez własne grzechy, chorym, pokrytym najbardziej odrażającymi ranami, a Ja przyszedłem, jako kochający Ojciec, aby przelać Moją Krew dla jego zbawienia, jako lekarz, aby go uzdrowić, jako nauczyciel, aby wskazać mu drogę - drogę wyjścia - aby nie wpadł do piekła. Biedny chory, jak mógłby się rozprzestrzeniać w wiecznych przypływach Mojej Woli, skoro nie mógł nawet chodzić? Gdybym chciał dać mu błogostan, jaki zawiera Moja Wola, byłoby to tak, jakbym dał ją umarłemu i pozwolił mu ją podeptać. Nie był gotowy na przyjęcie takiego dobrodziejstwa, dlatego chciałem nauczyć modlitwy, aby go przygotować; zadowoliłem się czekaniem przez następne wieki i pozwoliłem, aby upłynęło wiele stuleci, by uczynić życie w Mojej Woli znanym i ustanowić początek dla tej szczęśliwości."

A ja: "Miłości moja, jeśli przez Twoje Odkupienie nie wszyscy będą zbawieni, to jak Twoja Wola może obdarzyć wszystkich tym błogosławieństwem?".

A Jezus: "Człowiek zawsze będzie wolny, nigdy nie odbiorę mu praw danych przy jego stworzeniu. Chodzi tylko o to, że przy Odkupieniu przyszedłem otworzyć wiele dróg, ścieżek i skrótów, aby ułatwić człowiekowi zbawienie i uświęcenie, natomiast Moją Wolą chcę otworzyć królewską i bezpośrednią drogę, która prowadzi do świętości podobieństwa do Stwórcy i zawiera prawdziwe szczęście.

Niemniej jednak zawsze będą wolni, by chodzić po królewskiej ścieżce, po małych ścieżkach lub poza tym wszystkim. Będzie jednak na świecie coś, czego jeszcze dziś nie ma: błogostan tego ‘Twoja Wola niech się stanie na ziemi, tak jak jest w Niebie’...".

(z "Księgi Nieba"; - tom 15; 25 kwietnia 1923)

…………………

... "Najdroższa córko mojej Boskiej Woli, Moja Boska Wola jest sama z siebie nieustającym cudem. Zejście do niskości stworzonej woli, aby tam uformować Swój Akt, jest największym cudem, którego nikt inny nie może dokonać.

Ona może przeniknąć wszędzie i wypełnić wszystko, a swoim pocałunkiem światła zachwyca akt duszy, porusza go i przemienia.

Asymiluje go w[Sobie] i swoją cudowną Mocą tworzy Swój Akt w akcie duszy, nie niszcząc jej aktu. Raczej używa Ona tej przestrzeni [jej aktu], aby osadzić tu Swój własny Akt i [również] używa tej pustej przestrzeni, aby wyrosło tam Jej(WB) życie.

Tak więc na zewnątrz widzisz akt ludzki, ale wewnątrz widzisz cudowne dzieła, świętość i wielką cudowność Aktu Bożego. Zatem dusza, która pełni Moją Wolę i żyje w Niej, nie potrzebuje czynić cudów, gdyż żyje w nurcie cudów Mojej Woli.

Posiada ona w sobie źródło i fontannę, która przekształca duszę w cudowny przymiot Mojej Boskiej Woli. W ten sposób odkrywa się w niej cud niezwyciężonej cierpliwości, wiecznej miłości do Boga i nieustannej, niestrudzonej modlitwy.

A gdy się widzi cierpienia, są one cudami zdobyczy, triumfów, chwały, które dusza zamyka w swoich cierpieniach. W duszy, która żyje w Mojej Woli, Ona chce dokonać cudu boskiego heroizmu.

Ona chce w jej cierpieniach umieścić nieskończoną ważność i niezmierzoną wartość oraz naznaczyć ją pieczęcią cierpień twojego Jezusa.

Musisz wiedzieć, moja córko, że Nasza Miłość do duszy, która żyje w Woli Bożej jest tak wielka, że dajemy jej wszystko, co uczyniliśmy w Stworzeniu i Odkupieniu.

A ona czyni swoim wszystko, co należy do Nas...".

(z "Księgi Nieba"; tom 32; 25 maja 1933)

“Lecz On surowo zabronił im ujawniać, kim On jest." (Mk 3,12)

Trwam w moim mizernym stanie, a Najświętszy Jezus milczy; dziś rano, kiedy byłam bardziej niż kiedykolwiek przygnębiona, powiedział przy swoim przyjściu: "Moja córko, to nie Moje dzieła, ani Moje przepowiadanie, ani Moc Moich cudów sprawiły, że byłem rozpoznawalny z jasnością, jako Bóg, którym Jestem, ale kiedy zostałem położony na Krzyżu i wywyższony na nim, jak na Moim własnym tronie, wtedy zostałem rozpoznany jako Bóg.

W ten sposób sam krzyż objawił światu i całemu piekłu, kim naprawdę byłem. Wszyscy byli wstrząśnięci i rozpoznali swego Stwórcę. Dlatego to właśnie Krzyż objawia duszy Boga i pozwala poznać, czy dusza jest prawdziwie Boża. Można powiedzieć, że krzyż odsłania wszystkie wnętrza duszy i ukazuje Bogu i człowiekowi, kim ona jest."

Potem dodał: "Na dwóch krzyżach dusze trawię: jeden jest krzyżem bólu, drugi krzyżem miłości. I jak w niebie wszystkie dziewięć chórów Aniołów mnie kocha, choć każdy ma swoje specjalne zadanie - jak np. szczególną służbą serafinów jest miłość, a ich chór jest wysunięty bardziej do przodu, aby mogli odbierać echo Mojej Miłości, aby Miłość Moja i ich miłość, przeszywając się nawzajem [jakby strzałami], stale się zgadzały - tak samo wyznaczam duszom na ziemi ich określone zadania: z jednych czynię męczenników cierpienia, a z drugich miłości, przy czym oba [rodzaje] są zręcznymi mistrzami w składaniu dusz w ofierze i czynieniu ich godnymi  Mojego upodobania."

(z "Księgi Nieba";tom 4; 8 marca 1901)

23 Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. 24 Na to faryzeusze rzekli do Niego: «Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?» 25 On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? 26 Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom». 27 I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. 28 Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu».

Na to faryzeusze rzekli do Niego: «Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?»(Mk 2,24)

... "Moja córko, Moja Wola jest wszystkim i zawiera wszystko, a ponadto jest początkiem, środkiem i celem człowieka. Dlatego, kiedy go stworzyłem, nie dałem mu praw ani nie ustanowiłem sakramentów, ale dałem człowiekowi tylko Moją Wolę, bo to, ponieważ człowiek był na początku Mojej Woli, było więcej niż wystarczające, aby znalazł wszystkie środki, aby osiągnąć nie [tylko] niską świętość, ale wzniosłość boskiej świętości, a tym samym znaleźć się w przystani swojego przeznaczenia.

Oznacza to, że człowiek nie powinien potrzebować niczego poza Moją Wolą, aby znaleźć w Niej, w zaskakujący, cudowny i bez wysiłku sposób, wszystko dla swojego doczesnego, i wiecznego błogosławieństwa i świętości.

Jeśli dałem mu prawo po wielu wiekach od jego stworzenia, to dlatego, że człowiek utracił swoje pochodzenie, a tym samym stracił z oczu środki i cel.

Tak więc prawo nie było początkiem, ale środkiem. A ponieważ widziałem, że człowiek zgubił się pomimo całego Mojego Prawa, kiedy przyszedłem na ziemię, ustanowiłem Sakramenty, jako silniejsze i potężniejsze środki jego zbawienia.

Ale ileż nadużyć i ileż profanacji!

Jak wielu używa Prawa i Sakramentów, aby jeszcze bardziej zgrzeszyć i wpaść do piekła, podczas gdy tylko Moja Wola - która jest początkiem, środkiem i celem - dzięki której dusza staje się bezpieczna i wznosi się do boskiej świętości, i osiąga w pełni cel, dla którego została stworzona, i nie ma cienia niebezpieczeństwa [w Mojej Woli], że Mnie obraża.

Tak więc najpewniejszą drogą jest tylko Moja Wola, a nawet Sakramenty, jeśli nie są przyjmowane w porządku Mojej Woli, mogą służyć jako środek potępienia i ruiny.

Dlatego tak bardzo nalegam na Moją Wolę, ponieważ jeśli dusza znajduje się w regule Mojej Woli, środki w niej zawarte będą korzystne i otrzyma ona zawarte w nich owoce; ale bez Niej nawet Sakramenty mogą być trucizną, prowadzącą ją do wiecznej śmierci".

(z " Księgi Nieba "; - Tom 17; 10 czerwca 1924 r.)

……………

Kiedy znajdowałam się w swoim zwyczajnym stanie, mój zawsze ukochany Jezus ukazał się bardzo smutny i powiedział do mnie: Córko moja, oni nie chcą zrozumieć, że wszystko polega na całkowitym oddaniu się Mnie i pełnieniu we wszystkim Mojej Woli.

Kiedy to osiągam, sam popycham duszę, mówiąc do niej: „Córko moja, zasmakuj sobie czegoś, udogodnij sobie, ulżyj sobie i się pociesz”...

Jest jednak pewna różnica. Zanim się Mnie oddałaś i czyniłaś zawsze i we wszystkim moją Wolę, zadowolenie, które czerpałaś, było ludzkie.

Natomiast potem było to boskie działanie. A skoro jest ono moje, nie jestem już zazdrosny i mówię sobie: jeśli czerpie dozwoloną przyjemność i jeśli uczciwie rozmawia, to dlatego, że Ja tego chcę. Gdybym tego nie chciał, byłaby gotowa zrezygnować...

Tak więc oddaję jej wszystko do dyspozycji, ponieważ wszystko, co czyni, jest skutkiem Mojej Woli, nie jest już skutkiem jej własnej woli.

Powiedz mi, moja córko, czego ci brakowało, odkąd oddałaś się Mnie całkowicie? Dałem ci moje upodobania, przyjemności i całego Siebie, aby cię zadowolić. To uczyniłem w porządku nadprzyrodzonym. Natomiast w porządku wiary nie dopuściłem, żeby czegokolwiek ci brakowało: spowiedników, komunii ani całej reszty. Co więcej, pragnęłaś Mnie jedynie i nie chciałaś tak często spowiedników. Ja zaś nie posłuchałem ciebie, gdyż chciałem, aby ci, którzy będą chcieli pozbyć się dla Mnie wszystkiego, opływali we wszystko.

Córko, jaki ból odczuwam w swoim Sercu, widząc, że dusze nie chcą tego zrozumieć, nawet te, które uważają się za najlepsze!

( “Księga Nieba, 20 marca 1912, Tom 11, tłumaczenie pod kierownictwem O.Pablo)

………………

... A ja: "Już przez trzy noce piszę, a Ty mi nic nie dałeś. Wydaje mi się, że teraz dość rzadko przychodzisz i że nie okazujesz mi już tego wielkiego zadowolenia, które kiedyś okazywałeś mi, gdy pisałam, ani nie rozkazujesz mi pisać z Twoją miłującą mocą, jak kiedyś. Myślę, że Ty się zmieniłeś".

A Jezus: "Nie mogę się zmienić, ani nie jest to właściwe dla Boskiej Natury, aby się zmienić. Ludzka natura się zmienia, Boska Natura nie zmienia się nigdy. Bądź więc pewna, że nic się we Mnie nie zmieniło. Ale czy wiesz, co chcę ci dać w nagrodę? Moje własne Życie.

Wszystkie prawdy, którymi się z tobą podzieliłem, są Darami Boskiego Życia, które ci daję. Zostawiam ci wolność, byś nie tylko zatrzymała ten wielki Dar dla siebie, ale byś go pomnożyła, byś dała go komu zechcesz i każdemu, kto Go chce otrzymać.

Wiedz, że każdy akt, każde słowo, każda myśl, którą dusza czyni w Mojej Woli, są małymi kamyczkami, które wrzuca do Jej morza, które tworzą fale i przelewają się dla dobra wszystkich.

Innym razem jest to wiele łagodnych bryz, które rozkołysują morze Mojego FIAT i tworzą mniejsze lub większe fale, w zależności od wielości wiatrów, które dusza tworzy w moim morzu.

Fale te podnoszą się i opadają ponownie, niektóre do morza, a niektóre zalewają ziemię. O, jakże piękny jest widok duszy, która raz wrzuca swoje małe kamyczki do Naszego morza, innym razem wieje i tworzy swój łagodny wiatr. Morze uśmiecha się do niej, falując, i świętuje duszę, podnosząc mały wiatr i tworząc fale!

Tak więc, dusza, która żyje i pracuje w Moim FIAT daje Nam sposobność, aby pozwolić się wyłonić Naszemu morzu i możliwość, aby zalać niebo i ziemię. Ponieważ jest to Wola Boża, która płynie, Ona usposabia ludzi, aby wypraszali  Jej Królestwo.

Słyszymy, jak dusza, która żyje w Naszej Boskiej Woli, wspomina uczty, zabawy i gry z początków Stworzenia ze swoim Stwórcą. Wszystko jest dozwolone tej duszy, która żyje w Naszej Woli, a My pozwalamy jej na wszystko, ponieważ nie pragnie ona niczego innego niż Naszej Woli i Naszego Echa, które w niej rozbrzmiewa.

Pozwalając się nieść Naszemu Boskiemu Echu, czasami rzuca swój mały kamień, a czasami tchnie swoją delikatną bryzę, która albo tworzy fale, wzdycha, mówi, albo modli się, aby Nasz Boski FIAT był znany i kochany oraz panował na Ziemi."

(z "Księgi Nieba"; tom 24; 5 września 1928)

18 Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Niego i pytali: «Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?» 19 Jezus im odpowiedział: «Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo pana młodego mają u siebie. 20 Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć. 21 Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze [część] ze starego ubrania i robi się gorsze przedarcie. 22 Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki; i wino przepadnie, i bukłaki. Lecz młode wino [należy wlewać] do nowych bukłaków».

Przyszli więc do Niego i pytali: «Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?»  (Mk 2, 18)

Jeśli ktoś czyta te wersety, które Ja nakazałem ci napisać, i nie rozumie tego; jeśli zastanawia się nad nimi, wątpi w te najświętsze prawdy i powątpiewa, że dusza może rzeczywiście zajść tak daleko, gdy żyje (razem) w Mojej Woli, to jest to znak, że ta [wątpiąca] dusza nie żyje z Nią. Jak mógłaby Ją zrozumieć, jeśli nie posiada w sobie tego świętego Życia, jeśli nigdy nie kosztowała Jej rozkoszy, jeśli nigdy nie słuchała Jej pięknych nauk i jeśli jej podniebienie nigdy nie zakosztowało tego niebiańskiego pokarmu, który Moja Wola jest w stanie dać? W ten sposób lekceważą to, co Mój Fiat umie czynić i dawać; ale jeśli na to nie zważają, jakże mogliby to zrozumieć?

Jeśli ktoś nie uznaje jakiegoś dobra i nie ma przynajmniej chęci, by w nie wierzyć, prowadzi to do ślepoty ducha i zatwardziałości serca, a w końcu być może do pogardy dla tego dobra. Ale kto zna Moją Wolę i ją pełni, dla niego jest to szczęściem i chwałą. Ta dusza oddałaby nawet swoje ziemskie życie, aby posiąść życie Mojego Fiat i Jego dobra, które rozpoznała. Rozpoznaje Go i zamienia się w słuch, aby Go słuchać, we wzrok, aby na niego patrzeć, w serce, aby Go kochać, i w język, aby o Nim mówić.

Tak, ona chętnie posiadałaby wiele języków, aby opisać dobro, które rozpoznaje, cudowne dobrodziejstwa Mojej Woli, którą posiada, jako swoje życie, ponieważ jej własny język nie wystarcza aby wyliczyć wszystko, co wie. Dlatego, jeśli Ja chcę udzielić jakiegoś dobrodziejstwa lub daru, zwłaszcza wielkiego Daru Mojej Woli, jako życia stworzenia, to pierwszą rzeczą jest to, że Ja to człowiekowi oznajmiam. Nie chcę dawać światła i chować go pod korcem, tak jakby dusza go nie posiadała, ani też Moich darów ukrywać i niejako pogrzebać je w niej.

Po co więc miałbym jej dać? Jeśli dusza ich nie (roz)pozna, jakże mogłaby Mi odpowiedzieć, pokochać i docenić dary?

Jeśli Ja daję, to dlatego, że chcę żyć wspólnym życiem z duszą i wspólnie cieszyć się dobrem, które jej dałem. Tak, to raczej sam twój Jezus, jako czujny stróż, strzeże darów, którymi obdarzyłem Moje umiłowane stworzenie.

Znać, to znaczy posiadać, a posiadać to wiedzieć. Kto nie zna prawd, dla niego stają się one trudne i bez życia.

Bądź więc uważna i ciesz się tym, co twój Jezus ci dał, i co pozwolił ci poznać".

(Księga Nieba, do użytku prywatnego - tom 32; 13 sierpnia 1933)

Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć.(Mk 2,20)

(73) W ten sposób spędziłam czasem dwa dni, czasem cztery, mniej lub więcej, jak Mu się podobało. Moim jedynym pocieszeniem było przyjęcie Go w Sakramencie....

Ach, tak, z pewnością tam Go znalazłam, nie mogłam o tym wątpić; i pamiętam, że rzadko kiedy nie dawał się słyszeć, bo ciągle Go prosiłam i naciskałam tak mocno, że mnie zaspokajał, ale nie z miłością i łagodnie, lecz surowo.

(74) Po spędzeniu tych dni w stanie opisanym powyżej, czułam, że On do mnie wraca, szczególnie wtedy, gdy byłam Mu wierna.

Mówił do mnie jaśniej, a ponieważ w minionych dniach nie byłam w stanie przyjąć ani słowa w moim wnętrzu, ani nic odczuwać, doszłam do przekonania, że nie jest to moja wyobraźnia, jak to sobie wcześniej często wmawiałam; tak, że o tym, co mówiłam do tej pory, nic nie powiedziałam ani spowiednikowi, ani innej żywej duszy.

Ale robiłam, co mogłam, żeby się do Niego dostosować, bo inaczej prowadził przeciwko mnie taką wojnę, że nie miałam spokoju. Ach, Panie! Byłeś dla mnie taki dobry, a ja wciąż jestem taka zła.

(75) Kontynuowałam to, co zaczęłam. Poczułam Go w sobie, objęłam Go, przycisnęłam mocno do siebie i powiedziałam Mu: "Umiłowane Dobro, spójrz, jak gorzko przeżyłam naszą rozłąkę!". A On powiedział do mnie:

(76) "To, co przeszłaś, jest niczym, przygotuj się na cięższe próby. Przyszedłem bowiem przygotować twoje serce i umocnić je. Opowiesz Mi teraz wszystko, co przeszłaś, swoje wątpliwości i obawy, wszystkie trudności, abym mógł cię nauczyć, jak masz się zachowywać podczas Mojej nieobecności."

(77) Opowiedziałam Mu więc o moich cierpieniach i powiedziałam Mu: "Panie, widzisz, bez Ciebie nie byłam w stanie uczynić nic dobrego. Swoją medytację wykonałam w roztargnieniu, tak nieudolnie, że nie miałam odwagi ofiarować jej Tobie.

W czasie Komunii nie byłam w stanie trwać przez kilka godzin tak, jak wtedy, gdy czułam Ciebie; widziałam siebie samą, nie miałam z kim rozmawiać, czułam się zupełnie pusta.

Ból Twej nieobecności sprawił, że czułam agonię; moja natura chciała szybko uciec od tego bólu; tym bardziej, że wydawało mi się, że nic nie robię, tylko tracę czas.

A potem bałem się, że gdy wrócisz, będziesz mnie karcił za brak wierności, więc nie wiedziałem, co robić....

A potem ten ból, bo jesteś ciągle znieważany, a ja nie wiedziałam, kiedy to będzie, tak jak wtedy, gdy nauczałeś mnie tych aktów zadośćuczynienia i tych odwiedzin przed Najświętszym Sakramentem Ołtarza za różne zniewagi, które otrzymujesz!... Wytłumacz mi więc trochę, co mam robić?". A On powiedział do mnie, z dobrocią mnie pouczając:

(78) 1. : "Źle zrobiłaś, że tak się martwiłaś, czyż nie wiesz, że Ja jestem Duchem Pokoju i pierwszą rzeczą, którą ci polecam, jest niezakłócanie pokoju serca? Jeśli nie jesteś w stanie skupić się na modlitwie, nie chcę, abyś myślała o tym, czy o tamtym - czy to jest, czy nie jest - ponieważ czyniąc tak, sama prowokujesz rozproszenie.

Zamiast tego pierwszą rzeczą, którą musisz zrobić, gdy znajdziesz się w tym stanie, jest uniżenie się, wyznanie, że zasługujesz na te cierpienia, i złożenie się jak pokorne małe jagniątko w ramionach kata, liżące jego rękę, gdy ten je zabija;

więc, widząc siebie pokonaną, zniechęconą i samotną, poddaj się Moim świętym rozporządzeniom, podziękuj Mi z całego serca, ucałuj Moją Rękę, która cię uderza, i uznaj siebie za niegodną tych cierpień.

Wtedy ofiarujesz Mi tę gorycz, udrękę i znużenie, prosząc, Mnie bym przyjął je jako ofiarę uwielbienia, zadośćuczynienia za twoje grzechy i zadośćuczynienia za zniewagi, które Mi wyrządzają. Jeśli to uczynisz, twoja modlitwa wzniesie się przed Mój Tron, jako najwyborniejsza woń, zrani Moje Serce, a ty ściągniesz na siebie nowe łaski i nowe dary.

Diabeł nie będzie miał mocy, by zbliżyć się do ciebie, gdy zobaczy cię pokorną, oddaną i całkowicie zanurzoną w swojej nicości. I tu, gdzie myślałaś, że stracisz, osiągniesz wielkie zyski.

(79) 2. Co do Komunii, nie chcę, abyś się smuciła, że nie możesz być w takim stanie, jak dawniej; wiedz, że jest to cień boleści, które cierpiałem w Getsemani. Co się stanie, gdy pozwolę ci uczestniczyć w biczowaniu, cierniach i gwoździach? Myśl o większym bólu sprawi, że odważniej zniesiecie mniejsze cierpienia.

Kiedy więc podczas Komunii znajdziesz się sama, w agonii, pamiętaj, że pragnę odrobiny twojego towarzystwa w Mojej agonii w ogrodzie.

Dlatego zbliż się do Mnie i zrób porównanie między twoimi cierpieniami, a Moimi: rozważ siebie - samotną i pozbawioną Mnie, i Ja także - samotny, opuszczony przez Moich najwierniejszych przyjaciół, którzy tu śpią; opuszczony nawet przez Boga, Mojego Ojca; a potem, pośród najbardziej gorzkich cierpień, otoczony przez węże, przez żmije, przez wściekłe psy, jakimi były grzechy ludzi, gdzie i twoje były częścią tego, co wydawało Mi się, jakby chciały Mnie pożreć żywcem.

Serce moje zostało przejęte taką trwogą(uciskiem), że czułem się jakbym był pod prasą; tak, że pociłem się żywą krwią. Powiedz Mi, czy kiedykolwiek tak bardzo cierpiałaś?

Gdy więc widzisz, że jesteś pozbawiona Mnie, utrapiona, bez żadnej pociechy, wypełniona smutkiem, troskami i bólami, zbliż się do Mnie, obetrzyj Moją krew, ofiaruj Mi te cierpienia, jako ulgę dla Mojej najbardziej gorzkiej agonii. Jeśli to uczynisz, znajdziesz drogę do przebywania ze Mną po Komunii. Nie chodzi o to, że nie będziesz cierpieć, bo najgorsze cierpienie, jakie mogę sprawić drogim Mi duszom, to pozbawienie ich Mnie, ale myśląc, że przez swoje cierpienia dajesz Mi ulgę, będziesz też zadowolona"...

(z "Księgi Nieba"; Do użytku prywatnego - tom 1; (73)-(79))

«Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo pana młodego mają u siebie. 20 Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć. (Mk 2,19-20)

"Moja córko, największą boleścią wszystkich apostołów w całym ich życiu było pozbawienie obecności ich Mistrza. Gdy ujrzeli Mnie wstępującego do nieba,  serca apostołów ogarnął ból opuszczenia ich przeze Mnie, a ból ten był o wiele bardziej dotkliwy i przeszywający, gdyż nie był to ból ludzki - przecież nie utracili żadnej rzeczy materialnej - ale ból Boski: to bowiem Bóg odszedł od nich.

Chociaż miałem Moje człowieczeństwo, to jednak, gdy ono zmartwychwstało, zostało uduchowione i  uwielbione, dlatego cała ich boleść była w ich duszach, która przenikała całą ich istotę i czuli się całkowicie pochłonięci przez ból, że było to ich najstraszniejsze i najboleśniejsze męczeństwo.

Ale to wszystko było dla nich konieczne; można powiedzieć, że do tej pory nie byli niczym innym, jak tylko słabymi dziećmi w cnotach i znajomości rzeczy Bożych i Mojej osoby.

Byłem pośród nich, a oni mnie nie znali, ani mnie prawdziwie nie kochali.

Lecz gdy ujrzeli Mnie wstępującego do nieba, ból Mojej utraty zerwał zasłonę i uznali Mnie za prawdziwego Syna Bożego z taką pewnością, że silny ból, iż nie mogli Mnie już więcej widzieć pośród siebie, wzbudził w nich stanowczość w dobru i siłę, by cierpieć wszystko z miłości do Tego, którego stracili; ból ten zrodził światło Boskiej Nauki, zabrał ich niemowlęce pieluchy i uczynił z nich nieustraszonych mężczyzn, którzy nie byli już bojaźliwi, ale odważni.

Ból ten przemienił ich i ukształtował prawdziwy charakter apostołów. To, czego nie mogli osiągnąć moją obecnością, uzyskali poprzez ból  pozbawienia ich mojej obecności.

A teraz, moja córko, mała lekcja dla ciebie: twoje życie można nazwać ciągłym bólem utraty Mojej Obecności i ciągłą radością nowego odzyskania Mnie, ale pomiędzy bólem utraty i radością odnalezienia Mnie, ilu niespodzianek ci nie dałem, ilu rzeczy ci nie powiedziałem?

To właśnie ból i bolesne męczeństwo Mojej utraty(silne ramiona, bolesne uściski nieobecności ukochanego Pana) przygotowały i usposobiły cię do słuchania wzniosłych lekcji o Mojej Woli. Zaiste, jakże często wydawało ci się, że Mnie utraciłaś, a kiedy byłaś pogrążona w swoim dręczącym bólu, powróciłem do ciebie z jedną z najpiękniejszych lekcji Mojej Woli i sprawiłem, że odnowiona radość z Mojego powrotu do ciebie na nowo usposabiala cię do przeszywającego bólu Mojej nieobecności.

Mogę powiedzieć, że ból mojej nieobecności zrodził w tobie skutki, wartość, wiedzę i fundament Moj Woli.

Musiałem tak się zachowywać wobec ciebie, to znaczy przychodzić do ciebie bardzo często i zostawiać cię w objęciach bólu Mojej nieobecności.

Ponieważ Ja postanowiłem w bardzo szczególny sposób objawić ci tak wiele o Mojej Woli, musiałem poświęcić cię ciągłemu Boskiemu bólowi, bo skoro Moja Wola jest Boska, to tylko na Boskim bólu mogłem ustanowić jej tron i rozszerzyć jej panowanie.

Działałem jako Nauczyciel i przekazałem ci wiedzę o Mojej Woli, na tyle na ile jest to możliwe dla stworzenia.

Wielu będzie się dziwić moim ciągłym wizytom u ciebie - czego nie robiłem z innymi - i twojemu nieustannemu cierpieniu z powodu Mojej nieobecności.

Gdybyś Mnie tak często nie widziała, nie poznałabyś Mnie, ani nie kochała tak bardzo, bo każde Moje odwiedziny powiększają poznanie Mnie i przynoszą nową miłość; a im bardziej dusza Mnie zna i kocha, tym większy jej ból.

Swoim przyjściem jeszcze bardziej pobudziłem twój ból, gdyż Mojej Woli nie powinno zabraknąć szlachetnego orszaku bólu, który wzmacnia i umacnia duszę, aby Moja Wola mogła założyć w niej Swój trwały przybytek i wciąż na nowo i nieustannie uczyć ją o Mojej woli.

Dlatego - powtarzam tobie - pozwól mi działać i zaufaj mi.

Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki; i wino przepadnie, i bukłaki. Lecz młode wino [należy wlewać] do nowych bukłaków». (Mk 2,22)

Jezus jest nadal nieobecny, pojawia się co najwyżej jako przelotny błysk i chociaż wierzy się, że będzie jaśniej, pozostaje się w jeszcze większej ciemności niż wcześniej. Tak więc, pośród tej goryczy opuszczenia, mój słodki Jezus ukazał się we mnie, całkiem zajęty pisaniem – nie piórem, ale Swoim palcem wysyłającym promienie światła; to światło służyło Mu jako pióro do pisania na dnie mojej duszy. Chciałam Mu powiedzieć różne rzeczy o mojej biednej duszy, ale On przyłożył palec na swoich ustach i kazał mi milczeć, bo nie chciał, aby Mu przeszkadzano. Kiedy skończył, powiedział do mnie: "Córko Mojej Najwyższej Woli, zapisuję w twojej duszy Prawo Mojej Woli i Dobro, które ono przynosi. Najpierw chcę je wypisać w twojej duszy, a potem będę ci je wyjaśniał stopniowo."

A ja: "Jezu mój, chcę Ci powiedzieć o stanie mojej duszy - o, jak źle się czuję! Powiedz mi, dlaczego mnie opuszczasz? Co mam czynić, aby Cię nie utracić?"

A Jezus: "Nie smuć się, córko Moja. Musisz wiedzieć, że kiedy przyszedłem na ziemię, chciałem znieść stare prawa i udoskonalić inne. Ale chociaż je zniosłem, nie zwolniłem siebie od przestrzegania tych praw, lecz przestrzegałem ich w sposób doskonalszy niż inni.

Ponieważ jednak miałem zjednoczyć w sobie stare i nowe [prawo], chciałem je przestrzegać, aby dać starym prawom ich wypełnienie, i aby położyć na nich pieczęć ich zniesienia.

Chciałem dać początek nowemu prawu, dla którego ustanowienia przyszedłem na ziemię - prawu łaski i miłości - w którym zawarłem wszystkie ofiary we Mnie, ponieważ to Ja powinienem być prawdziwą, i jedyną ofiarą. W ten sposób wszystkie inne ofiary nie były już potrzebne, ponieważ byłem człowiekiem i Bogiem, to było więcej niż wystarczające, aby zadośćuczynić za wszystkich.

Teraz, umiłowana córko Moja, ponieważ chcę uczynić z ciebie doskonalszy obraz Mój i ustanowić tak szlachetną i boską świętość, mianowicie "FIAT VOLUNTAS TUA, jak w niebie tak i na ziemi", chcę skupić w tobie wszystkie stany duszy, które istniały dotąd na drodze świętości, i [w miarę], jak cierpisz [te praktyki ascetyczne tych stanów duszy], a jednocześnie spełniasz swoje czyny w Mojej Woli, Ja obdarzam je spełnieniem, koroną, upiększam je, i wyciskam na nich Moją pieczęć.

Wszystko musi się dokonywać w Mojej Woli, a gdzie inne świętości ustają, tam świętość Mojej Woli, będąc szlachetną i Boską, ma swój początek i trzyma wszystkie inne świętości, jako swój podnóżek.

Dlatego pozwól Mi(to) uczynić, pozwól Mi powtórzyć Moje Życie i to, co z tak wielką miłością zdziałałem w Odkupieniu. Teraz powtórzę to w tobie z jeszcze większą miłością, aby ustanowić [w tobie] początek Daru życia w Mojej Woli, aby jej prawa były znane; lecz pragnę, aby twoja Wola zjednoczyła się z Moją i była w niej zanurzona."                                                                                               (z "Księgi Nieba"; tom 16; 8 listopada 1923)

(z niemieckich tłumaczeń DI Haslinger und Dr Pflügl)

35 Nazajutrz Jan znowu stał w tym miejscu wraz z dwoma swoimi uczniami 36 i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: «Oto Baranek Boży». 37 Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. 38 Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: «Czego szukacie?» Oni powiedzieli do Niego: «Rabbi! - to znaczy: Nauczycielu - gdzie mieszkasz?» 39 Odpowiedział im: «Chodźcie, a zobaczycie». Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej. 40 Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. 41 Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: «Znaleźliśmy Mesjasza» - to znaczy: Chrystusa. 42 I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus wejrzawszy na niego rzekł: «Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas» - to znaczy: Piotr.

Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: «Czego szukacie?» (J 1, 38)

Trwałam w moim zwyczajowym stanie, czując ciężar na duszy, jakby cały świat, z powodu pozbawienia Najświętszego Jezusa, ciążył na mnie. W swoim ogromnym rozgoryczeniu robiłam, co mogłam, aby Go szukać. Potem, gdy przyszedł, powiedział do mnie:

"Moja córko, za każdym razem, gdy dusza szuka Mnie, otrzymuje boski odcień, boski rys i równie często odradza się we Mnie, a Ja w niej".

Rozważałam Jego słowa i zapytałam niemal w zdumieniu: "Panie, co Ty mówisz?".

Odpowiedział: "O gdybyś znała chwałę, zadowolenie, jakie odczuwa całe Niebo, otrzymując tę notkę z ziemi: dusza, która nieustannie szuka Boga, tak jak oni [= błogosławieni w Niebie]. Czym jest życie błogosławionych, na czym polega? Jest to ich ciągłe rodzenie się na nowo w Bogu i Boga w nich.

To właśnie oznacza to słowo: "Bóg jest zawsze stary i zawsze nowy".

Nigdy też nie odczuwają zmęczenia, bo są w ciągłej postawie nowego życia w Bogu."

(z "Księgi Nieba"; Do użytku prywatnego - tom 6; 10 grudnia 1903).

………………..

Trwałam dalej w swoim zwyczajowym stanie; potem, po wielu trudach, ujrzałam mego cudownego Jezusa przez bardzo krótki czas, a On rzekł do mnie:

"Ty, która tak bardzo Mnie pragnęłaś, czego chcesz, co jest dla ciebie najważniejsze?".

Odpowiedziałam: "Panie, niczego nie chcę, najważniejszy jesteś dla mnie tylko Ty".

Powtórzył: "Jak to, niczego nie chcesz? Poproś Mnie o coś: o świętość, o moją łaskę, o cnoty... ponieważ mogę dać ci wszystko".

Odpowiedziałam ponownie: "Nic, nic. Chcę tylko ciebie i wszystkiego, czego Ty chcesz".

Ponownie dodał: "Więc nie chcesz nic więcej? Tylko Ja ci wystarczam? Tylko Ja jestem treścią twoich pragnień? Więc całe twoje zaufanie musi być tylko we Mnie, ponieważ nawet jeśli niczego nie chcesz, dostaniesz wszystko".

Tom 6; 11.04.1904

……………………….

8 grudnia 1938; Tom 36

"Moja błogosławiona córko, Moje Najświętsze Człowieczeństwo było depozytem Mojej Boskiej Woli. Nie było żadnego małego lub wielkiego Aktu, od oddechu,  aż po ruch, w którym Moje Człowieczeństwo nie uczyniłoby Siebie zasłoną i nie ukryło Mojego Boskiego FIAT we wszystkim. Nie mógłbym bowiem ani oddychać, ani się poruszać, gdybym nie zamknął Go w Sobie. W ten sposób Moje Człowieczeństwo służyło Mi, jako zasłona zakrywająca Moją Boskość i wielki Cud działania Mojej Woli we wszystkich Moich Aktach. Gdyby tak nie było, nikt nie byłby w stanie zbliżyć się do Mnie. Mój Majestat, promienne światło Mojej Boskości oślepiłoby ich i rzuciło na ziemię, i wszyscy uciekliby ode Mnie.

Kto odważyłby się wyrządzić Mi choćby najmniejszą krzywdę? Ale Ja kochałem stworzenie i nie przyszedłem na ziemię, aby szczycić się Moją Boskością, ale Moją Miłością. Dlatego chciałem ukryć się pod zasłoną Mojego Człowieczeństwa, aby bratać się z człowiekiem. Chciałem czynić to, co on czynił, a nawet posunąłem się tak daleko, że pozwoliłem zadać Sobie niesłychane cierpienie, a nawet śmierć.

Ten, kto jednoczy się z Moim Człowieczeństwem we wszystkich jego aktach, w jego cierpieniach, jeśli chce odnaleźć Moją Wolę, aby ją przyjąć, rozdziera zasłonę Mojego Człowieczeństwa i odnajduje w Moich Aktach owoc, życie, cud, który Ona uczyniła we Mnie.

Otrzymuje to, co uczyniłem we Mnie, jako swoje życie. A Moje Człowieczeństwo będzie mu służyć jako pomoc, jako przewodnik i będzie działać jako nauczyciel, aby żył w nim. Będę miał Siebie na ziemi i nadal będę tworzył zasłonę dla Siebie, aby ukryć to, co Moja Wola chce uczynić. Ale jeśli szukają Mnie bez Mojej Woli, znajdą tylko Moją zasłonę. Ale nie znajdą życia Mojej Woli, co nie może zdziałać cudów, które Ona zdziałała w ukryciu Mojego Człowieczeństwa. To jest zawsze Moja Wola która wie, jak ukryć w stworzeniu największe cuda, najbardziej promienne słońca, cuda, których nigdy nie widziano.

Jak wiele Moich żywych Człowieczeństw chciałbym mieć na ziemi, ale niestety, szukam ich i nie znajduję, ponieważ nie ma nikogo, kto szukałby Mojej Woli z całą stanowczością!"

(z Ksiąg Nieba, Tom 3 6 ;  z włoskiego na niem. tłumacz. Dr Pflügl)

«Czego szukacie?»  (J 1, 38)

2 marca 1916 r., Tom 11

Dusza, która żyje w Bożej Woli, kiedy czyni dobro, pozwala, aby to dobro pochodziło od Boga.

"Córko Moja, gdy dusza oddaje Mi się całkowicie, Ja ustanawiam w niej Moje mieszkanie. Często podoba Mi się zamknąć wszystko i pozostać w ciemności, innym razem podoba Mi się spać i stawiam duszę jak wartownika, aby nie pozwoliła nikomu przyjść, aby Mnie molestował i przerwał Mój sen, a w razie potrzeby sama musi stawić czoło molestowaniom i odpowiedzieć za Mnie.

Innym razem podoba Mi się otworzyć wszystko i wpuścić wiatry, chłód stworzeń, strzały grzechów, które Mi zsyłają, i wiele innych rzeczy, a dusza musi być zadowolona ze wszystkiego.

Musi pozwolić Mi robić wszystko, co chcę, wręcz przeciwnie, musi uczynić Moje rzeczy swoimi i jeśli Ja nie miałbym swobody czynienia tego, co chcę, byłbym nieszczęśliwy w tym sercu, gdybym musiał być czujny, aby ona odczuwała, jak bardzo się cieszę, ale musiałbym ukrywać, wbrew Mojej Woli, kiedy cierpię, gdzież byłaby Moja wolność? Ach! wszystko jest w Mojej Woli.

Kiedy dusza bierze MW, bierze całą substancję Mojej Istoty i zamyka Mnie całkowicie w sobie.

A kiedy zabiera się do czynienia dobra i pojmuje w sobie substancję Mojego Życia, pozwala, by to dobro wypływało ze Mnie Samego, jak promień światła biegnie ku pożytkowi wszystkich stworzeń. "

(Wstępny tekst niemiecki, przetłumaczony z włoskiego na niem. przez dr Gertraud Pflügl - Rękopis prywatny)

«Chodźcie, a zobaczycie». (J 1, 39)

Ale mówię ci, że Prawdy o Mojej Bożej Woli nie zostaną pogrzebane.

Są one częścią Mojego Boskiego Życia i jako Życie nie podlegają śmierci.

Co najwyżej mogą pozostać ukryte [przez jakiś czas], ale nigdy nie zginą, ponieważ Boskość zarządziła Objawienie Królestwa Mojej Boskiej Woli.

I żadna ludzka moc nie może sprzeciwić się Naszym Boskim Dekretom, ale jest to co najwyżej kwestią czasu. Pomimo sprzeczności i przeciwnych osądów tych mających autorytet osób, utoruję drogę dla Siebie.

Jeśli swoimi osądami chcą zniszczyć tak wielkie dobrodziejstwo i tak wiele Boskich Żywotów Moich Prawd, odsunę te osoby na bok.

Zadysponuję innych i będę kontynuował Moją drogę z tymi, którzy są pokorniejsi i prostsi, i którzy łatwiej wierzą w Moje cudowne i różnorodne sposoby postępowania z duszami.

W swojej prostocie i dyspozycyjności rozpoznają oni w tych pismach o Woli Bożej Dar z Nieba, zamiast znajdować w Nim dzielenie włosa na czworo.

Będą Mi oni wspaniale służyć do szerzenia prawd o Moim Fiat na świecie. Czyż nie to samo wydarzyło się podczas Mojego przyjścia na ziemię? Mądrzy, wykształceni i wysoko postawieni nie chcieli Mnie słuchać, ale raczej wstydzili się do Mnie zbliżyć.

Ich nauczanie sprawiło, że myśleli, że nie mogę być obiecanym Mesjaszem, tak że w końcu znienawidzili Mnie; ale odłożyłem ich na bok i wybrałem pokornych, prostych i biednych rybaków, którzy uwierzyli Mi i cudownie posłużyłem się nimi, aby założyć Mój Kościół i szerzyć wielkie Dzieło Odkupienia.

Tak też będę postępował w Mojej Boskiej Woli.

Tak więc, Moja córko, nie zniechęcaj się, gdy słyszysz, że sprawiają tak wiele trudności. Nie cofajmy się w niczym z tego, co dzieje się między Nami, i w Mojej Boskiej Woli kontynuuj swoją działalność tak, jak cię poinstruowałem.

Nie pominąłem niczego z tego, co miałem uczynić dla zbawienia, chociaż nie wszyscy we Mnie uwierzyli. Cały ten niekorzystny skutek musieli ponieść - ale Ja musiałem kontynuować Moją drogę, którą postanowiłem obrać z miłości do ludzi. Ty zrobisz to samo.

Kontynuuj swoje oddanie i swoje akty w Mojej Bożej Woli, a Ja cię nie opuszczę, ale zawsze będę z tobą".

(z "The Book of Heaven"; Do użytku prywatnego - Tom 28; 9 lipca 1930)

----------------------------------------------------

-----------------------