www.echobogafiat - Ewangelia w Świetle Woli Bożej

X NIEDZIELA Okresu Zwykłego (Mk 3,20-35)

20 Potem przyszedł do domu, a tłum znów się zbierał, tak, że nawet posilić się nie mogli. 21 Gdy to posłyszeli Jego bliscy, wybrali się, żeby Go powstrzymać. Mówiono bowiem: «Odszedł od zmysłów».

Oszczerstwa uczonych w Piśmie22

Natomiast uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili: «Ma Belzebuba i przez władcę złych duchów wyrzuca złe duchy».

23 Wtedy przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: «Jak może szatan wyrzucać szatana? 24 Jeśli jakieś królestwo wewnętrznie jest skłócone, takie królestwo nie może się ostać. 25 I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. 26 Jeśli więc szatan powstał przeciw sobie i wewnętrznie jest skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. 27 Nie nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże, i wtedy dom jego ograbi. 28 Zaprawdę, powiadam wam: wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. 29 Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego». 30 Mówili bowiem: «Ma ducha nieczystego».

Prawdziwi krewni Jezusa

31 Tymczasem nadeszła Jego Matka i bracia i stojąc na dworze, posłali po Niego, aby Go przywołać. 32 Właśnie tłum ludzi siedział wokół Niego, gdy Mu powiedzieli: «Oto Twoja Matka i bracia na dworze pytają się o Ciebie». 33 Odpowiedział im: «Któż jest moją matką i [którzy] są braćmi?» 34 I spoglądając na siedzących dokoła Niego rzekł: «Oto moja matka i moi bracia. 35 Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką».

“Gdy to posłyszeli Jego bliscy, wybrali się, żeby Go powstrzymać. Mówiono bowiem: «Odszedł od zmysłów» (Mk 3,21)

Pomyślałam o Jezusie niosącym krzyż na Kalwarię, a zwłaszcza o tym, jak spotkał kobiety, jak zapomniał o swoim bólu i zajął się pocieszaniem, słuchaniem i jednocześnie nauczaniem tych biednych kobiet.

Jak wszystko było wielką miłością w Jezusie! On sam potrzebowałby pocieszenia, a zamiast tego to On pocieszał i to w jakim stanie! Był pokryty ranami, Jego głowa przebita ogromnie kłującymi cierniami, dysząc i prawie umierajäc pod krzyżem - a jednak pocieszał innych; co za przykład, co za wstyd dla nas, gdzie wystarczy mały krzyż, abyśmy zapomnieli o naszym obowiązku pocieszania innych!

Przypomniałam sobie więc, jak wiele razy, kiedy byłam obciążona cierpieniami lub brakami(obecności) Jezusa, które mnie przeszywały i rozdzierały całe moje wnętrze, a będąc otoczona ludźmi, Jezus pobudzał mnie do naśladowania Go w tym kroku Jego Męki. I chociaż byłam zasmucona do szpiku kości, zmuszałam się, żeby nie myśleć o sobie a pocieszyć, czy pouczyć innych.

A teraz, kiedy jestem wolna z powodu i dzięki posłuszeństwu i nie muszę już zajmować się (innymi)osobami, dziękowałam Jezusowi, że nie jestem już w takiej sytuacji; wydaje mi się, że mogę swobodniej oddychać, aby móc zajmować się tylko sobą.

Wtedy Jezus poruszył się we mnie i rzekł do mnie:

"Córko Moja, a jednak była to dla Mnie ulga i poczułem się jakby orzeźwiony, zwłaszcza w tych, którzy przyszli by naprawdę czynić dobro.

W tych czasach naprawdę brakuje tych, którzy zasiewają w duszach prawdziwego ducha wewnętrznego, bo skoro sami go nie posiadają, nie mogą go zaszczepić innym;

uczą więc dusze wrażliwości, skrupulatności i beztroski, bez prawdziwej podstawy oderwania się od wszystkiego i od wszystkich - a to rodzi bezowocne cnoty, które kwitną, a potem więdną.

I niektórzy uważają, że pomagają oni duszom w postępie, gdy stają się one dość skrupulatne i sumienne, lecz zamiast postępu są to prawdziwe przeszkody, które niszczą dusze, a Moja Miłość pozostaje w nich niespełniona.

Teraz, gdy dałem ci wiele oświecenia o drogach wewnętrznych i sprawiłem, że zrozumiałaś prawdę o prawdziwych cnotach i prawdziwej miłości, poprzez twoje usta mogłem, ponieważ jesteś w prawdzie, sprawić, by inni zrozumieli prawdę o prawdziwej ścieżce cnoty i cieszyłem się z tego."

A ja: "Ale Mój Najświętszy Jezu, po ofierze, którą złożyłam, ci poszli i plotkowali, i tak posłuszeństwo słusznie zabroniło ludziom przychodzić do Mnie."

A Jezus: "Na tym polega błąd - że zwraca się uwagę na plotki, a nie na dobro, które powinno się czynić. Plotkowali też o Mnie - gdybym na to zwracał uwagę, nie dokonałbym odkupienia człowieka.

Trzeba więc zwracać uwagę na to, co się ma do zrobienia, a nie na to, o czym ludzie mówią, a plotka jest przypisywana tym, którzy plotkują."

(z "Księgi Nieba"; tom 9; 2 września 1910)

"Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką". (Mk 3,35)

Nadal pozostawałam w moim zwyczajowym stanie, myśląc sobie: "Czuję się jak

najgorsza ze wszystkich, a jednak mój słodki Jezus mówi mi, że Jego plany wobec mnie są wielkie, a praca, którą we mnie wykonuje, jest tak ważna, że nie chce jej powierzyć nawet aniołom, ale sam chce być jej obrońcą, wykonawcą i widzem. Ale, co wielkiego ja robię? Nic; moje życie zewnętrzne jest tak zwyczajne, że robię mniej rzeczy niż inni".

Ale gdy tak rozmyślałam, mój zawsze serdeczny Jezus, przerywając moje rozmyślania, rzekł do mnie:

"Moja córko, widać, że bez twojego Jezusa możesz nic mądrego pomyśleć ani powiedzieć. Moja droga Matka również nie uczyniła nic nadzwyczajnego w swoim zewnętrznym życiu; wręcz przeciwnie, w tym co widoczne uczyniła mniej niż inni. Zniżała się do najzwyklejszych czynności życiowych: przęsła, szyła, zamiatała, rozpalała ogień, kto by pomyślał, że jest matką Boga? Jej zewnętrzne czyny wcale na to nie wskazywały.

A kiedy nosiła Mnie w swoim łonie, zamykając w sobie Słowo Przedwieczne, każdy Jej ruch, każde ludzkie działanie przywoływało uwielbienie ze strony całego stworzenia. Z Niej emanowało życie i ochrona wszystkich stworzeń: słońce unosiło się nad Nią, oczekując zachowania swego światła i ciepła, ziemia - rozwoju życia roślinnego, wszystko krążyło wokół Niej. Niebo i ziemia czekały na Jej zawołanie, a jednak, kto widział cokolwiek? Nikt. Cała Jej wielkość, moc i świętość, niezmierzone morza dobra, które z Niej emanowały, były w Niej.

Każde uderzenie serca, oddech, myśl i słowo wlewały się do jej Stwórcy. Między nią a Bogiem płynęły nieprzerwane prądy(nurty), które Ona przyjmowała i przekazywała dalej, nie wyszło z niej nic, co nie raniło Jej Stwórcy i czym Ona nie została raniona przez Niego. Te prądy sprawiły, że wzrastała, podnosiła się, przewyższała wszystko; ale nikt nic nie widział, tylko Ja, jej Bóg i Syn, byłem świadomy wszystkiego.

Tak wiele prądów płynęło między Mną, a Moją Matką, że bicie Jej Serca płynęło w Moim, a Mojego w Jej, tak że Ona żyła z Mojego wiecznego bicia Serca, a Ja z Jej matczynego bicia Serca. W ten sposób nasze życia splatały się i to właśnie wyróżniało Ją w Moich oczach jako Moją Matkę.

Działania zewnętrzne nie zadowalają Mnie, ani nie sprawiają Mi przyjemności, jeśli nie pochodzą z wnętrza, którego życie jest przeze Mnie kształtowane.

Dlaczego więc dziwisz się, że twoje zewnętrzne życie jest całkiem zwyczajne?

Największe dzieła Moje przykrywam rzeczami najzwyklejszymi, aby nikt nie mógł na nie wskazać i abym miał większą swobodę działania. A kiedy już wszystko wykonam, przygotowuję niespodzianki i pokazuję je wszystkim, i nimi wszystkich zadziwiam. Jest jednak pewne, że dzieło, którego dokonuję w tobie, jest wielkie. Wydaje ci się to banalne, że sprawiam, iż wszystkie twoje akty płyną w nurcie Mojej Woli, a nurt Mojej Woli płynie w twoich aktach? I że podczas gdy te prądy płyną, tworzą one jeden Akt ze wszystkimi aktami stworzeń i sprawiają, że BOŻA WOLA przebiega nad nimi wszystkimi, włączając się do każdego z ich aktów i zastępując je wszystkie Boskim Aktem, boską miłością, zadośćuczynieniem, boskim i wiecznym uwielbieniem?

I że prąd ludzkiej woli jest w stałym związku z Wolą Bożą, i że jedna wlewa się w drugą? Córko Moja, radzę ci, abyś była uważna i wiernie postępowała wraz ze Mną" ....

(Do użytku prywatnego - tom 14; 16 marca 1922 r.)

…………………….

Moje oddanie się Bożemu Fiat trwa. Mój czuły Jezus pojawił się albo w moim sercu, albo w łonie Niebiańskiej Mamy jako bardzo małe niemowlę, bardzo maleńkie, urzekająco piękne i pełne miłości. Jego twarz jest mokra od łez: płacze, ponieważ chce być kochany i mówi do mnie, szlochając:

"Ach, ach, dlaczego Ja nie jestem kochany? Chcę odnowić w duszach całą Miłość, jaką miałem we Wcieleniu Moim, ale nie znajduję nikogo, komu mógłbym ją dać.

Kiedy stałem się Człowiekiem, miałem Moją Królewską Matkę, która ofiarowała Mi przestrzeń, gdzie mogłem wylać Moją Miłość i otrzymać w Jej matczynym Sercu całą miłość, której odmówiły Mi stworzenia.

Ach, Ona była skarbnicą Mojej odrzuconej Miłości, słodkim towarzystwem dla Moich Cierpień, a Jej gorąca Miłość osuszała Moje łzy!

Największe dzieła nie mogą być dokonane w pojedynkę, ale przynajmniej dwóch lub trzech jest potrzebnych, jako depozytariusze i zabezpieczenie dla tego dzieła. Dzieła nie mogą przetrwać bez pożywienia, w przeciwnym razie groziłaby im śmierć zaraz po urodzeniu.

Jest to prawdą, że przy Stworzeniu byliśmy Trzy Osoby Boskie, a potem stworzyliśmy człowieka, jako kustosza Naszego Dzieła.

Nie zadowalając się tym - bo same działa nie przynoszą szczęśliwości - daliśmy mu towarzystwo kobiety.

Przy Wcieleniu Trzy Osoby Boskie pracowały razem i w Moim towarzystwie, rzeczywiście były nierozłączne ode Mnie - przy czym dołączyła do Nas Królowa Nieba.

Była Ona, bożą depozytariuszką wszystkich skarbów Wcielenia. Widzisz więc, jak bardzo potrzebne Mi do realizacji Moich Dzieł jest towarzystwo stworzenia, które oddaje się do Mojej dyspozycji, aby otrzymać wielkie dobro, które chcę mu dać.

Więc czy chcesz być moją drugą mamą? Czy chcesz otrzymać wielkie dobro odnowienia Mojego Wcielenia, jako uposażenie Królestwa Mojego Boskiego Fiat?

W ten sposób będę miał dwie Matki: pierwsza sprawiła, że ustanowiłem Królestwo Odkupienia; druga sprawi, że ustanowię Królestwo Mojej Bożej Woli."

(z "Księgi Nieba"; Do użytku prywatnego - tom 27; 22 grudnia 1929)

………………….

... "Ukazał mi się miły Jezus jako małe dziecko, które owinęło się wokół mojej szyi i powiedział do mnie:

"Moja mama, moja mama! Kto wypełnia Moją Bożą Wolę, staje się matką. Mój Boski FIAT czyni tę duszę piękną dla Mnie, przekształca ją i czyni ją płodną, aby Moja Wola nadała jej wszystkie cechy, aby była prawdziwą matką. Tworzę tę Matkę dla Siebie w odblasku Słońca Mojej Boskiej Woli i chlubię się, i mam w Niej tak wielką upodobanie, że nazywam Ją tak: "Moja Mama, Moja Mama". Nie tylko powołuje ją jako Moja Matke, ale powołuję wiele innych małych dzieci i daję im Moją Matkę, jako ich Matkę."

Na te słowa mały Jezus sprawił, że zobaczyłam wokół siebie wielu małych chłopców i dziewczynek i powiedział do nich: "To jest moja mama i wasza mama".

Te małe dzieci obchodziły święto i wszystkie przywarły do mnie jednocześnie razem z Jezusem, a Jezus dodał: "Te małe dzieci, które widzisz, nie są niczym innym jak pierwszym stadkiem synów i córek Mojej Boskiej Woli. W Niej wszystkie one będą małe, ponieważ moja Boska Wola posiada cechę zachowania ich tak świeżych i pięknych, jak wyszły z rąk naszego Stwórcy. A skoro Ona(BW) powołała twoją małość do życia w Niej, to właśnie ty pierwsza będziesz małą mateczką tych małych dzieci."

Tom 25, 14 listopada 1928

………………….

"... Musisz wiedzieć, że Moja Wola ma moc przekształcania całego dobra, które dusza czyni w Mojej Boskiej Woli, w jej naturę; a prawdziwe dobro w naturze nigdy nie zostaje utracone, ani nie jest trudno powtarzać je tak często, jak tylko się tego chce.

Czy trudno ci oddychać lub sprawić, by twoje serce biło? Nie, ponieważ tak jest w naturze. Wręcz przeciwnie, jeśli nie chcesz tego robić, musisz podjąć wysiłek, ale wysiłek, który, jeśli ci się uda, może kosztować cię życie.

Największym cudem Mojej Woli jest to, że przemienia modlitwę, miłość, świętość, swoją wiedzę w naturę duszy.

Kiedy widzę, że dusza tak poddała się mocy Mojej Woli, że Moja Wola była w stanie przekształcić boskie dobra w naturę, wtedy Moje słowa rozbrzmiewają w duszy Moją twórczą mocą i dają jej macierzyństwo, jako jej naturę.

Jak mógłbym nie powtarzać: "Moje dwie Mamy"? Kiedy mówię, wtedy to co mówię, staje się rzeczywistością. Czyż nie jest prawdą, że Moja Matka jest Moją Matką w porządku natury, jak również w porządku Boskim, na mocy Woli Bożej, którą posiadała?

Gdyby nie posiadała Mojej Woli, nie mogłaby być dla Mnie Matką ani w porządku ludzkim, ani w porządku Boskim.

O, jak wiele Moja Wola jest w stanie uczynić w duszy, która pozwala się Jej zdominować! Jest w stanie sprawić, że boski porządek zstąpi do porządku ludzkiego i przekształci boski porządek w [jej własną] naturę i uczyni cuda [z dusz], które zadziwią niebo i ziemię.

Dlatego pozwól się zawładnąć Mojej Woli, a Ja pozwolę rozbrzmiewać w tobie mojemu słodkiemu słowu: 'Moja droga Mamo, która trzymasz Mój Fiat gotowym dla Mnie na ziemi'." (z "Księgi Nieba"; Tom 29; 2 lipca 1931 r.)

………………….

... "Moja córko, Moja Wola, Moja Wola! Ona jest wszystkim, czyni wszystko, daje wszystko. Kto może kiedykolwiek powiedzieć, że nie otrzymał wszystkiego od NIEJ? Wiedz, że dusza posiada tyle świętości, na ile jest w porządku(w ładzie) i w relacji z Moją Wolą. Im bardziej jest ona zjednoczona z Moją Wolą, tym bardziej wznosi się do jedności z Bogiem. Jej wartość i zasługi są mierzone na podstawie powiązań, jakie miała z Moją Wolą.Tak więc cały fundament, podstawa, substancja, pochodzenie dóbr w duszy zależy od tego, ile aktów Mojej Woli dokonała, jak wiele o Niej wie. Jeśli więc dusza pozwoliła, aby Moja Wola weszła we wszystkie jej akty, może powiedzieć: "Wszystko jest święte, wszystko jest we mnie czyste i boskie", a My możemy dać jej wszystko, nawet Nasze Życie, które oddajemy w jej moc.

Jeśli jednak nie uczyniła nic z Mojej Woli i nic nie wie, nie mamy jej nic do dania, bo na nic nie zasługuje, brak jej nasienia, które rodzi dobro, które do Nas należy. Dlatego nie ma ona żadnego prawa do nagrody od swego Ojca w niebie, jeśli nie pracowała na Naszym polu, a My musimy jej powiedzieć: "Nie znam cię". Jeżeli więc dusza nie wypełniła w całości, albo przynajmniej w części, czegokolwiek z Mojej woli, Niebo jest dla niej zamknięte i nie ma ona żadnego prawa do Niebiańskiego Domu.

Dlatego tak bardzo nalegamy, aby Nasza Wola zawsze była pełniona i aby była znana, ponieważ pragniemy zaludnić Niebo naszymi ukochanymi dziećmi. A ponieważ wszystko wyszło od Nas, pragniemy, aby wszystko powróciło na Nasze Boskie Łono."...

(Tom 33, 6 czerwiec 1935)

UROCZYSTOŚĆ NIEPOKALANEGO SERCA DZIEWICY MARYI (Łk 2,41-51)

Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice.(Łk 2,43)

Ukochana córko, twoje towarzystwo i twoja pilność, którą wykazujesz, słuchając moich niebiańskich lekcji, by Mnie naśladować, są najczystszą radością, jaką możesz przynieść mojemu matczynemu Sercu. Cieszę się, ponieważ mogę się z tobą podzielić ogromnym bogactwem mojego Dziedzictwa. Patrz raz na Jezusa, a raz na Mnie i słuchaj Mnie uważnie. Opowiem ci o pewnym wydarzeniu z mojego życia, które choć zakończyło się pomyślnie, to jednak było dla Mnie bardzo bolesne. Wyobraź sobie, że gdyby Wola Boża nieustannie nie dawała Mi nowych łyków siły i łaski, umarłabym z czystego bólu. Życie nasze w cichym domku w Nazarecie toczyło się dalej, a mój drogi Syn wzrastał w łasce i mądrości. Przyciągał uwagę swoim słodkim i miłym głosem, swoim łagodnym i ujmującym spojrzeniem oraz przyjemnym sposobem bycia… Tak, mój Syn był naprawdę piękny! Był nadzwyczaj piękny! W krótkim czasie po tym, jak ukończył dwanaście lat, zgodnie ze zwyczajem udaliśmy się do Jerozolimy, aby świętować Paschę. Wyruszyliśmy w drogę On, Święty Józef i Ja. Gdy oddani i w skupieniu odbywaliśmy drogę, bardzo często mój Jezus przerywał milczenie i opowiadał Nam raz o swoim Ojcu Niebiańskim, innym razem o ogromnej Miłości, jaką ma w swoim Sercu dla dusz. W Jerozolimie udaliśmy się wprost do świątyni i gdy tam dotarliśmy, upadliśmy twarzą do ziemi, wielbiliśmy Boga w głębokiej adoracji i pozostaliśmy długo na modlitwie. Nasza modlitwa była tak żarliwa i w takim skupieniu, że otwierała Niebo, przyciągała Ojca Niebieskiego i nakładała na Niego pęta, a tym samym przyspieszała pojednanie między Nim a człowiekiem. Córko moja, chcę ci powiedzieć o bólu, który Mnie dręczy. Niestety jest wielu, którzy chodzą do kościoła, żeby się modlić, ale modlitwa, którą kierują do Boga, zatrzymuje się na ich ustach, ponieważ ich serca i umysły są od Niego daleko… Jak wielu chodzi do kościoła z samego przyzwyczajenia lub dla zabicia czasu! Zamykają raczej Niebo, a nie otwierają... I jak ogromny jest brak szacunku w domu Boga! Jak wiele biczy Bożych byłoby na świecie darowanych i jak wiele kar przemienionych w łaskę, gdyby wszystkie dusze starały się brać z Nas przykład! Jedynie modlitwa płynąca z duszy, w której panuje Wola Boża, w przekonujący sposób wpływa na Serce Boga. Jest tak potężna, że zwycięża Go i uzyskuje od Niego największe łaski. Staraj się więc żyć w Woli Bożej, a twoja Mama, która cię kocha, da twojej modlitwie prawo swojego potężnego wstawiennictwa. Gdy wypełniliśmy nasze obowiązki w świątyni i uczciliśmy święto Paschy, przygotowaliśmy się do powrotu do Nazaretu. Wśród zamieszania w tłumie pogubiliśmy się nawzajem. Ja pozostałam z kobietami, a Józef przyłączył się do mężczyzn. Rozejrzałam się wokół, aby się upewnić, czy mój drogi Jezus idzie za Mną. Jednak nie widząc Go, pomyślałam, że pozostał ze swoim ojcem Józefem. Jakie ogarnęło Mnie zdumienie i jaki poczułam niepokój, kiedy doszłam do miejsca, w którym mieliśmy się spotkać, i nie zobaczyłam Go przy nim! Nieświadomi tego, co się stało, poczuliśmy taki strach i ból, że oboje zaniemówiliśmy. Przytłoczeni bólem, pospiesznie udaliśmy się w powrotną drogę i pytaliśmy z niepokojem wszystkich, których napotykaliśmy: „Och, powiedzcie, czy widzieliście Jezusa, naszego Syna, bo nie możemy bez Niego żyć!” I płacząc, opisywaliśmy Jego wygląd: „Jest bardzo miły. Jego piękne i błękitne oczy błyszczą światłem i przemawiają do serc. Jego przenikliwe spojrzenie zachwyca i przykuwa uwagę. Jego czoło jest majestatyczne, a Jego oblicze piękne, i to urzekającym pięknem. Jego słodki głos dociera do serca i osładza wszelką gorycz. Jego włosy, skręcone w pierścienie, jak czyste złoto dodają Mu uroku i wdzięku… Wszystko jest w Nim majestatyczne, pełne godności i święte. Jest najpiękniejszy spośród dzieci człowieka!”. Ale mimo wszystkich naszych poszukiwań nikt nie potrafił powiedzieć nam niczego. Ból, jaki odczuwałam, zaostrzał się tak bardzo, że gorzko płakałam. Nieustannie otwierał w mojej duszy głębokie rany, co przyprawiało Mnie o prawdziwie śmiertelne boleści. Droga córko, Jezus był moim Synem i był także moim Bogiem. Cały mój ból był więc zgodny z porządkiem Bożym, to znaczy był tak potężny i ogromny, że przewyższał wszystkie inne możliwe męki razem wzięte… Gdyby FIAT, który posiadałam, nie podtrzymywał Mnie stale swoją Bożą mocą, umarłabym z trwogi. Gdy widziałam, że nikt nie potrafi udzielić Nam informacji, z niepokojem zapytałam się aniołów, którzy Mnie otaczali: „Ależ powiedzcie Mi, gdzie jest mój ukochany Jezus. Gdzie mam skierować swoje kroki, aby Go odnaleźć? Ach, powiedzcie Mu, że już dłużej nie mogę wytrzymać. Przynieście Go na skrzydłach w moje ramiona! Och, aniołowie, miejcie litość nad moimi łzami, pomóżcie Mi, przynieście Mi Jezusa!”. W międzyczasie, gdy poszukiwania zakończyły się niepowodzeniem, powróciliśmy do Jerozolimy. Po trzech dniach gorzkich wzdychań, łez, niepokojów i lęków weszliśmy do świątyni. Rozglądałam się i patrzyłam wszędzie, gdy w końcu, przepełniona radością, ujrzałam mojego Syna, znajdującego się pośród doktorów Prawa! Przemawiał tak mądrze i okazale, że zachwycał i zaskakiwał wszystkich, którzy Go słuchali. Kiedy Go ujrzałam, poczułam, jak powraca Mi życie, i natychmiast zrozumiałam ukrytą przyczynę Jego zaginięcia. A teraz jedno słówko do ciebie, moja najdroższa córko. W tej tajemnicy mój Syn chciał udzielić Mi i tobie szlachetnej lekcji. Czy może sądzisz, że zignorował moje cierpienia? Ależ nie, gdyż moje łzy, moje poszukiwania, mój okrutny i ostry ból odbijały się echem w Jego Sercu. A jednak w tych tak bolesnych godzinach poświęcił swojej Bożej Woli własną Mamę, Tę, którą tak bardzo kochał, gdyż chciał Mi pokazać, że Ja też pewnego dnia będę musiała poświęcić Najwyższej Woli Jego własne życie. W tym niewypowiedzianym cierpieniu nie zapomniałam o tobie, moja droga. Wiedząc, że w przyszłości cierpienie to będzie dla ciebie przykładem, zachowałam je do twojej dyspozycji, abyś ty także w odpowiednim momencie miała siłę poświęcić wszystko Woli Bożej. Jak tylko Jezus skończył mówić, podeszliśmy do Niego z szacunkiem i daliśmy Mu delikatne upomnienie: „Synu, dlaczego Nam to uczyniłeś?”. A On z boskim dostojeństwem odpowiedział Nam: „Dlaczego Mnie szukaliście? Czy nie wiedzieliście, że przyszedłem na świat, aby wielbić mego Ojca?”. Zrozumieliśmy głębokie znaczenie tej odpowiedzi i wielbiąc w niej Wolę Bożą, powróciliśmy do Nazaretu. Córko mojego matczynego Serca, posłuchaj. Gdy zgubiłam mojego Jezusa, poczułam bardzo silny ból, ale na ten ból nakładał się jeszcze inny – to, że i ty się zgubisz. Przewidując bowiem, że się oddalisz od Woli Bożej, poczułam się pozbawiona jednocześnie Syna i córki. Dlatego moje macierzyństwo otrzymało podwójny cios. Córko moja, kiedy masz zamiar uczynić twoją wolę, a nie Wolę Boga, pomyśl, że porzucając Boży FIAT, tracisz Jezusa i Mnie oraz wpadasz do królestwa niedoli i grzechu. Dotrzymaj więc słowa, które Mi dałaś, że na zawsze pozostaniesz zjednoczona ze Mną, a Ja udzielę ci łaski, że już nigdy więcej nie będziesz zdominowana przez twoją wolę, ale wyłącznie przez Wolę Bożą.

(z: "Dziewica Maryja w Królestwie Bożej Woli", według pism Sługi Bożej Luizy Piccarrety: Piąte rozważanie-dodatek)

UROCZYSTOŚĆ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA – B – (J 19, 31-37)

31 Ponieważ był to dzień Przygotowania, aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat - ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem - Żydzi prosili Piłata, aby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała. 32 Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Nim byli ukrzyżowani. 33 Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, 34 tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda. 35 Zaświadczył to ten, który widział, a świadectwo jego jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy wierzyli. 36 Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: Kość jego nie będzie złamana. 37 I znowu na innym miejscu mówi Pismo: Będą patrzeć na Tego, którego przebili.

"Lecz jeden z żołnierzy przebił Mu bok włócznią, i natychmiast wypłynęła krew i woda" (J 19,34).

... "Córko Moja, nie tylko ukoronowanie cierniem było potrójne, ale prawie wszystkie cierpienia, które zniosłem w Mojej Męce były potrójne. Trzy były godziny agonii Mojej na Górze Oliwnej, potrójne było biczowanie, bo bili Mnie trzema różnymi rodzajami biczów. Trzy razy Mnie obnażono z szat i trzy razy byłem skazany na śmierć: W nocy, wcześnie rano i w połowie dnia. Trzy razy upadłem pod krzyżem, trzy były gwoździe, trzy razy Serce Moje przelało krew, to jest na Górze Oliwnej samo z siebie; w akcie ukrzyżowania, gdy byłem rozpięty na krzyżu tak, że ciało Moje było zupełnie przemieszczone, a Serce Moje było rozbite wewnętrznie i przelało krew ze swego środka; i po śmierci, gdy bok Mój został otwarty włócznią. Trzy godziny agonii, którą zniosłem na krzyżu. Gdyby wziąć to wszystko pod uwagę, o jak wiele "trójek" można by znaleźć! I to nie był przypadek, ale wszystko zostało uczynione zgodnie z Boskim porządkiem, aby dopełnić czci należnej Ojcu, jak również zadośćuczynienia, które stworzenia były Mu winne, jak również dobro, które miałem sam wysłużyć dla ludzi.

Największą bowiem korzyścią, jaką stworzenie otrzymało od Boga, jest to, że zostało stworzone na Jego obraz i podobieństwo oraz obdarzone trzema władzami, a mianowicie intelektem, pamięcią i wolą. Nie ma grzechu, który popełnia stworzenie, a w którym te trzy władze nie byłyby zaangażowane; w ten sposób kala ono i zniekształca piękny obraz Boży, który w sobie zamyka, i wykorzystuje dar, aby obrazić Dawcę.

Aby przywrócić ten obraz Boga w stworzeniu i ofiarować Bogu całą chwałę, jaką dusze Mu są winne, współdziałałem [w naturze ludzkiej] całym Moim intelektem, pamięcią i wolą - a łącząc w szczególny sposób te trzy władze z Moim cierpieniem, dopełniłem chwały, jaką wszystkie dusze winne są Ojcu, i uzyskałem te dobrodziejstwa(korzyści), których potrzebują wszystkie stworzenia." Irmengard Haslinger - do użytku prywatnego - tom 6; 26 września 1904 r.).

………………….

Bóle miłości, które dusza znosi ze względu na Jezusa, ranią Go i przynoszą Mu ulgę

Moje życie toczy się dalej pośród nieobecności Jezusa i niepokoju. I często skarżę się mojemu słodkiemu Jezusowi. On zaś przyszedł, podszedł do mnie i przytulił mnie do swojego Serca, i powiedział do mnie: Napij się z mojego boku. Wypiłam Przenajświętszą krew, która wypływała z rany Jego Serca. Jakże byłam szczęśliwa! Jednak Jezus, nieusatysfakcjonowany z tego, że napiłam się jeden raz, powiedział mi, żebym napiła się drugi raz, a potem trzeci. Byłam zdumiona Jego dobrocią, gdyż sam chciał, żebym się napiła, a ja nie musiałam Go o to prosić. Następnie dodał: Córko moja, za każdym razem, kiedy przypominasz sobie, że jesteś Mnie pozbawiona i cierpisz z tego powodu, twoje serce zostaje zranione boską raną, która, będąc boską, ma moc odzwierciedlenia się w Moim Sercu i zranienia go. Ta rana jest słodka, jest balsamem dla Mojego Serca. Dzięki niej łagodzę sobie okrutne rany, które zadają Mi stworzenia, oraz przynoszę sobie ulgę, kiedy Mnie lekceważą i okazują Mi pogardę, tak iż nawet zapominają o Mnie.

Tak samo jeśli dusza czuje się oschła i rozkojarzona i odczuwa ból ze względu na Mnie, jest zraniona i rani Mnie, a Ja doznaję ulgi.

(1 sierpnia 1918; Tom 12)

……………………..

Cnoty praktykowane przez Serce Jezusa i cnoty praktykowane przez duszę

Kiedy trwałam w swoim zwyczajowym stanie, mój ukochany Jezus pokazał mi swoje Przenajświętsze Serce i powiedział do mnie: Córko moja, ile cnót praktykowało moje Serce, tyle powstawało w nim źródeł. Gdy te źródła się tworzyły, wypływały z nich niezliczone strumyki, które tryskając aż do Nieba, w imieniu wszystkich godnie wielbiły Ojca. Te strumienie spływały z Nieba dla dobra wszystkich stworzeń. Otóż gdy stworzenia również praktykują cnoty, w ich sercach tworzą się małe źródełka, z których wypływają małe strumyczki. Krzyżują się one z moimi strumykami i tryskając razem z moimi, wielbią Ojca Niebiańskiego i spływają dla dobra wszystkich oraz tworzą między Niebem, a ziemią taką harmonię, że sami aniołowie są zaskoczeni tym zachwycającym widokiem. Bądź więc uważna w praktykowaniu cnót mojego Serca, abym mógł otworzyć źródła moich łask.

(27 czerwca 1919; Tom 12)

………………….

O mój Jezu, Ty już nie żyjesz! Ja zaś, przebywając w Twoim Sercu, zaczynam korzystać z licznych owoców Twojego Zbawienia… Najbardziej niewierzący, pełni szacunku, pochylają się przed Tobą i biją się w piersi, i to czego nie czynili wobec Twojego żyjącego Ciała, czynią teraz wobec Twojego martwego Ciała. Przyroda się burzy, słońce się zaćmiewa, ziemia się trzęsie, żywioły odczuwają skutki i zdaje się, że biorą udział w Twojej bolesnej śmierci. Aniołowie, pełni zachwytu i miłości, tysiącami zstępują z Nieba, wielbią Cię, uznają i potwierdzają, że jesteś naszym prawdziwym Bogiem… O mój Jezu, ja również przyłączam moją adorację do ich adoracji i ofiarowuję Ci moją wdzięczność i całą miłość mojego biednego serca. Ale widzę, że Twoja Miłość nie jest jeszcze zaspokojona. I aby dać nam jeszcze pewniejszy znak, pozwalasz, aby zbliżył się do Ciebie żołnierz i włócznią rozdarł Twoje Serce, powodując przelanie ostatnich kropel Krwi i wody, które były jeszcze w Nim zawarte. O Jezu, czy mógłbyś pozwolić na to, aby ta włócznia zraniła również i moje serce? Ach tak, niech ta włócznia zrani moje pragnienia, moje myśli, moje uderzenia serca i moją wolę, niech mi przekaże Twoją Wolę, Twoje myśli i całe Twoje życie pełne miłości i poświęcenia! Serce mojego Jezusa, zranione tą włócznią, oczyść wszystkie dusze, daj schronienie wszystkim sercom i spoczynek wszystkim wycieńczonym! To z tej rany dajesz początek Kościołowi, swojej umiłowanej Oblubienicy. To tutaj dajesz początek sakramentom i życiu dusz. Ja zaś razem z naszą Najświętszą Mamą, okrutnie zranioną w Serce, zamierzam zadośćuczynić za zniewagi, nadużycia i świętokradztwa, które są czynione wobec Twojego Świętego Kościoła. Proszę Cię, mocą tej rany i z miłości do Maryi, naszej najsłodszej Mamy, zamknij wszystkich w swoim umiłowanym Sercu oraz osłaniaj, chroń i oświecaj pasterzy Twojego Kościoła. O mój Jezu, po Twojej okrutnej i bolesnej śmierci wydaje się, że już więcej nie powinnam żyć własnym życiem, ale moje życie powinnam odnajdywać jedynie w Twoim zranionym Sercu. Dlatego cokolwiek będę czyniła, będę zawsze czerpać z tego Boskiego Serca... Już nigdy więcej nie dam życia moim myślom, a jeśli będą chciały żyć, wezmę Twoje. Już nigdy więcej nie dam życia mojej woli, a jeśli będzie chciała żyć, wezmę Twoją Przenajświętszą Wolę. Już nigdy więcej moja miłość nie będzie miała życia, a jeśli będzie chciała żyć, wezmę za życie Twoją Miłość... O mój Jezu, cała Twoja Wola jest moją wolą. To, czego Ty pragniesz, pragnę i ja. Jezu mój, dałeś nam ostatni dowód swojej Miłości – Twoje Serce jest rozdarte i już więcej nic nie możesz dla nas uczynić.

(XXIII godzina Męki Pana Jezusa; od 3 do 4 po południu, zmarły Jezus przebity ciosem włóczni – zdjęcie z krzyża )

Będą patrzeć na Tego, którego przebili.(J 19, 37)

Trzy najbardziej bolesne rany Serca Jezusowego, w których uczestniczą Niebiańska Mama i Luiza

Kiedy przebywałam w swoim zwyczajowym stanie, przyszedł mój zawsze ukochany Jezus i ukazał mi swoje uwielbione Serce, pełne ran, z których wypływały rzeki krwi. Pełen boleści, powiedział do mnie: Córko moja, pośród wielu ran, które zawiera moje Serce, są trzy, przynoszące Mi śmiertelne cierpienie i tak gorzki ból, że przewyższają wszystkie inne rany razem wzięte – są to boleści moich kochających dusz. Kiedy widzę duszę, całą należącą do Mnie i cierpiącą z mojego powodu, umęczoną, gnębioną, gotową ponieść dla Mnie nawet najbardziej bolesną śmierć, odczuwam jej boleści, jak gdyby były moimi własnymi i być może nawet bardziej. Ach, miłość potrafi otworzyć jeszcze głębsze rozdarcia, tak bardzo że się nie odczuwa już innych boleści. Do tej pierwszej rany w pierwszej kolejności wchodzi moja droga Mama. Och, jakże Jej Serce, przeszyte z powodu moich boleści, przelewało się w moim Sercu i na żywo odczuwało wszystkie boleści mojego Serca! A Ja, widząc Ją umierającą z powodu mojej śmierci i widząc, że nie umierała, odczuwałem w moim Sercu udrękę i surowość Jej męczeństwa oraz ból mojej śmierci, ból, który znosiło Serce mojej kochanej Mamy. Moje Serce umierało jednocześnie. Wszystkie więc moje boleści wraz z boleściami mojej Mamy przewyższały wszystko. Słuszne więc było to, aby moja Niebieska Mama miała pierwsze miejsce w moim Sercu zarówno w bólu, jak i w miłości, ponieważ każdy zniesiony dla Mnie ból otwierał morza łask i miłości, które się przelewały w Jej przebitym Sercu. W tej ranie mieszczą się wszystkie dusze, które cierpią z mojego powodu i jedynie z miłości. W tej ranie mieścisz się także i ty. Gdy wszyscy Mnie obrażają i Mnie nie kochają, w tobie znajduję miłość, która może Mi uzupełnić miłość wszystkich. Kiedy więc stworzenia wypędzają Mnie od siebie i zmuszają do ucieczki, natychmiast przychodzę, aby jak w mojej kryjówce schronić się w tobie. A ponieważ znajduję w tobie moją miłość, która jest nienaruszona i cierpi dla Mnie, mówię: nie żałuję, że stworzyłem niebo i ziemię, i że tak wiele wycierpiałem. Dusza, która Mnie miłuje i cierpi dla Mnie, jest całą moją radością, moim szczęściem oraz wynagrodzeniem za wszystko, co uczyniłem. Okładam jakby na bok całą resztę i się raduję oraz żartuję sobie z nią. Jednak choć ta rana miłości w moim Sercu jest najboleśniejsza, tak iż przewyższa wszystko, ma jednocześnie dwa skutki: przynosi Mi intensywny ból i najwyższą radość, niewypowiedzianą gorycz i nieopisaną słodycz, bolesną śmierć i chwalebne życie. Są to przekraczające miarę przejawy mojej Miłości, niepojęte dla stworzonego umysłu. Istotnie, ileż radości znalazło moje Serce w cierpieniach mojej przeszytej bólem Mamy? Drugą śmiertelną raną mojego Serca jest niewdzięczność. Stworzenie swoją niewdzięcznością zamyka moje Serce, co więcej, samo wprowadza klucz, który się podwójnie przekręca. Moje Serce zaś się wzbiera, gdyż chce wylać łaski i miłość. Jednak nie może tego uczynić, gdyż stworzenie zamknęło Mi je i zapieczętowało niewdzięcznością. Wpadam więc w obłęd i się miotam bez nadziei, że ta rana się zagoi, gdyż niewdzięczność nieustannie ją zaostrza, zadając Mi śmiertelny ból. Trzecia rana to upartość. Cóż za śmiertelna rana dla mojego Serca! Upartość oznacza zniszczenie wszelkiego dobra, które uczyniłem dla stworzenia. Jest podpisem, które stawia stworzenie, oświadczając, że Mnie już nie zna, że już do Mnie nie należy. Jest kluczem do piekła, do którego wpada stworzenie. Moje Serce odczuwa tę rozłąkę i rozdziera się na kawałki. Odczuwam, jak jeden z tych kawałków jest Mi wyrywany. Jaką śmiertelną raną jest upartość! Córko moja, wejdź w moje Serce i dziel moje rany. Zlituj się nad moim rozdartym Sercem. Ubolewajmy razem i się módlmy. Weszłam więc w Jego Serce. Jakże było bolesne. Jednak pięknie było cierpieć i modlić się z Jezusem!

(27 stycznia 1919; Tom 12)

Czwartek IX tygodnia Okresu Zwykłego (Mk 12, 28b-34)

28 Zbliżył się także jeden z uczonych w Piśmie, który im się przysłuchiwał, gdy rozprawiali ze sobą. Widząc, że Jezus dobrze im odpowiedział, zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?» 29 Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest:Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. 30 Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. 31 Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych». 32 Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. 33 Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary». 34 Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się więcej Go pytać.

«Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?» (Mk 12, 28)

W Woli Bożej dusza nie powinna myśleć o sobie, ale tylko o Bogu i o bliźnim

Znajdowałam się w swoim zwyczajowym stanie i gdy mój zawsze ukochany Jezus ukrywał się, chciał, abym była całkowicie skupiona na Nim i nieustannie wstawiała się za moimi braćmi. Kiedy się modliłam i płakałam o zbawienie biednych walczących ludzi, chcąc trzymać ich blisko Jezusa, aby nikt nie zaginął, mówiłam Mu jakieś niedorzeczności. Jezus, choć smutny, wydawał się zadowolony z moich próśb i jakby zgadzał się na to, o co prosiłam. Jednak w mojej głowie pojawiła się myśl, że powinnam pomyśleć o swoim zbawieniu. A Jezus powiedział do mnie: Córko moja, kiedy pomyślałaś o sobie, wywołałaś ludzkie doznanie, a moja w pełni Boska Wola spostrzegła to. W mojej Woli wszystko rozstrzyga się w miłości do Mnie i do bliźniego i nie ma rzeczy własnych, ponieważ skoro dusza zawiera jedynie moją Wolę, posiada dla siebie wszelkie możliwe dobra. A jeśli je posiada, to po co ma Mnie o nie prosić? Czyż nie powinna troszczyć się o modlitwę za tych, którzy ich nie mają? Ach, gdybyś wiedziała, przez jakie nieszczęścia ma przejść biedna ludzkość, byłabyś bardziej czynna w Mojej Woli na jej korzyść! I kiedy to mówił, dał mi poczuć całe zło, które masoni knują przeciwko ludzkości. (Tom 11; 6. czerwca 1915)

Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. (Mk 12, 30)

"Moja córko, strumień Moich Łask wpływa do dusz, które pracują z czystej miłości. Tylko intencja miłowania Mnie utrzymuje dusze otwarte na przyjęcie przepływu wszystkich Moich łask.

Ja jestem Miłością, oni są Miłością, więc są w ciągłym przepływie dla Mnie, a Ja dla nich. Ci zaś, którzy pracują dla ludzkich celów, są zamknięci na Mnie, ich przepływ jest otwarty na wszystko, co ludzkie i otrzymują przepływ tego, co ludzkie. Ten, kto pracuje dla grzechu, otrzymuje strumień winy, ten, kto pracuje dla diabolicznych celów, otrzymuje strumień piekła.

Intencja w działaniu nadaje człowiekowi różne odcienie, które czynią go pięknym lub brzydkim, przekształcają go w światło lub ciemność, w świętość lub grzech.

Jaki jest cel działania, taki jest człowiek; dlatego Mój strumień nie wchodzi do wszystkich, a ponieważ jest odrzucany przez dusze zamknięte dla mnie, wyładowuje się jeszcze mocniej i przepełnia otwarte dusze".

(z "Księgi Nieba"; Do użytku prywatnego - Tom 13; 22 grudnia 1921)

…………………

Czy chcesz wiedzieć, dlaczego Adam zgrzeszył? Ponieważ zapomniał, że Ja go kocham i zapomniał Mnie kochać: to było pierwsze ziarno jego grzechu.

Gdyby pamiętał, jak bardzo go kocham i że jest zobowiązany Mnie kochać, nigdy nie zdecydowałby się na nieposłuszeństwo wobec Mnie; tak więc najpierw ustała miłość, a potem zaczął się grzech.

A wraz z miłością do Boga ustała prawdziwa miłość do samego siebie.

Jego własne członki i siły zbuntowały się przeciwko niemu, stracił panowanie, porządek i stał się bojaźliwy; nie tylko to, ale stracił także prawdziwą miłość do innych stworzeń, podczas gdy Ja stworzyłem go z tą samą miłością, która panowała między Osobami Boskimi, dzięki czemu jeden miał być obrazem, błogością, radością, życiem drugiego.

Dlatego, kiedy przyszedłem na ziemię, przywiązywałem największą wagę do tego, aby ludzie kochali się nawzajem tak, jak byli kochani przeze Mnie, aby dać im Moją pierwszą Miłość, aby miłość Trójcy Przenajświętszej mogła wypełnić ziemię.

Dlatego we wszystkich twoich cierpieniach i niedostatkach nigdy nie zapominaj, że bardzo cię kocham, abyś nigdy nie zapomniała Mnie kochać; a jako córka Naszej Woli masz za zadanie kochać Mnie za wszystkich.

W ten sposób pozostaniesz w Porządku i nie będziesz się niczego obawiać".

(Księga NIeba; Tom 16, 6 sierpnia 1923)

Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest:Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. 30 Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. (Mk 12, 29-30)

Po tym, jak bardzo się natrudziłam, Najdostojniejszy Jezus pozwolił się we mnie zobaczyć i powiedział: "Pójdziemy i zobaczymy, czy stworzenia Mnie miłują?".

A ja: "Z pewnością będą Cię kochać, bo Ty jesteś najbardziej godną miłości Istotą; któż byłby tak zuchwały, by Ciebie nie kochać?".

A On: " Pójdźmy, a zobaczymy, co oni czynią".

Wyruszyliśmy więc, a kiedy dotarliśmy do miejsca, gdzie było wielu ludzi, On wysunął Swoją Głowę z mojego wnętrza i wypowiedział te słowa, które wypowiedział Piłat, kiedy pokazał Go ludziom: "Ecce Homo".

Zrozumiałam, że te słowa oznaczają, iż zapytano ich, czy chcą, aby Pan był ich Królem i aby On panował w ich sercach, umysłach i dziełach. A oni odpowiedzieli: "Zabierzcie Go, nie chcemy Go; raczej ukrzyżujcie Go, aby wszelka pamięć o Nim została zniszczona". O, jakże często powtarzały się te sceny!

Potem rozległy się szemrania i zamieszanie. Niektórzy mówili: "Nie chcę Go, jako mojego Króla, chcę bogactwa", inni pragnęli przyjemności, zaszczytów, godności i wielu innych rzeczy.

Z drżeniem słuchałam ich głosów, a Pan powiedział do mnie: "Czy widziałaś, że nikt Mnie nie chce? A przecież to nic; zwróćmy się do tych, którzy są religijni, i zobaczmy, czy Mnie chcą".

Byłam tam, wśród kapłanów, biskupów, kobiet konsekrowanych i pobożnych ludzi, a Jezus dźwięcznym głosem powtarzał: "Ecce Homo!". A ci mówili: "Kochamy Go, ale pragniemy też naszej wygody", inni: "Pragniemy Go, ale razem z naszymi interesami", jeszcze inni odpowiadali: "Kochamy Go, ale jednocześnie z szacunkiem i czcią; cóż bowiem zrobi człowiek konsekrowany bez poważania?".

Inni odpowiadali: "Pragniemy Go, ale wraz z pewnymi przyjemnościami ze strony stworzeń; jak można żyć samemu i bez nikogo, kto dałby nam zadowolenie?". Niektórzy posuwali się tak daleko, że pragnęli zaspokojenia przynajmniej w sakramencie spowiedzi, ale Jego samego prawie nikt nie pragnął, nie brakowało też takich, którym wcale nie zależało na Jezusie Chrystusie.

Wtedy rzekł On do mnie zasmucony: "Córko moja, wycofujemy się; czy widziałaś, że nikt Mnie nie chce, a co najwyżej razem z czymś, co im sprawia przyjemność?

Nie jestem z tego zadowolony, bo prawdziwe rządy, to rządy w pojedynkę".

Kiedy to powiedział, odnalazłam się w sobie. (z Księgi Nieba, Irmengard Haslinger - do użytku prywatnego - tom 4; 6 marca 1903)

Środa I tygodnia Okresu Zwykłego (Mk 1,29-39)

29 Zaraz po wyjściu z synagogi przyszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Andrzeja. 30 Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce. Zaraz powiedzieli Mu o niej. 31 On podszedł do niej i podniósł ją ująwszy za rękę, gorączka ją opuściła. A ona im usługiwała. 32 Z nastaniem wieczora, gdy słońce zaszło, przynosili do Niego wszystkich chorych i opętanych; 33 i całe miasto było zebrane u drzwi. 34 Uzdrowił wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami i wiele złych duchów wyrzucił, lecz nie pozwalał złym duchom mówić, ponieważ wiedziały, kim On jest. 35 Nad ranem, gdy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił. 36 Pospieszył za Nim Szymon z towarzyszami, 37 a gdy Go znaleźli, powiedzieli Mu: «Wszyscy Cię szukają». 38 Lecz On rzekł do nich: «Pójdźmy gdzie indziej, do sąsiednich miejscowości, abym i tam mógł nauczać, bo na to wyszedłem». 39 I chodził po całej Galilei, nauczając w ich synagogach i wyrzucając złe duchy.

Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce. Zaraz powiedzieli Mu o niej. 31 On podszedł do niej i podniósł ją ująwszy za rękę, gorączka ją opuściła. A ona im usługiwała. (Mk 1,30-31)

Pomyślałam o świętej Woli Bożej i zapytałam siebie: "Jak to możliwe, że po tym, jak Adam zgrzeszył, kiedy stracił jedność swojej woli z Wolą Bożą, stracił władzę i panowanie, a jego czyny nie były już miłe Bogu tak, że tworzyłyby Jego rozkosz? Adam rzeczywiście, zanim zgrzeszył, spełniał swoje czyny w Bogu, tego był nauczony.

Dlaczego, gdy je potem powtarzał, nie zawierały już tego samego dźwięku, tej samej pełni Bożej miłości i pełnej chwały Bożej?"

Kiedy to rozważałam, mój łaskawy Jezus poruszył się we mnie i przekazał mi informację za pomocą światła, które mi przesłał: "Moja córko, przedtem, zanim to wszystko nastąpiło, Adam, zanim wycofał się z Mojej Woli, był Moim Synem i zawierał, jako centrum swojego życia i wszystkich swoich czynów Moją Wolę, dlatego posiadał moc, panowanie, atrakcyjność, która była całkowicie Boska. Tak więc jego oddech, bicie serca, jego czyny promieniowały czymś boskim, cała jego istota emanowała niebiańskim zapachem, że byliśmy całkowicie pociągani przez niego. Czuliśmy się zranieni ze wszystkich stron przez tego Syna: kiedy oddychał, mówił lub pracował - najbardziej niewinne, obojętne i naturalne rzeczy były dla Nas ranami miłości, a My rozmawialiśmy z nim i obsypywaliśmy go coraz więcej Naszymi dobrami, bo wszystko, co czynił, wypływało z jednego punktu - z Naszej Woli. Dlatego wszystko nas zadowalało, nie znaleźliśmy nic, co by się Nam nie podobało. Otóż, po grzechu, Adam zszedł ze stanu syna i zdegradował się do stanu sługi.

Kiedy zerwał z Najwyższą Wolą, opuściła go boska Moc, panowanie, atrakcyjność, niebiański zapach; dlatego jego czyny i jego byt nie promieniowały już niczym boskim, ale były wypełnione ludzkim doznaniem, które sprawiło, że stracił atrakcyjność.

Nie czuliśmy się już zranieni, wręcz przeciwnie, trzymaliśmy się od siebie z daleka - on od Nas, a My od niego. To, że powtarzał te same akty, które wykonywał przed grzechem - co rzeczywiście robił - nic nie znaczy. Czy wiesz, czym są akty stworzenia bez pełni Naszej Woli? Są jak jedzenie bez smaku i bez substancji, które zamiast być smaczne, nie jest przyjemne dla ludzkiego podniebienia, a więc są niemiłe dla podniebienia Boga. Są jak te niedojrzałe owoce, które nie zawierają ani słodyczy, ani aromatu, jak kwiaty bez zapachu, jak wazy, rzeczywiście pełne, ale ze starymi, kruchymi i poszarpanymi rzeczami.

Wszystko to może służyć ścisłym potrzebom człowieka, a także cieniowi, niuansowi Chwały Bożej, ale nie do błogosławieństwa i całkowitego dobra stworzenia, ani do pełni chwały Bożej. Z jaką przyjemnością natomiast je się dobrze przyprawiony i treściwy posiłek! Jak to wzmacnia całą osobę! Już sam zapach przypraw pobudza apetyt i chęć ich spożycia.

W ten sposób Adam, zanim zgrzeszył, doprawił substancją Naszej Woli wszystkie swoje akty i w ten sposób pobudził apetyt Naszej Miłości do przyjęcia wszystkich jego aktów, jako pokarmu najbardziej nam miłego, a My daliśmy mu w odpłacie pyszny pokarm Naszej Woli.

Ale po grzechu biedny człowiek stracił bezpośredni przewód łączący ze swoim Stwórcą, czysta miłość już w nim nie panowała, ale była podzielona przez strach, przez niepokój, a ponieważ nie posiadał już absolutnego panowania Najwyższej Woli, jego wcześniejsze akty po upadku nie miały już tej samej wartości. Tym bardziej, że całe Stworzenie, łącznie z człowiekiem, wyszło od Wiecznego Stwórcy, jako Źródła Życia, w którym samo miało się zachować jedynie z Życiem Bożej Woli; wszystko miało się opierać na Nim i ten fundament Bożej Woli miał zachować wszystkie rzeczy piękne i szlachetne, takie jak pochodziły od Boga. Wszystkie stworzone rzeczy są rzeczywiście takie, jak zostały stworzone, żadna nie straciła nic ze swojego pierwotnego pochodzenia. Tylko człowiek stracił życie, podstawę, a tym samym szlachetność, moc i podobieństwo do swojego Stwórcy.

Ale mimo wszystko Moja Wola nie opuściła całkowicie człowieka, a ponieważ Ona nie mogła już być dla niego źródłem życia i gruntem, który go wspierał, ponieważ on sam się od Niej wycofał, ofiarowała siebie, jako lekarstwo, aby nie zginął całkowicie. Tak więc Moja Wola jest lekarstwem, zdrowiem, zachowaniem, pokarmem, życiem, pełnią najwyższej świętości, zgodnie z tym, jak chce Go stworzenie. Kiedy człowiek pragnie Jej jako lekarstwa, Ona ofiarowuje się, aby usunąć gorączkę namiętności, słabość, niecierpliwości, zawrót głowy pychy, chorobliwość przywiązań, i tak ze wszystkimi innymi wadami.

Kiedy stworzenie pragnie Jej jako zdrowia, Ona ofiarowuje się, aby utrzymać je w zdrowiu i uwolnić od wszelkiego duchowego zła. Jeśli dusza pragnie Jej, jako pokarmu, Ona daje siebie jako pokarm, aby mogła rozwijać swoje siły i wzrastać w świętości.

Kiedy pragnie Jej jako życia i jako pełni świętości, o wtedy Moja Wola obchodzi święto, bo widzi, że człowiek wraca do Łona swego pochodzenia, z którego wyszedł, i ofiarowuje się, aby dać mu podobieństwo do swego Stwórcy - jedynego celu jego stworzenia. Moja Wola nigdy nie opuszcza człowieka; gdyby go opuściła, rozpłynąłby się w nicość. A jeśli człowiek nie zgadza się na to, by w Mojej Woli stał się święty, Ona używa tych środków, by go przynajmniej zbawić"...

(z "Księgi Nieba"; Do użytku prywatnego - tom 18; 28 stycznia 1926)

A gdy Go znaleźli, powiedzieli Mu: «Wszyscy Cię szukają». (Mk 1,29-39)

(...) "Umiłowana moja, za każdym razem, gdy Mnie szukasz, przygotowujesz się na śmierć, bo czymże jest w prawdzie śmierć, jak nie stałym i ciągłym zjednoczeniem ze Mną? Takie było Moje życie, ciągłym umieraniem z miłości do Ciebie, a ta ciągła śmierć była przygotowaniem do wielkiej ofiary, jaką było umieranie na krzyżu dla Ciebie.

Wiedz, że ten, kto żyje w Moim Człowieczeństwie i żywi się dziełami Mojego Człowieczeństwa, czyni z siebie wielkie drzewo pełne obfitych kwiatów i owoców, które są pokarmem Boga, i duszy. Kto żyje poza Moim Człowieczeństwem, jego dzieła są odpychające dla Boga i bezowocne dla niego samego."

(z "Księgi Nieba"; Do użytku prywatnego - tom 4; 17 lutego 1902)

Trwałam w swoim zwykłym stanie, medytując nad Męką Najświętszego Jezusa. Pozwolił się zobaczyć, jako ukrzyżowany i dzielił ze mną małą część swoich cierpień, mówiąc do mnie:

"Moja córko, zapragnąłem być ukrzyżowany i wywyższony na krzyżu, aby dusze, według tego, jak chcą [mieć] Mnie, mogły Mnie znaleźć.

Kiedy ktoś potrzebuje Mnie, jako nauczyciela, ponieważ odczuwa potrzebę bycia nauczanym, zniżam się aby nauczać go zarówno małych, jak i najwybitniejszych rzeczy, tak by stał się najbardziej wykształconym. Inny wzdycha w swoim opuszczeniu i zapomnieniu i chciałby znaleźć Ojca; przychodzi do stóp Mojego krzyża, a Ja czynię się jego Ojcem, dając mu mieszkanie w Moich Ranach, Moją Krew, jako napój, Moje Ciało, jako pokarm, a Moje własne Królestwo, jako dziedzictwo.

Inny jest chory i znajduje we Mnie lekarza, który nie tylko go uzdrawia, ale daje mu skuteczne lekarstwa, aby nie popadł ponownie w słabość.

Jeszcze inny jest uciskany przez oszczerstwa i pogardę, a u stóp Mojego krzyża znajduje swojego obrońcę, który nawet za oszczerstwa i pogardę odpłaca mu boskimi honorami; i tak jest z całą resztą.

Kto więc chce Mnie jako sędziego, znajduje Mnie jako sędziego; kto chce Mnie jako przyjaciela, jako oblubieńca, orędownika, kapłana, znajduje Mnie jako takiego. Dlatego chciałem być przybity gwoździami na rękach i nogach, aby w niczym nie sprzeciwiać się temu, czego chcą, aby uczynić Mnie takim, jakim chcą.

Ale biada tym, którzy widzą, że jestem niezdolny do poruszenia nawet palcem i dlatego ośmielają się Mnie obrażać."

Kiedy to powiedział, zapytałem Go: "Panie, kim są ci, którzy najbardziej Cię obrażają?".

Odpowiedział: "Ci, którzy sprawiają Mi największe cierpienie, to osoby konsekrowane które żyją w Moim Człowieczeństwie i torturują oraz rozrywają Moje Ciało w obrębie Mojego Człowieczeństwa. A ci, którzy żyją poza Moim Człowieczeństwem, rozdzierają Mnie z daleka."

(z "Księgi Nieba"; Do użytku prywatnego - tom 6; 15 grudnia 1905).

………………..

Ponieważ spowiednik powiedział mi, że Monsignor nie chce, aby ktokolwiek mnie odwiedzał, abym nie była rozproszona, powiedziałam mu: " Nakazałeś mi to posłuszeństwo więcej niż raz, ale nigdy nie zostało to dotrzymane; trwa to tylko przez krótki czas, a potem wszystko jest tak, jak było wcześniej. Ale jeśli nakażesz mi w posłuszeństwie, abym więcej nie mówiła, moje milczenie odsunie ich wszystkich ode mnie".

Kiedy przyjąłam Komunię Świętą, powiedziałam do Pana: "Jeśli Ci się podoba, chciałabym wiedzieć, jak się te sprawy mają w Twoich oczach. Ty wiesz, w jakiej przemocy jestem, gdy jestem z ludźmi, ponieważ tylko z Tobą czuję się swobodnie.

Nie mogę zrozumieć, dlaczego chcą przychodzić. Prezentuję się raczej bez polotu i nie używam żadnych środków, aby ich przyciągnąć, ale mam raczej nieprzyjemne maniery. Nie wiem, dlaczego chcą przyjść. Och, niech niebiosa sprawią, bym mogła pozostać sama!"

Wtedy On powiedział do mnie:... "Moja córko, prawda, czysta, naga i prosta, jest najpotężniejszym magnesem, który przyciąga serca i skłania je do wszelkich poświęceń z miłości do prawdy i do osób, które tę prawdę objawiają. Kto sprawił, że męczennicy byli gotowi przelać swoją krew? Prawda.

Kto dał tak wielu innym świętym siłę do prowadzenia czystego i szlachetnego życia pośród tak wielu zmagań? Prawda i to naga, prosta i bezinteresowna prawda. Dlatego właśnie ludzie chcą do ciebie przychodzić. O, moja córko, jak trudno jest w tych smutnych czasach znaleźć kogoś, kto głosi tę nagą prawdę, nawet wśród duchowieństwa, osób konsekrowanych i pobożnych!

W ich mowie i czynach zawsze jest coś ludzkiego, albo interes, albo coś innego, a prawda jest wypowiadana, jakby zakryta lub zawoalowana. W ten sposób osoba, do której jest ona skierowana, nie jest dotknięta nagą prawdą, ale interesem lub inną ludzką intencją, w którą prawda ta została owinięt i nie otrzymuje łaski i skutków, które prawda ta zawiera.

Dlatego tak wiele sakramentów, tak wiele spowiedzi jest zmarnowanych, sprofanowanych i bezowocnych, chociaż Ja nie powstrzymuję się od ich oświecenia; ale oni Mnie nie słuchają, myśląc, że stracą swój prestiż i sympatię, jeśli tak postąpią. Uważają, że ich natura nie znalazłaby już zadowolenia, a ich własne interesy doznałyby uszczerbku. Ale - jakże się mylą!

Kto bowiem opuści wszystko z miłości do prawdy, ten będzie miał obfitość we wszystkim, więcej niż inni. Nie powstrzymuj się zatem ale najlepiej jak potrafisz przekazuj tę nagą i prostą prawdę, oczywiście zawsze pod posłuszeństwem temu, który ciebie prowadzi, ale kiedy nadarzy się okazja, głoś prawdę."

Wszystko, co dotyczyło miłosierdzia, mówiłam w sposób zawoalowany, a ponieważ posłuszeństwo nakazywało mi wszystko dokładnie zapisywać, miałam wrażenie, że jeszcze nie jestem posłuszna.

Gdy zapytałam Pana naszego, powiedział mi, że dobrze jest tak, jak jest, bo ten, kto ma te wady, ten już bedzie rozumial.

(z "Księgi Nieba"; tom 7; 16 września 1906)

Wtorek 1. tygodnia Okresu Zwykłego (Mk 1,21-28)

21 Przyszli do Kafarnaum. Zaraz w szabat wszedł do synagogi i nauczał. 22 Zdumiewali się Jego nauką: uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie. 23 Był właśnie w synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. Zaczął on wołać: 24 «Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boży». 25 Lecz Jezus rozkazał mu surowo: «Milcz i wyjdź z niego!». 26 Wtedy duch nieczysty zaczął go targać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego. 27 A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: «Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są Mu posłuszne». 28 I wnet rozeszła się wieść o Nim wszędzie po całej okolicznej krainie galilejskiej.

Zdumiewali się Jego nauką: uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie. (Mt 1, 22)

Są to dwa sposoby, w jakie moja dusza wydaje się wychodzić z ciała. I na te dwa sposoby, na jakie dusza wychodzi z ciała, Bóg do mnie przemawia. On sam nazywa ten rodzaj mówienia "mówieniem intelektualnym". Postaram się to wyjaśnić: Gdy dusza wychodzi z ciała i znajduje się przed Jezusem, nie potrzebuje słów, aby zrozumieć, co Pan chce jej powiedzieć. Dusza nie musi też mówić, aby zostać zrozumianą. Jak dobrze rozumiemy się poprzez intelekt! Ze światła, które przychodzi do mojego intelektu od Jezusa, czuję, że wszystko, co Jezus chce, abym zrozumiała, jest we mnie odciśnięte. Ten sposób jest bardzo wysoki i wzniosły, tak że ludzka natura nie jest w stanie wyjaśnić go słowami. Sposób, w jaki Jezus daje się zrozumieć, jest niezwykle szybki - w jednej chwili rozpoznaje się wiele wzniosłych rzeczy, więcej niż czytając całe książki. O, jak wspaniałym nauczycielem jest Jezus! W jednej chwili naucza tak wielu rzeczy, podczas gdy w przeciwnym razie potrzeba lat, aby je w ogóle zrozumieć. Ziemscy nauczyciele nie mają bowiem mocy przyciągania woli swoich uczniów ani wpojenia nauki w ich umysły bez wysiłku i bezboleśnie. Nie tak jest w Jezusie: Jego łagodność, piękno Jego rysów, słodycz Jego mowy są tak wielkie. Co więcej, jest On tak piękny, że dusza, gdy tylko Go zobaczy, czuje się tak silnie przyciągana, że czasami szczęście i szybkość, z jaką śpieszy za Jezusem, są tak wielkie, że prawie nie zdając sobie z tego sprawy, przemienia się w swojego Umiłowanego. Staje się jednością z Boską Istotą. Kto może odtworzyć to, co dusza czuje w tym stanie? Potrzebny byłby sam Jezus lub dusza, która jest całkowicie oddzielona od ciała. Kiedy bowiem dusza zostaje ponownie otoczona murem ciała i traci światło, które wcześniej ją otaczało, ogarnia ją ciemność. Kiedy więc próbuje coś powiedzieć, może to zrobić tylko w przybliżeniu. Aby użyć obrazu, wyobraźmy sobie człowieka, który urodził się niewidomy i nigdy nie miał możliwości zobaczenia tego, co jest w całym wszechświecie. Na kilka minut otrzymuje dar otwarcia oczu na światło i jest w stanie zobaczyć wszystko, co jest na świecie - słońce, niebo, morze, wiele miast, wiele maszyn, różnorodność kwiatów i wiele innych rzeczy, które istnieją na świecie. Po tych kilku minutach światła powraca do swojej poprzedniej ślepoty. Czy mógłby dokładnie opisać wszystko, co widział? Może tylko dać przybliżony zarys i powiedzieć kilka niejasnych rzeczy. Coś podobnego dzieje się, gdy dusza zostaje odłączona, a następnie powraca do ciała. Nie wiem, czy mówię bzdury, ale tak jak biednemu niewidomemu nie pozostaje nic poza smutkiem z powodu utraty wzroku, tak dusza żyje jęcząc i niemal w stanie przemocy. Ponieważ dusza zawsze czuje się przyciągana do najwyższego Dobra. A przyciąganie, które odczuwa, jest tak silne, że Jezus może w niej pozostać i chciałaby pozostać ze swoim Jezusem na zawsze. Ale tak nie może być. Dlatego żyje tak, jakby była w czyśćcu. Dodam, że dusza w tym stanie nie ma nic własnego - wszystko jest dziełem Pana.

(Tom 1 z Ksiąg Nieba;do użytku prywatnego, z włoskiego tłumaczenia na niemiecki przez Dr. Pflügl)

A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: «Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są Mu posłuszne». (Mt 1, 27)

"Moja córko, dziękujesz Mi, że kazałem ci pisać o Mojej Woli. To nauczanie jest całkowicie niebiańskie i ma moc przekazywania Jej pulsującego i całkowicie niebiańskiego Życia każdemu, kto czyta te pisma. Moja Wola pulsuje pośród stworzeń, ale Ona żyje stłumiona przez ludzką wolę. Te pisma sprawią, że poczuje się bicie Jej Serca tak mocno, że zdusi ludzką wolę i zajmie pierwsze miejsce w życiu, którego Ona oczekuje. Bo Moja Wola jest biciem serca i życiem całego Stworzenia. Dlatego wartość tych pism jest niezmierzona. Zawierają one wartość Boskiej Woli. Gdyby te pisma były ze złota, ich treść znacznie przewyższałaby wielką wartość złota. Pisma te są słońcami, w których litery najbardziej promiennego światła są wyryte w czterech ścianach Niebiańskiej Ojczyzny. Są one najpiękniejszą ozdobą tych murów Wiecznego Miasta, gdzie wszyscy Błogosławieni są zachwyceni i zaskoczeni, gdy czytają litery Najwyższej Woli. Dlatego w tych czasach nie mogłem dać większej łaski niż przekazanie listów Niebiańskiej Ojczyzny za twoim pośrednictwem wszystkim stworzeniom. Przyniosą one życie Nieba pośród nich. Teraz, gdy Mi dziękujesz, Ja dziękuję ci za to, że byłaś gotowa przyjąć Moje Nauki i poświęcić się pisaniu pod Moje dyktando. To była Moja Boska Wola, która podczas twojego pisania pozwoliła, aby płynęła żywa siła Jej płonącego bicia serca , wieczna i ożywiająca, odciskając się na twoich literach. Dlatego, kiedy czytasz je ponownie, czujesz to całkowicie niebiańskie odnowienie odciśnięte w nich. Och, jak trudno będzie tym, którzy czytają te pisma, nie poczuć tego pulsującego życia Mojej Woli i nie zostać wyrwanym z letargu, w którym się znajdują, przez moc Jej ożywczego bicia serca! Te pisma o Moim Najwyższym FIAT zaćmią ludzką wolę mocą Jego Światła.

Będą balsamem na ludzkie rany. Będą opium dla wszystkiego, co ziemskie. Namiętności poczują, że umierają, a z ich śmierci życie Nieba powstanie ponownie pośród stworzeń. Będą prawdziwą Niebiańską Armią i oblężą ludzką wolę oraz wszelkie zło, które ona powoduje. Przywrócą Pokój, utraconą Błogość, Życie Mojej Woli pośród stworzeń. Oblężenie, które przeprowadzą, nikogo nie skrzywdzi. Bo Moją Wolą jest oblężenie ludzkiej woli, aby nie mogła już tyranizować biednych stworzeń, ale wyzwoliła ich do wolności w Królestwie Mojej Woli.

Dlatego tak bardzo nalegałem i nalegam, abyś pisała. Trzymałem cię na krzyżu, składając cię w ofierze. To było konieczne, to było najważniejsze. To było Echo Nieba, życie z góry, które Ja chcę uformować na ziemi. Stąd powód Mojego ciągłego powtarzania: bądź uważna, niczego nie pomijaj, a twój lot w Mojej woli niech będzie nieustanny".

…………………

... "Moja córko, Moje Życie tutaj było bardzo krótkie, a większość z niego spędziłem w ukryciu. Ale chociaż trwało to bardzo krótko, to jednak Moje Człowieczeństwo było ożywione Bożą Wolą, jakże wielu dobrodziejstw nie dokonałem? Cały Kościół zależy od MOJEGO życia, pije do syta ze źródła MOJEJ nauki. Każde Moje słowo jest źródłem, które karmi wszystkich Chrześcijan, każdy Mój przykład jest bardziej niż słońce, które oświetla i ogrzewa, płodzi i doprowadza do dojrzałości największe rodzaje świętości, tak że wszyscy święci, wszyscy dobrzy, wszystkie ich cierpienia i heroizm byłyby, jak małe płomyki w obliczu wielkiego słońca w porównaniu z Moim bardzo krótkim życiem. Ponieważ we Mnie królowała Wola Boża, wszystkie cierpienia, upokorzenia, zawstydzenia, sprzeczności, oskarżenia, które nieprzyjaciele zgotowali Mi w czasie Mojego życia i męki, służyły ich zawstydzeniu i ich własnemu większemu zakłopotaniu, ponieważ we Mnie była Wola Boża, byłem jak słońce: kiedy chmury rozpościerają się w dolnej części atmosfery, wydają się pogardzać słońcem, zaciemniając powierzchnię ziemi i przysłaniając na chwilę żywe światło słoneczne. Ale słońce śmieje się z chmur, ponieważ ich życie w powietrzu nie jest trwałe, a ich istnienie ulotne. Wystarczy lekki wiatr, aby je przegonić, a słońce zawsze triumfuje pełnią swego światła, które dominuje i wypełnia całą ziemię. Tak było ze Mną: wszystko, co uczynili Mi wrogowie, a także sama Moja śmierć, były jak liczne chmury, które zakrywały Moje człowieczeństwo, ale nie mogły dotknąć słońca Mojej Boskości. Gdy tylko powiał wiatr mocy Mojej Boskiej Woli, chmury zniknęły i wzniosłem się, bardziej niż słońce, chwalebny i triumfujący, a moi wrogowie zawstydzili się jeszcze bardziej niż przedtem.

Córko Moja, w duszy, w której Wola Moja panuje w całej pełni, minuty życia są jak wieki, a wieki obfitują we wszystkie dobra. Ale tam, gdzie Ona nie króluje, wieki życia są ledwie minutami dóbr, które zawierają.

Jeśli dusza, w której panuje Moja Wola, znosi upokorzenia, sprzeczności i cierpienia, to są one jak chmury, które wiatr Boskiego FIAT wyrzuca z hańbą na tych, którzy ośmielili się dotknąć nosiciela Mojej Odwiecznej Woli" (....).

(z "The Book of Heaven"; Do użytku prywatnego - tom 21; 16 kwietnia 1927)

--------------------

... "Moja córko, kiedy powtarzasz to, czego cię nauczyłem, czuję się zraniony przez Moją własną Miłość. Gdy cię uczyłem, zraniłem cię Moją odwieczną Miłością; gdy Mi ją powtarzasz, ranisz Mnie, a nawet samo twoje wspomnienie Moich słów i nauk jest zranieniem, które Mi zadajesz.

Jeśli Mnie miłujesz, rań Mnie nieustannie".

(z "Księgi Nieba"; Do użytku prywatnego - tom 12; 15 grudnia 1919)

--------------------

... "Moja córko, Nasza Najwyższa Istota jest niewyczerpaną żyłą, nigdy nie możemy być wyczerpani, ani nie możemy powiedzieć: "Daliśmy już dość [i teraz nie dajemy już nic więcej]".

Bo jakkolwiek dużo dajemy, wciąż mamy coś do dania i podczas gdy My dajemy jedną korzyść, inna już się pojawia, torując sobie drogę do stworzeń, aby dać siebie. Ale chociaż jesteśmy niewyczerpani, nie dajemy Naszych Dóbr i Łask ani nie przekazujemy Naszych Prawd duszy, która nie jest do tego przygotowana(dysponowana).

Nie dajemy, jeśli ona nie słucha nas uważnie, aby poznać Nasze wzniosłe nauki i wzorować swoje życie na Naszych naukach, abyśmy mogli uznać Nasze nauki wpisane w tę duszę i wzbogacić ją Naszymi darami. Jeśli tego nie widzimy, to nie udzielamy jej Naszych darów ani Nasz głos nie przenika jej słuchu.

Jeśli w ogóle coś słyszy, to jest to jakby głos z daleka, tak że nie może jasno zrozumieć, co chcemy jej powiedzieć. Dlatego Nasza niewyczerpana żyła jest zatrzymywana przez brak dyspozycji duszy.

Ale czy wiesz, kto daje duszy odpowiednią dyspozycję? Nasza Boska Wola! Ona czyni ją opróżnioną ze wszystkiego, porządkuje ją i rozporządza nią w cudowny sposób, tak że Nasza niewyczerpana żyła daje bez przerwy i sprawia, że nieustannie słyszy Jej wzniosłe nauki.

Bądź więc zawsze pod panowaniem Mojego Boskiego Fiat, a wtedy Nasza niewyczerpana żyła nigdy nie przestanie wylewać się na ciebie. W ten sposób będziemy mieć radość z przynoszenia nowych łask, nowych darów i nigdy wcześniej nie słyszanych nauk Naszej Boskiej Istoty.”

z "Księgi Nieba"; tom 26; 3 sierpnia 1929)